Juultje wat een mooie gedichten, poeh de tranen liepen over mijn wangen! Ik vind het allemaal zo ontzettend oneerlijk... Hoe is het gegaan vandaag?
idd erg stil hier van jouw kant juultje, ik denk die typt een moi verhaaltje op dr nieuwe Ipad op de terugweg Je gaat toch niet weer de hele nacht lopen spoken hoop ik? Ik weet niet of je voor half 11 mirgenochtend nog post, anders zit ik in de trein nr schiphol. Ga het 2 wkn zonder zp doen heb ik me voorgenomen, dus smartphone en laptop blijven thuis. Tot over 2 weken. dikke knuf!
Ha ha, jullie hebben helemaal gelijk gehad hoor! Heb terug zeker zitten tikken. Maar niet op mijn i-pad, want Pech wil dat mijn i-pad één van de i-pads met een fout is, moet morgen (of wanneer ik tijd heb...) apple erover bellen. Hieronder hoe het was.... En hoe ik me nu voel.... Fijn en lief dat jullie allemaal nog zo trouw meelezen! En Chantal, succes Zonder ZP ! Kan best een tijdje lekker zijn, al lukt het mij nooit om helemaal niet te kijken.... Lees dan wel altijd mee ! Trusten alvast voor de rest!
Evaluatie van de Vijfde Punctie, de tweede ICSI-poging in Gent en de Zevende Poging in het totaal Het is 11 juni 2012. De mislukte poging is inmiddels alweer bijna twee maanden geleden. De TP was 14 april en 10 dagen later wist ik eigenlijk al dat het m weer niet geworden. De afgelopen periode heb ik me veel in mijn holletje teruggetrokken. Een periode waarin mijn hoofd een wirwar aan emoties is geweest. En nog steeds. De teleurstelling kwam gewoon heel hard aan. We hadden vijf follikels, maar 4 eicellen en 3 bevruchtingen. Op dag 2 een terugplaatsing van een 2- en 4-cellige. Die niet zijn blijven plakken. Vandaag vroeg ik hoe het met Nummer Drie is gegaan. En wat bleek, Nummer Drie had dag 5 wel gehaald! Maar, liep met 12 cellen op dag 5 enorm achter in de groei en is dus niet ingevroren Had hier net in de auto een discussie over met vriendlief. Dat ik vond dat ze hem wel hadden kunnen invriezen. Waarop hij zei dat ze dat in een universitair ziekenhuis toch wel het beste konden bepalen. Ja, daar had hij wel een punt, maar toch Inmiddels is het alweer 21u00 en we zijn weer op de terugweg. Wederom is de lucht grijs en de regen drupt zacht uit het wolkendek. Koeien op de groene weilanden en op een ander weiland staat een groep schapen. Gewoon te staan en gras te eten. Want dat doen schapen en koeien. Zouden er ook onvruchtbare koeien en schapen bestaan? En wat gebeurt daarmee? Of worden die gewoon afgemaakt voor het vlees, omdat ze toch niet voor kalveren en lammeren kunnen zorgen? Het regent alweer harder en de ruitenwissers gaan snel heen en weer. Het Belgisch wegdek is slecht en door het opspattende water van de banden voor ons is het zicht vrij belabberd. Het liep behoorlijk uit. In eerste instantie kregen we dus al een belletje dat de prof zelf niet aanwezig kon zijn, maar ons dossier had besproken met haar collega. Daar baalde ik al van, maar ik wilde sowieso wel naar de afspraak, omdat mijn cyclus zo van slag is en raar doet. Al sinds de mislukte poging. Dus dat wilde ik ook vragen. Vooraf had ik dus een mooie vragenlijst opgesteld en die had ik bij de hand. We waren er keurig op tijd, ondanks de file. Om 17u24 namen we plaats in de wachtkamer. Immers, om 18u hadden we afspraak. Om 18u24, toen een ander stel naar binnen werd geroepen, werd ik knap chagrijnig van het wachten. Had trek en was gewoon ook gespannen. Een knagend buikgevoel. Vond het ook niet netjes dat ze me niet even kwamen zeggen dat het zo uitliep. Maar vriendlief vond natuurlijk weer dat ze er ook niets aan konden doen. Dat kan wel kloppen, maar toch Merkte gewoon dat ik zenuwachtig was. Ondertussen nog een ander stel met huilend kind in de wachtkamer. En dat maakt zon wachtkamer gewoon nog confronterender. Als je daar zit, besef je gewoon weer hoe oneerlijk het is. Hoe machteloos je bent, overgeleverd aan de medische wetenschap voor iets wat voor het grootste