Lieve meiden, ik weet niet zeker of ik mn verhaal hier goed plaats, maar ik wil het zo graag kwijt. De dag voor kerst hebben we gehoord dat een tweede er niet in zit voor ons. Het komt erop neer dat mn baarmoederslijmvlies er te dun voor is (het wordt niet dikker dan 4 mm) het heeft niets met hormonen te maken, die zijn allemaal op orde. Het risico op een miskraam is hierdoor groter, de kans op een zwangerschap erg klein en ik heb al een eug gehad, waar bij mn eileider bespaard is gebleven, dus ook nog 10% kans op een nieuwe eug. Gisteren een 2nd opinion gehad. Dat kwam op hetzelfde neer. Dus we hebben de knoop doorgehakt. De risico's en de moeilijke weg zijn voor mijn gevoel een te zware belasting voor mij en voor mn gezin. Vooral mijn man kan het echt niet meer opbrengen. Ik geniet liever van wat ik wel heb, dan dat ik steeds bezig ben met wat ik niet heb. Tot zover de theorie. In de praktijk ben ikzo intens verdrietig. Mn gezin is niet compleet en zal dat nooit worden. Ik merk dat er in mn omgeving vrij weinig begrip is. Iedereen vindt het erg, maar er komt vrijwel altijd, gelukkig heb je er al 1 achteraan. Dat is zeker zo, maar het is niet zo dat ik daarom geen verdriet heb. Zelf weet ik niet zo goed waar ik heen moet met mn verdriet. Ik besef namelijk heel goed dat er vrouwen zijn die al jaren in de molen zitten en waar nog steeds geen kindje is, of die weten dat ze kinderloos blijven. Ik weet niet zo goed hoe ik dit nu een plekje moet geven. Hoe hebben anderen die dit meegemaakt hebben dit gedaan? Ik voel me zo hopeloos leeg vanbinnen....
Meis, wat heftig en wat een verdriet. Misschien kun je eens met een psycholoog gaan praten? Ik wil je heel veel sterkte wensen!!
Wat afschuwelijk om je zo verdrietig te voelen. Misschien een idee om op de site van Freya op zoek te gaan naar lotgenoten. Volgens mij zie ik daar wel vaker berichten van vrouwen staan met hetzelfde verhaal. Wil je heel veel sterkte wensen.
Lieve Zena, Wat een verschrikkelijk bericht heb je gekregen zeg! Ik kan me voorstellen dat je er heel verdrietig van wordt dat je gezinnetje niet compleet is. Ik herken je gevoel heel erg! Ondanks dat wij nog wel kansen hebben... Het gemis is gewoon heel sterk als je altijd voor ogen had dat je een gezinnetje met meer kindjes wilde. Ik wil je hierbij ongelooflijk veel sterkte wensen!
lieve meid, wat moeilijk voor je!! Het is een gemis als je graag een tweede had gewild en dat moet je onder ogen gaan zien; hoe pijnlijk ook. Dat mensen je wijzen op het feit dat je er al eentje hebt, is inderdaad des te moeilijk. Je voelt je misschien zelfs schuldig omdat jij wel (en bijv. ik niet) een kind hebt. Toch heb jij ook net zo veel ''recht'' op je verdriet en kun je mensen uitleggen dat het zo simpel niet is. Laat ze weten dat het juist pijnlijk voor je is als ze dat zeggen. Natuurlijk hou je van je kind, maar dat neemt niet weg dat een tweede welkom was! Mijn advies: zoek evt professionele hulp. Als dat niets voor je is, dan zou ik gaan schrijven. Soms helpen rituelen (bijv. brief aan ''het kindje dat nooit meer kwam'')....ik ben zelf psycholoog (en helaas ervaringsdeskundig) dus vandaar deze adviezen.... sterkte!
