Lieve IS, dankjwel voor je lieve woorden. Het klopt wat je opmerkt, als we nog een poging willen doen, dan zijn we nog niet echt met het toegeven aan de eventuele kinderloosheid begonnen. Maar ik denk vooruit.. En de kans dat het uiteindelijk zo gaat zijn dat we onze droom (een traantje omdat je onderschrift zo raak en zo treffend is...) net als jij, jullie moeten opgeven, is groter dan de kans dat wij nog ouders worden. Statistisch gezien... Was er bij jullie een oorzaak? Of ook onbekend? Vermoed dat ik je nog wel eens ga pb-en. Mooi dat jullie een afscheidskaart hebben gestuurd aan vrienden en familie. Lijkt me ook heel moeilijk. Lees wel vaker dat er een afscheids'ritueel' / symboliek wordt gedaan...Vind dat een heel mooi gebaar, maar wat lijkt me dat confronterend zeg... Vermoed dat dat worstelen nog heel lang zal duren... (zou in mijn geval wel zo zijn). Immers, je moet omgaan met een gedwongen feit. Hier heb je zelf nooit voor gekozen... Hebben jullie in de nabije omgeving veel familie,vrienden en kennissen met kindjes? En hoe gaat dat? Hoe gaan jullie daarmee om?Wat doen jullie om het gemis 'op te vullen' (in hoeverre dat uberhaupt kan....), maar he begrijpt denk ik wel wat ik bedoel... Denk aan je. Dank, nogmaals, voor je lieve berichtje. Knuffel.. Lief Maartje, dus je gaat aan de DHEA? En Wanneer? En waarom weet je nog niet wanneer je gaat starten? Vriendlief begrijpt dat ik het nog niet kan afsluiten, omdat er gewoon geen duidelijke rede is. Daarom, een stap voor hem... , ondersteunt hij het bezoek aan Pfeiffer. Het enige waar ik gewoon écht écht écht niet met hem over kan praten zijn Alternatieven zoals... eiceldonatie, draagmoederschap, adoptie, pleegzorg... Een kindje zal ons genetisch materiaal moeten bevatten, van ons samen... Anders geen kindje... En dat vind ik nog altijd heel, heel, moeilijk.... Liefs voor allemaal! Trusten voor zo...
Advies voor het verwerken ik niet voor je juulzon, maar weet dat ze bij de fiom hier wel mensen voor hebben. Zie hun website. Of met behulp van een psycholoog. Maar hoop dat jullie alsnog lukt om een wondertje te krijgen. Ik herken je gevoel maar al te goed om het niet af te willen sluiten. vond het verhaal van je buurmeisje heel ontroerend. Heel veel succes en hoop dat het ooit gaat lukken.
Misschien ook een idee....de 15e heeft Freya een themadag (zie website) gespitst op je omgeving, maar ook lezingen over Samen Verder...maar ook ervaringsverhalen over alternatieve behandelingen. liefs
Tat, las het idd van de Freyadag, maar eerlijk gezegd voel ik me niet zo aangetrokken tot zo'n dag. Ben niet zo'n grote groepen figuur, liever 1 op 1 contact of in een klein gezelschap.... Ondanks dat je daar ongetwijfeld veel ervaringsverhalen kunt opdoen. Het voelt niet als iets voor ons. Ga jij er naar toe? We hebben de 15e trouwens ook de afspraak met Pfeiffer staan... Heb verder niet zo heel veel te melden vandaag. Ben lekker een dagje en nachtje bij mijn ouders, even verwend worden. Fijn en gezellig. Fijn weekend allemaal! Liefs, xx
Lieve Juul, Ben gewoon stil van alles. Ik wil alleen even laten weten dat ik je niet vergeet. Ik blijf voor jullie hopen, bidden en duimen op dat er alsnog ergens een wondertje zal mogen gebeuren. Het verhaal van je buurmeisje dat raakte me zo. Meis, ik denk aan je. Ik zou willen dat ik meer voor je kon doen. Heel veel knuffels van mij
Juulz@ Lieverd ik lees nog geregeld hier en denk aan je . Je mag idd erg trots zijn zo als jij alles mooi en rakend verwoord , voor je zelf en zeker ook ons meiden. Kinderloosheid ja meis dat is erg zwaar die verwerking . Maar pijn blijft , hoe er mee om gaan ja wij zijn de andere weg in geslopen door te genieten van andere dingen dagjes weg . huisje op knappen geld uit geven aan ons zelf . Is en blijft moeilijk soms maar voelt nu wel erg fijn . Volgende week Naar Jannes heerlijk uitleven . Stel dat ... hoop het echt niet voor je , maar ook mij mag je altijd pbb en voor vragen . Knuf van mij.
