Meis ik bid voor je dat uit deze punctie uiteindelijk jullie minimensje ontstaat en wordt geboren! Dikke knuffel en succes morgen!
Wat lief!!! Met al het geduim, bidden, kaarsjes en denken aan, zou het toch eens goed moeten gaan... 7 en vijf als geluksgetal... Nu even snel, want het is de vooravond voor de punctie en morgen om 04u op!!! We moeten om 07u in Gent zijn... De sfeer is gelukkig weer fijn en warm... De punctie blijft wel weer spannend... Het resultaat nog meer... Kom morgen weer updaten...!!! toi toi toi...
Slapen jij!!! Je hebt je rust hard nodig!!! Ik denk aan je morgen!! 5 follikels, 5 eitjes. Daar zit een plakbeeb tussen! Omdat ik het zeg!!! Knuf!!
Lieve Juulz Ook ik lees nog steeds mee en krijg kippenvel van je berichten..je verdriet, je angst, de onzekerheid, de discussie met manlief, het is zooooo killing! Ik blijf doorbidden, hopen en aan jullie denken!! Heeel veel succes vandaag.
Lieve Juulz, toch maar even een berichtje van mij hier. Ook ik duim ontzettend hard voor je/jullie mee!!!
Lieve Juul, ik duim voor je! Bij mij was 7 ook het geluksgetal en daar waren er 5 goed van! Ik hoop dat het bij jou ook zo'n mooi redultaat oplevert!
... En voor ik mijn langggge update ga doen, wil ik allereerst zeggen, dat ik het geweldig vind - iedere keer weer - dat er zoveel meiden een berichtje achter laten en meeduimen. Dat geeft een heel fijn gevoel, het meeleven hier... Knuffel voor alle meele z/v ers!!! X
Het is de telefoon van mijn vriend die ons vanmorgen wekt. Vreemd, want normaal word ik wakker van het licht van mijn wake-up light. Ik kijk op de wekker en die geeft nog geen 04u aan. Vreemd. Hoe laat is het dan? vraag ik slaperig doch wakker aan vriendlief. Tijd om op te staan. Het is 04u. Hè? Hoe kan dat nou? Ik heb de wekker gisteren echt om 03u55 gezet , mompel ik terwijl ik uit bed stap. Geen idee, maar ik wil om 04u30 weg rijden. Als ik in de badkamer sta hoor ik de vogeltjes steeds harder fluiten. Schat, je wekker gaat nu af. Roept vriendlief vanuit de slaapkamer. Vreemd, normaal staat mijn wekker 10 minuten voor . Laat maar fluiten. Lekker vrolijk., roep ik terug. Mijn vriend zucht en zet de wekker toch uit. Terwijl ik bedenk wat ik aan zal trekken (lekker belangrijk) pak ik wederom mijn vrolijk roze-wit gestreepte boxertje uit mijn ondergoedlade, want (zelfbedachte logica), die had ik de vorige keer dat ik de punctie kreeg en zwanger (oké, was een BBZ, maar dat telt even niet voor mijn logica) werd ook aan. Een legging en een lang shirt erover als jurkje, een brede riem en platte laarzen en mijn favoriete warme repeatsjaal. Mag geen make-up op of sieraden aan, dus ben lekker snel klaar. Een borstel door mijn haar en ready to go. Klein toilettasje mee, voor je-weet-maar-nooit. Mijn tas met voornamelijk leesvoer, portemonnee en laptopje, drinken, een banaan en wat mueslibrood heb ik gisteravond al klaar gezet. Vriendlief staat al klaar. Nog even een kruikje mee en het is 04u35 als de auto de straat uitrijdt. We rijden langs andere huizen die op hetzelfde rijtje staan. Wij wonen niet echt in een straat, maar langs een redelijk drukke weg met een bushalte voor de deur. Ik stel me voor dat Als we Op Een Dag een babytje zouden mogen krijgen (glimlachende gedachte) ik dan misschien wel zon halve ooievaar op het