Ik hoop dat ik dit op de goede plek plaats.. Waar zijn ze allemaal als je wel wat hulp kunt gebruiken? Dit zal waarschijnlijk beetje warrig verhaal worden, doe mn best zo duidelijk mogelijk te zijn... Ik zit hier met tranen achter mn laptop op bed.. Ik ben 2 weken geleden bevallen van een supermooie dochter en heb een zoontje van 17 maanden. Nu is het zo dat ik al bekkeninstabiliteit had, maar me nog aardig wist te redden in de zwangershap ook al was het zwaar. Mijn man is militair en daarom normaal gesproken van maandag tot vrijdag dag en nacht op de kazerne...dus ook nooit helemaal mee gekregen hoe de dingen verlopen thuis... Nu heb ik zo'n knal gehad na de bevalling (die ineens heel snel ging, met 4 minuten persen was ze er) dat mijn bekken helemaal op zijn. Ook heb ik de laatste jaren te slechte begeleiding gehad dus dit herstel gaat heel lang duren wordt me verteld.. Bedrust, 1 x per dag rondje over de bovenverdieping en 1 x per dag trap op en af en meer niet!!Dat is wat ik mag op een dag. Nu komt dus alles op mijn man neer die gelukkig iets langer thuis mag blijven van zijn baas, hoe lang weten we nog niet en daarna hebben we dus een groot probleem! Het feit is dat ik dus alle controle kwijt ben, de hele opvoeding van mijn zoon moet loslaten, die ik amper mee zie op een dag omdat hun beneden leven... mijn man soms helemaal niet weet hoe ergens mee om te gaan, en heel erg in het ritme van thuis moet komen en erg gefrustreerd raakt en uitgeput raakt omdat hij het niet gewend is. Mijn zoon zit in een vervelende dreumes periode, is volop aan het ontwikkelen, tandjes en kiezen komen door en ik kan er dus niet voor hem zijn hoe ik dat normaal doe en heb het gevoel dat ik hem kwijt raak. Het gaat allemaal zo hard nu en ik zie hem veranderen en heb er geen controle over. Dan vraagt mijn man weer hoe hij het moet aanpakken en dan weet ik het ook even niet meer, want ik zie het niet...Ik hoor hem regelmatig schreeuwen uit frustratie..hij kan zijn energie niet kwijt.. en toen ik ff beneden was beet hij me zelfs in mijn borst en been. Heeft misschien ook met tandjes te maken, maar ik ben er gewoon door van streek. Het was ik en hij elke dag en nu leven we gesplitst. Ik mis mijn leven nu al, ik wil zelf opvoeden, knuffelen enz. Niet uit mijn slaapkamerraam zitten staren en luisteren wat er beneden gebeurt! Ik ben dolgelukkig met mn prinsesje, echt waar, het is een heerlijk meissie....maar mis mn leven, zucht.v Ik mis nu iemand om tegen aan te kletsen. Iedereen vindt het erg en hoopt dat het goed komt, maar je ziet niemand... Ik weet dat jullie me niet helpen kunnen, maar dat ik het alleen al ergens kwijt kan vind ik al fijn.
Gefeliciteerd met de geboorte van je kleine prinses! Ik wil je alleen een dikke knuffel geven, kan je jammergenoeg niet echt advies geven. Wonen jullie ouders ver van jullie vandaan? Anders zou je daar hulp aan kunnen vragen?
waarom kan er niet een bed voor beneden in de woonkamer geregeld worden,dan leef je in ieder geval overdag samen en kan je mee genieten van je zoontje je kan zo`n bed via de gemeente bestellen of anders ff aan je kraamhulp vragen je kan t bestellen bij hulpmiddelen centrum succes
Mijn eerste gedachte is: Zet een bed beneden! Dan zie je de kinderen veel meer, je kan je man begeleiden en je voelt je gewoon meer mens dan wanneer je de hele dag in bed ligt. En wat betreft de mensen die je niet ziet: Vraag om hulp! Mensen kunnen niet ruiken of je ze nodig hebt. Misschien vinden ze dat jullie het samen goed geregeld hebben en hebben ze gewoon niet in de gaten dat je ze nodig hebt. Misschien niet wat je wilde horen, maar ik denk in oplossingen!
