Maar ik veroordeel een ander daar niet op en dat is een groot verschil. Maar als ik het goed begrijp (weet niet of je getrouwd bent) ben je bang dat je man je buitenzet en dan niks hebt...tja ben blij dat ik dat gevoel niet heb.
Ja, dat doet mijn man dus altijd... als iemand zegt: 'zeg dat wel' dan zegt hij: 'dat wel' En ik heb helaas die irritante gewoonte van hem overgenomen
Maar even terugkomend op het onderwerp: Status: In principe is status gewoon een begrip in beweging. Waarmee je 20 jaar geleden hoge status had, hoeft dat nu niet meer te hebben.... Vroeger was een zongebruinde huid een teken van armoede; arbeiders moesten de hele dag in de zon werken, terwijl de rijkere mensen lekker onder een parasolletje in de schaduw konden blijven. Tegenwoordig is een 'lekker kleurtje' juist een teken van rijkdom. Een teken dat je het geld hebt om op vakantie te gaan of regelmatig onder de zonnebank te gaan. Tegelijk komt er ook weer steeds meer een groep die een kleurtje juist heel erg ordinair vinden. Ander voorbeeld: spijkerbroeken. Vroeger kleding voor de arme mensen, tegenwoordig heel hip en heb je allerlei status-gevoelige merken... Andersom gebeurt ook: naar het theater gaan was vroeger iets voor de 'gegoede burger', tegenwoordig zit je in het theater naast 'Jan met de pet' Dus wat betekent status nu helemaal? Wat nu heel erg veel status geeft kan over een paar jaar alweer zwaar overtrokken zijn. Wat nu de norm is, kan over 10 jaar een uitzondering zijn geworden.
Ik ben MBO opgeleid en ik werk in de zorg. Ik ben trots op mezelf met wat ik bereikt heb! Mijn dochter zal zelf mogen weten hoe ze haar leven in gaat delen met studie/werk etc... Haar geluk is het belangrijkste, of dat nou als chirurg is of achter de kassa, ik zal haar altijd steunen en trots op haar zijn. Ook als ze haar toekomstige partner tegenkomt, het kan mij niet schelen of het een directeur of vuilnisman is, als ze maar gelukkig is. Mijn schoonzus riep laatst dat ze haar kinderen wilt sturen in opleiding en partner keuze. Een vuilnisman if iemand anders die met zijn handen werkt zou niet goed genoeg zijn. Iemand zoals mijn man zou dus niet goed genoeg zijn, en ik vind dat belachelijk. Wat je ook doet, je moet trots op jezelf zijn en gelukkig met wat je hebt.
Ik snap nooit zo goed wat er mis is met "thuis blijven voor de kinderen"? Het is soms net alsof je dan ineens 1 of andere zwakkeling bent ofzo. Mijn mening is, dat als je een kindje krijgt je er ook voor moet zorgen. Dat iemand anders liever carriere maakt, die keuze respecteer ik, maar het is niet mijn keuze. Genoegen nemen met laaggeschoold werk.. Tja, ik vind juist die banen leuk! En ik heb toch ook echt een Master titel. Gewoon doen waar je gelukkig van wordt, wat dat dan ook moge zijn
Mee eens. Ik heb ook een HBO-diploma, maar heb 3 jaar gewerkt op een klantenservice (ongeschoold werk). Doordat het werk niet superveel van mij vraagde had ik de tijd om mezelf op andere gebieden te ontplooien, o.a om een fijne relatie op te bouwen met mijn man. toen stapte ik over naar werk op mijn eigen 'niveau' en merkte dat ik daar eigenlijk helemaal niet gelukkig van werd; onregelmatige werktijden, weinig tijd meer voor mijn man.... Ik werd er helemaal niet happy van. En nu zit ik dus thuis en ben ik eigenlijk nog veel gelukkiger dan toen ik op de klantenservice werkte. Want mijn prioriteiten liggen echt bij mijn man en mijn gezin. Gelukkig waardeert hij dat ook heel erg en zijn we allebei happy met deze rolverdeling.
