Hoi meiden.. Ooit hebben jullie aan familie/vrienden verteld dat jullie niet zwanger worden en de MMM in gaan.. Kregen/krijgen jullie de steun die jullie zo graag willen?? En wat waren de reacties?? Vanwege ander topic (opmerkelijke uitspraken) dacht ik ben benieuwd hoe jullie omgeving er in staat!! Mijn moeder zei bijv toen we t vertelden dat we naar t zh gingen ik dacht dat jullie geen kinderen willen omdat ik geen moederfiguur ben!! Later heeft zij daar haar excuses voor aangeboden! Mijn schoonouders en ouders proberen het echt wel..er voor ons te zijn..alleen begrijpen ze t niet altijd waar t over gaat.. Mijn broer is een egoïst en praat er nooit over! Ook niet voor/na een afspraak..zelfs niet toen ik vertelde dat morgen de punctie is! Onze vrienden proberen zich in te leven hoe het voor ons is.. Maar eigenlijk vraagt niemand hoe gaat het nou echt met je?? En vaak moet je het wel tig x vertellen voordat het blijft hangen..jammer! Hoe in jullie omgeving voor jullie??
Hoi, Wat ik heb geleerd in deze rot periode is dat mensen van wie je verwacht dat ze je zouden steunen, dus niet altijd de mensen zijn die je daadwerkelijk zullen steunen of begrijpen. Al mijn vriendinnen hebben ieder gemiddeld 2 kinderen, en zeggen ach joh je bent nog jong bla bla bla en dat je niet zo je best moet doen. Zij maken het niet mee, en zullen het dus niet begrijpen. In het begin zocht ik steun bij ze maar ben daar nu mee opgehouden. Ik deel dit enkel nog met mijn man omdat dit onze strijd is. Ik heb iedereen in mijn omgeving niks meer verteld na mijn miskraam en dat voelt heerlijk! Geen stomme vragen meer, geen goedbedoelde onzin meer. Ik was altijd wel naief geweest over mensen, ik dacht altijd dat (vooral vrienden, familie en kennissen) het altijd goed met je hebben. DUS NIET. Ik ben opgehouden met mensen vertrouwen. De enige wie ik dit nog allemaal toevertrouw is God, mijn man, en mijn zusjes.
Van m'n moeder wel heel erg. Van m'n zusje ook, als ik er zelf over begin. Van de rest eigenlijk niet. Familie van m'n vriend kan er niet echt begrip voor opbrengen. Wat vrienden betreft.. Die weten het lang niet allemaal, maar de meeste vrienden hebben het er nooit over. Als ik zeg dat ik me klo--te voel door de MMM komt daar weinig antwoord op. 'Ja kut voor je', of iets dergelijks, en dat is het. Met 2 mensen kan ik er goed over praten, maar dat komt omdat zij in dezelfde situatie zitten.. Ik vind het vooral heel erg fijn dat ik er hier op het forum over kan praten en dat er altijd wel iemand is die met bemoedigende woorden komt! Ook van meelevende berichtjes op m'n blog word ik altijd weer wat vrolijker.. Echt, zonder dit forum zou het volgens mij allemaal nog véél erger zijn!
herkenbaar wat jullie schrijven maar toch ook even een kritische noot: ik heb gemerkt dat de mate waarin ik zelf gefrustreerd/verdrietig etc. was ook bepaalde in hoeverre ik de reacties van anderen op waarde kon schatten. In de psychologie (ik ben lotgenoot én psycholoog) heet dit projectie: je kunt op die manier je boosheid ''botvieren'' op de ''onbegripvolle'' ander. Natuurlijk zijn er ook echt ''domme'' of ''lompe'' reacties maar inmiddels (na 2,5 jaar) begin ik beter onderscheid te maken tussen echt onbegrip en ''onhandigheid''. Hoewel ik natuurljk ook wel 's ff baal van bepaalde reacties! Daarom een oproep: waak ervoor dat je familie/vrienden te snel afschrijft. Later kun je er spijt van krijgen! Iemand die egoistisch overkomt, hoeft dat niet te zijn; het kan ook angst of onhandigheid zijn. En eerlijk is eerlijk: hoe vaak hebben wij, voordat we in deze MMM kwamen, geinformeerd of juist gereageerd bij mensen die ongewenst kinderloos waren? Daar durf ik mijn handen niet voor in het vuur te steken. Ik was er vaak niet bewust van of te druk met eigen dingen! nou, ik zou zeggen: heeeeeel veel sterkte en het is heerlijk om hier af en toe even je ''frustraties'' te uiten, toch?!?!