Juulz, het is voor mij ook een eerste keer dat ik naar zo'n dag ga. Ik ben dan ook meer dan benieuwd hoe dat gaat zijn, want het lijkt me eerlijk gezegd ook niks voor mij. Maar dat gezegd hebbende, de vragen en moeilijkheden waar ik in het dagelijkse leven soms tegenaan loop zijn groter, waardoor ik het wil proberen. Al haal ik er maar 1 ding uit waarmee ik geholpen kan zijn, dan is het die dag al waard. Waar ik nu bijvoorbeeld erg mee worstel is het niet willen vertellen aan mijn collega's wat er aan de hand is. Mijn leidinggevende is uiteraard van alles op de hoogte, collega's niet. Nu ik aan de vooravond van mijn 2e ICSI sta, vraag ik me af of ik mijn collega's wil informeren. Ik heb het bij de eerste ICSI niet gedaan. Ik zat toen slechts met 1 collega die er niet meer werkt en de andere zat overspannen thuis. Mijn "gutfeeling" zegt nog steeds nee. Ik zit niet te wachten op goedbedoelde adviezen en ik wil mezelf niet steeds hoeven "verdedigen". Buiten dat, mijn directe collega's zijn m'n beste vriendinnen niet en zullen dat ook nooit worden, dus waarom zoiets persoonlijks delen. Ik hoop op die dag dus daar wat advies/raad in mee te krijgen. En, baat het niet.... Succes in elk geval de 15e meis!
Lieve juul, dikke knuffel voor jou. Ik wil je gewoon laten weten dat ik aan je denk. Wat lijkt me jouw weg moeilijk, ik hoop en bid dat jullie samen een uitweg vinden of die nu leidt naar een kind of naar elkaar terug. Kus.
Vandaag kreeg ik een heel lief PBtje van een meeleef/leesmeisje wat haar mooie wonderverhaal met me deelde over haar wonderkindjes, die middels eiceldonatie (een verse TP en een cryo) op de wereld mochten komen. Ze deelde me dit verhaal om ook met Vriendlief te delen... Het typische is dat we gistervond hier de Zoveelste Eindeloze In Tranen Eindigende Discussie over hadden... Discussies die me zo moe en verdrietig maken... Die me achterlaten met tranen en een gevoel van onmacht en frustratie... Zal de avond van gister en vandaag met jullie delen... Praten over Alternatieven lukt dus gewoonweg niet. Dat eindigt in boosheid, ik word dan pusherig genoemd en drammerig. En ik heb dan geen respect voor zijn visie en mening. Vindt hij. Ik ervaar en zie dat anders. Draai het om en vind het niet eerlijk dat hij er niet eens over wil nadenken. Probeer door te vragen naar redenen, maar krijg slechts als antwoord 'het is een gevoel'. Als ik aangeef dat ik daar niets voor koop, dat niet begrijp, wordt hij heel boos, omdat ik geen begrip heb voor zijn gevoel. Ook dit draai ik dan om en de poppen zijn weer aan het dansen. Dit was dus gisteravond (weer) het geval en lag uiteindelijk huilend in bed. Vond - en vind het nog steeds - zo oneerlijk dat we gedwongen worden door het leven tot iets wat we niet willen. Hoe kan ik nu kiezen? Als ik kies voor mijn vriend, voor ons, voor onze relatie, voelt dat alsof ik mezelf ergens verloochen, alsof ik mijn gevoel niet volgt. Anderzijds, als ik alleen al denk aan zonder elkaar verder gaan, dan snijdt dat door merg en been. Voel ik een immense leegte en verdriet tot me komen. Dit zijn toch geen eerlijke, menselijke keuzes meer... Zo zat ik gisteravond te huilen, overmand door al deze oneerlijke emoties. Keuzes die ik nu niet kan maken. Geen antwoorden, alleen angsten en onzekerheden.... Op een gegeven moment kwam mijn vriend naar boven en zei: "Misschien moet je het maar gewoon doen. Je inschrijven voor adoptie. Dan kun je tenminste nog moeder worden. En het duurt toch een jaar of vier voordat je dan een kindje krijgt toegewezen enzo? Dan zien we dan wel weer verder." Mijn hart stond een luttele seconde stil. Bedoelde hij dat...? Stond hij dan ineens open voor adoptie...? MEt grote ogen vroeg ik hem dat... "Bedoel je dat je misschien van gedachte verandert, over vier jaar? Dat je dan wel voor een adoptiekindje wil gaan?". Het bleef even stil. Een diepe zucht.....
