Ik word nu geconfronteerd met dat vraagstuk, want onbewust is het ook een statuskwestie. Ons huis is praktisch verkocht en we zullen dadelijk een behoorlijke overwaarde hebben. Nu is de vraag... kopen we het huis van 279.000 (kan max iets van 15.000 afgedongen worden)? Een huis dat helemaal af is, volledig gerenoveerd en qua isolatie ook tip top in orde? Of kopen we lekker het huis van 175.000 - 200.000 dat ook behoorlijk gerenoveerd is en leven we een heerlijk leven? We hebben zelfs in het buitenland gekeken, want ook daar krijg je mooiere huizen voor minder. Maar nee, ik wil in NL blijven en waarschijnlijk wordt het het goedkopere huis. Dan kan ik sparen voor een eventuele verbouwing en wat doen met de tijd. Nu denkend inderdaad.... wat biedt dat dure huis nu meer? Ook duurdere belastingen en verzekeringen. Ja, wellicht ook meer woongenot en een gelijke energierekening (zuinig maar grotere huizen verbruiken meer). Maar wat een leven heb je als je geen hypotheek zou hebben....
Ik persoonlijk zou voor het goedkopere huis gaan. Om de simpele reden dat je dan ruimte hebt financieel. Ideaalbeeld vind ik een huis kopen op 1 salaris zodat je als vrouw of man kunt stoppen met werken als je een kindje hebt.
Triest is dat hé! Wij hebben dit jaar zonnepanelen geplaatst. Hier hebben we flink voor gespaard. De reden voor plaatsing is om onze maandlasten zo laag mogelijk te houden. Helaas ook heel veel negatieve/afgunstige reacties. Mensen vragen bijvoorbeeld wanneer je ze terugverdiend hebt. Ik vind dat zo stomme vraag. Je vraagt toch iemand met een nieuwe auto wanneer hij het terugverdiend heeft.
Nou ik zou zo'n vraag ook kunnen stellen en niet omdat ik afgunstig ben maar misschien omdat wij het ook overwegen en willen weten of het de moeite is...je hoeft niet alles negatief op te vatten.
Uhhh, ja ook wij zijn trots op wat we bereikt hebben! Hier hebben we allebei hard voor geleerd en nog harder voor moeten werken. En ik hoop dat mijn dochter ook de ambitie heeft om wat van haar leven te maken. Ze hoeft echt geen hart-chirurg te worden, maar achter de kassa bij de ah hoeft van mij ook weer niet (bij voorbaat sorry....) Er van uitgaande dat ze ook goed kan leren dan, want dat heb je ook net altijd voor het zeggen.
Natuurlijk is het de toon die de muziek maakt, maar ik vind de vraag wanneer je zonnepanelen hebt terugverdiend toch wel een normale vraag in de categorie conversatie danwel oprechte interesse - je hebt geen zonnepanelen omdat ze zo mooi zijn of omdat je niet weet wat je met je tuin aan moet. Ik hecht niet veel aan status overigens, ik heb een baan waarvoor ik behoorlijk heb geinvesteerd in tijd en moeite en die een hoog maatschappelijk aanzien heeft, maar ik besef heel goed dat een groot deel van waar ik ben wel komt doordat ik gewoon het geluk heb goed te kunnen studeren. (voor het geld had ik trouwens beter wat anders kunnen doen, al heb ik het niet slecht) Iemand anders die met veel moeite een MBO-diploma heeft gehaald, heeft wat mij betreft net zoveel reden om trots te zijn. En toch vind ik het moeilijk om tegen collega's te zeggen dat een belangrijke reden dat ik niet meega op de jaarlijkse skivakantie van het werk is, dat ik geen vele honderden euro's kan/wil besteden voor vier dagen weg waar mijn gezin nog niet eens bij is.
Ja, alleen weten wij wanneer iemand het echt interessant vinden en wanneer niet. Mensen die er meer over willen weten vragen namelijk door. En wij hebben helaas negatieve reacties gehad die ook luid en duidelijk negatief waren.
Je zegt het mooi, triest dat andere mensen menen op anderen neer te kunnen kijken. Echt zo jammer! Respect voor de vrouw (en alle anderen)..