Lieve zena meis wat een verhaal en een verdriet , dat ik heel goed herken ! Ik heb helaas nog steeds geen wondertje , jij wel maar dat neemd niet weg dat jou verdriet net zo groot is als de mijne. Jij hebt te horen gekregen dat een tweede niet mogelijk is. Dat is zwaar k#t meis hele dikke knuf voor jou. Ik moet nog maar afwachten of onze 3de en laatste icsi lukken gaat . Als dat niet zo is is het over en uit hoe erg ook. Bij het schrijven komt mijn verdriet toch weer omhoog. Ik kan je helaas niet helpen met een wondertje ,maar misschien is een maatschapelijk werkster iets voor je. Ik kan je zeggen dat ik dat ook via het ziekenhuis heb gedaan. En het heeft mij heel goed geholpen!! Ik wist niet meer hoe ik het moest doen , maar met hulp van hun is me het gelukt er mee om te gaan. Dit deed ik ook omdat mijn zusje zwanger is en daar moest ik mee leren om gaan. ik heb zelf de mogelijk heid om weer naar de maatschapelijk werkster te gaan. Heeft ze aan geboden als we te horen zouden krijgen dat we kinderloos zouden blijven slik, en daar mis niet mee om weten te gaan mogen we haar bellen en mogen we samen komen. Als manlief ook wil. Nogmaals een dikke knuf
Ik begrijp wat je bedoelt,...ik heb al een zoontje en de wens/ het verlangen naar nog een kindje in minstens zo intens,...helemaal omdat je weet dat het kan/kon,.......wanneer je dan te horen krijgt, het zal er niet meer in zitten,.....dan is het volgens mij net of er een stukje van jouzelf sterft,...dit is eingelijk een rouwproces waar jij in verkeerd. Wat meerdere meiden hier al opperden,....is het een idee om hier met een deskundige over te praten, via een forum kun je je verhaal wel van je af schrijven, maar ff lekker een potje janken en er dieper op in gaan doe je dan net niet, dit is denk ik net wat je "even nodig" hebt. Ik wens je heel veel sterkte met je groot verdriet
Lieve Zena, Ik snap helemaal wat je bedoelt want wij willen ook heeeeeeeeeeeeeeeel graag een 2e kindje en dat zal erg moeilijk worden. Mijn zoontje Luca is na de 4e IUI geboren op 26-12 2008. We kregen IUI omdat ik verklevingen heb in mijn eileiders. 8 maanden na zijn geboorte wilden we weer voor een 2e gaan en zijn weer het IUI traject ingegaan in september 2009. Na een jaar nog geen zwangerschap. Toen ben ik doorverwezen voor IVF die in oktober 2010 van start is gegaan. Mijn bloed is toen onderzocht en daaruit blijkt dat ik een hele lage eicelreserve heb (waar ik echt nooit aan gedacht had laat staan verwacht). Normaal bij vrouwen is een waarde van 1,5 en mijn waarde is 0,1 (heel erg laag dus). De hormonen die ik moest spuiten deden dus ook niks, ik had 0 eitjes en de poging werd afgebroken. Ik zit nu in mijn 2e poging voor de 1ste IVF met andere hormonen. In het ziekenhuis hebben ze al wel gezegd dat als er nu ook niks groeit ze het heel somber voor ons inzien en dan ook niet meer weten wat ze moeten doen. Ben nu aan de pil en ga over 2 weken beginnen met spuiten en krijg meteen de allerhoogste dosis. Mocht dit niet helpen dan houd het voor ons ook op. Sommige dagen gaat het best wel goed en andere dagen krijg ik letterlijk hartkloppingen als ik eraan denk nooit meer zwanger te zijn en een kindje te krijgen. Ik zou nog zo graag eens zwanger zijn. Gisteren heb ik een gesprek gehad met mijn nieuwe leidingevende en die heb ik verteld over ons IVF traject omdat je natuurlijk vaak afspraken hebt in het ziekenhuis en dan niet kunt werken. Ook hij kwam met de dooddoender wees blij dat je er in ieder geval eentje hebt. Dat weet ik wel maar de wens voor een 2e is heel sterk. Zena, ik weet dus precies hoe jij je voelt. Mijn beste vriendin heeft 2 kinderen en zij willen graag een derde, bij allebei waren ze binnen 3 maanden zwanger dus ik verwacht heel snel een telefoontje dat ze zwanger is. Een collega waar ik heel goed mee kan opschieten is afgelopen dinsdag bevallen van haar derde kindje (was een ongelukje). Ik ga woensdag kraamschudden waar ik best wel tegenop zie. Veel liefs Nataly
Lieve Zena, Wat een verdriet! Ik leef met je mee en ik bedank je voor het plaatsten van dit bericht. Ik wapen mezelf al weken tegen dit verdriet, omdat ik vrees dat het niet meer lang zal duren of ook bij ons valt het doek voor een tweede kindje. Zena, heel erg veel sterkte toegewenst met het verwerken van dit verdriet.
Lieve Zena, Wat heftig! Jeetje, dat is niet niks. Een intens verlangen hebben en dan toch moeten stoppen! Het besef dat een tweede kindje er nooit gaat komen. Dat is gewoon heel zwaar! Onderschat deze gevoelens niet en zoek desnoods (professionele) hulp. Het is toch een soort rouwproces die je gaat dormaken. Jouw verhaal is ook mijn grootste angst. Ondanks dat wij ook een zoontje hebben, is de wens en het verlangen absoluut niet minder. Deze is juist nog sterker hierdoor geworden! Ik kreeg dan ook tranen in mijn ogen door het lezen van je berichtje. En dan die dooddoener van andere mensen: "wees blij dat je er al heen hebt". Grr..... , kan er soms zo boos en verdrietig van worden. Tuurlijk realiseren wij ons allemaal dat wij al gezegend zijn met een kindje, maar dat wil niet zeggen dat wij geen wens meer mogen hebben en geen verdriet hebben als onze wens nooit meer vervuld kan worden. Ondertussen balanceren tussen je verstand (genieten van hetgeen je hebt) en je gevoel (het grote gemis van een tweede kindje). Lieve Zena, ik wil je gewoon even een hele dikke sterkte knuffel geven en wens je alle positiviteit en goeds toe voor jouw gezinnetje!
