Maar hoe weet je nou wanneer iemand het 'goed' heeft? Wij verdienen prima en komen goed rond, maar hebben 6 jaar geleden een flat gekocht op de top van de huizenmarkt. Die is vervolgens ingestort waardoor we hier nog steeds wonen, want je raakt het nu niet kwijt. Maar dat betekent absoluut niet dat wij het slecht hebben, dus ik denk niet dat je 'status' altijd kunt zien aan hoe iemand leeft of woont. De conciërge op mijn werk gaat 4x per jaar luxe op vakantie, maar vertelt er niet bij dat ze daar maandelijks een lening voor aflost. Zo zou ik niet willen leven, maar ieder zijn ding. Mij zegt status dus helemaal niets, maar wel hoe hard iemand er voor werkt of zijn best doet. Daar heb ik bewondering voor, niet voor het 'uiterlijk' vertoon. En mensen die neerkijken op anderen? Dat zijn juist degenen die ik lager dan laag vind. Die hebben nog veel te leren... En wat betreft mijn dochter... Zolang ze maar gelukkig is en doet waar zij gelukkig van wordt, dan is het goed. Ja, ik heb bepaalde dromen voor haar en zorg er nu al voor dat haar bed goed gespreid is wat dat betreft, maar uiteindelijk is zij degene die haar pad kiest. En ik zal haar daarin sturen, stimuleren en begeleiden zolang ze dat toelaat, maar uiteindelijk wil ik dat ze gelukkig is. Of ze nou thuis wil blijven bij haar kinderen of 60 uur in de week wil werken, hoogopgeleid of niet, dat maakt me allemaal niet uit.
Wat is opscheppen? Als iemand vertelt dat zij op een flat woont met twee slaapkamers en een badkamer...is dat opscheppen? Als iemand vertelt dat zij in een huis met vijf slaapkamers en drie badkamers woont...is dat opscheppen? Beiden vertellen precies hetzelfde. Waarom zal de laatste wel vaak beticht worden van opscheppen?
Nee, dat vind ik geen opscheppen. Maar bij dingen als 'Tsjeee, ik heb zooooveel ruimte, ik weet gewoon niet wat ik er allemaal mee moet doeeen', denk ik wel even, ja, waarom neem je dan een huis met vijf slaapkamers als je er maar drie nodig hebt, bijvoorbeeld. Maar zo vind ik 'Pfff, we hebben zooo weinig ruimte, ik weet niet waar ik alles moet laten, ohjee ohjee we hebben het zo slecht' ook rete-irritant. Het ligt er dus maar net aan wat er gezegd wordt, niet over wat het is.. (In mijn geval dan )
Ik ken het, wat denk je dat mensen zeggen als ik vertel waar ik werk? Haha dan is t hek vd dam, gaat t over matennaaierij, bonnen, overtredingen, zeker gepest vroeger etc Nou, ik ben blij met mijn werk, ik wilde dit al als klein kind en ik heb mijn kinder" droom" dus wel degelijk waargemaakt en daar ben ik trots op.
Ikzelf geef helemaal niks om 'status'. Mijn lieve wijze moeder zei altijd 'beschaving en klasse kan je niet kopen'. En gelijk heeft ze! Een vuilnisman kan in mijn ogen meer 'status' hebben dan de Koningin, simpelweg omdat hij keihard werkt en een goed hart heeft, vriendelijk en oprecht is. Ik kijk niet naar wat mensen voor een beroep hebben of op hun bankrekening hebben, doet er niks meer toe als je op je sterfbed ligt tenslotte. Ik heb een fantastisch lieve vriendin die van een kleine uitkering moet rondkomen en ik heb een fantastisch lieve vriendin die veelvoudig miljonair is....en nog een heleboel lieve vriendinnen die daar tussenin zitten. Ik ben trots op hun allemaal, om verschillende redenen. En ik ben trots op mijzelf en mijn man....niet omdat we onze schaapjes op het droge hebben en een 'rijk' expat leven leiden. Maar omdat we beiden ondanks een waardeloze jeugd en héél veel verdriet en tegenslag keihard hebben gestudeerd en gewerkt om onze dromen na te streven. We hebben nooit opgegeven, nooit bij de pakken neergezeten. Of het nou was het verwezenlijken van onze kinderwens (9x IVF), het nastreven van onze gewenste carrière of onze droom om te emigreren. We proberen alles uit het leven te halen en de talenten die we hebben meegekregen maximaal te benutten. En er is niks fijner dan al deze luxe en rijkdom te kunnen delen met je dierbaren en mensen die het minder hebben. Dit 'uitdragen', laat staan hierover opscheppen zullen we echter nooit doen omdat we dit niet chic vinden en we gelukkig niet onze eigenwaarde ontlenen aan onze materiële welvaart. Wat betreft de ambities voor onze kinderen. Wij hopen dat onze kinderen hun hart volgen en een passie hebben waar ze 100% voor zullen gaan. We 'eisen' wel dat ze óf hard werken en/of hard studeren en hun talenten optimaal benutten....dit alles binnen hun eigen mogelijkheden natuurlijk. Een beetje nutteloos rondhangen zouden we niet echt heel leuk vinden. En of dit nu als cassière is, thuisblijfmoeder/vader of als neurochirug zal mij een rot zorg zijn, zolang ze zich maar volledig inzetten en gelukkig zijn met hun keuze.
