Door de mislukte eerste IVF poging van een forumgenootje zat ik terug te denken... En te bedenken dat toen ik dit specifieke topic / blogje startte, ik ook voor mijn eerste IVF ging... Je hebt dan zulke goede hoop.... weet nog goed dat ik na de IUI's bij de eerste IVF stiekem hoopte dat dit gewoon DE oplossing was, immers er was nu een volwaardig embryootje in mijn buik teruggeplaats... dus nu moest het lukken toch? Het embryootje hoefde zich immers 'alleen nog maar in te nestelen'. De teleurstelling was keihard, omdat ik niet begreep waarom het niet wilde plakken. Alle randvoorwaarden waren er immers toch... En nu, nu zijn we 8 pogingen en 6 puncties verder. En nog steeds die lege baarmoeder... Heb zelf vanmorgen niet meer getest, maar ben ook niet ongesteld geworden. Dan ga je stiekem hoop hebben, al weer ik beter. En ga vandaag ook geen bloed laten prikken. Gewoon, om dwars te bomen. En heb er geen zin in. Wat moet eruit komen dan? "Uw HCG is te laag om zwanger te zijn. Sorry mevrouw". Mijn theorie is dat als er geen streepje op de test is er ook geen HCG in mijn bloed kan zijn. Lijkt me logisch toch... Ga wel een bloedtest doen bij Pfeiffer heb ik besloten. Merk dat ik geen rust en acceptatie in mijn kinderloosheid (yak, wat een vreselijk naar, eng en verdrietig en leeg woord.... slik) kan hebben, omdat ik het niet begrijp. Er moet toch een reden zijn? Het kan toch niet louter toeval zijn? Tja, als mijn bloed bij Pfeiffer nu perfect in orde lijkt te zijn, dan zal er een groot vraagteken boven mijn hoofd opdoemen, maar ik ervaar een rusteloosheid in het niet hebben van antwoorden. En daarbij voor mezelf het gevoel dat als we nog een állerlaatste poging zouden proberen met evt Prenisolon en intralipid, dan heb ik in elk geval álles geprobeerd wat er anno 2012 mogelijk is met eigen eicel en eigen zaadcel, ons eigen genetisch materiaal. Dus misschien dat het voor de bijdrage aan de 'rust' voor mij, ondanks hetzelfde advies wat dr Pfeiffer idd aan iedereen lijkt te geven, toch een waardevolle toevoeging zal zijn. Heb Pfeiffer gemaild met een voorstel voor een datum waarop we kunnen, maar nog geen antwoord gekregen. We horen het wel... Koosjematroosje schreef hier gisteren een stukje over Diepe Liefde en of vriendlief echt geen eiceldonatie zou willen overwegen, dat de kansen er dan misschien groter op zouden worden... Uit liefde voor mij. Vriendlief is redelijk stellig hierin. Hij vind het belangrijk om 'ons' terug te zien in een kleintje. Bang dat hij anders toch teveel naar Wat er Anders is gaat kijken. Voor hem zijn alternatieven geen optie, al kan hij zich niet goed uitdrukken in het Waarom Niet. Hij doet overigens wel op zijn manier zijn best om voor ons te vechten. Het grote verschil tussen vriendlief en mij is o.a. ook uiterlijk. Ik sport graag, drink niet, rook niet (nooit gedaan) en heb geen aanleg om dik te worden, is hij op alles tegengesteld. Op 30 dec 2010 is hij definitief gestopt met roken, maar lekker eten en een wijntje (dagelijks) doet meneer graag.... Op een gegeven moment werd hij echt te zwaar en had een gezellige buik, wat ik heel eerlij gezegd niet zo aantrekkelijk vond. Maar hoe zeg je dat subtiel? Weet hoe gevoeligdat kan liggen... En vermoedelijk waren lekker eten (vooral sausjes) en een dagelijks wit wijntje voor hem de manier om te onstspannen. Op een gegeven moment heb ik hem grvraagd of hij eigenlijk wel zonder wijntje kon, waar hij heel boos om werd. En vervolgens gewoon dat dagelijks wijntje bleef drinken (dagelijks wijntje als in (bijna) een fles per dag...)