Moet het nu toch maar eens van me afschrijven... Na het verlies van onze dochter en een aantal vlindertjes afgelopen februari toch weer zwanger, helaas een bbz en een eileider armer. Toen werd ook duidelijk dat de andere eileider ook niet goed is. Eerst zouden wel het nog 6 maanden zelf proberen maar ik trok het niet meer, dus vandaag 3e afspraak bij de fa. Hij was heel duidelijk tegen ons, de kans dat ICSI of IUI bij ons slaagt is er eigenlijk niet. Vanwege mijn leeftijd hebben ze besloten om eerst nog 3 maanden utrogestan te proberen en daarna het IVF traject in te gaan. Gelukkig hoeven wij mocht het met de utrogestan niet lukken niet lang te wachten. De eerste terug plaatsing kan al binnen 8 weken. Ik ben blij geholpen te worden maar ben ook verdrietig dat het nu allemaal toch echt zo gaat gebeuren, klinisch en met hulpmiddelen zwanger worden (hopen we). Het is een heel dubbel gevoel, we wilden tot nu toe echt geen MMM ook al zijn we al met al zo'n 8 a 10 jaar bezig, en nu dan toch.. Ook wel enige angst voor wat er gaat komen. Ik ben benieuwd of jullie deze gevoelens ook hebben en mij (en anderen) misschien wat meer kunnen vertellen over hoe en wat en hoe jullie met deze emoties en gevoelens zijn omgegaan?
Hi Jane, Ik ken je gevoel heel goed. Mijn man en ik zijn 9 en een half jaar samen en dit jaar alweer 5 jaar getrouwd. We hebben nooit moeite gedaan om niet zwanger te raken en de laatste jaren gericht bezig. Inmiddels zeker 3 vmk'en. December vorig jaar werd er eindelijk serieus aandacht aan besteed. Kijkoperatie gehad, onderzoeken enz. Bij mij bleek alles helemaal goed, bij mijn man bleek het, volgens de gynaecoloog, niet perfect maar goed genoeg om zwanger te kunnen raken. We werden naar huis gestuurd. Half jaar met ovulatietesten dan 3x IUI zonder hormoonstimulatie, dan 3x met. Dan zo nodig IVF. Maar het zat met niet lekker dus ben naar MC Kinderwens gegaan. Daar werd mijn vermoeden bevestigd. We zouden niet op een makkelijke manier kans hebben op een kleintje. IUI en zelfs reguliere IVF zou niets uithalen. We moeten aan de ICSI (jij schrijft dat ICSI voor jullie niet zinvol is maar IVF en ICSI zijn hetzelfde alleen ICSI wordt uitgevoerd als de man zwak zaad heeft of als 2 ivf pogingen zijn mislukt). Mijn persoonlijke situatie is iets anders dan de jouwe omdat ik 2 gezonde eierstokken hebben daarom is er wat dat betreft nog een reëele kans op zwangerschap maar qua gevoel zitten we hetzelfde. Ik vind het ook heftig. Het trekt je gevoel van links naar rechts. Je hoopte op een kindje via de 'normale' manier, dat zal nooit lukken en dat doet pijn. Maar je bent ook dankbaar voor de mogelijkheid. Je ziet erg op tegen de behandeling maar het doel is duidelijk. Je wordt verdrietig en dan weer opgelucht. Wat ik probeer is altijd met alles, en zo ook met dit, positief te blijven denken. Aan de leuke dingen en de goede. Helemaal makkelijk zal het nooit zijn tot je zwanger bent en het goed gaat maar probeer het dragelijk te maken voor jezelf. Dat is het meest belangrijk. Afleiding zoeken en er over praten als je dat even nodig hebt. Hou je taai meis.
Hoi Jane, Ik herken ook je gevoel. We raakten zelfs rond dezelfde tijd zwanger, ik met behulp van de IUI. Ik herinner me jou van de topic over de zwangerschapstesten. Ook ik heb het kindje verloren, het werd een MA. Na de currettage zijn we doorgegaan met de IUI, de eerste poging is al niet gelukt. Nu wachten we om te zien of de tweede heeft gewerkt, maar ik vind het moeilijk om positief te blijven. We hebben al geaccepteerd dat zwanger raken op de natuurlijke manier vorr ons er niet in zit. Het liefst zou ik nog zo snel mogelijk willen beginnen met de IVF, omdat het voor mijn gevoel onze geootste kans is om een kindje te krijgen. Maar ik zit daar natuurlijk ook vreselijk tegenop. Hoe gaan we ermee om... Tja, soms is her verdriet overweldigend en soms zijn we allebei zo ontzettend bang dat het niet gaat lukken... Maar tegelijkertijd weten we dat we erin moeten geloven en positief proberen blijven, hoe moeilijk ook. Dus blijven ademen zeg maar... Jordan, ik wilde vragen, waarom zou de IUI en IVF niet werken bij jullie? We zitten namelijk in dezelfde schuitje, mijn man heeft ook zwak zaad en we werden eerst ook weggestuurd om zelf te proberen en nu zitten we dus in de IUI traject. Een standarde aanpak, maar ik ben ook heel bang dat het misschien helemaal niet zinvol is voor ons. Wat voor testen hebben ze gedaan bij jullie gedaan en waarom zijn ze tot die conclusie gekomen?
