Na onze tweede IVF-poging weten we sinds kort dat mijn eicellen niet goed rijpen, waardoor ze niet bevrucht kunnen worden. We moeten ons er dus bij neerleggen dat er helaas nooit een kindje van ons samen zal komen. Dat betekent dat er drie opties overblijven: samen verder zonder kinderen, eiceldonatie of adoptie. Ik ben erg benieuwd welke keuze andere stellen hebben gemaakt: hoe maak je die keus, wat waren jullie overwegingen en hoe heeft het voor jullie uitgepakt?
Ik zou toch nog verder zoeken eerlijk gezegd. En dan vooral binnen expertise. In het UZ Gent is er een heel interessante behandeling om bevruchting op micro niveau te ontleden door middel van de MOAT behandeling. Jouw uitkomsten van je pogingen sluiten helemaal in die specifieke behandeling. Los daarvan zijn alle behandelingen, teleurstellingen en slecht nieuws gesprekken slopend en zwaar. Ik snap zeker dat je je wilt beschermen door na te denken over mogelijkheden waarbinnen jouw lijf niet de storende factor is en dus adoptie/pleegzorg. Ook dat zijn langslepende, intensieve en moeilijke trajecten en blijven vaak pittig.
@Champetter, helaas bereiken mijn eicellen niet eens de fase waarin ze bevrucht kunnen worden. En niet eens een deel, maar geen enkele. Ze hebben de laatste poging om die reden ook geen ICSI kunnen doen. De MOAT gaat over eicelactivatie, dat gebeurt pas daarna. Helaas voor ons dus niet de oplossing. We moeten het idee van een kindje met mijn eigen eicellen dus sowieso laten varen; niet uit zelfbescherming, maar bittere realiteit. Ik merk nu dat je daarna pas echt open kunt staan voor andere mogelijkheden. Het is nog te vroeg voor definitieve keuzes, maar ik zou erg geholpen zijn met ervaringen van mensen die dit proces al doorgemaakt hebben of er, net als ik, nog middenin zitten.
He meis, Ik ben dus ook echt uitbehandeld. 2 keer ICSI met 5 terugplaatsingen en ook nog 6 keer IUI. Laatste ICSI afgekapt omdat ik te ziek ben en ik weet dat ik door mijn Lyme niet zwanger word. Daarbij heb ik ook op de PAAZ gezeten dankzij lyme en is adoptie niet mogelijk. En bij mij blijft dus een embryo niet "plakken." Enige optie is draagmoeder maar dan moet ik het kind ook adopteren schijnt zo en dat kan dus ook weer niet. Kortom: wij zijn helaas echt uitbehandeld. We hebben echt geen een optie meer.
Ach @Hommeltje, wij hebben tenminste nog wat te kiezen... Jullie niet, wat verdrietig Ik neem aan dat alle medische en juridische mogelijkheden goed uitgezocht zijn (vroeg me bijvoorbeeld af of je ook alleen op de naam van je partner zou kunnen adopteren)? Hebben jullie dit al een beetje een plekje kunnen geven? Andere keuzes in je leven gemaakt hierdoor?
Ben je naar een ander ziekenhuis geweest voor een second opinion? Persoonlijk zou ik dat altijd doen, zeker omdat je nog 1 poging tegoed hebt. Al is het maar een gesprek, je weet nooit wat ze adviseren of waar ze ervaring mee hebben. Een ander stimulatiehormoon kan al beter zijn.
1e poging (in Nederland) was lang protocol met decapeptyl en gonal-f; tweede was al een second opinion, die hebben we in Dusseldorf gedaan. Dit keer kort protocol met meriofert (=menopur), cetrotide en ipv pregnyl voor de punctie decapeptyl als trigger, alles al met betere rijping als doel. Ik had het eigenlijk niet verwacht maar ze bieden toch nog een volgende poging aan, met langere stimulatie en decapeptyl+pregnyl als trigger. Kans op herhaling is wel aanzienlijk. Ik verwacht daar dus niet veel van, maar ga het denk ik nog wel doen. Maar ik heb er geen haast mee en wil ook alvast andere mogelijkheden gaan onderzoeken. BKA-nr voor adoptie maar vast aangevraagd...