Ik heb het alleen aan mijn nicht en een aantal vrienden verteld. De rest van mijn familie weet er niets van af. Ik heb er ook geen behoefte aan dat ze elke x vragen hoe het gaat.
Inderdaad, op dit forum kun je heerlijk van je afschrijven en tref je lotgenoten die exact begrijpen wat je doormaakt. Verder hadden wij in onze MMM heel veel steun van zowel schoonfamilie als mijn familie. Tevens van collega's. Wij waren er altijd erg open over. Zo kwamen wij er ook achter dat ook sommige collega's moeilijk zwanger konden worden of iemand kenden die ook in de MMM zat. Ik heb van alle collega's altijd begrip gehad, behalve van een oud-collega. Die zei dat het vast "tussen mijn oren zou zitten" en dat ik het los moest laten. Ik was hier helemaal van ontdaan en heb toen mijn begripvolle oud-werkgever/collega ingelicht. Die heeft met die andere collega erover gesproken en toen draaide hij gelukkig ook bij. Toen begreep hij het ook en leefde ook met ons mee.
Toen we de eerste keer bezig waren heb ik het aan een klein handjevol mensen verteld. Ze probeerden me wel te steunen, maar ik merkte dat het gewoon vaak niet goed bij me viel. Niets ten nadelen van hen, want echt domme opmerkingen heb ik in mn naaste omgeving niet zo vaak gehoord, maar ik ervoer het met hen erover praten gewoon niet als prettig. Achteraf had ik het liever aan nog minder mensen verteld. Nu hebben we het maar aan één persoon verteld en dit vind ik veel prettiger. Ik zoek zelf gewoon het liefste steun bij m'n man (en hier ) en merk dat ik het soms erg moeilijk vind om ook steun te ervaren bij mensen die niets van de mmm weten. Ik vind het vooral vervelend als mensen vragen hoe het gaat (of hoe het ermee staat ), terwijl ik helemaal geen zin heb om erover te praten.
Toen wij voor t eerst in de MMM zaten, wist iedereen om ons heen het eigeijk wel. We hebben toen aangegeven dat we t fijn vinden als er soms naar gevraagd wordt, maar dat we ook graag zelf aan willen geven of we t erover willen hebben. Gelukkig begrepen de meeste mensen dat ook wel, dus ik heb t ook gewoon gezegd als ik t er niet over wilde hebben. Iedereen leefde ontzettend mee. Bij de mk was iedereen heel erg verdrietig en toen ik een paar maanden later goed zwanger was, was iedereen ook zo verschrikkelijk blij voor ons! Dus ja, wij krijgen genoeg medeleven. Nu ook, al hebben we ervoor gekozen om t nu niet tegen iedereen te zeggen. We vinden trouwens wel dat mensen mogen weten dat t ons via de MMM gelukt is. Soms lijkt t alsof er nog zo'n taboe op ligt of dat men er zo weinig vanaf weet. Dat vind ik jammer. Dus ik ben n MMM-meisje en ik ben er trots op. En met recht, want we hebben nu wel een fantastische dochter... En mensen met "lompe" opmerkingen kregen soms gewoon een lompe opmerking terug. Heb bijv n 'vriendin' die de vorige zwangerschap nogal lompe opmerkingen maakte. Ze heeft zelfs t moment dat ik wilde vertellen dat ik zwanger was n beetje voor me verpest (de dag dat ik t wilde vertellen, zonder aanleiding de hele ochtend sms'en: jij bent zwanger hè? Ik weet t zeker! Je hebt m'n sms gelezen en je reageert niet, jij bent zwanger, ik heb gelijk!!):x Grrrrrrrr.... Ik heb uiteindelijk recht in d'r gezicht gezegd dat je zoiets niet vraagt aan iemand in de MMM, zeker niet na n miskraam en dat het MIJN moment is om te vertellen als ik zwanger ben. Maar goed, zij is soms 'niet zo handig', dus stoor ik me daar eerder aan.