Bedankt voor jullie woorden. Ik heb inderdaad soms het gevoel dat ik geen "recht" heb op mijn verdriet. Tenslotte heb ik een prachtig kind. Maar ja, die tweede was verschrikkelijk welkom geweest. Onze dochter is niet zonder slag of stoot gekomen, maar ik werd zwanger en droeg haar uit. Dus de gedachte dat het misschien wel niet zou lukken, schoof met een tweede behoorlijk weg. Tenslotte was het al eerder gelukt. Ik dacht zelfs dat t nu misschien makkelijker zou gaan, tenslotte wist m'n lijf nu wat te doen... Maar vanaf de eug in april hebben we de ene tegenslag na de andere gehad. En nu is het dus echt klaar. Ik snap er helemaal niks van. Als ik dan hoor vsn een vrouw die de kinderen vermoord of een vader die z'n kinderen verkracht, denk ik, iemand doet toch iets verkeerd, als die mensen kinderen krijgen en ons gezin nooit compleet zal zijn. Gisteren was ik voor m'n werk in een plerggezin. Dat zette mij wel aan het denken. Een superleuk gezin met 4 pleegkinderen. En gelukkig dat ze waren met de nieuwe baby! Maar ja... Mijn man ziet dat niet zitten. Hij is bang dat hij niet zoveel van zon kindje kan houden als het verdiend. Dus die vlieger gaat ook niet op... Ga inderdaad maatschappelijk werk maar is inschakelen. En een brief schrijven is ook een goed idee! Bedankt meiden, voor het luisteren.
Hoe herkenbaar jouw verhaal Zena. Hier gisteren te horen gekregen dat er voor ons ook nooit een tweede kindje komt. IK volg je topic . Hier hezelfde verhaal als die van Nataly. Wij zaten eergisteren nog midden in het spuittraject voor de 1e ICSI en nu niets. Er groeide 1 klein folikkel maar die is sinds maandag niet groter geworden ........... Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte !
Oh Lin, dat lijkt me helemaal erg, midden in een poging ineens met lege handen staan! Ik wens je veel sterkte. Ook dat onverwachtse. Wij zagen op een gegeven moment wel in dat het de verkeerde kant op ging. Het was geen echte "verrassing".
ergens heb ik altijd het onderbuik gevoel gehad dat het erg moeizaam zou zijn, ook toen wij voor de eerste zwangerschap gingen. IK was zeer verbaasd dat het toen zo snel ging........Gevoel liegt niet . Maar voor jou is het net zo erg .
Zena@ Lieverd ik voel mijn verdriet weer helemaal gaan, bij het lezen van je stukje. Een kindje van ons zelf is wat we we hier ook alleen maar willen, bij een pleeg kindje denkt mijn man en ik er het zelde over als jou man. Idd als je op tv weer hoort kind in koferbak, ouders kinder gedood .Denk ik had het aan mij gegeven. Hier helaas weer ongi slik. Ik hoop zo dat de laatste poging hem gaat worden. Lin@ Dikke knuf voor jou , sorry dat ik vraag maar kunnen ze niets meer doen meis? Zena @ gedichten schrijven wil ook wel helpen , doe ik ook nog steeds als het lukt. Heb er een apart multomap voor.
Ik heb maar even gelijk gehandeld naar de tips die ik hier kreeg. 2 maart heb ik m'n eerste afspraak bij maatschappelijk werk. Nogmaals bedankt voor de reacties en ik hoop dat voor jullie allemaal wel een (tweede) wondertje gaat komen!
Zena@ Wat goed van je top! succes 2 maart en schaam je niet hoor ze zijn heel wat gewent huilen mag hoor!!
Lieve meiden, Ook ik lees heel veel herkenning in jullie verhalen. Bij ons is het net een andere situatie, het is nog niet definitief, maar de kans bestaat wel dat t bij ons levende (en overleden) dochtertje blijft. We hebben 2 miskramen gehad, een dochtertje dat niet levensvatbaar was en gelukkig een geweldige meid die mij intens gelukkig maakt. Maar t blijft knagen, het verlangen is zo intens en het feit dat we (misschien) niet nog een wondertje mogen krijgen doet ontzettend pijn. Ik heb een halve baarmoeder en een keizersnede gehad waardoor een volgende zwangerschap risicovol zal zijn. Daarnaast heb ik net te horen gekregen dat mn hart eigenlijk een te klein motortje is (kan je o.a. miskramen van krijgen) en mijn homocysteine gehaltes waren niet goed (heel technisch verhaal, maar vergroot ook risico's). Dus nu zijn we aan t wachten op verdere antwoorden. Maar de overtuiging dat t voor ons hierbij zal blijven wordt steeds groter. Ook omdat ik nu 4 x zwanger ben geweest, allen binnen 6 maanden en we nu alweer 16 rondes verder zijn. Tis een heel verhaal geworden zie ik. Lucht wel op Ik leef met jullie mee en voel jullie verdriet en wanhoop. Heel veel sterkte!!