IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

14 april – De dag van de terugplaatsing

Een onrustige, droomloze nacht waarin ik veel wakker ben geweest. Niet alleen omdat vriendlief af en toe een soort van nurkend geluid maakte, maar ook omdat mijn hoofd rusteloos was.
Die tergende onzekerheid die je met vlagen hoop probeert weg te drukken. Wetende dat kan heel groot is dat je voor de zoveelste keer weer valt, zonder dat je een parachute hebt die voor een zachte landing zorgt. Opgezogen door een zwart gat van teleurstelling, niet wetende waar je uitkomt.

Desalniettemin toch redelijk wakker opgestaan. Soms lijk je wakkerder als je weinig geslapen hebt, al gaat dit lang niet altijd op. Een frisse douche en me lekker ingesmeerd met bodycreme (yogi flow van Rituals, in de hoop dat het ook daadwerkelijk harmoniserend werkt J). Snel klaar met aankleden vandaag, want had gisteren al mijn kleding klaargelegd. Vriendlief is nog wat suffer, maar als hij eenmaal gedoucht heeft, krijg ik een dikke kus: “Straks ben je zwanger schat. Laat me nog eens naar je kijken.”

Om 07u rijden we weer weg. De zon vergezelt ons laagstaand aan een mooie, lichtblauwe ochtendlucht. Wederom rustig op de weg. We rijden langs groene weilanden die nog lapen onder de ochtendnevel. Alsof de zon ze pas wakker kan maken als ze wat hoger staat. We draaien de nieuwe cd van Jason Mraz… “I won’t give up”…

Na een voorspoedige rit, komen we keurig op tijd, het is 09u, aan bij UZ Gent. We kunnen direct plaatsnemen op de 2e verdieping van P4. Alweer. In de wachtkamer zit een stel met een kindje van een jaar of 3. De man kijkt vooral geinteresseerd naar zijn telefoon en de vrouw kijkt zenuwachtig om zich heen en zegt af en toe dat har dochtertje (wat heel lief brabbelt) stil moet zijn.
Wij pakken de krant en lezen over de mislukte raketlancering van Noord-Korea, de fietsende Mark Rutte die van het ministerie naar het Catshuis fietst ivm de onderhandelingen en de toestand in Syrië, waar al veel burgerslachtoffers zijn gevallen . Wereldnieuws terwijl wij wachten op hopelijk een wereldwondertje in mijn buik…

Mooi op tijd worden we naar binnengeroepen. Enigszins klunzig vouw ik mijn kranten op en prop ze wat ongemakkelijk in mijn tas. We wilen de prof immers niet te lang laten wachten.

Als we de terugplaatsingsruimte binnenkomen, schudt de prof me de hand. In een oogopslag zie ik al een fotootje van een tweecellig embryo op het bureau liggen. “Niet viercellig”, flitst er direct door mijn gedachten. Ze vraagt bevestigend mijn naam en vraagt mijn identiteitsbewijs (procedure).
De prof kijkt ernstig.
“Tja, mevrouw…” (dat begint al goed denk ik, ga er ook ernstig van kijken…)
“U had vijf follikels”, vervolgt ze, “Vier hiervan zijn geïnjecteerd en drie zijn door gedeeld. Het lijkt erop dat de afvalrace zich verder heeft voortgezet. Er zullen vandaag twee embryo’s teruggeplaatst worden en het ziet er ernstig naar uit dat de derde embryo het niet zal halen.”
“Oh…”
“Het zit zo. Er is bij alle embryo’s toch wel wat fragmentatie. Het mooiste embryo is momenteel 4 cellig en kent 3% fragmentatie. Het andere embryo dat teruggeplaatst zal gaan worden is 2 cellig en heeft 25% fragmentatie. De laatste heeft 30% fragmentatie en is 2cellig. De kans dat deze nog door deelt is zeer gering.”
“Maar mag deze dan ook niet teruggeplaatst worden? De kans dat-ie overleeft is toch minuscuul en dan kan hij beter in zijn natuurlijke habitat sterven, waar hij hoort… Mijn baarmoeder”, licht ik mijn theorie toe.
De prof wil weten hoe oud ik ben en ik zeg dat ik “Bijna 36” ben. Helaas, volgens de Belgische wet mag dit niet. Ik knik teleurgesteld.

