IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

Het is dinsdagavond, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat het maandagavond is. Een raar, vol weekend was het. Emotioneel en vermoeid ook. Daardoor eigenlijk geen energie gehad om hier even te updaten.

Het laatste wat ik schreef, was volgens mij de snelle update, op de terugweg van Gent zaterdag. Dat we maandag terug moesten komen en we de Paasweekend/zijn ouders/mijn ouders discussie hadden...Waarop jullie allemaal lieve dingen schreven. Al zijn zulke discussies lang niet altijd discussies MMM-gerelateerd, toch vond ik het fijn om te lezen dat ik hierin niet alleen sta en dat er hier meer meiden zich hierin konden herkennen. Want soms vraag ik me wel af of ik nu enige ben die tegen dit soort dingen / discussies aanloop. Vooral omdat hier niet altijd over geschreven wordt. Uiteraard hadden we met zijn allen dit soort discussies het liefst naar een andere planeet verbannen en zouden we willen dat ze niet zouden bestaan...

Maar goed. Hoe verliep de rest van het weekend?
Die zaterdag, na de delange autorit, ben ik gelijk maar dingen gaan doen... Bezig zijn als afleiding. Onze drie boompjes voor gesnoeid en wat tuinmeubels verzet om een beeld te krijgen hoe ons terras er strx uit kan komen te zien als alles af is. Vriendlief is idd gaan slapen. Na mijn korte tuinieren (voor zover ik dit zo mag noemen), even op de bank ontspannen en wat gegeten. Slapen zou me toch niet lukken met zo'n hoofd vol gedachten; dan helpt een opgenomen aflevering van Grey's kijken met verstand op 0 veel beter . Toen vriendlief wakker was en weer wat opgefrister naar beneden kwam, merkten we alletwee dat de storm weer was gaan liggen en het Antartica-klimaat weer verder was getrokken. We hebben geknuffeld en ik heb een poging gedaan om hem uit te leggen waar mijn verdriet vandaan kwam: onzekerheid, angst voor teleurstelling, onmacht en het gevoel van onbegrip. En dat in combinatie met vermoeidheid en spanning. Allemaal factoren die in één combinatie de perfecte ingredienten zijn als je een ijzig Antartica-klimaat wil oproepen. En laten wij nu houden van de zon en warmte... En vooral van elkaar... Maar, dat voel je in Antartica-sferen maar amper. We knuffelden en hielde elkaar vast. Vriendlief gaf aan het heus wel te begrijpen en sprak uit die onzekerheid ook te voelen. En het ook heel moeilijk vindt om de hoop en het vertrouwen wat we voorheen nog wel hadden, te behouden. Dat dit ook met ups en downs ging. En hup, daar kwamen mijn tranen weer. We delen onze angst en onzekerheid, maar spreken deze vaak niet uit omdat de eens zich 'groot' wil houden voor de ander en de ander een 'goed gevoel, vol vertrouwen' te willen geven. Omdat we zo graag hoop willen hebben. Willen houden....

En toen, terwijl we net tegen elkaar gezegd hadden dat we nu toch echt nog even boodschappen moesten gaan doen, zag ik iemand met een bosje bloemen naar ons huis lopen en de bel ging. "Wat een timing," flitste er door mijn hoofd, wat tranen van mijn wang vegend. "Ik zie er niet uit.". Maar tegelijkertijd bedacht ik me: dat is Marjah! Die komt toch even snel aanwaaien. Deed gauw de deur open en voor ik het wist kreeg ik een lief, vrolijk bosje met mooie roze tulpen in mijn hand! Met een mooi oprecht-uit-het-hart-geschreven kaartje erbij (inclusief leuke humor ). Wat een timing van dit geweldige forumvriendinnetje! Na een stevige knuffel waarbij ik wel een paar keer zei dat ik er niet uitzag, moest ze weer weg... Geen tijd voor thee (volgende keer), maar toch wist ze een brede glimlach op mijn gezicht te toveren. Omdat ik het zo'n lief, fantastisch gebaar vond.

Vervolgens heb ik me opgefrist en zijn vriendlief (allemaal lekkere, maar ook noodzakelijke hoor) boodschappen gaan doen. Was onwijs druk omdat het natuurlijk de zaterdag voor Pasen was. Bloemetje voor zijn ouders meegenomen en een paashaasje van chocolade voor de nichtjes. Een ontspannen avond gehad en zondag naar zijn ouders.

Zondag, eerste Paasdag, was ook een fijne dag. Merkte wel dat ik nog erg moe was (vroege opstaan van zaterdag in combi met de hormonsters enzo), maar het was alles bij elkaar best gezellig (gelukkig niet nog een schoonzus die zwanger is-bericht, want dat was toch wel weer hard aangekomen).

Terug in de auto voorzichtig geinformeerd naar de plannen van maandag. Stelde voor dat vriendlief anders naar huis ging na de echo en zou gaan slape en de dingen zou doen die hij moest doen (moest nog iets voor zijn werk doen) en dat ik dan door naar mijn ouders zouden rijden. Immers, hij hoefde niet mee te gaan om mij te plezieren, maar omdat hij daar zelf zin in zou hebben. Heb zelf een hechte band met mijn ouders en broer en wilde mijn nichtje ook graag even knuffelen. En juist nu, nu het bij ons nogal een 'wisselend' klimaat is, zag ik even naar mijn ouders gaan, als een bezoekje aan een tropisch klimaat met warmte en zonneschijn.
Zal jullie de hele discussie besparen, maar uiteindelijk wilde vriendlief dan wel 'even' naar mijn ouders, maar wel weer op tijd terug. Ik vroeg of hij dat zeker wist, want hij moest zich niet verplicht voelen. Dus zo gezegd, zo gepland, waarbij ik hem wel echt de mogelijkheid openhield dat als hij moe was of toch van gedachten zou veranderen, ik dit echt begreep en zelf zou rijden...De zaterdagavond hebben we gelukkig nog een beetje kunnen ontspannen, even ieder zijn eigen ding.