Ik dacht ook direct aan een bed beneden. Ik zou echt niet boven gaan zitten kniezen. Het gedrag van je zoontje is heel verklaarbaar. Hij heeft er een zusje bij gekregen en snapt daar helemaal niets van en zit ook nogeens in een lastige fase. Ik denk dat wanneer je meer beneden gaat leven hij zich ook veiliger en geborgen zal voelen.Het is voor zo'n ukkie ook heel verwarrend. Laat opa/oma en andere familie ook eens iets doen. Vraag het en geef eerlijk aan dat je er even doorheen zit.Mensen vinden het niet erg wanneer je om hulp vraagt maar wanneer je niets vraagt komen ze ook niet. Sterkte meid en geniet echt van je kleine meisje. Je zit nu bomvol met hormomen en kan me goed indenken dat het er even heel somber uitziet maar zal echt beter worden.
Ja daar hebben we het al over gehad, maar wij hebben maar een klein huisje...eigenlijk is er geen ruimte voor een bed. Dan heeft ons mannetje helemaal geen speelruimte meer. Dan kan ik beter op de bank liggen. Dit heb ik gisteren ook even geprobeerd, het nadeel is alleen dat je dan ziet wat er allemaal gebeurt en zelf toch sneller wat gaat doen of meehelpen, wat dus niet de bedoeling is..zo kom ik mezelf weer tegen! Toch weet ik dat dit de enige oplossing is om mijn ventje vaker te zien! Zij er meer meiden die dit gehad hebben? Ik wil graag weten hoe andere dreumesen hierop reageren en of de band wel blijft?!
Bed beneden is al gezegd. Verder je zoon, denk dat dat kleine mannetje van slag is door een zusje in huis en een moeder die er grotendeels van de dag niet is. Waarom leeft je man niet wat meer boven met de kinderen als jij niet beneden kan zijn. Het maakt voor de kindjes niet uit hoor? Verder inderdaad hulp vragen, desnoods een rooster maken tussen de mensen die willen helpen. Succes en beterschap!!
En geloof me we hebben het al vaker aangegeven... het meest bij opa en oma, maar die wonen een half uur verderop en die passen regelmatig op op onze neefjes waardoor wij net een beetje teveel zijn zeg maar.
Ik dacht ook meteen, bed beneden, bed via de thuiszorg. Je geeft aan dat je huiskamer klein is. Is er niet iets wat tijdelijk uit de kamer kan? Bv een kast? Of de huiskamer anders indelen? Het is veel gezelliger voor jou en je gezin als jij bij ze beneden bent! Bank is ook een optie, al zou ik wel uitkijken met je bekken. Een bank is niet gemaakt om op te liggen, je rug en bekken zullen waarschijnlijk niet in de juiste houding liggen, dus dan krijg je misschien op den duur nog meer problemen, waar je ook niet op zit te wachten! En wat betreft waar zijn de mensen als je ze nodig hebt? Geen idee... Uit zichzelf komen ze meestal niet, je moet echt om hulp vragen en dan hopen op een ja Ik heb het zelf helaas ook ervaren... Snelle bevalling, ze was er binnen 1.5uur en nog geen 4 minuten persen. Daarna flinke tik gekregen, emotioneel, wat ik later zelf pas opmerkte, mijn omgeving had alleen maar oog voor de kleine meid. Ook de kraamzorg en de verloskundige. Ik heb er nu nog ellende van. Dochtertje kreeg een hoop medische ellende over zich heen, de nachten waren veelal drama en 2 uur per nacht waren eerder regel dan uitzondering.... Niet echt bevorderlijk voor mijn welzijn, hulp kwam niet,tenzij we er om smeekten. Toen na 3 jaar alles wat rustiger werd,ik was net bijgekomen van de zoveelste longontsteking van dochter werd mijn man zijn hernia acuut en lag eerst boven op bed, toen een week ziekenhuis, toen 3 weken thuis met medicijnen en toen een operatie waardoor hij ruim 3 maanden niets kon. 4 maanden in totaal heb ik moeten ploeteren, heb meerdere keren aangegeven dat ik hulp nodig had en niemand gaf hier gehoor aan. Heeft mij overigens enorm gehard, helaas. Daarom, probeer het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken, praat erover met iemand die echt luistert en misschien kan helpen. Dit gaat niet in je koude kleren zitten, het is niet makkelijk! Succes en sterkte! Hoop dat je snel weer kunt functioneren zoals jij dat wilt!
o en wat betreft de band... Kinderen zijn erg flexibel, dat komt wel goed! Mijn man kon niets met zijn kleine meisje, maar zij bedacht zelf wel oplossingen. Ze ging bij zijn bed spelen, of er lekker drinken, kletste tegen hem aan enz enz. Stond er zelf versteld van, zag ook meer beren op de weg dan dat ze er daadwerkelijk waren!
