IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

Jullie zijn lief.

Kruip af en toe uit holletje om hier wat te tikken, andere meisjes te feliciteren of vragen te stellen.
Maar voel nog niet mijn schrijfbehoefte omdat ik nog een beetje leeg ben. Omdat ik normaal altijd een plan de campagne, een backup plan had.
En nu niet.
En dat geef een machteloos gevoel.
Out of my hands.
Opgeven kan ik nog niet. Nog niet....
Maar doorgaan, hoe dan?
En waarom zou dat wel helpen?
En wat als de prof het ook niet meer weet?
Of nog erger, niet meer ziet zitten?
Bang.
Onzeker.

Van die dingen.

We hebben een afspraak staan op 11 juni, maar pas om 18u.

Dank voor jullie meelezen, fijn en lief.

 

Dag lieve, lieve forumvriendinnetjes,

Mijn holletje en ik zijn samen met Juulman vrijdag naar Marokko gevlogen, met als plan om het holletje waar ik me mezelf de afgelopen weken in verstopt hebt, hier achter te laten.

Ook al zat ik in mijn holletje, toch gebeurde er van alles. Want, als je in je holletje zit, zit je ook veel in je hoofd. En hoofd+hol = hoofd op hol... Nee, zo erg was het ook weer niet, maar er gaan wel tal van gedachten door het hoofd en gevoelens door je lijf na een periode van teleurstelling op teleurstelling en een gekmakende onzekerheid over de toekomst. Wat er komen gaat, maar vooral over Dat Wat Misschien Nooit komen gaat...

De eerste dagen heb ik veel gehuild. En vriendlief hebben (weer) gigantisch gebotst. Ik heb altijd veel bewondering voor stellen die nooit clashen en die het vaak (snel) eens zijn. Wij zijn wat dat betreft tegenpolen en ik ben altijd erg benieuwd hoe die andere stellen dat doen.

Zo verschillen vriendlief enorm op het gebied van Alternatieve Mogelijkheden. Of eigenlijk is er maar één verschil: ik sta open voor ieder alternatief en vriendlief voor geen enkel. Dat maakt het hebben van nog maar één enkele poging voor mij haast ondraagbaar. Want, waarop is dit gebaseerd? Op iets wat we 'destijds hebben afgesproken', omdat na 6 puncties rond de 93% van de vrouwen zwanger is geworden en een beeb op de wereld heeft gezet. Maar, daarbij hebben wij niet meegenomen dat de gemiddelde IVF/ICSI-patiente ook altijd meer cryo's heeft. En wij hebben de pech om van in totaal 5 puncties maar 1 cryo gehad te hebben. En om van 1 poging buitenbaarmoederlijk zwanger te raken, wat erg wrang is.

Zo hebben we hier twee weken terug tijdens een regenachtig, grauw en grijs weekend, na een vermoeide werkweek, fikse worden over gehad. Ik vond dat vriendlief mij door niet open te staan voor alternatieven iedere kans om moeder te worden ontnam. Geen eiceldonatie, dan zou hij de moeder in het kindje zien, al zou het in mijn buik zijn gegroeid. Geen draagmoederschap, want hij wil dat een kindje, ONS kindje, in mijn buik groeit. En geen adoptie, omdat hij bang is dat hij nooit zoveel van een kindje zou kunnen houden als anders van zijn 'eigen' kind het geval zou zijn geweest en daarbij vindt hij dat een kind in zijn eigen omgeving / land hoort op te groeien. Zelfs al het er minder kansen heeft. Mijn argument om dan in bijvoorbeeld Ethiopie of Congo te gaan wonen, sloeg hij uiteraard af. Net als dat een adoptiekindje toch net zo eigen is, omdat je het liefde geeft etc. etc. We kwamen er niet uit.
En ik moet toegeven, ergens begrijp ik zijn argumenten hoor, maar tegelijkertijd... Mijn gevoel hierin is 180 graden anders. Adoptie zou ik zeker zien zitten, heel graag zelfs.
Dat weekend vol discussie, ben ik op een gegeven weggereden. De discussie leidde nergens meer toe en alle denkbare emoties mengden zich tot een zinloze abstractie van boosheid en frustratie, verdriet en machteloosheid.
Ik ben vertrokken, ik moest nadenken en vertrok met de woorden "Dit gaat zo niet. Deze discussie leidt nergens toe. Nadenken, ik moet nadenken. Het is een chaos in mijn hoofd". Dit alles op boze, lees:verdrietige, toon. We draaiden rondjes en zeiden dingen die we niet meenden.

