lieverd met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal, en voel de onmacht... de twijfel van jou en je hubbie. gelijk voel ik herkenning ook mijn hubbie was bang zich niet te kunnen hechten aan een kindje wat niet 100 % van ons samen zou zijn, en moet je hem nu eens zien, en vol trots als iemand zegt goh wat lijkt hij op papa... Ik snap de twijfel, maar misschien kan je hem deze info toch meegeven en ontstaan er zo mogelijkheden voor jullie..want als ecd een optie zou zijn,,, zijn dan kansen groter?? Lieverd ik duim voor jullie voor een kindje in 2013...
Juul wat bijzonder hoe je alles weer met ons gedeelt hebt... Geniet samen van Marokko! Jullie hebben het verdiend. Kus.
Tranen in mn ogen. Fijn te lezen dat juulman het nu per keer wil bekijken. Even wat lucht... Geniet van jullie vakantie. Heerlijk. wij moeten nog 1maandje geduld hebben en dan lekker duiken in egypt, dat mag weer nu ik niet meer zwanger ben, al had ik het 100000x liever andersom gehad... Lieve Juul, laad je maar lekker op aan die zonnestralen, zodat je straks zelf weer gaat stralen! Heel veel liefs! Chan
Lieve Juulzon, Tranen in mijn ogen....... tranen in mijn ogen om jouw gemis van jullie kindje to be, ik voel je verdriet..... Wat is het toch ontzettend oneerlijk. Ik wil je zoveel zeggen maar vindt de juiste woorden niet, weet dat ik ontzettend veel respect voor jullie heb en hoop dat je langzaam maar zeker weer uit je holletje kruipt (je bent goed op weg!!!) en dat je weer de kracht en moed vindt om verder te vechten!! Geniet nu van de rust op vakantie en vooral van elkaar!! Hele dikke knufffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff
Lieve Juul, Krijg ook tranen in mijn ogen van je verhaal, maar wat ben je toch een oer sterke vrouw en tuurlijk af en toe moet je jezelf even laten gaan en toegeven aan je verdriet en angst voor de toekomst. Petje af voor je. Heel fijn dat je er samen met juulman toch uitgekomen bent en dat jullie het nu per keer gaan bekijken verder of niet. Lijkt mij een hele goede beslissing en geeft meer rust. Ik dacht zelf ook we gaan 3 keer een ivf poging doen en als het dan niet lukt stoppen we, maar nu weet ik het nog net zo niet. Mocht de ecd niet lukken ga ik waarschijnlijk zelf toch nog een poging doen en dan in gent, maar hopelijk is dit niet nodig. Veel liefs xxx bittersweet
Lieve Juul, wat heb je het prachtig verwoord... Wat een achtbaan van emoties en wat een onzekerheden voor de toekomst. Gelukkig hebben jij en Juulman nu een "oplossing" gevonden waar jullie voor nu allebei even rust van krijgen en mee kunnen leven. Even wat adem om bij te komen... Ik hoop zooo dat al jullie pogingen en energie beloond mogen worden! Ik blijf voor jullie duimen!!!
Lieve Juulz, Ga lekker genieten met je vent van de zon de zee en lekkere couscous....! Je doet het hartstikke goed, je vecht je er weer doorheen samen, knap hoor!!! Juist bij ontspanning en geen dagelijkse beslommeringen als werk huishouden etc komt er van alles uit. Maar dat is goed ook, omdat er meer ruimte is en ergens moet het ook eruit komen. En het hoeft niet in 1 x en dat kan ook niet... Ik denk iig aan je. Liefs.
Juul, geniet even lekker in het zonnetje. Laat je gedachten je gedachten zijn. Denk, verwerk en denk nog wat meer. Nu heb je er volop de ruimte voor. We zitten trouwens vlak bij elkaar, enkel de straat van gibraltar zit er tussen. Manlief en ik hebben het er nog over gehad om een dagje naar marrakech te gaan, is maar 35 min varen tot marokko. Geniet samen meis, jullie hebben het verdiend.
Lieve Juulz, jouw verhaal doet weer een hoop. Geniet van jullie vakantie in Marokko en rust uit. Ik denk aan je! Dikke knuffel!
Dikke knuffel voor jou Juul-zon. Ik denk aan je,probeer te genieten van je vakantie en van Juul-man. Het allerbelangrijkste is een kindje voor jou, maar vergeet Juul-zon en Juulman niet in dat proces. Jullie zijn beide nodig om mooie Juul-kindjes te maken. Heel veel positiviteit en kracht naar jou toe. Ik weet dat het maar woorden zijn, maar ik gun je het allerbeste en hoop dat jouw droom waarheid wordt.