raam zou willen plakken. Zodat alle voorbijgangers zouden weten dat (al kennen ze ons niet) er daar een babytje is geboren. Wat zou ik trots zijn Er is haast geen verkeer, het is nog rustig op de weg. En mistig. Er hangt een haast mysterieuze waas om de lantaarnpalen langs de snelweg. Heb mijn oordopjes meegenomen om wat te slapen in de auto. Met oordopjes in mijn oren heb ik altijd het idee dat ik echt even in mijn eigen wereldje zit. In mijn hoofd, in mijn eigen gedachten. Ik denk aan vandaag, vol hoop. Voel me inmiddels een ervaren punctie-patient, dus vreemdgenoeg maak ik me daar niet eens meer druk over. Gespannen voor de punctie ben ik dan ook niet. Meer voor de weken van onzekerheid die daarop volgen. De halve maan staat helder aan de hemel en volgt ons trouw. Het is laatste kwartier. Dat wil zeggen dat de maan aan de rechterkant zichtbaar is. Trek je een streepje door naar boven, dan heb je de letter d. Die d is de eerste letter van dernier, wat laatste is in het Frans. En bij het eerste kwartier kun je dus een p maken van de maan en die p staat weer voor premier, wat dus eerste betekent. In gedachten praat ik tegen de maan. De maan is volgens mijn sterrenbeeld mijn ruling planet en de maansteen is de steen van vruchtbaarheid. Ik vraag de maan of hij de komende weken wat extra kracht naar me toe wil stralen. En automatisch ga ik door met vragen stellen aan het omniversum. Mag er dit keer een zieltje in mijn buik komen wonen? In een mooi embryootje? Nou ja, het hoeft niet eens een mooi embryootje te zijn, als het maar een doordelend-willen-blijven-plakkend embryootje is. Alsjeblieft? We zijn er zo klaar voor Zieltje, als je dit hoort En zo val ik in gedachten in een rusteloze slaap. Merk dat er wat oppervlakkige dromen zijn, maar heb slechts flarden van beelden onthouden. Pas bij de rotonde bij UZ Gent word ik wakker. Het is 06u45, dus lekker doorgereden. Hebben we geen files gehad? vraag ik half slaperig. En hoe gaat het met jou?. Alleen bij Antwerpen wat langzaam rijdend verkeer. Het gaat wel hoor, slaapkop, antwoord vriendlief. Het terrein van UZ Gent is inmiddels bekend. We rijden langs de Vrouwenkliniek (grote puinzooi ivm verbouwing en vernieuwing) richting de parking, waar plaats zat is. We moeten eerst naar het onthaal. Ben gisteren nog gebeld dat we weer 3600,- euro moeten betalen. Wat ik best vreemd vind, daar we nog een openstaand saldo van 2000,- hadden staan. Mij leek dat we dan 1600,- euro zouden moeten betalen, zodat het saldo weer op 3600,- staat. Maar deze logica ontgaat onze Belgische Zuiderburen kennelijk. Wilde de discussie niet aan gaan, maar aangezien de kosten tot op heden 1600,- zijn geweest die er van het voorschot zijn afgehaald, hebben we straks een saldo van 4000,- open staan! Dat heb ik toch liever op mijn spaarrekening staan (de kosten die voorafgaand aan de vorige punctie zijn gemaakt, hebben we iedere keer overgemaakt en waren idd zon 1500,- bij elkaar). Nadat de transactie is afgehandeld, melden we ons bij de poli van de afdeling reproductieve geneeskunde. Voor ons inmiddels ook al een bekende route Vriendlief mag zijn staal procuceren op weer een andere verdieping en ik ga alvast naar ziekenopname vrouwenkliniek, om in de wachtzaal plaats te nemen. We zullen de 3e van deze ochtend zijn.
