IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

Nu vond ik Wachtweken altijd al zwaar, maar wachten op een terugplaatsing is ook killing...

Vriendlief was al om 17u thuis en we zijn naar het strand gereden. Lekker met blote voeten door het zand struinen, door de golven lopen. Heerlijk. Batterijtje laadde een beetje op. En stom eigenlijk, hoe je aan twee klompjes kleine cellen al kunt denken aan een mensje in wording en daar al heel veel gedachten naar toe sturen. "zouden ze morgen halen?", vroeg ook dan weifelend, naar het zand kijkend aan vriendlief. "ja. Ik denk het wel", sprak hij dan in poging tot volle overtuiging uit. Gevolgd door een stilte, waarin hij mijn hand pakte en er zachtjes in kneep. "ik hoop het zo lieverd. Ik hoop het zo....".
De zon stond laag aan de hemel en de schepen lagen buitengaats aan de horizon. De zon deed me denken aan een grote embryo.
(hoe bedoel je geobsedeerd ).

We liepen naar een strandtent en besloten een hapje te gaan eten. Maar eerst lekker wat Thaise wonton vooraf. En zo gingen we terug in de tijd. Naar hoe vertrouwd dit voelde. Naar onze reizen die we gemaakt hebben en de mooie herinneringen. Maar ook de verdrietige, zoals in Thailand. Ter nagedachtenis besloten we maar gekscherend een Thom Ka Kai soep te bestellen, die overigens heel lekker smaakte.
"het is niet dat we niet van elkaar houden hè..." zei ik tegen vriendlief. "nee", beaamde hij, "daar heeft het nooit aan gelegen en daar zal het ook nooit aan liggen."
"ik weet niet hoe ik morgen reageer als de terugplaatsing niet doorgaat...", mijmerde ik peinzend... "volgens mij word ik dan depressief ofzo.".
"daar geloof ik niks van", reageerde vriendlief stellig. "daar ben jij veel te sterk voor".
Ik glimlachte een beetje bedroefd. Want ik kan toch niets veranderen aan het lot. Het is buiten mijn machte en dat is niet anders... En best lastig als je gewend bent om zelf nog ergens invloed op te kunnen hebben. Maar dat kan helaas niet altijd. En soms gelukkig ook maar,want anders zou je weer een mega-grote verantwoordelijk dragen Voor Al Wat Is en Niet Is.

De rest van de avond was nog best gezellig. Zo'n avondje naar het strand geeft dan gelijk weer zo'n beetje vakantiegevoel.

Eenmaal thuis maar even gedachten verzet door een hele stapel kleren die ik de afgelopen weken nogal slordig door de kamer had verspreid op te ruimen en de was te strijken. Werkt soms best therapeutisch...
En dan zo een poging tot slapen doen. En wachten tot en of Gent belt. We zitten hoe dan ook om 09u in de auto als ze niet bellen...
Maar ik wil gewoon dan ze bellen en zeggen dat er een TP is.

Dus nu stuur ik alweer heeeeel veel kracht en liefde naar onze Emmy's...
En hopelijk mag ik morgen weer verder duimen....

Lieve meisjes hier, als het aan al die lieve en positieve berichtjes van jullie ligt, dan was ik geloof ik allang zwanger! Dank jullie wel, stuk voor stuk, al reageer ik misschien niet altijd persoonlijk terug.. In gedachte doe ik dat wel...

Hopelijk positief bericht morgen.... Nog 9u en 34min te gaan....

Xxxx