Ik heb geen enkele vervolgopleiding afgemaakt na mijn VMBO. Mijn ouders stuurden mij overigens naar het VMBO omdat ik geen type zou zijn voor de MAVO, ondanks dat de leraren zeiden dat ik dat best zou kunnen. Mijn ouders dachten dat ik te lui zou zijn en speelden voor safe. Het ging me vrij makkelijk af en ik was geen streber. Zonder (veel) te leren haalde ik mijn eindexamens met zessen, zevens en een enkele acht. Daarna twee MBO niveau 4 opleidingen. Ik vond het niks... al vanaf de basisschool wist ik niet wat ik wilde worden en bij beide opleidingen gaf ik er na een half jaar de brui aan. Een combinatie van persoonlijke dingen, maar ook desinteresse. Mijn ouders vonden het prima, als ik maar wel ging werken. En zo wil het dat ik al vanaf mijn 17e werk. Begonnen met productiewerk, toen datatypiste en nu 1e administratief medewerkster. Een baan met verantwoordelijkheid en vrijheid, iets waar ik knettertrots op ben omdat ik het zonder diploma's zover heb weten te schoppen. Het heeft 10 jaar geduurd, maar ik heb het mooi voor elkaar. Nu althans nog wel... Wat ik wil zeggen... Mijn ouders zijn dus helemaal niet ambitieus en geven niks om status, luxe en een goede financiële zekerheid. Toen ik 12 was interesseerde het me niet zoveel dat ik naar de VMBO werd gestuurd, ik vond het al spannend genoeg. Toen ik 16 en 17 was en stopte met de twee MBO opleidingen, vond ik het tof van ze dat ze me mijn gang lieten gaan. En nu. Nu vind ik het jammer en ik zal er alles aan doen om mijn dochter niet die kant op te laten gaan. Ik wil dat ze minimaal 1 opleiding afrond. Ik wil dat zij leert dat het goed is om financieel onafhankelijk te zijn, voor zover mogelijk uiteraard. Ik wil dat het voor haar makkelijker is op de arbeidsmarkt, want makkelijk heb ik het niet gehad en ik besef me heel goed dat als ik vandaag of morgen op straat kom te staan, dat ik behalve 10 jaar ervaring helemaal niks heb en dat is eng! Trouwens. Als dochter straks wat ouder is, wil ik heel graag iets gaan studeren. Niet dat ik tegenwoordig wel weet waar mijn hart ligt, maar ik wil meer zekerheid.
Tja, wat is status? Wij hebben beide een goede baan. Ik werk na de geboorte van onze zoon parttime omdat ik het wel belangrijker vind om er voor mijn zoontje te zijn als moeder. Maar mijn salaris heb ik in de voorgaande jaren zo opgebouwd dat ik dit nu kan doen. We hebben een leuk koophuis, 2 auto's voor de deur, mijn zoontje heeft alles wat zn hartje begeert, heeft merkkleding aan omdat 'merkloze' kleding hem gewoon niet staan (te wijd en hij is te dun). We gaan 2 keer per jaar op vakantie en doen en kopen dus alles wat we leuk vinden etc. Mag dit dan niet? Willen wij dan een status laten zien aan de buitenwereld? Nee helemaal niet. Je gaat leven naar het inkomen dat je hebt. Als je meer geld te besteden hebt, waarom moet je het dan met 'minder' doen? Dus ja, denk dat als je vind dat andere mensen een status willen laten zien het meer tussen je eigen oren zit. Mensen zeggen altijd, geld maakt niet gelukkig. Dat is inderdaad waar, maar het maakt het leven wel een stuk makkelijker en aangenamer als je daar geen zorgen over hoeft te hebben. Mijn zoon mag later ook worden wat ie wil, maar toch zal ik hem wel stimuleren om te studeren.
Ik hbo geschool, man universitair . Hij fulltime ik 20 uur. Mooie koopwoning , gaann minstens 1 keer per jaar op vakantie en onze dochter heeft het goed. Is dit opscheppen?is dit status? Nee vind ik niet. We hebben geen oneindige spaarrekening maar we hebben het ook niet slecht. Helaas merken wij soms wel van directe fmilieleden enige afgunst. Echter hebben wij jaren keihard moeten leren/werken om dit te behalen. Wij zijn beide door onze ouders erg gemotiveerd om door te leren. Zo gaan we dat zeker ook doen met onze dochter. Ze moet van ons het maximale eruit halen. Als dit mbo niveau is is dat prima als ze het maar wel probeert. We merken beide dat het papiertje ons nu in deze tijd zeker helpt. Beide afgestudeerd toen de crisis begon.
Mooi he.. Wat vindt de buitenwereld van mij? Het zou me werkelijk aan m'n kont roesten. Mensen die heel hard roepen hebben het kennelijk nodig om zich goed te kunnen voelen. Prima toch? Lekker laten gillen.. En het gaat er niet om dat als je het goed hebt je in de ogen van sommigen niets meer kan doen. Ik sta er niet eens bij stil als we bijvoorbeeld op vakantie gaan. Dan denk ik alleen maar: Tot over 3 weeeken!!!! Boeie wat een ander denkt. Zou zo fijn zijn als we ons wat minder zouden storen aan een ander en wat meer ons zouden richten op wat we zelf hebben. Ben je niet tevreden over wat je hebt, dan doe je er wat aan. Niet klagen maar dragen!
Precies, als mijn man dood neervalt kan ik stoppen met werken. Daar klier ik hem soms mee, zo van, voel je al iets, vond je die aardappels niet een beetje een raar smaakje hebben?
In mijn ogen is iedereen gelijk, ooit in een stage in een Afrikaans land, knielde een vrouw voor mij omdat ik blank was, ik knielde met haar mee, uit respect, we zijn allemaal hetzelfde en allemaal toch anders. Inderdaad, leven en laten leven en als iemand zich beter voelt dan een ander, zegt dat meer over diegene dan over jou.