De prof is nog niet klaar met haar verhaal. “We hebben het erover gehad om een dag 5 terugplaatsing te doen, maar gezien het weinige aantal bevruchtingen, is de kans dat ze dag 5 halen, zeer klein. We kunnen dat nooit met zekerheid zeggen, maar er bestaat dan een kans dat u dinsdag te horen krijgt dat er niets terug geplaats kan worden. Die embryo’s zouden het dan in uw baarmoeder ook niet overleefd hebben.”
Ik kijk vriendlief aan. Wat doen we? Wat wil hij?
“Mijn gevoel zegt dat we ze vandaag moeten terugplaatsen”, zegt hij standvastig.
Nu kijk ik naar de prof. Wat adviseert zij?
“Ik zou hier ook voor kiezen”, knikt zei met mijn vriend mee. “Beter in vivo dan in vitro”. Dit zei dr. F na de punctie ook al toen ik hem vroeg naar zijn visie op een dag 5 TP. Nu vermoed ik wel dat dit met namen geldt bij weinige embryo’s en niet bij stellen die de embryo’s voor het oprapen hebben (bij wijze van spreken dan..).

Mijn hersenen denken niet veel na en ik heb ook niet echt veel zin om mijn hersencellen in een actieve, logische denkmodus te zetten.
Maar de gedachten flitsen onaangestuurd toch door mijn hoofd.
Het enige wat scheelt is dat we nu iets langer (lees: 2 weken) hoop kunnen hebben. En minder dagen onzekerheid, omdat we anders misschien tot dinsdag weer in de spanning zitten. Aan de andere kant, alles is relatief. Immers, je kan het ook omdraaien: nu zitten we twee weken in weer een onzekerheid. Maar wel een onzekerheid met hoop… Beter In Vivo dan In Vitro…

 

“Dan plaatsen we ze nu terug”, besluit ik, al ben ik nog niet heel overtuigd. Broek uit, slipje uit en weer op de stoel. Benen in de beugels en vriendlief mag achter mij plaatsnemen en kijkt mee. De prof zoekt mijn baarmoederhals. “Au!”, schreeuw ik het uit van de pijn, als ze mijn baarmoederhals zoekt. Ze schrikt er zelf van. Het is mega-gevoelig, mede door mijn volle blaas. Mijn baarmoederhals ligt echt heel ver naar achter, zegt de prof. Dat wist ik. Zou ik dan eigenlijk überhaupt wel op natuurlijke wijze zwanger hebben kunnen raken?

Ze excuseert zich bezorgd en vraagt hoe het gaat. “Wel goed hoor”, mompel ik, vechtend tegen de tranen van Alles Bij Elkaar.
De emmy’s worden geprepareerd en ik voel het slangetje door de baarmoederhals gaan. Via een uitwendige echo kunnen ze zien dat ze mooi in het midden worden teruggeplaatst. We mogen meekijken “Kijk, die twee kleine witte puntjes links boven in het beeldscherm”, wijst ze aan. We zien het. Vriendlief geeft mee een kus op mijn voorhoofd.
En dat was het weer. De embryootjes, de 2- en 4- cellige zitten in mijn baarmoeder. Gaan ze doordelen? Waarom zullen ze het dit keer wel doen?