deel van de vrouwheid de normaalste en vanzelfsprekende zaak ter wereld is. Moeder worden. Dat willen de meesten al als klein meisje. En bij de meesten gebeurt dat ook. Maar niet bij iedereen. Niet bij mij. Uiteindelijk is het 19u als we naar binnen werden geroepen. Weet de naam niet meer van de donkerblondharige, vriendelijke, brildragende arts. Ze excuseert de prof, die wegens pricvéomstandigheden er niet kan zijn. Ik informeer bezorgd of het niets ernstigs is, waarop ze antwoordt dat het geloof ik wel meevalt. We zeggen zelf vriendelijk dat het voor deze arts dan wel erg druk moet zijn, ook dat het zo uitloopt. Ze bevestigt dit glimlachend en opent ons dossier. Ik geef aan dat ik wel een aantal vragen heb, maar dat ik erg benieuwd ben wat ze met de prof heeft besproken. Ze neemt de vorige pogingen door en het verhaal van de TP (zie boven). Het komt erop neer dat ze ongeacht het aantal eicellen en embryos de volgende keer de embryos tot dag 5 willen laten doorgroeien. Om uit te sluiten dat het aan de kwaliteit van de embryos ligt. Ik krijg een uitleg van wat ik eigenlijk al weet. Dat de meeste eicellen tussen dag 3 en 4 en 5 stoppen met delen en dat de meeste embryos dan afvallen. Dat als een dag 5 embryo een morula of een blasto is de kansen veel hoger liggen, ook als dag 5 embryos ingevroren worden er 90% kans op goede ontdooiing is en dat dit bij ingevroren dag 3 embryos slechts 50% kans is. Oké. Dat was ook een van mijn vragen. Ik geef zelf wel aan, dat als er maar drie of vier follikels groeien, ik dan niet weet of ik weer voor een punctie wil gaan, ook gezien de kosten. Dat we dan voor escape IUI willen gaan. Ze knikt en zegt dat we dat gedurende de poging moeten bekijken. Tegelijkertijd voel ik een harde realiteit tot me doordringen, die ik niet uitspreek, maar in gedachte door me heen flitst. Wat als er geen enkel embryo dag 5 haalt? Dan zullen we nooit papa en mama worden Want alternatieven zullen er niet zijn. Ze zullen dan zeggen dat het aan de eicelkwaliteit ligt en dat eiceldonatie de enige optie zal zijn. En dat zal voor vriendlief gewoon GEEN bespreekbare optie zijn. Hij wil een kindje van hem en mij, wat op ons beide lijkt, anders hoeft het niet van hem. Hij zal er dan moeite mee hebben het als 100% ons kindje te zien. Hij kan het niet precies uitleggen, het is een gevoel . Al die gedachten in een seconde, vechtend tegen een opwellende traan. Ik knik. Mijn vragen over Prednison en intralipid stel ik nu niet. Want ik begrijp dat dit nu nog niet ad orde is. Immers, eerst gaan het om de kwaliteit embryos. Wel bespreken we mijn cetrotidevraag. De vorige keer moest ik deze al op dag 8 gaan spuiten. Maar omdat ik zo traag reageer, wordt dat nu per meting bepaald. Daar heb ik een beter gevoel bij. Ook mijn vraag op het clomid-voorafgaand-aan de-behandelings-svraag beantwoordt ze. Dit wordt met name gedaan bij low responders om de kosten te drukken. Vanaf het begin af aan menopur is beter. De neusspray heeft hetzelfde effect als cetrotide en doen ze in Gent niet meer. Mijn vraag mbt een combi van menopur en Gonal F, zal ze met de prof bespreken, maar in principe doen ze dit niet in Gent. Ze zien er de meerwaarde niet van in. Ik informeer waarom en of ze hier een studie naar gedaan hebben, maar dit krijg ik nog te horen. En nee, er is geen studie naar gedaan. Wel naar die dag 5 resultaten, die vele malen hogere succeskansen hebben aangetoond. De Thyrax wil ze weer voorschrijven, mijn TSH is nu mooi en de T4 ook verbeterd. Doorslikken dus. Een embryoscoop hebben ze in Gent niet. Waarom weet ze eigenlijk niet. Zal ze ook navragen. Maar, ze benadrukt dat als een embryo het in het laboratorium niet overleeft, het in de baarmoeder ook niet zal overleven. Ik neem dit maar aan. Gezien mijn eerdere (slechte) reactie op de decapeptyl, geeft ze aan liever met cetrotide te willen werken dan met halve decapeptyl. Oké, mooi. Er resten nog twee vragen....
