IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

Lief! Lig inderdaad de hele dag te slapen en te hoesten en oorts te hebben .
Probeer morgen weer even een lange update te doen, over hoe de Pipelle was enzo...
En hoe het verder gaat.

Overigens, vandaag (De Dag Van de Lente!) is mijn cyclus dag 1, dus vrijdag gaat de 1e menopur er weer in. Maar, morgen meer!!!

xxxx

 

Het is volop lente. De vogeltjes laten zich horen en de een zingt nog overtuigender zijn lied dan de ander. Af en toe lijkt het erop dat ze tikkertje spelen met elkaar en in vogelvlucht zitten ze elkaar achterna van tak naar tak. Langzaam maar zeker ontwaakt de natuur, de bomen en struiken staan op het punt om hun groen te ontluiken en de eerste lammetjes staan alweer in de wei. Alsof de zon alles heeft wakker gekust met haar stralen vitamine D.

Volop zon, volop voorjaar… De winter ligt weer achter ons en we zijn eraan toe. We zijn toe aan de warmte en vooral aan de belofte die de lente met zich meebrengt.
Althans, ik ben eraan toe! Want de afgelopen maand heb ik zo goed als in mijn holletje doorgebracht. Lopen snotteren en sniffen en maar doorgaan met dat wat ‘moest’. Werk, verplichtingen… Vooral doen en weinig voelen. Geen tijd nemen om stil te staan en te bezinnen. Veel in mijn hoofd en weinig in mijn hart…

Maar, alles heeft zijn prijs. En dat rennen en doorgaan, daar stak mijn lichaam vorige week een stokje voor. Nu had ik drie weken geleden al een ‘waarschuwing’ gekregen, want toen was ik al meer dan snotverkouden.. Nouja, volgens mijn arts was het een bijholteontsteking (en volgens mij ook) maar dat ging na een antibioticakuur weer over, dacht ik… Nee hoor, afgelopen zondag vond mijn afweersysteem het wel mooi geweest en besloot dat wie niet luisteren wil, maar moet voelen. Had geen enkele energie meer en ik kon niet anders dan slapen, slapen en slapen… De hele zondag lang.

Maar, mijn ziek-zijn van de afgelopen week is niet het allerbelangrijkste. Veel belangrijker is dat we weer naar Gent zijn geweest, voor de baarmoeder-biopt en dat op de Dag van de Lente, 21 maart, ik alweer ongesteld ben geworden en dus dat inmiddels de eerste spuiten er weer in zitten!

Afgelopen maandag, 19 maart, moesten we om 09u15 in Gent zijn. Aangezien ik ziek was heb ik weer de hele weg ernaartoe liggen slapen . Vond vriendlief gelukkig niet erg, hij tufte wel door.. Nou ja, eigenlijk viel het tegen, want het was overduidelijk LangzaaMaandag en we hebben veel in de file gestaan. Maar, de timing was weer perfect: we waren om 06u15 vertrokken en waren en 09u00. De UZ Gentse parkeergarage zat helemaal vol en we moesten hem helemaal bovenin zetten, zoals wel vaker op dit uur. Dus al met al kwamen we 09u10 bij de balie aan van de afdeling Reproductieve Geneeskunde om ons te melden. We mochten naar de tweede verdieping, naar dezelfde ruimte als waar we ook moesten wachten voor de punctie. Gelukkig waren we de enigen. De professor was iets vertraagd, wat een assistente keurig kwam melden.

Om 09u30 werden we geroepen. De prof was een beetje verstrooid en ze vroeg of het dag 21 van mijn cyclus was. En wanneer we elkaar voor het laatst gesproken / gezien hadden. Ik vertelde haar dat ik al een stuk verder in mijn cyclus was, maar dat ik nu wel 8 dagen na mijn eisprong zat. En daarbij ook dat ik eigenlijk verwachtte al binnen enkele dagen ongesteld te worden, maar die opmerking hoorde ze geloof ik niet meer. Ook vertelde ik dat we elkaar vorige week nog aan de telefoon hadden gehad, over de Thyrax. Ondertussen las ze mijn dossier even door.

