Heb je topic even opgezocht om hier verder te reageren! Hier was het vooral de schrik, s'ochtends werd ze wakker met 'wat vreemd, een bloeduitstorting!', en savonds zaten we op de seh te wachten op een leukemie test. Dat het zo snel kon gaan dat was het engste, en heeft de grootste klap gegeven. Wanneer je kinderen gezond zijn sta je er niet dagelijks bij stil,maar in een dag kan alles veranderen.. dat heeft emotioneel gezien echt veel tijd nodig gehad om weer in een normaal ritme te komen. Dochter was in de eerste instantie ook bang voor alles, de kat die haar kopjes gaf, dat ze dood zou gaan, dat ze nooit meer mocht spelen etc. Wat haar heeft geholpen was een speciale ziekenhuis-knuffel die iedere keer met haar mee ging. En tijd. Veel tijd om gewoon weer kind te kunnen zijn, de zorgeloosheid. Nu danst ze gewoon weer op tafel Dit is nu bijna een jaar geleden, in oktober heeft ze er nog een paar weken last van gehad, maar gelukkig niet zo erg als de eerste keer. We weten nu ook wat we kunnen verwachten, dat scheelt. Bij haar is het waarschijnlijk een voorbode van een griep/virus, dus we weten waar we aan toe zijn. Maar het is wel een flinke emotionele impact geweest, en dat heeft echt tijd nodig gehad om een plekje te krijgen..
Geef ook wel antwoord hier, miss hien is er iemand die nu ook info zoekt en te weinig kan vinden op internet... Alleen dit nu weer te lezen laat de tranen weer over mijn wangen gaan. En ja, het zorgenloze is er wel af en nu maak ik me dus weer zorgen. Maar ik ben een beetje bang dat ik nu te bezorgd gaat doen. Ze mag nu natuurlijk weer alles, maar ik merk ook dat ze angstiger en veel voorzichtiger is. De trampoline bv wordt heel voorzichtig op gesprongen, terwijl ze daar eerst erg wild op was. Waaraan merk jij nu dat je dochter lager in haar waardes zit nu? Slapen doet ze goed, maar naar bed en in slaap vallen duurt langer. Hoe oud is jouw dochter? Wel fijn dat ze nu arts wil worden
Herkenbaar hoor! Ik las rond nieuwjaar mijn Facebook terug en toen ik bij die post uit kwam schoot ik ook weer vol. Het was bij ons ook zo snel weer voorbij, ontslagen door de kinderarts en binnen 3,5 week weer naar 374, dus het leek allemaal best mee te vallen, maar de angst voor leukemie en de bezorgdheid haal ik zo weer terug. Ze is nu net 6, dus 5 toen het begon. Heeft altijd wel veel blauwe plekken gehad, maar ze was gewoon ook heel wild Het begon bij haar met een bloeduitstorting van haar kleding, en aan het eind van de dag ging het over in paarse ribben, en je zag gewoon de plekken erbij komen door alleen maar te kijken. Nu laat ik haar gewoon weer haar gang gaan, ze is al zo lang weer stabiel dat het weer kan, maar onbewust hou ik wel alles in de gaten. Ik kan van iedere blauwe plek of schram vertellen wanneer die is gekomen en hou de hersteltijd goed in de gaten. Op dit moment heeft ze een blauw oog (lekker handig) omdat ze gebotst had in een polonaise met een klasgenootje, en in mijn achterhoofd zit ik er wel als een havik bovenop of het wel een acceptabele periode voor herstellen is. Zal altijd wel blijven denk ik, maar moet ook voor mezelf echt voorzichtig afwegen met wanneer het echt ernstig genoeg is om haar weer door een ziekenhuis-traject te sleuren omdat het emotioneel gezien ook echt zwaar is voor haar. Ik wil haar niet voor iedere blauwe plek laten onderzoeken, maar het ook niet onderschatten omdat ze er nu 2 keer zo snel weer overheen was. Blijft een balans vinden..