Gefeliciteerd met je meisje Wel erg vervelend! Wat nou als je het verteld aan de mensen die je graag ziet? je kan het hun toch vertellen? Misschien dat ze het dan snappen.
Inderdaad beneden zitten en je zoontje ook veel aandacht geven (samen wat doen, boekjes lezen, spelletjes).
Heb niet alles gelezen maar bed naar beneden zal al wel helpen zodat je meer IN je leven zit dan er naast. Verder kun je ook hulp inhuren ... weet alleen niet of je daar het geld voor hebt. Sterkte
Allereerst gefeliciteerd met jullie dochter! Je verhaal is deels herkenbaar... Ik ben nog zwanger, en kan door bekkenklachten ook niet voor mijn eigen dochter zorgen. Ze is óf bij een oppas of de opvang, óf mijn vriend is thuis voor haar. En ik zit hele dagen alleen thuis. Duurt nu al 8 weken en het breekt me echt op, het is zo frustrerend! Dochter was in het begin heel opstandig. Wilde niks met me te maken hebben, dat brak echt mijn hart. Nu heeft ze geaccepteerd dat ik bijna niks kan en is ze juist niet bij me weg te slaan. Ze wil steeds knuffelen enzo Ik voel me daarentegen echt een waardeloze moeder soms, maar weet ook dat er wel weer een betere tijd aanbreekt. Je hormonen zo vlak na een bevalling werken niet mee, snap dat je er erg emotioneel van bent. Probeer het aan te geven bij je vrienden/familie. Als je het moeilijk vindt om dat face to face te doen zou je kunnen bellen of een bericht sturen? Vertel eerlijk hoe je je voelt, zonder te verwijten. Mensen hebben het niet in de gaten, die zien (of willen zien) alleen maar dat jij pas bevallen bent en op een roze wolk zit. Dikke knuffel meid!
Inderdaad bed of bank beneden, evt hulp aanvragen bij de WMO, dan heeft je man ook even zijn handen vrij. ' Jammer dat opa en oma juist nu niet thuis geven. En dat ze dus wel op andere kinderen kunnen passen, maar niet jullie bijstaan. Succes
dankjewel voor jullie reacties. Weet je wat het is..het is niet de eerste keer dat ik erachter kom wat je aan mensen hebt. En ze weten dat we het moeilijk hebben, het wordt ze zo vaak gezegd...ook dat we het bijna niet redden, ook dat ik er kapot van ben. Moet ik dan smeken? Dat vertik ik.... We kunnen gewoon niet op ze rekenen, het is ook niet de eerste keer dat we hier achter komen helaas!! Het maakt me enorm verdrietig hier steeds weer achter te moeten komen. Ik kan alleen maar hopen dat we hier samen door komen.
Meid, ik word verdrietig van je verhaal! Allereerst gefeliciteerd met je prachtige lieve meisje!!! Verder is qua tips het meeste al gezegd, ik zou denk ik ook of hen wat meer naar boven laten komen, of zelf op de bank gaan liggen als een bed niet mogelijk is. Verder herken ik wat je zegt over andere mensen, ik heb dit ook al meerdere malen ondervonden helaas bij mij gaat het om iets heel anders, maar ik vertik het ook om steeds maar zelf aan te geven als ik iets nodig hebt. Als een vriendschap gelijkwaardig is, kan dit af en toe, maar ik voel zelf dat ik teveel ben als ik iets nog eens vraag, en dat moet niet vind ik. Ik vind dat echte vrienden moeten zien waar ze nodig zijn... maar helaas werkt het niet altijd zo Ik wil je heel veel sterkte en beterschap wensen en een digi knuffel! Probeer ondanks alles geniet momenten met je mooie gezinnetje te vinden, er komen vast gauw betere tijden aan!!