De andere dames druppelen iets later binnen en al gauw worden we alle drie naar binnen geroepen. Op het bed ligt een operatieschortje klaar en een soort witte papieren puntslofjes. Kabouterschoenen, noemt vriendlief ze. Ik mag me uitkleden en deze operatie-outfit aantrekken. Later zal de vroedvrouw (zoals de verpleegkundigen op deze afdeling genoemd worden) komen voor het infuus. Heb nog wat kranten mee (proefabonnement van 10,- euro op het NRC), dus we hebben genoeg leesvoer. Ik hoor dat de andere dames worden klaargemaakt en het infuus krijgen. Niet veel later komt ze bij mij. Uiteraard gat er weer wat mis (is tot nu toe iedere keer zo bij het infuus aanleggen)en dit keer spuit er aardig wat bloed uit bij het aanbrengen van het slangetje op de spuit. Het prikt gemeen en op de witte lakens zit nu een behoorlijk rode vlek. Geen idee hoe laat het precies is, als ik nog even naar het toilet mag gaan voordat ik naar de punctiekamer moet. In Gent is het zo dat je partner dan even moet wachten tot ze je hebben klaargemaakt voor de punctie. De vrolijke punctie-specialist, dr F is er weer met zijn mooie knal blauwe kapje met visjes om zijn hoofd. Hij informeert of we elkander al eerder hebben gezien, wat het geval is. Ik mag op de stoel plaatsnemen en mijn naam wordt nogmaals gevraagd. Ook informeert dr F. naar allergieën voor medicatie en of ik nuchter ben. Dit keer is er ook een collega uit Indonesië aanwezig, om te kijken hoe dr F te werk gaat. Een vriendelijke man en ik maak een kort babbeltje met hem in het Engels. Dat we graag nog eens naar Indonesië zouden willen, het land staat immers bekend om zijn prachtige cultuur en natuur. Hoewel, de natuur het land ook geweld aan heeft gedaan, zoals recentelijk nog de aardbeving. Gelukkig heeft hij geen familie wonen in de getroffen gebieden. Inmiddels is het infuus met suikerwater vervangen door medicatie en word ik al wat suffer in mijn hoofd. Dan word ik ontsmet en gaat de eendenbek naar binnen, om vervolgens de baarmoederhals te zoeken. Gelukkig verloopt alles vrij soepel . Dan krijg ik de lokale verdoving, 6 spuiten 3 links en 3 rechts. Het valt me ook alweer erg mee, het doet amper pijn. Dr F. informeert naar de hoeveelheid follikels, die overeenkomt met mijn dossier. Dan komt vriendlief binnen en krijg ik de dormicum, wat versuffend werkt en als ik me voel dat het werkt, kan de punctie beginnen. Het aanprikken gebeurt haast pijnloos en we zien hoe de follikels worden leeg gezogen en worden geflushed. De opbrengst is, zoals verwacht, 5 eicellen uit 5 follikels. Hij heeft nog een poging gewaagd om een mini-rechts aan te prikken, maar tevergeefs. Dan mag ik terug naar mijn bed en kan ik even bijkomen. Vriendlief moet nog even bloedprikken en laat mij lekker liggen. Na een kwartiertje ben ik alweer een stuk minder suf en komt de vroedvrouw vragen hoe het gaat. Hartslag en bloeddruk zakken alweer. Pak mijn krantje weer en korte tijd later is vriendlief er alweer. We krijgen thee (ik) en koffie (vriendlief). Ik eet wat (banaan en een plakje mueslibrood), wat wel lastig gaat, want een bijwerking van die dormicum is dat je een kurkdroge mond krijgt. Inmiddels hoor ik dat dr F de eerste patiënt al informeert en ontslaat. Moet wel even slikken, want zij heeft een opbrengst waar ik alleen maar jaloers op kan zijn: 18 eicellen. De tweede patiënt ook al: 19 eicellen Voel me dan toch een beetje, hoe zal ik het zeggen, loser? Ik bedoel, die dames hebben gewoon echt veel kansen . (zijn mijn gedachten op dat moment hé..) en die hebben dan vast ook heel cryootjes (weet dat dat niet perse