Oh wat naar...weten ze niet waarom je eicellen niet rijpen? Hier hebben we de omgekeerde situatie gehad. Mijn man is onvruchtbaar...ik ben nu zwanger van een donor. Maar donorzaad is een stuk makkelijker te krijgen dan een eicel. Er is wel een eiceldonorbank in NL trouwens...waar weet ik niet precies...medisch centrum kinderwens of in utrecht? Er zijn ook stellen die hun niet gebruikte cryo embryo's doneren aan niet vruchtbare stellen. Mocht jullie laatste poging ook niks opleveren is dat mss een optie om te onderzoeken? Sterkte!
Nij Geertgen doet volgens mij aan eiceldonatie dacht ik.... Ik ken iemand van de huisartsenpraktijk die met grote tevredenheid met eiceldonatie in antwerpen is geholpen en iemand van een ander forum bij ivf spain. Bij mij ligt het ook aan de eitjes. Ik heb wel voldoende bevruchtingen maar ze delen niet door. Hopelijk met andere medicatie betere kwaliteit. Omdat ik alleenstaand is buitenland geen optie. Voor adoptie geen geld. Of ik moet eerst de staatsloterij winnen ofzo. En eiceldonatie wil ik niet. Het is ontzettend duur. En daarnaast maak ik al gebruik van een donor voor de zwemmertjes. Dan zou ik een "onbekend" kind dragen. En sommigen zeggen bij eiceldonatie maar ik heb het dan wel zelf gedragen/gebaard, mijn bloed heeft door mijn kindje gestroomd, etc... Tja ik heb daar niks mee, ik vind het onzin. Er lopen zoveel kinderen rond die op zoek zijn naar een warm thuis. Als het dan toch onbekend is dan pleegzorg. Want dat is mijn plan B. Ik zie nu met vrijwilligerswerk (met zorg intensieve kinderen) hoe stapelgek ik op ze ben. Vooral een van hen kan ik echt op eten. Ik weet dat ik dus heel veel liefde heb voor andermans kind. En ik weet ook wat pleegzorg inhoudt, heb zelf ooit stage gelopen in de jeugdzorg.
Hopelijk gaat dat hem worden. Ik snap dat je zelf niet teveel durft te hopen, maar je weet het niet. Veel succes!
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet weet of ik alleen op naam van partner kan adopteren. Ik weet wel dat de meeste adoptielanden niet weg zijn van alleen 1 partner of een homo/lesbi huwelijk. En mijn man is al 44. Dat is eigenlijk het grootste probleem. Had graag echt een baby willen adopteren, misschien aso maar ja.. Ik heb eerlijk gezegd nog geen flauw idee wat ik met mijn leven aanmoet! Ik ben ook te ziek om ermee bezig te zijn. Eerst genezen,mocht dat nog lukken. (Heb lyme) Ik zou Maartje eens vragen naar eiceldonatie. Geloof dat zij zelfs via hier een donor heeft gevonden! Ze schreef eerst in een topic wat poffertjes heet (vervroegde overgang) Weet helaas haar gebruikersnaam niet meer!
Dank jullie wel meiden voor de reacties! Ik heb inderdaad ook al even geïnformeerd bij Nij Geertgen, de wachttijd voor de eicelbank is daar ongeveer een jaar dus dat is goed te overzien. Nog genoeg tijd om aan het idee te wennen en te kijken of ik het echt zie zitten. Want ik had deze optie voorheen nooit overwogen. Het buitenland zie ik niet zo zitten, dat is gewoon handel en dat voelt niet goed... Bij het Geertgen vragen ze bijvoorbeeld vrouwen die komen voor een zaaddonor of ze vrijwillig eicellen willen afstaan, en andersom. Dat vind ik wel een mooi idee! @aicirtap, wat een lange weg heb jij al afgelegd zeg... En inderdaad, waarom een kindje maken dat niet van jou is terwijl er nog genoeg wachten op een goed thuis? Dat heb ik ook nog wel een beetje met dat hele donatie-gebeuren, al zou het dan wel van mijn man zijn natuurlijk. Pleegzorg zie ik zelf niet zitten maar adoptie wel. Ik hoop alleen voor je dat het toch nog zelf gaat lukken! @Hommeltje, wat een klote-situatie zeg... Je bent al ziek en wordt ook nog eens dubbel gestraft doordat het ook nog eens je kinderwens in de weg staat. Heel veel sterkte! Hoop in ieder geval dat het met je gezondheid snel de goede kant op gaat. @Panter, gefeliciteerd! Was het voor jullie een lastig besluit om voor een donor te gaan? Ik ben wel een beetje bang dat het kind totaal niet op mij zou lijken, of dat ik me buitengesloten zou voelen als het bijvoorbeeld meer naar mijn man toe zou trekken. Hoe is dat voor jou en je man? Al denk ik dat je nu vooral op een grote roze wolk zweeft !