Zomaar even een visualiserende gedachtengang die bij me op kwam, mijmerend over de oneerlijkheid van dit hele vruchtbaarheidstraject... Stel je twee groepen vrouwen voor, in één massa. Een stad, een straat, ergens, waar ter wereld dan ook. Plaats doet er niet toe in deze, ze zijn overal. De ene groep loopt met een kinderwagen, een maxi-cosi of een draagband of een mooie, trotse buik waar een kindje in groeit. Sommige zijn weer ouder en hebben al foto's van hun kleinkinderen in de portemonnee. Het zijn de moeders en de zwangeren op de wereld. De andere groep vrouwen in deze wereld zijn de wensmoeders. Zij die dromen van een beebje in de buik, kroost aan de hand met een moederhart vol liefde, en een baarmoeder die niet kan wachten om gevuld te worden. Het merendeel van deze tweede groep vrouw maakt binnen een jaar, twee jaar, deel uit van de eerste groep. Want zo gaat dat. En die tweede groep kent ook steeds meer nieuwe aanwas. En die eerste groep groeit en groeit. Echter, binnen de tweede groep, de wensmoeders, lopen een aantal vrouwen rond die elkaar inmiddels herkennen... Want, ze maken al zo lang deel uit van deze groep. Ze staan al zo lang aan de andere, denkbeeldige kant van de lijn. Het zijn toeschouwers geworden van wat er om hun heen gebeurd. Af en toe praten ze met de andere wensmoeders, maar eigenlijk steeds minder. Want, deze wensmoeders blijven meestal korter dan zij aan de verkeerde kant van de lijn staan. Het voelt in de loop der jaren aardig eenzaam aan de verkeerde kant van de lijn. Een groot aantal mocht soms even aan de gewenste kant van de lijn staan. En wat voelde dat fijn! Eindelijk kwam de droom uit! Eindelijk! En hoe thuis en hoe juist voelde het daar. Ja, dat was waar ook zij thuishoorden... Verleden tijd... Want, door een miskraam of andere tegenslag, mocht hun kindje niet zijn... En voor ze het wisten pakte een onzichtbare hand ze op en werden ze weer in die tweede groep geplaatst. Opnieuw. Afwachtend. Hoopvol. Maar ook vol angst en onzekerheid. Want in die groep hoorden ze niet thuis. Toch? Na nog meer maanden, jaren wachten slaat de onzekerheid vaak toe. Horen ze er dan wel thuis? Is dat door het lot soms zo bepaald? Maar wie is dat lot dan? En waarom? Zie God (of Allah of...) dan niet dat mijn moederhart zo vol liefde zit? Liefde voor een kindje? Een kindje wat we zo graag groot willen brengen om een plekje op de aardbol te geven? Waarom nog niet, U daarboven? Waarom? De jaren tikken voort en de wensmoeder blijft met slechts een handjevol anderen achter. Die groep wordt steeds kleiner, want ook voor sommige Lang Wachtenden, heeft Het Hogere Lot toch voor een wonder gezorgd... Maar die enkele wachtende wensmoeder, loopt nog zo vertwijfeld, dwalend, proberend rond in die tweede groep... Zal zij nog een keer de lijn over mogen steken? Soms ziet ze een nieuwe wensmoeder in de tweede groep, maar eigenlijk is dat een subgroep, omdat die vrouw dan eigenlijk al in de eerste groep thuishoort, omdat zij al mama is. Het voelt zo eenzaam, voor die dwalende wensmoeders... Ondertussen leven ze mee met Hen Die In De Andere Groep staan,vol verlangen en hopend, dromend van de dag dat zij zich daar ook eindelijk bij mogen aansluiten. Maar, het is net als hoe het vroeger soms ging met gym. Niet iedereen werd als eerste uitgekozen. En er zijn altijd spelers die graag mee willen spelen, maar nooit een kans krijgen. Omdat ze niet uitgekozen worden. En zo is het ook met deze wensmoeders... Je wordt uitgekozen of niet. Het mag zo zijn of niet. Je kunt hoog en laag springen en zo je best doen... Maar als Het Lot je niet uitkiest, als het wonder niet voor jou weggelegd is, dan dwaal je doelloos rond. Net zo lang tot je niet anders kan dan dit beseffen. Net zo lang tot je kan. Niet iedereen kan meedoen. Niet iedereen wordt kennelijk geselecteerd voor dit Spel der Moederschap. Een selectie waarvan de criteria uiterst geheim zijn, want geen enkele specialist kan hier iets over kwijt. Omdat ze het lang niet altijd weten... En zo zullen er altijd twee groepen bestaan. Naast elkaar, door elkaar, met elkaar. En waarom? Dat is een vraag waar geen enkel levend wezen een antwoord op heeft...
Mooi verwoord juulzon. Dat is precies hoe het voelt. En ook de vraag waarom. Ik merk ook dat ik steeds minder actief ben op zp en alleen actief ben op de bekende topics.
Heel treffend ook al zit ik in de groep v moeders en heb ik relatief kort in de groep wensmoeders gezeten met toch al 1 wonder wat er al was. Toch snap ik jouw woorden en vind ik het treffend ook al sta ik met heel veel geluk niet meer aan die kant, jouw kant, die moeilijk en zo zwaar cq moedeloos moet zijn..... Ik kan alleen maar je hand vasthouden en met je meehuilen en mee hopen vooral.... op jullie wonder of wonders... Ik blijf erin geloven hoor!!! Liefs sterkte en kus
Wat een mooie verwoording van deze oneerlijkheid is bij jou binnen gekomen. Ik krijg het er koud van op deze zonnige middag. Dikke knuffel aan alle meiden in de tweede groep.