Nee hoor. Maar ik ben wel blij dat ze met haar prima stel hersens "gewoon" gymnasium doet. Daar ben ik trots op, net zo trots als op mn andere dochter die in het examenjaar VMBO-t zit. Ik dacht eigenlijk dat vwo dochter medicijnen zal willen gaan studeren. Maar ze zegt zelf dat niet te willen. Ze wil straks met haar cambridge certificaten de zakenwereld in. Prima hoor wat mij betreft. Mijn andere dochter droomt al van kleins af aan om kapster te worden. Vind ik een prima keuze. Ik ben echt trots op mijn kinderen. Ik bedoel er eigenlijk mee te zeggen dat het me niks uitmaakt wat ze worden of wat ze gaan studeren. Als ze er maar voor gaan.
ik vroeg mij nog iets af....sommige kinderen/pubers zijn niet mondig genoeg of durven niet tegen hun ouders te zeggen wat zij zelf nu eigenlijk willen. Ze hebben in het dagelijks leven wel een grote mond, maar doen qua school alles om hun ouders te pleasen. Mijn zusje had zo'n vriendin, die moest en zou vwo gaan doen van dr ouders, dat is dus zo'n voorbeeld wat ik bedoelde met: mavo/havo is voor hun status geen optie, (zeiden ze zelf trouwens he..."in onze kringen doet men gewoon vwo") meisje heeft het gehaald, maar was 100 keer gelukkiger geweest als zij HAVO had gedaan en echt als puber van haar middelbare schooltijd had kunnen genieten, daar was nu absoluut geen sprake van. Maar heeft dit eigenlijk nooit zo duidelijk tegen haar ouders durven zeggen omdat zij haar meerdere keren duidelijk gemaakt hebben dat het heel belangrijk is om een goede opleiding te doen en het hoogst haalbare waar te maken. Nu hoor ik dit in dit topic ook veel...vraagje aan die mensen: zouden jullie het later erg vinden als je hoort dat je kind het maximale uit zichzelf heeft gehaald qua opleiding maar daar eigenlijk niet gelukkig bij was, of zou je denken...nou het is misschien niet altijd even leuk geweest, maar ze heeft dat papiertje mooi in de pocket. Ik kan mij nl voorstellen dat wanneer je steeds maar hoort hoe belangrijk het is om financieel onafhankelijk te zijn en een goede opleiding doen en het maximale uit jezelf halen dat sommige kids niet willen teleurstellen en te weinig kijken naar wat ze zelf echt willen....en daar uiteraard pas later achter komen.
Ja misschien wel. Mijn dochter zit op een best wel strenge school. Ik heb toen ze van de basisschool afging ook aangegeven dat er nog een andere school was waar ze naar toe kon gaan. Nee, ze wilde perse naar die strenge school. Daar wordt idd niet geaccepteerd dat er wordt gelanterfanterd. Zitten allemaal nette kinderen in de klas. Mijn dochter wordt al raar aangekeken (in het begin) met haar Dr Martins en Metallica shirt. Zij is "maar"een gewoon meisje, maar staat prima haar mannetje en ik heb haar nog nooit horen klagen verder. Het niveau kan ze prima aan, hoeft niet veel te leren maar wel veel huiswerk. Als je een 6 haalt, is het tijd voor een gesprek daar. Haar vriendinnen zitten trouwens op het vmbo.
Ow mennn, wat ontzettend erg zeg.... Djeez.... Ik vind juist dat de schoonmaaksters, vuilnismannen, vakkenvullers, etc etc, meer dan mij mogen verdienen, juist omdat ze dat werk doen en ik daardoor profiteer van een schone winkel, schone school, schoon huis en met een lege prullenbak. Las in de MAMA niet zo lang geleden 3 interviews met vrouwen in het buitenland (expat of zo noemen ze die geloof ik). En dan echt in Dubai en zo. Nou.... wat een air en poeha... verschrikkelijk gewoon.