Hoi Kishka, Jullie hebben er ook een flinke geschiedenis op zitten. Als ik jullie verhalen hoor dan zijn wij tot op heden nog gespaard gebleven. Een positieve test zien veranderen in negatief is niets maar echt een verdere zwangerschap lijkt me helemaal heftig om te verwerken. Mijn man heeft traag bewegend zaad (ze zwemmen zeg maar rondjes om hun eigen as in zijn geval en gaan niet eens schuin ipv recht. Komen dus niet vooruit) en daarnaast weinig zaadcellen. 5 milj. en dat zou minstens 18 milj. moeten zijn. Bij IUI wordt natuurlijk het zaad met een slangetje bij je naar binnen gebracht en moet het vanuit daar zelf doen. De kans dat dát lukt is nihil en als het lukt is het waarschijnlijk te zwak om levensvatbaarheid te 'kunnen geven'. Bij de reguliere IVF word je eicel in een petrischaaltje gelegd met een paar tienduizenden zaadcellen erbij. Die zaadcellen moeten dan dus zelf de eicel bevruchten maar omdat ze traag bewegend zijn en het er sowieso té weinig zijn is dat dus ook vrij kansloos. Laatste optie is dan dus ICSI, dat een laborant 1 zaadcel kiest die er sterk en goed uitziet en die laborant bevrucht vervolgens de eicel met een naaldje. In het ziekenhuis constateerde ze wel al dat het traag bewegend was maar bij de kliniek waar we nu zitten keken ze dan ook meteen hoe ze bewegen enzo. Zo kwamen we erachter hoe het écht zit. Je kunt altijd vragen of ze ook hebben uitgezocht waarom het zwak is en hóe het traag bewegende zaad dan beweegt (gaat het wel vooruit maar dan in een schuine beweging of draaien ze inderdaad om hun eigen as heen). Zou ik zeker doen, weet je meteen waar je aan toe bent en bespaart je een hoop ellende en frustratie denk ik
Bedankt voor je antwoord, Jordan! Ik vind het vreselijk dat je blijkbaar de artsen ook niet zomaar kunt vertrouwen. Dat is toch te triest voor worden? Het hele traject kost zoveel moeite, eist zoveel van je op alle vlakken, dan zou je je toch geen zorgen moeten maken in ieder geval over de vraag of je de juiste behandeling krijgt... Schandalig vind ik dat... Ook in het geval van Jane vind ik het niet te bevatten... Een vrouw met een eierstok, die nog niet eens niet goed functioneert, voor halfjaar weg sturen? Op wat voor wonder hopen ze dan? Hebben ze ergens statistieken liggen hoeveel mensen daadwerkelijk zelf zwanfer zijn geworden nadat ze weggestuurd van het ziekenhuis waren? Iets zegt me dat de percentage van zulke mensen erg klein zal zijn... Ik denk namelijk, als her de afgelopen 1.5 jaar niet heeft gelukt, waarom moet het dan in de komende halfjaar wel lukken? Zeker als er al een reden voor verminderde vruchtbaarheid is gevonden... Ook wij zitten te tobben of de IUI de juiste aanpak voor ons is. Ook mijn man heeft slechte zaad en ik vraag me af of zij het echt goed hebben onderzocht. Ik heb dan wel zeanger geraakt door de IUI, maar het is een MA geworden. Domme pech, of heeft het toch aan de zaad gelegen? Als ik je verhalen over VMKs lees, begin ik toch heel erg aan het twijfelen... Maar ja, wat doe je dan... We hebben al besloten om naar een andere ziekenhuis over te stappen als de IUI niet werkt en we de IVF of ICSI zouden moeten krijgen. En in de tussentijd maar de IUI afmaken. Natuurlijk hopen we ontzettend dat het toch gaat lukken, maar het vertrouwen in ons ziekenhuis is bij mij ver te zoeken...
Hi Kisha, Gister had ik het erover met mijn man, dat ook jij met hetzelfde verhaal word weggestuurd. Dat het natuurlijk een toevalstreffer kán zijn maar wij dachten allebei dat het aardig veel op een standaard protocol lijkt. Ik weet niet waar je woont maar wij zitten niet meer bij een ziekenhuis maar bij een kliniek. Wij merkten direct verschil in kennis. Een gynaecoloog onderzoekt ook overgangsklachten, menstruatiepijntjes, soa's enz. Heel breed georiënteerd. Een kliniek gespecialiseerd in vruchtbaarheid legt zich ook echt alleen daar op toe. Mijn man en ik zijn aardig nuchter en toen we daar binnen liepen dachten we, nou... Babyfabriek? Maar toen hadden we het gesprek. Wereld van verschil. We waren meteen overtuigd dat we goed zaten. Is natuurlijk persoonlijk maar dat was ons gevoel. Wij zitten nu dus bij medisch centrum kinderwens in Leiderdorp. In Voorburg zit ook zo'n soort kliniek (ziekenhuizen doen ivf trouwens vaak niet zelf en verwijzen je sowieso door na de iui). Als dat te ver is voor waar je woont kun je altijd kijken op freya.nl waar klinieken zijn. Sowieso moeten jullie je wel goed voelen bij waar de behandeling plaats vindt denk ik.