Hoe werkt het met echos in NL en de resultaten doorgeven aan Gent? Ik vertel kort hoe mijn bezoek aan het ziekenhuis in NL verliep, dat ze wel willen meten, maar dat ik zelf de resultaten moet doorsturen. Ze verbaast zich erover. Ze geeft aan dat we altijd in Gent terecht kunnen als het niet lukt in NL, ook in de weekenden en zal een instructieformulier mailen. De uitgangsecho en de laatste echo voor de punctie moeten hoe dan ook in Gent gedaan worden. En als het per fax niet lukt, zullen we bij wijze van uitzondering de resultaten wel kunnen mailen. Ze zal het nog opnemen met de prof, maar alle medewerking is er. Tot slot leg ik uit dat mijn cyclus zo raar in elkaar zit sinds de vorige poging. Na 25 dagen ongesteld zonder eisprong. En nu op dag 22 en nog geen positieve ovulatietest. Dat ik me een beetje zorgen maak en dit raar vind. Zou ik al in de vervroegde overgang kunnen zitten? Uiteraard wil ze een echo maken, ze vindt het zelf ook wel opmerkelijk. De echo bevestigt mijn slechte gevoel. Er gebeurt amper wat daarbinnen. Het baarmoederslijm is erg dun: 4mm. En er is niets dominants te zien. Ze ziet wat kleine follikels rechts en wat kleine follikels links. Toch maar even bloedwaarden laten prikken. Ik geef aan dat ik vrees dat mijn AMH ook drastisch gezakt zal zijn. Ook dat zal opnieuw bepaald worden als ik dat wil. Ik knik somber. Ja, doe maar". AL verwacht ik niet veel positiefs. Verder zullen ze nog oestradiol, LH en progesteron bepalen, om te bepalen of die waarden overeenkomen met het echobeeld. Die uitslag zal ik morgen al krijgen, het AMH volgende week pas. En het bloed kan gelijk geprikt worden, de assistente zal het zo doen. Al met al heeft ze op een fijne manier de tijd voor ons genomen. Geluisterd en geantwoord. En het is ook pas 19u55 als we haar de hand hebben geschud en hebben bedankt voor haar tijd. We vragen haar of ze de prof het beste van ons wenst en dat zal ze doorgeven. Het allerlaatste stel in de wachtkamer wordt na ons binnengeroepen. Ook zij hebben waarschijnlijk een uur moeten wachten . We moeten nog weer even wachten op de assistente die na 5 minuten komt. Ze neemt het bloed af en neemt alvast het nieuwe schema met ons door. Wanneer we willen beginnen? Eerlijk gezegd weet ik dat niet precies. Het hangt een beetje af van de rare cyclussen. In principe was mijn idee na deze menstruatie nog een ronde mijn lichaam rust te geven en dan van start te gaan. Maar als mijn cyclus nu ineens 50 dagen gaat duren ofzo Dan weet ik het niet. Daarbij, wil ook eens kijken wat die druppels van de natuurgenezer gaan doen. Die heb ik als het goed is morgen binnen. Ben erg benieuwd of ik daar iets van zal gaan merken Hierover heb ik nog steeds niets geschreven, bedenk ik me net. Ga dat later deze week doen, als het goed is krijg ik namelijk ook nog meer van de natuurgenezer over mijn consult op papier. Dat wil ik even afwachten, want vind het best lastig om ui te leggen hoe het was. Inmiddels is het 21u51. Zit al een uur te tikken en we zijn nog niet thuis. Het regent nog gestaag en de lantaarnpalen zijn net aan geknipperd. We zijn bijna thuis. En hoe ik me voel? Eerlijk gezegd voel ik me leeg. Mijn diepste gevoel doet pijn, die knoop in mijn buik. Enorme twijfel, nog meer onzekerheid. Ik vrees de bloeduitslagen, ik vrees dat die zeggen dat ik al in de overgang zit. Ik vrees de kwaliteit van mijn eicellen en dat er nooit dag 5 embryos zullen komen. Ook omdat er iedere keer maar zo weinig eicellen zijn. Maar het allermeest vrees ik de toekomst zonder kinderen. Vrees ik de toekomst waarin mijn buik leeg blijft. Vrees ik de dwaling in mijn hart, dat nooit de moederliefde zal kunnen uiten die zo sterk aanwezig is. En deze vrees legt mijn hoop en geloof stil. Deze vrees doet de onzekerheid groeien. En deze vrees wakkert de realiteit aan en doet me beseffen dat de poging van deze zomer zomaar wel eens de laatste zal kunnen gaan zijn. En dit besef snijdt mijn hart en ziel door twee en ik treed deze toekomst met grote, angstige ogen tegemoet . Afwachtend... Want er is niets, niets wat in mijn macht ligt om het lot waarvan ik de afloop nog niet weet te beinvloeden....