"Néé Juul, dat bedoel ik níet en dat weet je. Vind dit heel flauw van je, wat je nu doet. Je kent mijn standpunt. Ik bedoel dat we dan 4 jaar de tijd hebben om onze boel uit te zoeken. Het huis te verkopen en alles te regelen. Ik gun jou je kind, het vervullen van een kinderwens op een andere manier. Dus misschien moet je je dan maar gaan inschrijven voor adoptie..." Ik hulde me in huilend stilzwijgen en kroop onder mijn deken. Wat móest ik hiermee? Mijn keel sloot zich af, een emotionele, pijnlijke brok in mijn keel. Ken je dat? Dat je keel haast wordt dichtgedrukt door verdriet? Ik wilde niet boos antwoorden, maar het was zo duidelijk... Hij begrijpt mijn gevoel niet. Mijn dilemma niet. Mijn verdriet niet. En ik het zijne waarschijnlijk ook niet. Of het verdriet om de mislukte poging zit nog te diep. Ik kan nog niet loslaten, het klopt gewoon niet... "Waar ligt jouw grens dan?", perste ik er nog net uit, in hoeverre de brok in mijn keel praten nog toeliet. "Bij Dusseldorf," luidde het standvastige antwoord. "Dat wil ik nog proberen. En dan is het klaar." Een "wat-moet-ik-hiermee-verdrietige-snuivende-nee-schuddende-soortvan-glimlach" volgde van mijn kant. Ik wilde de discussie op dat moment niet aan. Was moe en kapot. En het was nog geen 22u... Hij ging naar beneden, nadat hij de deur hard had dicht gedaan. Ik bleef achter in het donker, met mijn tranen en verdriet. Na een nacht van slecht slapen, al sliep ik wel, een ochtend met wakker worden met koppijn, een werkdag waarin ik me maar een beetje heb opgesloten op mijn kamer en me heb gefocust op de rapporten die af moesten en weer thuiskomen met koppijn, vervolgde de discussie zich. Niet slim met koppijn en vermoeidheid, maar er niet over praten kon ook niet. Hij doet zijn best om me te begrijpen, maar over alternatieven valt echt niet te praten. Hij geeft aan dat hij verder wil met ons leven. Dit achter ons laten. Waarop ik vraag aan hem hoe hij van mij kan verwachten dat ik zoiets intens, iets wat zo diep zit los kan laten? Hoe kan ik mijn liefste droom, wens opgeven als ik niet eens weet wat nu precies de oorzaak is, als ik weet dat het mísschien met alternatieven wél mogelijk is om mama te worden? En als ik dat wel doe en voor hem kies, beseft hij wel dat ik dan nooit - nooit zal zijn wie ik ooit was? Het zorgeloze meisje, spontaan en nagenoeg altijd positief, denkend in mogelijkheden, bijna altijd vrolijk en in voor gekke, spontane, dingen... dat meisje is er niet meer. Dat meisje heeft nu een rugzak die een stuk zwaarder was (er zat al wat bagage in hoor). Een wond die voorlopig niet zal genezen. Een wond waarvan ik tot mijn definitieve overgang, als ik 42+ ben ofzo, misschien pas aan genezing toe zal zijn. Omdat ik stiekem toch zal blijven hopen op Dat Wonder Wat Anderen Overkomt... Beseft hij dat? Beseft hij dat ik nog heel veel verdrietige momenten zal hebben? Dat dit straks, over een jaar of 20-25, als onze leeftijdsgenoten, broers en vrienden weer opa en oma gaan worden? Wat wij dus nooit zullen worden? En zo ja, wil hij daarvoor gaan? Voor iemand die nog heel vaak terugblikt? Die moeite heeft met genieten? Die op zijn tijd teruggetrokken en stil zal zijn, gevangen in verdriet om Leegte en Gemis? Zijn reactie was dat hij aangaf dat hij wel begreep dat ik dit zo voelde. En ook dat hij voor mij wil gaan en voor ons Zonder Kindjes. Dat moest ik nu toch zo onderhand wel weten. Ook vond hij dat we maar eens met een maatschappelijk werker moesten