Oh ja, ook in een kliniek krijg je dezelfde vergoedingen als in een ziekenhuis. Wel leuk om te weten dacht ik
Dames, dank jullie wel voor jullie reacties, vandaag de utrogestan binnen gekregen dus nu gaat het echt beginnen. Wel even een vraagje.. Ik moet 3x daags 2 bolletjes utrogestan gebruiken. Hij gaf aan vanaf cd14 gebruiken. Maar wel na eisprong, nu zit ik alweer bijna tegen een posi ovutest aan. Vanaf wanneer moet ik ze nu gebruiken? Op de eerste of tweede dag na posi ovutest? Ik heb dus lang niet altijd mijn ei op dag 14 dus weet niet goed wanneer ik ze moet plaatsen en houd het mijn eisprong niet tegen?
Hoi Jane, Op deze vraag heb ik helaas geen antwoord, maar ik zie dat andere meiden in je andere topic al hebben geschreven. Jordan, bedankt voor je verhaal! Ik ben er vrij zeker van dat het in ons geval een standarde aanpak is... De vraag is alleen, werkt het voor ons? Want er zijn natuurlijk mensen voor wie het wel gewoon werkt. En op zich ben ik toch zwanger geworden van de allereerste poging... Is het een domme pech dat het een MA werd of toch niet?.. We zitten al lang te twijfelen om over te stappen naar een ander ziekenhuis of een gespecialiseerde kliniek. Heel fijn om te horen dat Kinderwens jullie zo goed bevalt! We zaten een paar dagen na jouw verhaal te twijfelen om hen te bellen, maar ik denk dat ik toch even de IUI in ons ziekenhuis wil afmaken. We zitten al in dit traject en na nog 4 pogingen, als het niet lukt, worden we hopelijk toch doorverwezen naar de IVF. Ons ziekenhuis doet het niet zelf, dus we zouden sowieso wed moeten. Als we nu al overstappen, moeten we weer wachten op de intake en onderzoeken, en dan zijn we weer enkele maanden verder. Met een kans dat als onze ziekenhuis toch gelijk heeft, dat een ander cliniek ook eerst de IUI besluit te doen. Dus we wachten deze vier maanden af en natuurlijk blijven hopen dat het nog een keertje lukt en dat het deze keer wel goed gaat... Maar als we naar de IVF moeten, gaan we zeker weg. Ik hoor ook veel goede verhalen over Gent en Dusseldorf, dus ik neig een beetje om naar een van deze twee over te stappen. Maar we hebben nog een paar maandjes om dat besluit te nemen... Ik wens jullie ontzettend veel succes en natuurlijk hoop ik dat we binnenkort goede nieuws op dit forum kunnen lezen!
Hi Jane, ook ik kan je niet antwoorden. Ik moet er nog mee gaan beginnen sorry. Hoe gaat het nu met je/jullie? Hi Kishka, ik moet wel zeggen dat het bij Kinderwens super snel gaat allemaal. Wij hadden eind mei de eerste afspraak en anderhalve week de tweede en we kunnen al starten. Ik heb de gegevens van de gyn opgevraagd bij mijn huisarts (alle waardes en uitslagen enzo), ze hebben zelf nog wat bloed geprikt, man heeft potje ingeleverd en dat was het. maar snap ook dat je het af wilt maken. Ik hoop dat ze jullie gevoel wat meer richting positief krijgen in het zhuis en natuurlijk op snel resultaat Hou me op de hoogte als je wil, ben benieuwd. Succes. Liefs, Jordan
Hoi Jordan, Dat klinkt heel snel inderdaad! Goed om te weten dat er klinieken zijn die snel handelen. We hebben exact een week geleden de tweede IUI na de MA gehad. Dus nog een weekje wachten. Al heb ik deze keer weinig vertrouwen in de goede afloop.... Snap niks meer van mijn cyclus, weet niet eens of ik daadwerkelijk mijn ei heb gehad... Maar morgen gaan we voor twee weken op vakantie, dus hopelijk heb ik genoeg afleiding om niet continue eraan te moeten denken. Al merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om positief te blijven naarmate de tijd verstrekt...
Oh spannend joh. Succes. Ik duim voor je. Sowieso een leuke vakantie en probeer t toch een beetje los te laten want anders is het zonde voor je vakantie. Ik ken het hoor, doe het ook wel. En niet meer positief denken heb ik ook, is een soort zelfbescherming maar het haalt de lol er wel een beetje mee weg. Helaas. Nou, fijne vakantie, geniet er volop van