De wachtlijst was hier zo lang dat we genoeg tijd hadden om te wennen. En het mooie is dat ons kindje toch genen van mij heeft. ..de donor op mijn man lijkt qua uiterlijke kenmerken en het kindje zelf gedragen word. Een eicel van een andere vrouw had ik ook gewoon wel willen ontvangen. Weet je...het is "maar" een bouwsteentje. Microscopisch klein onderdeel om zwanger te worden. En door de voorbereidende gesprekken kreeg het voor ons een plekje. Wij hebben een bouwsteentje gekregen van een fantastisch mens. Zodat we zelf een zwangerschap kunnen dragen. Het komt het dichtse bij een genetisch eigen kind. Voor ons de oplossing. Adoptie en pleegzorg zagen we niet zitten. Teveel problemen, sluit te weinig aan bij ons idee van een gezin. Kindje uit vreemd land halen...of een getraumatiseerd kindje opvangen. Dat zagen wij gewoon niet zitten.
Mooi om te lezen hoe iedereen de keuze maakt die bij hem of haar past (voor zover je iets te kiezen hebt natuurlijk). Ik ben nog niet zover (al lijkt met z'n tweeen blijven wel af te vallen ) maar jullie ervaringen helpen mij zeker om duidelijker te krijgen wat ik zelf belangrijk vind!
Wat een moeilijke situatie! Ik zou zeker voor die derde poging gaan, zodat je later nooit de vraag hoeft te stellen "wat als?..." Mocht ook hier geen zwangerschap uit voortkomen begrijp ik je overweging voor adoptie of donortraject. Je kunt een aantal boeken vinden die je wegwijs maken in deze situatie, waarin ervaringen worden gedeeld. Zo is er ook een boek waar ook artsen, donoren, donorkinderen en de ouders aan het woord komen. Alle motivaties worden besproken van verschillende partijen. Adoptie is geen rozengeur en maneschijn. Vaak zijn de kinderen al ietsje ouder waardoor er al hechtingsproblemen kunnen zijn ontstaan. Natuurlijk ook genoeg uitzonderingen en mooie verhalen te vinden... Donorschap kent nadelen maar ook voordelen. Je zult ook moeten nadenken over bepaalde vraagstukken: Ga ik het ons kindje later vertellen? Zo ja, vanaf welke leeftijd? Gaan we dit delen met de omgeving? Hoe gaan we om met kritiek? Kies je voor een Nederlandse donor of bewandel je het pad in het buitenland? Is er misschien een bekende die donor wil zijn? Wij hebben uiteindelijk voor donor gekozen vanwege de overwegende voordelen tov adoptie (vanuit ons perspectief gezien dan hè). We zijn blij en dankbaar dat we deze weg konden en mochten bewandelen met succes en kunnen vanuit alle partijen straks zeggen dat dit kindje 200% gewenst is. Het zijn moeilijke keuzes, moeilijke periodes van het leven als je voor deze keuze komt te staan... maar als je relatie dit overleeft heb je genoeg liefde en warmte om te delen met een kindje. Succes met het pad wat je gaat bewandelen en hopelijk brengt het jullie iets moois
Zo, de rust is hier wedergekeerd op dit topic... Hier ook alles rustig. Heb een stapel boeken aangeschaft over kinderloosheid, adoptie en donorschap. Bovendien al de uitnodiging voor de voorlichtingsbijeenkomst over adoptie binnen. En tja, of we nog een derde poging gaan doen... Waarschijnlijk wel, ooit. Maar voorlopig genieten we er vooral even van om er niet zo mee bezig te zijn, en weer een beetje meer te gaan leven. Want dat is er het afgeklopen jaar wel een beetje bij ingeschoten, merk ik nu. @Blosje89, nog bedankt voor je reactie. Wat heb je het mooi beschreven! En vooral gefeliciteerd met je zwangerschap! Mocht je dat willen vertellen, dan ben ik nog wel benieuwd naar jouw verhaal; hebben jullie een m/v donor, en welke antwoorden hebben jullie gevonden op deze vragen? Ervaringsverhalen zijn nog steeds welkom! Het is erg fijn om herkenning te vinden bij anderen.
