Ik was echt geraakt door het gesprek met Isa. In haar woorden en uitstraling weerklinkt zoveel moed en positiviteit, petje af!
Laat ik voorop stellen dat ik Isa een heel bijzondere vrouw vind, maar ik heb toch mijn vraagtekens: Is dit stoer, en zelfverzekerd, en acceptatie? Of is dit het praten over, vanaf een afstand? De manier waarop zij spreekt over Antonie en over hoe het was/is, is precies dezelfde manier hoe ik praat over mijn verlies van 2 kindjes (MA) vanaf een afstand, want dan kan ik erover praten. Maar ik moet niet dat deurtje openzetten waar het gevoel daarover achter zit weggestopt want dan ga ik huilen en krijg ik geen woord meer uit mijn keel. Isa is niet hetzelfde zoals ik ben natuurlijk. Maar ik kan me voorstellen dat er voor haar best momenten zullen zijn/komen dat ze er misschien helemaal niet makkelijk over kan praten...het kan best zijn dat zij zich momenteel deels heeft afgesloten van dat gevoel, en denkt dat ze het geaccepteerd heeft. Soms denk je dat en ervaar je dat, maar komt er later alsnog een klap. Nogmaals, ik vind haar een heel mooie, bijzondere vrouw, dit is absoluut niet om iets vervelends over haar te zeggen hoor...dit is meer wat ik mijzelf dan afvraag
Natuurlijk zal ook Isa haar zware, intens verdrietige momenten hebben. Maar ik denk dat het een goede keuze is geweest om weer 'in het leven te gaan staan' . En ik vind het toch ook knap, dat ze zich niet opsluit -om ál die reacties telkens niet te hoeven horen en er mee geconfronteerd te hoeven worden. Dat zouden veel mensen denk ik wél gedaan hebben in haar plaats. En dan hoef je niet eens een BN'er te zijn. Dus ik vond het inhoudelijk wat ze zei ook érg mooi en sterk. Niet alleen dat ze het 'zo maar' vertelde. Het gevoel was er ook.