Ik kleed me stilletjes weer aan, in gedachten zonder diepgang verzonken. Waar is de hoop? Waar is het optimisme wat er gisteravond even was? Of had ik het alweer aangevoeld van tevoren?
Stomme onzekerheid…

“Stel dat het niet lukt, dan kunnen we u weer bellen om de boel te evalueren? “, vraag ik de prof. “Laten we eerst maar even 14 dagen afwachten”, zegt ze.
“Hoe verklaart u nu eigenlijk dat we de vorige keer van de vier eicellen ook vier mooie embryo’s hadden en dat de kwaliteit nu zo’n stuk minder is?”, vraag ik erachteraan.
“Da’s een goede vraag. Maar dat is net zoals een weerman vragen of de zon morgen schijnt”, antwoordt de prof. Ik lach dat ik het met deze vergelijking niet eens ben, de weerman heeft namelijk satellietbeelden en andere computerprogramma’s die de luchtdrukgebieden weergeven die de weerskansen kunnen beïnvloeden.
De prof moet ook lachen, maar geeft aan dat ze dit echt niet kan verklaren, Waarom matchen de zaad-eicellen de ene keer beter dan de andere? Geen idee.

Ik knik weer stilzwijgend. Vriendlief, de optimist, zegt dat we nu eerst maar weer 14 dagen moeten afwachten. Meer kunnen we niet doen, al ben ik in gedachten alweer bezig met een back-up plan te bedenken. Dat back-up plan ziet er overigens nog akelig leeg uit. Want ik weet het gewoon niet. Als deze poging mislukt, dan gaan we onze allerlaatste poging tegemoet. Slik. Wegslikken die tranen. Positief zijn. Heb moed. Heb geloof. Geloof in een wonder. Het kan. Toch? Heus…
Heb nu eens vertrouwen, verman ik mezelf.

De 30e april mag ik een urinetest doen. Dit keer geen bloedtest. Heb zelf aangegeven alleen een bloedtest te willen doen als ik een positieve urinetest zou hebben. De prof vindt dat prima. Ik geef aan dat ik vaak al voor de datum van de bloedtest weet of het gelukt is, omdat ik dan al ongesteld ben en de omowitte zonder woorden voor zich spreekt. “Bij een positieve test in geval doorgaan met de utro”, geeft de prof me mee. We krijgen nog een formulier met de foto’s van de embryo’s.
We schudden haar de hand en ze wenst ons veel succes.

De wachtkamer zit inmiddels vol. Nog meer ouders die voor nummer 2 gaan, want er lopen een stuk of vier dreumesen door de wachtzaal. Met tranen in mijn ogen lopen we naar de auto. “Gaat het lief?”, vraagt vriendlief bezorgd. Ik haal mijn schouders op en kijk hem machteloos aan. “Ik wil zo graag hoop hebben, maar het lukt me gewoon niet.”

Als ik in de auto het formulier bekijk, zie ik dat er geen assisted hatching is gedaan. Had er zelf niet eens aan gedacht, dacht dat de prof dat automatisch in ons dossier had gezet. Krijg nu nog een slechter gevoel… “Misschien helpt het wel dat ze het nu niet gedaan hebben”, bedenkt vriendlief zich. “De vorige keer was het wel gedaan en is het niet gelukt.”. Tja, da’s een theorie. Maar mijn negatieve gevoel wil gewoon niet weg. Bah.

Inmiddels rijden we alweer lang en breed in NL en de wolken verzamelen zich aan de hemel om de zon te plagen. Felle zon wordt afgewisseld met een overdrijvende wolk. We hebben net even een broodje gegeten bij La Place en rijden naar huis. Vriendlief wil graag een rustige dag houden en dat snap ik ook wel. Hij heeft er straks toch weer ruim 400km opzitten en een drukke werkweek.

Ik leg me er maar even bij neer dat ik mijn gevoel niet blij, optimistisch of hoopvol kan zijn. Het zij zo. De kans dat het niet lukt, is groter dan dat het wel lukt…
Mijn broer (sms) voelt mijn negatieve gedachte kennelijk aan en smst “Met kansen weet je het maar nooit”.
En dat vind ik voor het moment wel een redelijk positieve afsluiting voor vandaag (al voel ik me ondanks de kwetterende vogels en blauwe lucht nog steeds niet positief…)