dag dames, morgen neem ik uitgebreider de tijd om op iedereen te reageren. Het zijn me nogal wat heftige verhalen zeg! Ik wilde wel alvast even een kijkje op onze ervaringen geven. Ik heb pof. Ben in Nederland gewest voor het stellen van de diagnose. In Genk voor nogmaals het stellen van de diagnose en vervolg opties. Daar gaven ze eiceldonatie als enige optie aan. Gelukkig heb ik een heel lief zusje die graag wilt doneren. In deze tijd zijn we aan dat idee gaan wennen. Een boel tranen verder is dat idee ook echt wel geland en is ecd iets waar we volledig achter staan. Wel willen we graag mijn zusje als donor en geen anonieme donor. Gevoelskwestie....Moeilijk woorden aan te geven. Ik zal het proberen: mijn zusje is een combi van twee celletjes van mijn ouders, ik ook. Zij had mij kunnen zijn, ik had haar kunnen zijn. Toch gaat het proces (het klinkt raar) iets te snel. Iets te kort door de bocht. Vandaar dat we een second opinion in Dusseldorf hebben aangevraagd. Zij willen proberen te stimuleren met femoston. Sommige vrouwen reageren daarop. Een heel lang en duidelijk gesprek met de arts is DD gehad. Mocht dit niet lukken, kunnen we oprecht zeggen dat we er alles aan gedaan hebben. Dat voelt goed, wat de uitkomst ook mag zijn. Vandaag dus begonnen met femoston. Over 13 dagen de echo of er activiteit in de eierstokken zit. Dit gaan we 2 a 3 maanden proberen en mocht het niet lukken, dan is het ook ok. Dan gaan we na de vakantie verder met ecd in Genk.
@frummelke86, wat lief dat je zusje wil doneren! Ik snap dat je dat liever hebt dan een anonieme donor. Al is het voor sommige mensen misschien ook wel te dichtbij. Ik zou zelf sowieso niet kiezen voor een anonieme donor uit het buitenland, maar een bekende lijkt me ook confronterend omdat je dan gelijkenissen gaat zien. Maar heb zelf dan ook geen zus of iemand anders die in aanmerking komt. Spannend om het nu toch weer te gaan proberen, heb je er nog een beetje vertrouwen in? Femoston is toch een soort pil, hoe werkt dat dan precies bij jou? Moet er dan een natuurlijke eisprong komen of krijg je een punctie?
Ja, het voelt met momenten ook nog een beetje bizar. Soms denk ik: mijn man krijgt een kind met mijn zusje. Op andere momenten denk ik: mijn zusje levert ons een bouwsteentje en ik ga het kindje dragen, voeden met mijn bloed, op de wereld zetten en opvoeden tot een gelukkige zelfstandige volwassene. Al neemt de laatste gedachte steeds meer de overhand. Gelukkig lijken mijn zusje en ik ook op elkaar dus. Qua karakter eigenlijk minder. Op zich sta ik er nu heel relaxed in. Vertrouwen is een te groot woord, hoop wel. Maar kan ook oprecht zeggen als de femoston zijn werk niet doet, dan is dat ook ok. Mijn man noemde het mooi: we geven het een kans maar er kan weinig mis gaan want ons vangnet (ecd) hangt al klaar. Dus vallen doe niet. Het is een soort pil ja, ik slik de gele tabletten van de strip. Die bevatten oestradiol en progesteron. De progesteron zorgt voor het opbouwen van het bms. Het kan zijn dat de eierstokken dan dat seintje door krijgen en een eitje gaan laten rijpen. Het is geen echte anti conceptiepil want daarvoor is de dosis te laag, kan dus geen ovulatie tegenhouden. Ik lees wel veel over de combi femoston en menopur. Toch maar eens vragen over 2 weken. Ik merk namelijk aan de ovulatietesten dat die weer een normale kleur hebben. Eerst waren ze heel erg donker, bijna positief. Nu nog maar een miniscuul tweede streepje dus ik neem aan dat de lh al flink gezakt is. Merk ook aan mijn lijf dat het nu flink op de kop staat. Mijn buik is enorm opgezwollen en heb er flinke hoofdpijn van.