... Ik noemde hem verslaafd en dan werd hij boos. Ruzie en nare sfeer als gevolg. Drink zelf nooit, dus ik kan het roesjes-gevoel ook niet begrijpen. Enfin, gezonder eten, het afzweren van koolhydraten, dat doet hij nu alweer een tijdje en langzaam maar zeker werkt dit. Maar ik ken vriendlief en hij is soms net een vrouw, een jojo. Nu gaat het goed, maar straks... Maar hij doet wel zijn best. Had een tijd terug al eens voorgesteld om vaker aan tafel te eten, wat ik wel gezellig vind. Op de bank met een bord op schoot is zo... zo makkelijk. Soms ook ok, maar altijd... Ook stelde ik voor dat we eenpaar keer in de week eens geen vlees eten, maar vegetarisch, vis of kip. Hij reageert hier dan nooit direct op, als ik zoiets zeg of voorstel. Maar, de afgelopen weken dekt hij de tafel vaker en gisteravond aten we vegetarisch en hij dronk gewoon water... Het klinkt misschien als 'normaal', maar ik weet dat dit voor hem een stapje is. Zijn manier om te zeggen dat-ie echt voor ons wil gaan en voor mij wil gaan... Nog even en hij gaat ook nog sporten ... Begrijp me niet verkeerd, ik wil mijn vriend niet veranderen in zijn Zijn. Maar zijn gezondheid, zijn fysieke gezondheid, was (en is) echt een zorgpuntje voor mij. Helemaal omdat zijn familie ook de neiging heeft om te zwaar te zijn en hartproblemen en hoge bloedruk er veel voorkomen. En daarbij, voor ons toch al low level seksleven, is een buikje ook niet alles... We grapten wel eens dat ik hoopte op zo'n buik als de zijne... En dat tegen de tijd dat ik dan zo'n bolbuikje had, hij mijn platte mocht hebben. We vonden dat een hele goede deal... Ondanks deze verdrietige dag, waarop we eigenlijk gewoon een prachtige HCG uitslag hadden moeten krijgen, probeer ik positief te kijken naar wat Wel Is. Ik werk aan een Laatste Plan van Antwoord op Onbeantwoorde vragen door het bloedonderzoek te gaan doen. Ga deze week Gent bellen/mailen om te kijken wanneer we weer bij de prof terecht kunnen voor een evaluatie. Liefst doe ik dat gewapend met de bloeduitslagen lijst van Pfeiffer plús een advies van Serum... Stiekem blijf ik hoop koesteren dat de uitdrukking 'It ain't over till the fat lady sings' voor mij mag gelden... Dat ik letterlijk die 'Fat Lady' (met dikke buik) mag zijn die vrolijk zingt... Omdat de 'strijd' niet meer hoeft, omdat er een baby'tje in mijn buik zit.. Tegelijkertijd weet ik dat die kans dat dat gebeurt minimaal is... En langzaam maar zeker besef ik dat ik misschien eens moet praten met mensen die een Rust en Acceptatie in de kinderloosheid hebben gevonden. Hoe doen zij dat? Hoe gaan zij ermee om? Welke dingen zijn er (positief) voor terug gekomen? Hoe hebben zij hun kinderwens kunnen afsluiten? Bij deze vraag ik meiden die dit herkennen of die hier ook mee worstelen om te reageren... Een PB'tje of hier een berichtje. Zou het zelf fijn vinden om jullie kant te mogen horen. Weer een hele lap tekst... bij deze alvast bedankt voor het willen lezen, lieve meeleefmeisjes... Liefs voor allemaal!
Lieve Juulzon, wat ontzettend oneerlijk is dit. Ik had je zo veel beter nieuws gegund. Ik blijf iedere dag maar kijken of er niet toch ineens een wonder is gebeurd. Ik kan me er nauwelijks iets bij voorstellen hoe jij je moet voelen. Ik hoop dat je er met je partner uit gaat komen, zodat jouw wens toch nog een kans gaat krijgen. Ik weet niet of hoogtechnologisch draagmoederschap bijvoorbeeld een optie is die je vriend zou willen bespreken en of jullie daarvoor in aanmerking komen. Een hele dikke knuffel en heel veel sterkte.
Lieve Juulz, En wat valt er dan nog te zeggen.... Aan mij heb je ook geen goed voorbeeld. Ik heb het nooit kunnen, willen en uiteindelijk gelukkig niet hoeven accepteren. Ik weet dat ik was blijven door ICSI-en tot ik er bij neer zou vallen. Adoptie en eiceldonatie waren voor ons gelukkig ook opties, maar zelf kon ik het niet slagen van de ICSI's met goede embryo's niet accepteren. Zo lang er iemand mij wilde behandelen bleef ik doorgaan... Maar of dat nou uiteindelijk de weg is. Daar geloof ik ook niet in. Alleen iemand had voor mij op de rem moeten trappen, want zelf had ik het niet gekund. Heel veel sterkte lieve Juulz!