Ga ik toch weer reageren. Jij gaat alsmaar uit van het slechte. Ik ben dus zo'n kind. Ik had LHNO (wat nu VMBO) advies van de CITO toets. Mijn moeder heeft hemel en aarde bewogen om mij op de MAVO te krijgen, lullen als brugman omdat zij gewoon zag dat ik er veel meer potentie in zat dan ik tentoon spreidde. Ik was niet lui, maar eerder erg makkelijk. En wat ben ik mijn moeder innig dankbaar dat ze dat heeft gedaan zeg. Ik ben zelfs met hoge cijfers op hoogste niveau geslaagd (toen had je nog C en D niveau - met biologie en scheikunde). Ik was zo trots op mijzelf dat ik zelfs met mijn examen cijfers naar mijn oude hoofdmeester van de lagere school ben gegaan om mijn cijferlijst te laten zien. Als mijn dochter een studie kiest waar ze niet gelukkig is, dan is er iets mis gegaan. Maar je gaat weer uit van een situatie waarin de ouders alleen maar pushen naar een bepaalde opleiding/richting. Een vervolgopleiding kan in het MBO, HBO of Uni zijn. Ik vind wel dat je een opleiding moet doen waar je later wel iets aan hebt. Zolang je de ambitie maar hebt om ook iets met die studie te doen. En niet omdat je het toevallig erg leuk vind, en daarna bij de Mac achter de counter te gaan staan. Zo is een nichtje van een collega van mij met hele goede cijfers afgestuurd voor Rechten. Dan denk je, nou, stageplaats zoeken op een advocatenkantoor o.i.d. ... Nee, ze is gaan werken in een zonnestudio. . Waarom ... niet omdat dat haar ultieme uitdaging was hoor, maar omdat het wel makkelijk was, snel geld, geen lange dagen en belangrijker, dan kon ze vaker bij d'r vriendje zijn. Sja, haar keuze, maar als ik haar moeder zou zijn, dan zou ik daar wel een gesprek over hebben. Je gaat alleen maar uit van het feit dat kinderen die gestimuleerd worden door hun ouders matte, angstige, niet-mondige kinderen zijn. Integendeel denk ik. Mijn Oma zei het altijd ... als je voor een dubbeltje geboren bent, dan kan je OOK een kwartje worden. Soms moet je boven jezelf uit willen stijgen, uit je comfort zone stappen om verder te komen in het leven. En dat geldt in alle takken van sport ... opleiding, leven, relaties ... alles!
daar ga ik niet vanuit...ik heb voorbeelden gezien waarbij dat zo ging. Ik beweer ook niet dat ze altijd zo worden door het pushen van ouders...ik zeg dat dat kan maar dat er ook kinderen genoeg zijn die vanuit zichzelf zo zijn. Er zijn natuurlijk ook kinderen die later blij zijn met die extra push. Maar ik heb het nu over de andere...want als die kids blij zijn is er ook geen probleem. Ik heb het nu over degenen die het dus niet naar hun zin hadden en later terugkijken en daar nog niet happy over zijn, ik bekijk het niet altijd negatief, die mensen zijn er genoeg hoor. Daarom vroeg ik dus hoe je dat als ouder ervaart als later blijkt dat jouw kind door please gedrag wel heeft weten te bereiken wat jij als ouder wilde of wat maximaal mogelijk was.
Zo'n moeder, als die van jou, wil ik ook graag zijn. Ik heb helemaal geen moeder gehad en moest het maar uitzoeken. Ik heb juist heel veel spijt hoe het bij mij vroeger is gegaan. Al heb ik nog wel wel mijn MDGO-aw diploma gehaald. Ik wil mijn kinderen juist bijstaan, en ik geef toe dat ik erg graag wil dat ze hun beswt doen op school. Vanuit mijn situatie bekeken wil ik dat ze het beter doen als mij.