Terwijl ik die bewuste zaterdag weg reed, vechtend tegen tranen die er toch wel kwamen, werd de lucht grijzer en toen het begon te regenen, kwamen ook mijn nimmer uitputtende tranen naar boven.
Zo oneerlijk vond ik alles op dat moment. Out of my hands. En nu? Ik reed naar mijn broer, die altijd de juiste woorden weet op zo'n moment. Of soms alleen een knuffel geeft en met niets zeggen toch zegt "alles komt goed, zusje".
Even afstand van thuis, even afstand van de discussie. Even afstand van ons huis, wat momenteel te vol teleurstelling zit.

Mijn broer luisterde en knuffelde me. En mijn schoonzus ook. Voelde me met mijn verdriet haast schuldig naar haar toe, alsof er door mijn verdriet voor haar geen ruimte was om te genieten van haar inmiddels 20+ weken zwangerschap. Ik zei dit ook tegen haar en benadrukte dat mijn verdriet losstond van hun wondertje. Ze knikte begrijpend en liet mij even alleen mijn broer.

En eigenlijk zei hij niet veel en hij luisterde vooral. En dat was goed. Even een luisterend oor en geen discussie. Even iemand die het zonder emotie beziet. Hij zei hoe trots hij was op mij, maar ook op vriendlief. Hoe wij ons door alles hebben heengeslagen. Inmiddels was schoonzus beneden en kwam vragen of ik nichtje mee wakker wilde maken. En aangezien ik dol ben op mijn nichtje, wilde ik dat graag. Haar vrolijke lach en hoe schattig en enthousiast ze met haar twee jaar en amper twee maandjes 'tante juul-zon' weet te zeggen, doen mijn mondhoeken altijd omhoog krullen. Zo ook dit keer.

Na een tijdje reed ik weer terug. De bui was gezakt. De zinderende discussie was weer even neergedaald.

Ik zette mijn telefoon aan en vriendlief had meerdere malen gebeld. Ik wist al dat deze afstand even goed was geweest, we hebben dan ieder onze eigen ruimte nodig. Ruimte om na te denken, om te relativeren. Ruimte die doet beseffen dat we van elkaar houden en samen hieruit willen komen. Maar hoe?
Hij belde weer en vroeg of ik alsjeblieft naar huis kwam. Hij miste me en hij wilde voorstellen om deze 'laatste poging' niet de laatste poging te laten zijn. We zouden het per poging bekijken. Mocht het nu weer niet lukken, dan zouden we wel zien. Kon ik daar dan mee leven? Ik voelde een opluchting. Niet dat dit betekent dat we nog eindeloos veel pogingen kunnen gaan doen, maar het idee dat er nog iets van ruimte is, geeft mij meer rust. Dat we zelf, op basis van gevoel beslissen wanneer de laatste poging zal zijn, dat klopt veel beter dan het 'doen omdat het is afgesproken'.

We knuffelden en huilden samen. We aten Ben&Jerry's en probeerden weer grapjes te maken. De storm was gaan liggen, het verdriet dreef echter nog aan de oppervlakte. Echter, langzaam keerde de rust weer terug en we besloten dat we een vakantie zouden gaan boeken om even afstand te nemen van alles en het verdriet in NL te laten.

Die week erop was de afgesproken vakantie, waar je normaliter heel veel voorpret aan beleefd, weer onderwerp van discussie. De zaterdagse storm maakte nu plaats voor onguur weer, omdat het werktechnisch een enorm karwei bleek om een datum te vinden. Uiteindelijk blijkt onguur weer minder erg dan een storm en we zijn eruit gekomen, mede dankzij mijn begripvolle collega's.