Lieve juul, Wat heb je er weer een prachtig en aangrijpend verhaal van gemaakt zeg. Vindt het zo knap hoe je je kan verwoorden. En de angst ik begrijp het helemaal en voor jullie is ie nog vele male groter omdat er verder geen andere opties meer zijn en dit waarschijnlijk ook nog jullie laatste kans zal zijn. Ga zo zo hard voor jullie duimen dat je zoveel geluk gaat hebben dat verdien je gewoon zo erg. Nu moet er gewoon een keer het gouden ei bij gaan zitten daar gaan we gewoon voor!!!! Ben ook wel erg benieuwd naar je lab uitslagen hopelijk valt het allemaal mee. Trouwens amh uitslag weet je wel snel zeg in nederland duurt het geloof ik 6 weken, althans dat was bij mij zo! Nou meid ga op je gevoel af meer kan ik niet zeggen en ga beginnen aan je misschien wel laatste poging als je er klaar voor bent. Dikke knuffel! Liefs Bittersweet
lieve juul, toch nog een post van je voor middernacht. De laatste alinea raakt me ontzettend, voel de pijn en onzekerheid bijna door het scherm heen. De angst voor die *****overgang, wetende dat eiceldonatie geen optie is... Vreselijk die eeuwige onzekerheid! Ik denk aan je, je hebt er misschien niet veel aan, als ik wist wat ik kon doen om de pijn maar ietje te verzachten, dan deed ik het gelijk! heel veel liefs, lieve juul!!
Hé Juul, Dat was dus een lange middag/ avond gent, maar gelukkig heeft (ik vermoed) Dr. B.aardemaker (anders geschreven) jullie veel antwoorden kunnen geven. Ik snap jouw angst omtrent dag 5 helemaal. Je kent het advies richting ons en wij delen jouw angst. Doodeng vind ik het, dus ik kan me helemaal in jou verplaatsen. En dan nog de zorgen omtrent je cyclus erbij. Gelukkig krijg je vandaag al een deel van je uitslagen. Slik je nog dhea? Meis, voor nu een dikke knuffel...
Nou dat is me een dagje geweest. Wel fijn dat de vervangend arts ook een goed gevoel bij jullie heeft achter gelaten. Ik moet je zeggen dat ik in je woorden aanvoel hoe machteloos jij je voelt in deze strijd die je nu al zo lang voert.... Maar jij bent echt sterk, en je gaat overwinnen, dat MOET! En dat weet ik omdat je nu al zo ver ben gekomen, dat moet beloond worden Juulz. Zo een fijn mens, met zo een fijn karakter...... He bah, ik kan niks voor je betekenen, en af en toe alleen maar iets schrijven.... Dikke knuffel!
Lief Juultje, Ook ik krijg een knoop in mijn maag bij het lezen van je berichtje. Je verdriet en angst raakt me enorm door het scherm heen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef en ontzettend voor je hoop, bid, duim, diamant, klaver en fik! Dikke smak!
He jakkes Juul....wat een machteloosheid en verdriet...ik blijf hopen en duimen dat het toch nog gaat lukken voor jullie een wondertje te krijgen...x
Ik wilde nog 1 ding vragen en misschien heb je dit wel eens hier ergens geplaatst, maar sta jij zelf wel open voor eiceldonatie?
Je hebt er zo weinig aan om te weten dat ik mijn hart breekt bij het lezen over je emoties. Je koopt er niks voor, je kunt er niks mee...Maar ik wil je wel laten weten dat ik nog steeds enorm met je meeleef en ik maar een handjevol vrouwen kan bedenken die ik zo erg een kindje gun als jij... Dikke knuffel Juul!
Wat een lieve berichtjes, die me doen zo goed! Dank dank dank! Heb de precieze bloedwaarden niet, maar ben gebeld dat er conform de bloedwaarden WEL een eisprong heeft plaatsgevonden. Maar kennelijk heb ik 'm gemist, korte LH-piek??? Ze zei dat we de volgende ronde evt op dag 10 bloed kunnen laten prikken om te zien hoe het ervoor staat ihkv cyclus-monitoring. Maar eerlijk gezegd was ik allang blij dat ik kennelijk wel een eisprong heb gehad. Omdat deze arts komende week met vakantie is, belt ze me de week daarna over de AMH-uitslag. Denk dat ik tegen vriendlief ga zeggen dat ALS we die IENIEMIENIE KLEINE natuurlijke kans willen benutten, we een om-da-dagbeleid-zullen moeten hanteren, daar mijn LH-top kennelijk niet te meten is.... Denk dat hij er wel voor is.... (en nu ik nog... op zich misschien wel een goede relatie boost....) Zit nu op het werk, dus vandaar even kort! xxx
Ha ha, nou eerst zien dan geloven... Zal je vertellen dat het de laatste tijd wel errrrrg rustig is op dat vlak...