Knuffel voor jou Juul! Het had zo n mooie dag moeten zijn.. vind het heel verdrietig voor je. En lief hoe je vriend zich inzet zeg maar
Oooo meis....wat doet je lief zijn best....en hoe moeilijk dit ook te zien voor jou: jij met je 'als ik iets wil doe ik het en zorg ik dat het gebeurt'-sportersmentaliteit!! Wat moeilijk zo geduldig te zijn en hem niet mee te trekken in jouw wens tot alles optimaliseren..ken het zoooo goed....gelukkig doet jouw lief zijn best nu, een stap...en ik hoop dat dat samen met jouw plan tot een bekroning gaat leiden, een bekroning op een gevecht, een achtbaan..het kan nog. Ik zelf heb er voor gekozen mijn eigen weg te gaan, ook in het mama worden, voor mij was er veel minder tweestrijd, echt anders dus..je gevoel volgen is alles wat jij nu kunt...en hoe reuze, reuze moeilijk als je gevoel aan de ene kant roept 'ik hou van hem' en aan de andere kant 'ik houd van hoe dan ook zorgen dat ik mama word..', een tweestrijd .. Orienteren op hoe het acceptatieproces aangaan is wellicht nog vroeg genoeg na de laatste poging toch Juul? ..of geeft t jou juist meer rust daar nu al meiden over te horen?? Stapje voor stapje..we lopen met je mee en houden je heel goed vast, tussen alle bomen door.. xx
Vanavond opgepast bij de buurtjes. Hebben 2 leuke meiden van 7 en 9 en een jongetje van 5 die lichtelijk autistisch is (maar mij vindt hij heel lief, gelukkig). Mijn buuf weet van onze behandelingen en onze kinderwens. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde dat de 6e punctie en daarmee de 8e poging mislukt is... Zegt ze: "ik wil jullie graag iets geven," waarop ze een Afrikaans beeld tevoorschijn tovert, van zwart geverfd hout. "Dit hebben wij voor ons huwelijk gekregen en het is een Afrikaans vruchtbaarheidsbeeld. Het heeft ons heel veel voorspoed gebracht en daarom wil ik het heel graag aan jou doorgeven. Ik hoop zo dat het mag werken... En als dat zo is, mag jij het weer doorgeven aan iemand die het nodig heeft." Hoe lief is dat? Later toen ik de kids naar bracht zet en ik het jongetje, die geen zin had, hielp met zijn pyjamaatje aatrekken, zei het middelste meisje: "Juul, jij bent geen mama hé?". "Nee," beaam ik, "wij hebben geen kindjes". "Maar je hebt toch wel eens een baby in je buik gehad? " (ze vangt heel veel op en heeft dit waarschijnlijk eens opgevangen). "Dat klopt," knik ik. "Maar dat baby'tje zat niet op de goede plek en kon niet goed groot groeien. Daarom moesten ze het in het ziekenhuis voor het nog een echt baby'tje was en nog heel erg klein was, weghalen." Het kleine manneke roept tussendoor "Met een ope-ra-tie?". "Ja," zeg ik, "met een operatie". "Ik vind operaties eng", zegt hij. En ik zeg dat operaties ook niet leuk zijn, maar soms wel nodig en dat er mensen ook beter kunnen worden als ze geopereerd worden. Hierna ging het gesprek weer over iets anders en lazen we Sneeuwwitje in de Dick Bruna versie. Later, als het middelste meisje naar bed moest, geeft ze Out Of The Blue een kusje op mijn buik en aait er zacht over. "Dat is voor de baby die misschien nog wel in je buik gaat groeien." Hoe kómt ze erop? Ik heb haar een aai over haar bolletje gegeven en gezegd dat ik dat heel lief van haar vond. Toen ik het toen de buuf weer terug was, vertelde, zei ze dat haar middelste inderdaad heel sensitief is vwb dit soort dingen. Vond het gewoon erg schattig en wilde het even kwijt... Oh ja, we gaan 15 sept toch wel naar Pfeiffer! Hij bevestigde vandaag dat hij kon!! Nu naar bed! Trusten allemaal, tot eh... Morgen?! xxxx
Kippenvel staat op mijn armen. Wat een confronterend, maar ontzettend mooi 'gesprek' met je buurmeisje. En dan het kusje op je buik. Kusjes lossen volgens kinderen een hoop op... En je buurvrouw lijkt me een prachtig mens. Wat een mooi gebaar om jullie hun beeld te geven... Heb je goed geslapen?