hoeft..) en hebben vast maar één puntie nodig in plaats van dat ze afhankelijk zijn van een verse poging, zoals dat bij mij tot nu toe het geval is geweest (oké, heb 1 x een cryo TP gehad). Ik kijk een beetje sombertjes en vriendlief lacht vertrouwd naar me: Het komt echt allemaal goed schat. We hebben maar 1 goede nodig. Kom op, heb vertrouwen. Ik knik en probeer mijn negatieve gedachte los te laten. Maar het is gewoon weer die tergende onzekerheid en het intense verlangen wat om de hoek komt kijken. Als Dr F komt houdt hij zijn hand op. Vijf eicellen. Vervolgens krijgen we een toelichting dat het dit keer wat anders gaat dan de vorige keer. Morgen word ik tussen 12u en 13u gebeld om te horen hoeveel eicellen er bevrucht zijn. Ook hoor ik dan wanneer de TP is. Waarschijnlijk dus al op dag 2, aangezien de punctiedag (vandaag) als dag 0 wordt bestempeld. Maar, het zou ook dag 3 kunnen zijn. Dag 5 zal met mijn aantal eicellen niet gedaan worden. Ook nieuw is dat ik morgen al met de utrogestan moet beginnen. Vervolgens grapt hij, net als de vorige keer, dat vandaag en morgen omdat het dan vrijdag de 13e is verwendag is. Niet in bad gaan en geen seks tot na de TP. Vanavond na 17u pas weer alcohol. Behalve het is bad gaan, gaan de andere punten niet voor mij op. Ben met seks altijd zo onzeker na een TP. Pas bij een omowitte test durf ik weer. Maar dat terzijde. Ik informeer nog even bij Dr F. naar zijn visie op de pipelle, maard at had ik beter niet kunnen doen. Hij is er geen voorstander van, omdat er toch weer gerommeld wordt in de baarmoeder en een ontstekingsreactie niet per definitie positief effect hoeft te hebben. Maar, hij laat dit graag aan de professor over om hier iets van te vinden en dit te onderzoeken. Toch bedenk ik me dat ik deze vraag beter niet had kunnen stellen Mijn hartslag is inmiddels alweer normaal (54) en de bloeddruk ook en het infuus wordt ontkoppeld. Dus: aankleden en naar huis. Door die meiden met een mega-opbrengst naast me en de visie van Dr F op pipelle, voel ik me nog wel erg onzeker, maar ik probeer het los te laten we hebben er maar eentje nodig Eerlijk gezegd voel ik me alweer aardig hersteld als ik terug in de auto zit. Rechts zeurt het nog een beetje, maar verder..? Voel me eigenlijk prima. Vriendlief heeft besloten vandaag lekker thuis te werken, wat ik erg gezellig vind. Als we onze woonplaats in rijden, straalt de zon ons overtuigend tegemoet en de vogeltjes tsjilpen vrolijk hun voorjaarslied. In de verte hangt nog een wolkenveld, maar voor dit moment vieren zon en blauwe lucht het hoogtij. Ik trek mijn laarzen uit en ga even naar het toilet. Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn buikje ondanks dat ik er echt geen last van heb behoorlijk opgezet is. Ik lijk wel zwanger Nou ja, als dit dan een voorbode mag zijn, vind ik het prima! Voordat vriendlief gaat werken, gaat hij eerst nog even wat verwenboodschappen en wat gewone boodschappen doen. En ik? Ik ga me lekker op de bank nestelen met een warme kop thee. Op naar een hopelijk positieve uitslag morgen . Fingers crossed again XX
Wat mooi om te lezen Juultje! Ik begrijp wel hoe jij je voelt na de uitslag van die andere meiden. Misschien niet te vergelijken, maar dat had ik met mn IVF, zoveel eicellen, en maar 1 emmy. Idd je voelt je dan een loser, maar ook ergens in ons achterhoofd weten we zelf ook wel dat dat niet reeel is om te denken. Rust lekker uit, en alle posi energie stuur ik vandaag richting jou buikje. Ik zal onze kleine man vragen of hij mee duimt voor tante Juul van het forum. Hele dikke knuffel, en we duimen door!!