Wat iemand heeft bereikt vind ik niet belangrijk, al vind ik wel dat je daar trots op mag zijn, wat ik in mijn omgeving juist weer minder zie gebeuren. En tja, wat noem je status. Ik kijk niet op of neer naar mensen die hoger of lager in functie zijn dan ikzelf. Wel moet ik eerlijk bekennen dat ik met mensen met een veel lager niveau niet zo veel heb, maar dat is niet omdat ze een lager niveau hebben, maa meer omdat ik wel eens zin heb in een goed, leuk gesprek met tegens en voors en dat gaat dan toch anders.
Even een vraagje: mag je wel heel duidelijk hier vertellen dat je in de bijstand zit, of in de schuldsanering oid of dat je rond moet komen met 'maar' 50 euro in de maand? Ik weet dan dat je hier genoeg bijval krijgt. Iedereen leeft met je mee, je krijgt tips enz. Prima, ik waardeer dat echt. Maar.... mag je dan niet melden dat je in een groot huis woont, in een dure auto rijdt en meerdere keren per jaar op vakantie gaat?
Nou inderdaad... Dat soort dingen zijn wel vaker hier Dat van achter de kassa zitten snap ik trouwens ook.. Iedereen wilt het beste voor hun kind, goede studie, goede baan etc. En laten we eerlijk zijn, achter de kassa zitten voldoet nou eenmaal niet aan dat ideaalbeeld ook al zijn er mensen die het hartstikke leuk vinden. Je kan me niet vertellen dat je een gat in de lucht springt als je zoon/dochter thuis komt en zegt dat hij de rest van zijn leven achter de kassa wilt zitten bij jumbo.. En dat bedoel ik helemaal niet beledigend maar ik ben het wel met sjak eens
nee hoor dat verschil maak ik niet en daar wordt ik net zo moe van....maar dat heb ik nu niet benoemd omdat het gaat om status en wat je bereikt hebt in het leven en ik denk dat iemand die van de voedselbank afhankelijk is of in de schuldsanering zit dat niet echt status noemt of iets wat tie bereikt heeft. Over die tips....tja iemand met heel weinig kun je tips geven...ik kan jou onmogelijk tips geven hoe je nog meer geld kan krijgen, maar weet wel hoe je ervan af kan komen...heb je mijn rek. nr nodig???
Nee joh, stel je voor dat je het goed hebt. Dan moet je gewoon maar zwijgen want tegenwoordig is het "haast" schandalig als je een wat hogere inkomen hebt. Overigens hou ik er niet van om van klasses te spreken en statussen, ieder mens is gelijkwaardig voor mij. Vind dat ook niet meer iets van deze tijd.
Wij zijn van ver gekomen. In de jaren dat mijn man zijn PhD deed, leefden we van mijn inkomen van 800 netto. Dat was sappelen. Nu, 7 jaar later, hebben wij een jaarinkomen met vijf nullen. Niet in Nederland trouwens. En dat voelt heel fijn. Maar we hebben er wel offers voor geleverd.
Zakkenvuller! Aan de schandpaal! Tenminste, dat is hoe er vaak over mijn beroepsgroep gedacht wordt tegenwoordig, vergelijkbaar verhaal, als je 18 jaar na je VWO diploma uiteindelijk eens "klaar met studeren" bent zoals oma's dat zo fijn kunnen formuleren... hoe en wat je die achttien jaar doorkomt, daar heeft dan niemand het over, evenmin over of dat salaris nou echt zo buitensporig is...
Ik kan me nog goed een aantal reacties herinneren op de verhalen van een oud ZP-lid die destijds in Canada woonde met haar gezin. Haar man had een hele goede baan en ze verhuisden regelmatig naar een ander land. Die verhalen, de foto's die ze soms plaatste... Ik vond dat echt heel leuk om te lezen en te zien, maar een aantal mensen vonden het uit de hoogte en opscheppen. Ze is er toen ook mee gestopt, echt heel jammer! Die afgunst vind ik 100 keer erger dan trots laten zien wat je hebt. En als je er niet tegen kan, dan kijk je de andere kant maar op.