Lief dat je het vraagt Annedore. Dit ook een hele lieve buuf. We mogen zowieso blij zijn met onze omgeving vwb reacties (oké, schoonfamleeft op 'eigen' manier, wat minder de mijne, maar toch, mee....). En de buuf op de hoek, die vorig jaar haar kindje heeft gekregen, vermijd en ontwijkt mij een beetje. Vind het waarschijnlijk moeilijk. Verwacht daar ieder moment weer een een nummer 2 aankondiging overigens... Vandaag op het werk weer blij nieuws dat een collega een zoontje heeft... Hoezee, hoe fijn... Onrustig geslapen. Weet je wat het is, ben nog steeds niet ongesteld. Dan ga je stiekem toch een klein beetje hoop hebben. Dan denk je, zou ik gewoon heeeel laat pas HCG aanmaken.. En dan wil je dat zo graag en dan val je in slaap met de gedachte, stel je nu voor dat er morgen toch plots een streepje op die test zit... Uiteraard was het weer witter dan omo. Witter dan de al zo witte gebleekte tanden van Yolanthe en Reinout Oerlemans. Witter dan al wat wit is naast sprekende knalstreep die bewijst dat de test juist is uitgevoerd. Dus verwacht die menstruatie ieder moment... Heb dus 15 sept afspraak bij Pfeiffer. Belde net Gent om een afspraak met de prof te maken en te melden dat de poging mislukt was. Krijg geen greintje begrip, niets van 'wat jammer mevrouw' alleen maar de mededeling dat de prof pas 28 november kan en echt niet eerder. Ben hier niet op ingegaan en heb de prof gemaild. Dit kunnen ze toch niet maken voor bestaande patienten?! En dan de wijze waarop het gecommuniceerd werd, door een man overigens. Was echt flabbergasted (of hoe je dat woord ook schrijft...). Dan ga ik wel een afspraak maken met DD... Pffff, dit menen ze niet! Ben benieuwd of de prof nog terugmailt... Zo weer werken, heb zo geen inspiratie... ***zooi ook.... liefs voor allemaal en geniet van het mooie weer als je kunt (of vrij bent)... xxx
Niet ongesteld en witte testen, daar gaat je hoofd natuurlijk mee aan de haal. 'Wat als...?' en 'Zou het dan toch?'. Ja, heel logisch en zou ik ook allemaal denken. Hoe je te woord bent gestaan vind ik ook erg onmenselijk en zou niet mogen in mijn ogen. Nou, dan ga jij je geld toch 'lekker' ergens anders uitgeven aan project baby. Ik kan daar echt recalcitrant van worden Over 2 weken dus naar Pfeiffer. En dan wel of niet verder? Want wat wil Juulman inmiddels? Toch door?
Lieve Juul, Even veel sterkte v mij voor jou!!!!!! Wat teleurstellend!!! En die reactie: aso gewoon!!!! Hele dikke kus....
Hoi Juul, Wat een onbegrip zeg daar in gent vindt ik echt niet kunnen ze zouden wel wat gevoel mogen hebben zeg bah! Kan mij voorstellen dat je het helemaal zat bent daar! Had van de week ook zoiets soortgelijks meegemaakt toen ik belde om door te geven dat het niet gelukt was. De ass was wel meelevend hoor alleen dacht niet echt na. Ze zei oke je hebt nog 2 cryo's over dan kan je als menstruatie doorzet meteen starten met medicatie. Ik zei ho ga op vakantie nou dan daarna zei ze. Ik zeg hallo ik heb geen regelmatige cyclus dan moet ik dus maar afwachten wanneer ik weer een menstruatie krijg om te starten en by te way heb ook niet voldoende medicatie! pfff kunnen ze dan niet gewoon standaard afspraak geven met arts moet je daar dan echt om vragen echt niet handig dat assistentes gaan beslisen zonder overleg arts dat je maar verder kan gaan! Wordt hier af en toe best wel moe van kan ik je zeggen! Zo je hebt snel een afspraak kunnen regelen met dr pfeiffer! Ik zeg go juultje ga ervoor! Ik ga mijn laatste cryo poging starten na mijn vakantie en als die niet mag lukken ga ik ook een afspraak maken met dr pfeiffer. Geld interesseert me niet zo en als er uiteindelijk hetzelfde uitkomt dan bij de andere dan is dat maar zo, maar dan weet je wel of er toch iets niet mis is en heb je alles geprobeerd! Heb je via de mail een afspraak gemaakt? En ze spreken zeker duits en engels? Ben zelf geen held in talen dus moet echt iemand meenemen die duits of engels goed beheerst, maar moet zeker gaan lukken! Weet je ook of je dan direct bloedonderzoek krijgt en/of je nog een 2de keer terug zou moeten? xxx bittersweet
Jeetje Juul, wat beschrijf je alles weer mooi en gevoelig, heb het hier zelfs aan vriendlief voorgelezen die ook met tranen stond. Rust en acceptatie beschrijf je, kan mij zo goed voorstellen dat dit dubbel is en je hier er ook naar kan verlangen, deze strijd is zo moeilijk en wanneer je weet dat tie uiteindelijk beloond wordt met een babytje in je buik is het alles waard maar zo niet, is het dan ook alles waard? Wat een vragen en wat een twijfels, zo moeilijk als je er echt voorstaat..l En je buurmeisje en buurvrouw, wat een schatjes...ik duim dat haar kusje heel hard zijn werk gaan doen in jouw buikje! x
Pfffff... ik zit je al dagen te volgen. En wil al dagen iets zeggen maar je bent ook al dagen nog steeds niet ongesteld... Ik zeg dus nog steeds maar niets. Alleen dat ik aan je denk! Kus!