Ik denk dat ouders die hun kinderen (te)veel pushen of gepushed hebben, ook het beste hebben voorgehad met hun kids.
Jij hebt het hier over middelbare schoolkinderen hè. Die zijn zo tussen de 12 en 18. Die willen elke dag wat anders, als je daar in mee moet gaan. Gelukkig heb ik deze problemen niet.
Mijn vriendin vind status stiekem ook belangrijk, zo irritant. Ze zegt van niet, maar ze zal nooit een vriend hebben die postbode is bijvoorbeeld. Makelaar, arts, noem maar op Als ik het daarover heb dan ontkent ze het, hoor Ik vind gelukkig zijn om wie je bent en in wat je doet belangrijker dan status. Dat zullen wel meer mensen vinden of zeggen, maar sommigen vinden status stiekem toch wel belangrijk. Ik weet nog hoe ongemakkelijk ik me voelde bij de zeer hoog opgeleide familie van mijn ex-vriend een paar jaar geleden. Uiteindelijk viel het heel erg mee, ze vonden het juist interessant om te horen wat ik allemaal deed Totaal andere wereld voor hen! Putjesscheppers en vuilnismannen zijn nodig, anders werd het een zooitje. Ik ben blij dat er mensen zijn die die werk willen doen. Net zoals ik blij ben dat er artsen bestaan om ons beter te maken. Iedereen draagt op zijn of haar manier zijn steentje bij, toch?
Hier 2 ouders met allebei een diploma en een hele familie aan universitairen. Mijn vader heeft mij geprobeerd te pushen tot ASO (VWO). Ik heb het geprobeerd, maar ik kon het niet aan. Toen ik op mijn 15 naar TSO (HAVO) moest, kreeg ik van hem te horen "dat ik juist rijp was voor achter de vuilkar te gaan lopen later". Ik heb mijn diploma gehaald in 6 Handel. Mijn vader is niet naar mijn proclamatie geweest, want dat vond hij totaal onnodig. Naar mijn zus die afgestudeerd is in 6 Latijn-Grieks (Gymnasium denk ik bij jullie?) is hij wel zo fier als een pauw geweest. Mijn ouders zijn serieus aan 't pushen geweest dat ik "toch iets" op hogeschool zou doen. Na een tussen-sabbatjaar ben ik Bedrijfsmanagement begonnen. Het stond mijn vader niet aan dat ik daar 4 jaar over heb gedaan in plaats van de hier gebruikelijke 3 jaar (een bachelor is hier 3 jaar, een master aan d'unief 4 à 5 jaar). Maar ik heb uiteindelijk wel "dat papiertje" en daar was ie gek genoeg wel trots op. Dat zijn "vuilbakdochter" toch tenminste iets had gehaald. Mijn zus is net afgestudeerd aan de unief en heeft haar master en da's natuurlijk veel beter en hoger voor vooral mijn vader. Heb dus jaren mogen horen hoe goed en slim mijn zus wel is. De relatie met mijn vader is al vanaf mijn 12de waardeloos dus. Mijn moeder pushte ook wel, maar anders - minder erg - en deed minder straffe uitspraken. Zij had door dat dat niks uithaalde en zij sprak wel met school en zag wat ik aankon. Zij wou het uiterste uit mij, maar wel op mijn eigen niveau. Het Centrum voor LeerlingenBegeleiding (CLB) zei mijn moeder overigens letterlijk op mijn 15de "beter een goeie student in TSO, dan een slechte in ASO". Als je hier op je 18 uit ASO komt, moet je immers verder naar unief of hogeschool. Als je dan schoolmoe bent ... Als je daarentegen iets meer praktijk hebt gehad in TSO of BSO (MAVO) kan je tenminste een kant op en eventueel werk zoeken op je 18 à 19. Dat heeft gelukkig wel een beetje geholpen om mijn moeder te doen beseffen dat het geen zin had om mij in ASO te houden.