Ondertussen durfde ik weer wat actie te ondernemen op het gebied van Vooruit Kijken en maakte een nieuwe afspraak met Prof de S. Per mail en kreeg als altijd een zeer vriendelijke mail terug. Ze nodigde ons uit voor 11 juni om te evalueren en een vervolgtraject te bespreken. Niet dat we in juni al verder gaan, maar eerder in juli of augustus. Ben inmiddels per mei ook weer begonnen met DHEA te slikken, die een andere collega voor mij heeft meegenomen uit Amerika. Bij een ander lief ZP-vriendinnetje kon ik wat benodigheden ophalen, want alle beetjes helpen bij een onverzekerde poging. Het verwondert me iedere keer weer als ik een ZP-genootje ontmoet, hoe lief en bijzonder deze meiden zijn.

ook heb ik voor mijn vakantie nog bloed laten prikken op mijn schildklierwaarden en ijzer. Geloof dat ik ook mijn FSH maar had aangekruisd, ook altijd goed om te weten. De uitslag krijg ik na mijn vakantie. Terwijl ik in dat ziekenhuis was, vlakbij mijn werk, bedacht ik me dat dit ziekenhuis ook samenwerkt met Gent voor de echo's. Ik besloot de koe bij de horens te vatten en direct naar de afd. gyn te lopen om te informeren. Volop zwangere buiken en spelende kinderen uiteraard. Brult de vrouw achter de afsprakenpoli nogal hard: "Voor het vruchtbaarheidstraject zegt u? U bedoelt onvruchtbaarheid enzo? IVF-behandelingen? Dan moet u daarnaartoe lopen en door die schuifdeur". Slik. Ik voelde het denkbeeldige bordje boven mijn hoofd met een pijl naar beneden 'zij is onvruchtbaar' 'zij kan geen kinderen krijgen' terwijl ik langs de zwangere dames liep, die me vol meelij aankeken. Kin omhoog en doorlopen. Niet kijken. Maar leuk was anders...

Uiteindelijk kon ik een afspraak maken voor 1 juni met een fertiliteitsarts die dan evt de echo's kon maken in NL zodat ik niet iedere week op en neer moet naar Gent voor de follikelmetingen. Ben erg benieuwd hoe dit verzekeringstechnisch weer gaat, maar dat zien we dan wel weer.

Belde vriendlief na afloop, wnat ik was best trots dat ik dit weer even gedaan gehad. "In augustus zijn we zwanger schat, let maar op", sprak mijn eeuwige optimist.

Die avond boekten we de vakantie en daar zit ik nu dan. In Marokko met een heerlijke temepratuur van 27 graden, in hemdje en korte broek, slippers aan en haren nog vol zout van de zee.
Nog steeds moeite met het loslaten en gisteren voelde ik toch een moederdag-gemis, wat jullie ongetwijfeld herkennen, als (ex-)mmm-meisjes. Was dan ook weer even kribbig.

De ovulatietesten zijn weer mee, al weet ik dat een dergelijk Godswonder voor ons zo goed als onmogelijk is. Dus heb ik ze mee onder het mom van 'wil gewoon zicht houden op mijn cyclus'.

Ondanks mijn verblijf in mijn holletje, waar ik langzaam maar zeker weer probeer uit te kruipen, al is het er erg veilig, heb ik hier veel meegelezen. En met tranen in mijn ogen verdrietig nieuws gevolgd (Sas, Marjah, Maartje, Chantal), maar ook blij nieuws gelezen van pasgeboren beebjes die gezond op de wereld zijn gekomen. Nu ga ik heel hard duimen voor Marjah morgen en ik hoop zo dat daar morgen een mooi knipperlichtje zien is...

En bij deze een dikke knuffel ook voor de rest, want het is zo fijn en het voelt als heel bijzonder dat er hier een 'vangnet' is, waar je alles kunt uiten of je in stilzwijgen kunt hullen en dat je weet dat er toch met je wordt meegeleefd..!

Lief, dat zijn jullie!

xxx

Ga nu even douchen