zwaai, knuffel, zwaai! Vandaag onwijze last van mijn buik: de blastootjes en baarmoederslijm laten weer los... Slik. Toch wel een beetje confronterend. Straks thuis de foto maar in het dossier stoppen... *dag blastobolletjes, jullie hebben het in elk geval geprobeerd... Vond jullie de liefste blastobolletjes die er waren...*. De 15e september dus naar dr Pfeiffer. Oh ja, heb ook nog mail van de prof terug gekregen: "Uiteraard zie ik u eerder mevrouw. Ben tot en met woensdag nog in het buitenland, daarna zal ik mijn agenda erop naslaan". Da's onze professor! Heb gelijk een vriendelijke bedankt mail met kan ik zeer waarderen teruggestuurd... (nu had ik ook een hele zielige mail aan haar geschreven, heeft geholpen vermoed ik...) Ben benieuwd wanneer we terecht kunnen... Oh ja, mijn nichtje kan ieder moment geboren worden. Ze wacht nog tot het haar verjaardag is denk ik. Ze was vandaag uitgerekend, maar kennelijk geen leuke dag voor een verjaardag. Mijn schoonzusje voelde nog niets. Toen ik aan mijn nichtje van 2,5 vroeg wanneer ze haar zusje kreeg antwoordde ze, na even nadenken: "als de baby uit mama's komt". Een prachtige logica voor iemand van 2,5. Heb in elk geval maar alvast de cadeautjes voor baby-nichtje (schattige kleertjes) en nichtje (grote zussen kleertjes) klaarliggen in de auto... Enfin, nu nog even gauw verder werken en dan naar huis... Vind mijn buik denk ik wel heel fijn.... xxxx
Lieve Juul, Je vroeg een reactie op 'Hoe om te gaan met ongewenst kinderloos zijn.' Maar later lees ik toch weer andere berichten. Je bent nog druk bezig met alles uit te sluiten/te (laten) ondezoeken, met uiteraard de hoop dat het toch nog lukt. En ik hoop met heel mijn hart met je mee. Ik herken het gevoel heel erg. Helaas hebben wij wel het besluit moeten nemen om te stoppen met het proberen te laten uitkomen van onze kinderwens. Na ons besluit hebben wij een hele mooi kaart ontworpen en deze aan familie en vrienden gestuurd (hierop heel veel mooie reacties gekregen). Dat was voor ons de eerste echte stap. Ik worstel nog steeds met mijn gevoelens, maar ben een beetje onderweg (geldt ook voor mijn vriend). Ik hoop dat het nooit nodig is, maar mocht je iets willen weten, dan mag je me altijd PBen. Voor nu hoop ik dat er toch nog een heel mooi wonder gaat gebeuren. Ik wil nog even zeggen dat je heel trots mag zijn op hoe jij alles zo mooi verwoord ..... echt heel bijzonder. Ik wens jou/jullie heel veel geluk en liefde toe. May your wishes finally come true!! X I S
Hi lieve Juulzon, Bedankt voor je lieve smsje!! Dank je wel! De vraag hoe Juulman nu omgaat met jouw 'nog niet los kunnen&willen gevoeles en acties'. Hoe en wat vindt hij van de afspraak naar dokter Pfeiffer? Staat hij er achter, of geeft hij jou tenminste het gevoel het goed te vinden? Ik hoop namelijk dat je hier je niet extra alleen in gaat voelen. Fijn trouwens dat de Sutter je zelf nog mailde en dat ze weer zo lief reageert. Fijn mens is het!! Net als jij. Dikke kus!!