Status is niet belangrijk, wel probeer ik mijn kinderen, 1 in 4 VWO, 1 in 2 HAVO, mee te geven het hoogst haalbare uit zichzelf tehalen, gewoonweg dat ze met een vervolgopleiding alles kunnen wat ze dan willen. Niets pushen in een bepaalde richting, wel proberen mee te denken... De oudste wilt graag geneeskunde gaan studeren, prachtig als het haar lukt... De andere dame wilt graag voor de klas, dus zal HAVO en PABO gaan doen, als ze niet verandert van gedachte.. Stel dat VMBO het hoogst haalbare had geweest, hadden we net zo trots op ze geweest...
Mooi dit! Ik schreef al eerder dat het bij mij thuis precies andersom was. Ik zou willen dat het zo bij mij was gegaan... Ze hebben gedaan wat ze goed leek, maar ik weet zeker dat er meer in heeft gezeten. Mijn ouders komen uit gezinnen waar studeren niet belangrijk was, laat staan dat het werd gestimuleerd. Ze wisten dus ook gewoon niet beter. Ik vind het wél belangrijk en ik ga dochter zeker meer stimuleren.
jeetje wat ontzettend erg voor jou zeg?? Weet jij hoe jouw vader daar nu overdenkt?? Staat hij nog steeds achter zn acties of heeft hij toch wel spijt?? Jij kunt hartstikke trots zijn op jezelf
Trouwens, mijn ouders zijn nu wel heel trots op mij en vertellen graag aan iedereen dat ik een goeie baan heb bij de overheid. Voor hun is dat echt groot iets. Terwijl ik, en dat vind ik zelf hoor, maar "gewoon" op een personeelsadministratie zit en als het aan mij ligt is dit pas het begin. Als de tijd rijp is wil ik een studie gaan doen en nog een stapje hogerop proberen te komen. Zo zie je maar dat voor iedereen de lat anders ligt.
Wat ontzettend erg dat je vader zo denkt, waardeloze vent... Je moeder daarentegen, zo denk ik er ook over, het hoogst haalbare , op ieder eigen niveau....
Status is niet het belangrijkste in het leven. Wij hebben een leuk, redelijke groot huis, rijden een auto en gaan 1 x per jaar flink op vakantie, dit was overigens de laatste keer, zoals mijn ticker vermeld. Voor de rest doen wij vrij weinig, genieten van het leven en van onze familie en vrienden. Maar ik kan net zo goed genieten van een weekend landal of gewoon thuis. Wij doen zuinig aan met boodschappen, rijden niet onnodig met de auto en werken allebei fulltime. Ik ben op het moment met een studie bezig en mijn man moet volgend jaar vanuit het bedrijf weer een studie gaan volgen. Wat volgens mij het allerbelangrijkste is dat je gezond bent, je de dingen kunt doen omdat ze zelf verdient met werken en er dan ook volop kan van genieten. Want je kan wel een ton op de bank hebben staan, een dikke auto rijden en een kast van een huis hebben, maar als je ziek bent heb je nog niets aan die "status". Ik ben trots op wat wij bereikt hebben door zelf te werken. En dat wij kunnen genieten van lieve vrienden en familie.
En ik heb haar ook wel vervloekt hoor als ze mij overhoorde op mijn huiswerk en ik had een fout teveel en ik dus weer terug naar boven moest om opnieuw te leren. Maar als tiener schop je overal tegen, en als mijn moeder had toegegeven aan mijn grieven had ik nu heel ergens anders geweest. Zou ik daar meer of minder gelukkig zijn?? Ik weet het niet, ik denk wel dat ik altijd het gevoel zou hebben gehad dat ik iets miste. Zo is mijn karakter nu eenmaal. Ik ga er vanuit dat de meeste ouders hun kinderen kennen en ook weten wat hun mogelijkheden zijn.