Tweede Paasdag (gisteren), relatief vroeg opgestaan voor een vrije dag (mits je geen kinderen hebt). We zaten om 07u30 alweer in de auto, op naar de 4e echo deze ronde. Wat zou er te zien zijn? We rekenden (nou ja: lees voor 'we' 'ik'..) erop dat we die avond Pregnyl zouden moeten zetten en dat dan woe de punctie zou zijn. Eenmaal in Gent - het was weer lekker rustig op de weg - naar de afdeling Reproductieve Geneeskunde en ons aangemeld. Iets na de afgesproken tijd werden we geholpen door Dr VtG, een assistent van de prof (de Harry Potter-dokter). Hij zag er erg ontspannen uit en er was een collega uit India die mee keek. Althans, hij vroeg of we dit goed vonden. Prima, geen probleem. Hij pakte ons dossier erbij en nam het kort door. Al gauw zat ik weer op de stoel met de benen in de beugels... Rechts was de follikel die nog mee wilde doen in de wedstrijd, 15,2 mm. Links waren de 4 follikels tussen de 17 en 20mm. Bms 8,2mm. Dus... hij meende dat we nog even moesten doorspuiten en woensdag weer terug zouden moeten komen voor opnieuw een echo en dan zou vrijdag de punctie zijn. Hij zou nog wel even bellen met de prof. Kreeg nog een receptje mee en we moesten het telefoontje maar afwacten.

Tja... Dit scenario had ik eigelijk nog niet in de opties meegenomen. Die follikels nemen wel erg de tijd om te rijpen... Vriendlief was wel opgelucht, want iedere dag zou hem uitkomen, als het maar niet donderdag was ivm belangrijke afspraak op het werk...

Welnu...na een driekwartier rijden richting NL, werden we gebeld door de vroedvrouw: De punctie zou donderdag zijn en we moesten morgenavond (dinsdag dus, vandaag) de Pregnyl zetten om 23u. Dan zou de terugplaatsing zaterdag door de prof zijn (toch dag 3 emmy's, omdat we maar zo weinig follikels hebben).
Of we ons donderdag om 07u wilden melden bij de Kassa, bij het Onthaal.

Jullie voelen hem al aankomen: wéér een discussie... Hoe moest vriendlief dit regelen met zijn werk? Hij kwam met het eerste voorstel: mij rijden naar Gent, hij zijn potje vullen, hij weer terug naar NL voor zijn werk en dan kon hij mij na de punctie weer ophalen. Ik kon dan wel ergens wachten. In het restaurant ofzo (de Gent-gangers weten wat voor een inspiratieloze kantine dat is..). Op zijn zachts gezegd vond ik dit een Zeer Slecht Plan. Voorstel 2: we zouden vragen of wij dan direct om 08u geholpen konden worden en ik gelijk mee terug kon. Ook geen optie in mijn beleving. Voorstel 3, als ik 1, maar dag zouden mijn oudere me op komen halen en ook bij de punctie kunnen zijn. In mijn beleving was ook dit géén reeel scenario... Weer een fijne discussie die volgde. "Dan cancelen we de hele punctie wel joh", opperde ik (uiteraard niet gemeend). Maar, het moge duidelijk zijn dat onze weersomstandigheden erg wisselend en Zeer Onvoorspellend zijn op dit moment, want het koufront was weer gearriveerd...

Wat was ik verdrietig. Waarom zei hij nu niet gewoon: "Het wordt lastig, maar ik ga het regelen schat. Het komt goed en we worden deze ronde zwanger". Dat optimisme mis ik de laatste tijd enorm.

Vlak voor we uiteindelijk in de woonplaats van mijn ouders waren, waren we weer on speaking terms. Weer een uitleg en weer begrip. Maar ondertussen merkte ik dat er door dit alles wel een flinke inbeuk op mijn energievoorraad wordt gedaan...

Geknuffeld met iedereen en het voelde fijn om ze weer te zien. We waren mooi op tijd weer thuis en hadden nog wat aan de avond. Hapje gegeten en ik zou de volgende dag (was vandaag) nog even bellen met UZ Gent om wat vragen te stellen.

En nu, inmiddels is het alweer woensdag officieel . Maar vandaag liet vriendlief weten dat hij donderdag nu vrijdag is. Dan denk ik stilletjes in mezelf: Was daar nu al die discussie voor nodig... ? Heb uiteraard heel blij gereageerd. Heb om 23u de Pregnyl gezet en nu weer afwachten. Gelukkig heb ik morgen een thuiswerkdag geregeld en dat geeft me tijd even uit te slapen. Want dat het weer spannend wordt komende weken, dat staat vast!!!

En nu, nu lees ik nog even snel jullie berichtjes her en der en ga lekker slapen!!!

Liefs voor allemaal, XX