Tja, ik hou hier dus van! Het komt overeen met hoe mijn lief en ik in het leven staan en wij willen hetzelfde voor ons kindje.
Ja, ik hou van die instelling. Nadat mijn ex mij financieel geruïneerd achterliet ben ik heel lang voor die problemen weggelopen. Pas toen ik besefte dat ik de enige was die het kon oplossen werd het beter. Ik heb hulp gevraagd, 3 jaar gebikkeld en ben ondertussen gaan studeren om mijn droom te verwezenlijken. Had ik dat alleen gekund? Nee, mijn lief heeft dit mede mogelijk gemaakt. Maar mijn baan en het afronden van mijn studie, dat doe ik toch echt zelf. Er is niets mis met hard moeten werken voor wat je graag wil. Dat zou ik ons kind graag meegeven.
Om als eerste op TS te reageren; nee, status vind ik niet belangrijk. Maar ik sluit me wel aan bij veel andere reacties. Ik vind dat hier nederland wel heel erg het motto "doe maar gewoon dan doe je gek genoeg" heerst. Ik betrap me er dan zelf ook op dat ik tegenover vrienden die het minder breed hebben, schroom voel om te vertellen dat we op vakantie gaan ofzo. Omdat ik ze dan zie denken; ja zij kunnen wel en wij niet. Wij wonen zelf in een rijtjeshuis, ik verdien net wat boven modaal en manlief net onder modaal en samen dus ongeveer dubbel modaal. We houden dus genoeg over om de kleding en spullen te kopen die we willen en op vakantie te gaan. Ik vind dat soms mensen die zelf weinig te besteden hebben erg op geld gericht zijn en jaloers lijken. Zo kreeg mijn man laatst de zeer ongepaste opmerking van een vriend (ja een vriend van ons!) "oh dat is fijn dan kun je lekker beuren" toen we het huis van mijn ouders (beiden veel te jong overleden aan kanker) hadden verkocht. Totaal ongepast en bovendien zat er nog een beste hypotheek op het huis en zijn we met vier kinderen, dus lekker 'gebeurd' hebben we zeker niet. En ik ben er eerlijk gezegd een beetje klaar mee om op te passen wat ik zeg. Ik schep er niet over op en we werken er hartstikke hard voor allebei. En ik ken genoeg mensen die het veel breder hebben dan wij. Dan denk ik best wel eens "oh ik wil ook zo'n mooi ruim huis," maar ik gun het hen van harte en ik maak ook zelf de keuze om nu even een stapje terug in werk te doen en 3 dagen te gaan werken (en mijn man 4 dagen). Dat betekent niet dat ik er met de pet naar gooi, maar zo is het even voor ons de juiste balans. Leven en laten leven dus!