Vervolgens mocht ik plaats nemen in de stoel (dezelfde stoel als waar de terugplaatsing werd gedaan) en ze vroeg of ik een volle blaas had. Nou, nee… We hadden net 3 uur in de auto gezeten en mijn blaas stond op knappen. En daarbij, ik had geen idee dat ik een volle blaas moest hebben?! Ze ging wel even kijken… Maar eerst gaf ze een korte toelichting op de behandeling. Ze liet de pipelle zien: een soort lang, plastic buisje (heb er even een plaatje van opgezocht) en dat zou worden binnengebracht. De pipelle is dus gewoon het middel waarmee de baarmoederbiopt wordt uitgevoerd. Deze wordt de baarmoeder ingebracht en door een beweging, wordt er een reepje baarmoederslijm weggenomen. Het zou een beetje een krampachtig gevoel kunnen geven.

En zo gezegd, zo gedaan. Eendenbek erin (niet fijn…) en ‘even zoeken’. Weer kreeg ik te horen dat mijn baarmoeder heel erg verstopt lag (misschien moeten ze hier eens een aantekening van maken voor in mijn dossier?!) en dit keer ook dat de baarmoederhals wel heeel nauw was. Maar, uiteindelijk paste de pipelle erdoor (auw, ik vond het niet fijn en kreeg het nog warmer dan mijn grieperige ik al was). Inderdaad, het nare, krampachtige gevoel kwam er… Moest echt even slikken, maar het lag misschien ook wel aan mijn ziek-zijn. Ze vroeg wel heel lief of het wel ging, waarop ik natuurlijk dapper knikte dat het prima ging.

Toen het gedaan was, mocht ik me weer aankleden. Ik vroeg hoe nu verder, want ik verwachte eigenlijk mijn menstruatie al heel snel, omdat mijn luteale fase in een natuurlijke cyclus zo kort is. Moest ik dan weer terugkomen voor een uitgangsecho als ik over een paar dagen ongesteld werd? En zouden we dan het nieuwe schema doornemen? Ik had namelijk gehoopt dat we eventueel gelijke de uitgangsecho zouden kunnen krijgen, omdat dat weer een ritje zou schelen. De prof voelde dit weer haarfijn aan en zei dat als ik wilde, ik gelijk een uitgangsecho zou kunnen krijgen. Alleen, als er bijzonderheden te zien zouden zijn, dan moest ik wel terugkomen, want dan zou er opnieuwe beoordeeld moeten worden of we wel van start zouden kunnen gaan. Ik vond het prima en mocht me weer uitkleden. En daar ging het inwendige echoapparaat weer naar binnen. Het baarmoederslijm was 6,4mm en zowel links als rechts lagen ‘enkele’ follikels klaar. Ze wilde geen uitspraak doen over hoeveel (3 of 4 aan beide kanten), omdat dit volgens haar niks zei. Ze kon wel zien dat ik rechts mijn eisprong had gehad (klopt, had ik duidelijk gevoeld en was nog blij dat het deze ronde waarin we toch niet gevreeën hadden en de pipelle hadden, een eisprong aan de rechterkant was. Want rechter eisprongen zijn voor mijn eileiderloze rechtse kant toch zinloos).
Dus, we mochten straks nog even met de vroedvrouw mee om het schema voor de volgende ronde door te nemen. Helemaal top! Na een hartelijke hand – ze had wat haast – en een groet, vertrokken we weer naar de verdieping lager.

 

In de wachtruimte was het erg druk. Helemaal omdat er een onwijs irritant stel met twee kinderen zat. Wat een herrie maakten die! Zelfs de vroedvrouwen die rondliepen zag je elkaar aankijken. En gooien met speelgoed… En die ouders zeiden af en toe wel wat, maar hadden gewoon géén gezag. Op een gegeven moment deed het jongetje gewoon de deur van een spreekkamer (waar een stel in gesprek was) open! En tussendoos spelen met speelgoed wat nog flink lawaai maakte ook… En ik voelde me al niet echt op mijn allerfitst… Vriendlief was druk met zijn blackberry in de weer, want zijn baas was (ook) ziek en hij moest op afstand allerlei maandagochtend-dingen regelen.

