Goedemorgen lieve dames, De MMM is zwaar... Emoties schommelen continue tussen hoop en uit zelfbescherming 'nergens op durven hopen'. En dan is het moment daar, ongesteld. En dan blijkt de bekende berg nog hoger waar je vanaf valt. Je denkt te weten hoe je die val op moet vangen maar toch is het iedere keer weer een beetje harder. Tot recent had ik het gevoel dat mijn man er goed mee kon handelen, maar hij word steeds stiller en praat minder. Ik wil zo graag emotie delen maar hij gaat er anders mee om, en dat moet ik ook respecteren. Al (letterlijk al) mijn vriendinnen zijn in verwachting of zeer recent bevallen. Dit maakt mijn verdriet groter. Al gun ik hun alles en ben ik zo blij voor hun! Iedereen roept, positief blijven,loslaten, niet zo mee bezig zijn, etc. Allemaal binnen 3 mnd in verwachting maar vol met goedbedoelde adviezen.. die pijn doen. Wij zijn nu 25 rondes verder. Endometriose graad 2, laparoscopie en hysteroscopie gehad. Nu drie IUI behandelingen achter de rug met telkens 1 eitje en aanstaande week een evaluatie met de gyn. De stress... Hoe gaan jullie hier mee om? Wat zijn jullie verhalen? Soms voel ik de behoeften mijn verhaal te delen, misschien jullie ook. Liefs
Hoi lieve @Toggie12 ik begrijp je gevoel en verdriet. Hier ook mijn vriendinnen in een zucht en een scheet of onverwacht zwanger. Hier is het een stil verdriet omdat niemand nog van onze wens af weet. Ja 1 stel maar die waren onverwachts zwanger en die kennen het gevoel dus ook niet..de hoop en de wanhoop en de maandelijkse teleurstelling. Met mn lief kan ik er wel over praten maar die voelt het ook anders als ik. Die is ook meer bezig met alle andere veranderingen in ons leven. Misschien ga ik er ook soms wel is te lang op door maar voel mij ook door hem helemaal niet begrepen. Dat neem ik hem overigens niet kwalijk. Hij heeft geen lijf wat hem elke maand hoop geeft! Ik hoop zo voor je dat deze wens snel uit mag komen en je deze vervelende periode gauw mag vergeten! Dikke knuffel voor jou ♡
Hi, Heel herkenbaar wat je omschrijft, al is mijn situatie wel anders, de stress en de emotionele belasting van zo'n traject herken ik heel goed helaas. Ik praat er veel over in m'n omgeving, maar mensen die het niet hebben meegemaakt kunnen het deels begrijpen en deels ook niet. Dat maakt het soms ontzettend eenzaam. Dus als je wilt kletsen... Groetjes, C.
Heel herkenbaar, ik voel me soms heel alleen. Ik heb een super lieve man die me in alles steunt en extra lief voor mij is als we weer aan het traject beginnen. Ik heb niets te klagen, maar echt begrijpen hoe ik mij voel dat kan hij niet en dat neem ik hem ook niet kwalijk, maar maakt het wel eenzaam. Omdat ik ook niet denk dat mijn omgeving zich in zo'n situatie kan inleven (niet uit onwil maar je kan het pas echt begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt) vertel ik het eigenlijk niemand. Heb gewoon geen zin in die gesprekken met van die dooddoeners uitspraken. Word ik alleen maar gefrustreerder van.