nee hoor heb absoluut niks tegen mensen die ambities voor hun kinderen hebben, ik heb zelf ook een hele grote voor mijn kinderen: dat ze doen waar zij zelf gelukkig van worden. Maar dat ksn voor mij dus in tal van mogelijkheden zijn. Of zij nu keihard gaan studeren en echt mega carriere gaan maken of dat ze vrij snel een leuk baantje hebben gevonden waar ze gelukkig in zijn. Ik vind er ook niks mis mee om je kinderen alle opties voor te leggen en de mogelijkheden te laten zien. En over onterven heb ik al helemaal niks gezegd. ik heb moeite met de mentaliteit dat sommigen nu al zeggen over een baby die nog geboren moet worden of over kleine kinderen: dat is niet wat ik voor mijn kinderen in het hoofd heb. Want dat zijn mi geen ambities meer maar een redelijk uitgestippeld plan. Ik denk dat status hiermee samenhangt....zoals ik al zei heb ik zo'n geval in de familie waarbij beide ouders status nogal belangrijk vindenven een vmbo of havo diploma gewoonweg geen optie is. Het past niet in hun status dat een kind van hun een mbo diploma heeft. Ik ben blij dat er in ons gezin wat relaxter over gedaan werd. Mijn ouders hebben 1 gemiddeld kind wat zelf besloten had kostte wat kost de havo te moeten halen (terwijl het vmbo misschien beter gepast had), om dat er een bepaalde hbo opleiding in het verschiet lag. Uiteindelijk heeft het ploeteren op de middelbare school ervoor gezorgd dat het ploeteren op het hbo echt te veel werd. Maar uiteindelijk erg gelukkig in het huidige leven. de ander heeft op haar sokken het vwo gehaald en dasrna op redelijk jonge leeftijd een bachelor en master psychologie erachteraan, met overigens nog niet heel veel moeite. Maar ik denk niet dat mijn ouders de ene dochter beter voor hun status vonden dan de ander. En helaas maak ik dat wel eens anders mee.
Ach, voor mijn kleuter heb ik zeker geen vurige wens om thuisblijfmoeder te worden. Ik zal er alles aan doen om haar te laten inzien hoe belangrijk het is om te blijven werken en financieel onafhankelijk te zijn.
Tuc - een uitgestippeld plan is als ik wil dat mijn dochter perse neuro-chirurg wordt. Ambitie en stimulatie is wanneer ik mijn dochter stimuleer om meer uit zichzelf te halen. En daar is totaal niets mis mee (sterker, ik vind dat ouders verplicht zin om hun kinderen te stimuleren in welk veld dan ook), zo ben ik opgevoed en zo zal ik ook mijn kind opvoeden. Mijn jeugd was erg relaxed kan ik je verzekeren, mij is niets tekort gedaan of tekort gekomen en wij allemaal zijn vrij geweest in onze keuzes qua werk. Maar die keuzes zijn wel tot stand gekomen door stimulatie van mijn moeder. Ik krijg haast het idee dat het woord carrière een vloekwoord is.
Dit is dus eigenlijk waar ik op doel...waarom is dat zo belangrijk en wat doe je als jouw kind vast besloten is thuis te blijven bij haar kindjes?
Nee hoor carriere is helemaal geen vloekwoord...ik schrijf juist dat ik dat ook helemaal prima zou vinden. Als ze zelf maar happy zijn. Ik vind overigens niet dat ouders verplicht zijn om hun kinderen op een bepaalde leeftijd te stimuleren maar wel om hen te steunen. Maar wellicht bedoelen we daar hetzelfde mee.
Nee, status is hier totaal niet belangrijk. Vier jaar geleden werd ik ernstig ziek, ik weet nog steeds niet of er een toekomst voor me weg gelegd is. Of ik onze meid zal zien opgroeien, of ik haar zal zien trouwen, of ik ooit oma zal worden. Status is dus wel het minst belangrijke in ons leven. We staan nu heel anders in het leven. Geld en nieuwe spullen zijn bijzaak geworden. Het draait niet meer om zoveel mogelijk sparen, een nieuwe auto willen of een nieuwe keuken. Werken doen we om te leven en niet andersom. Het belangrijkste is dat we elkaar hebben, dat we leuke dingen doen en zoveel mogelijk mooie herinneringen proberen te maken. Dat we genieten van de kleine dingen. Je weet niet wat de toekomst brengt, we leven in het hier en nu. Ik heb dus niks met status...
Best een pijnlijk topic als ik bepaalde reacties lees. Ik zat zelf op vwo niveau en dan is werkelijk waar alles wat afwijkt van dat diploma minderwaardig. Mijn intresses lagen bij iets waar je helemaal geen diploma voor nodig had en ohw, ohw wat was dat zonde! En hoezo financieel onafhankelijk als je zelf geld verdient, alsof dat nog geldt tegenwoordig. Als je ontslagen word ben je financieel netzo onafhankelijk als een huisvrouw die haar man verliest. Daarnaast heb je ook dingen zoals levens verzekeringen en etc. Ik als huisvrouw maak mij helemaal nergens zorgen over. Mijn ambitie is om de volle 100% voor mijn kinderen te zorgen en ik doe het met trots. Daarnaast heb ik nog een kleine ambitie maar die is verder niet van toepassing denk ik. Ik ben erg trots op mijn mans status, alleen zal je mij er nooit over op zien of horen scheppen. Ook vind ik de status van anderen niet bepalend voor wat ik van ze vind.