We werden naar binnen geroepen door een vriendelijke vroedvrouw, die opmerkte dat ik blij was dat we uit die volle wachtruimte waren. Ze maakte een discrete opmerking over de drukte en drukke kinderen in de wachtruimte. Vervolgens het schema doorgenomen en recepten meegekregen. Weer Zitromax voor vriendlief en de gebruikelijke shots voor : Menopur, Cetrotide en Pregnyl. Op het schema werd weer 300 eh Menopur gezet, maar eigenlijk had ik zelf gewoon bedacht dat ik dit keer 375 zou gaan spuiten. Weet dat ze hier in Gent een beleid op hebben, dat meer dan 300eh niets zou toevoegen, maar ik wil het gewoon proberen. Als het niet schaadt, dan baat het misschien wel… Kan het altijd eens proberen, misschien hebben mijn follikels er wel baat bij. Maar ik had ook al bedacht dat ik dit niet met de vroedvrouw zou gaan bespreken, dus knikte ik braaf bij de door haar genoteerde aantallen.

Op dag 3 van de cyclus begin ik met Menopur en op dag 8 met cetrotide. Op vrijdag 30 maart bij dr P de eerste echo…

En met recepten in de tas, mochten we weer naar huis.

In de auto weer geslapen en nog wat voor vriendliefs werk gedaan. Maar vooral geslapen. Eenmaal thuis zette vriendlief mij af en zelf ben ik mijn bed weer ingegaan. Had wel wat bruinig bloedverlies, maar dat zou kunnen, na de baarmoederbiopt.
Dinsdag was ik ook nog flink ziek en woensdag, de Dag van de Lente, werd ik toch echt al ongesteld. Vraag me nog steeds af of de baarmoederbiopt dan wel gewerkt heeft, omdat ik zo snel erna al ben gaan menstrueren, maar heb het nog niet nagevraagd, doe ik bij de 1e echo wel.
En vrijdag 23 maart heb ik de eerste Menopur weer gezet, 375eh dit keer.

Dus, onze 7e poging is van start gegaan. De 7e poging alweer. Het zal de 5e punctie gaan worden en weer vind ik het heel erg spannend. Vooral het eerste deel… Gaat er wat groeien en hoeveel? Hoeveel eicellen zullen er echt zijn en hoeveel embryootjes zullen er ontstaan? Zullen er wel embryo’s ontstaan? En daarna.. daarna durf ik nog niet eens aan te denken. Probeer me te focussen op wat we deze ronde nu weer anders hebben, waardoor we misschien betere kansen hebben.. Alsof die kansen überhaupt te voorspellen zijn… Maar nu, nu hebben we een baarmoederbiopt gehad (als die heeft gewerkt) en ik slik Thyrax….En ik spuit meer Menopur…

Dus ik hoop maar dat 7 ons geluksgetal gaat zijn, want hierna rest ons nog slechts één punctie en dat is een gedachte waar ik nog helemaal niet aan wil denken… Hoop zo dat deze ronde ‘m gaat worden, bid ik zachtjes in mezelf. Dan zou het kleintje (of kleintjes, als ik De Voorspelling van de Vorige Ronde mag geloven) nog net een draakje zijn…. Niet dat dat iets uitmaakt, want al zou het iets anders zijn, maar bij wijze van spreken…

Dus, we duimen weer en we hopen maar dat de lentezon meewerkt. Mijn lichaam is er in elk geval weer klaar voor. En mijn hart en hoofd zijn dat al eeuwen. De griep is uit mijn lijf en er is nog slechts een snufje verkoudheid dat mijn immuunsysteem alert houdt. Dus laat die hormonen hun werk maar eens doen..!!!

Op naar een mooie echo vrijdag…. (bibber… bibber…)

xxxx