praten. Dat had hij gelezen op internet, dat dat heel goed was in zulke situaties... Nu wil ik niemand tegen het hoofd stoten, maar ik werd hier een beetje pissig om. "Zulke situaties? Iedere situatie is anders..." En daarbij, op mijn werk lopen ook twee psychologen rond en met een ervan heb ik het hier regelmatig over. Niet dat hij mijn 'behandelaar' is, maar ik kan mijn ei wel kwijt. Vriendlief bedoelde het goed hoor, maar ik had echt zoiets van: moet ik dan met zomaar iemand 'een maatschappelijk werker' gaan praten, die zelf wellicht een gelukkig gezinnetje heeft, zich misschien niet eens kan voorstellen hoe zoiets is, gaan praten? Je kunt nog zo goed opgeleid zijn en nog zoveel ervaring hebben, maar als je NIET in dit schuitje hebt gezeten, niet voor zo'n onmogelijke keuze bent gesteld, dan weet je gewoon niet waar je het over hebt. Althans, ik weet dat dit voor mij niet zou werken. Met een ervaringsdeskundige wil ik best praten, maar niet met een willekeurige maatschappelijk werker. Weet nu al dat ik dan in cynisme zal vervallen. Of Ja en Amen zou zeggen om er maar vanaf te zijn. Het voelt voor mij niet als iets wat voor mij persoonlijk van toegevoegde waarde zou zijn. Nog niet. Mijn gevoel moet daar toch ook klaar voor zijn? En het is niet zo dat ik niet meer functioneel, ga nog naar mijn werk, doe mijn ding en probeer het leven echt wel door te laten gaan. Uiteraard begrijp ik ook dat dit van zijn kant een signaal is dat hij die behoefte wel heeft... Dus wil er best wel in mee gaan, maar heb er wel moeite mee, omdat het niet 'des Juuls' voelt. Daarbij gaf ik aan dat ik best met een specialist wil praten die het traject kent en ook met lege buik en lege armen is achtergebleven. Zoals bijv. Odil.e v.an Ec.k. Echter, zo'n behandeling / gesprekken worden niet vergoed. "Ga jij die dan betalen?", vroeg ik hem. "Want ik spaar liever voor nog een behandeling. Voor nog een kans. Vind het geld stoppen in zo'n praatsessie eerlijk gezegd op dit moment zonde van het geld..." Geen antwoord van zijn kant uiteraard, slechts een diepe zucht... Besef ook wel dat we er op deze manier samen niet uitkomen, maar voor mijn gevoel hoeven we er ook niet NU uit te komen. Laat me even tijd nemen. Even stapje voor stapje. Zien wat het bloedonderzoek brengt... Zien wat de professor zegt en van daaruit een volgende stap... En dat onbezorgde genieten, kun je toch ook niet afdwingen...? Een lang relaas... Maar vrees dat er over dit onderwerp en het hiermee omgaan nog heel veel meer gesproken en geschreven zal worden. Want we zijn er nog lang niet uit. Ik ben er nog lang niet uit... Weltrusten allemaal, liefs... En dank voor het lezen, als altijd....
Juul, hele dikke knuffel meis....wat moet dit allemaal moeilijk voor je/jullie zijn...zo'n diepe wens maar niet op dezelfde golflengte zitten...
O jee. Ik ben maatschappelijk werker, wil je nog wel met mij praten? Zonder gekheid, snap je beredenering wel. Deels. Want wil je iemand hebben om mee te huilen, te schreeeuwen en te praten. Waarbiij het niet alleen om jouw verdriet gaat, maar ook omdat van de ander. Of wil je janken en vloeken alleen om wat jou overkomt, zonder de pijn van een ander erbij te hebben. Wil je tranen en verdriet delen? Of wil je voor een keer egoistisch over jezelf praten en met jezelf bezig zijn? En egoïstisch is tussen aanhalingstekens want dat is het niet. Misschien zou het helpen als je vriend met een hulpverlener zou praten. Klinkt misschien onlogisch, maar het zou hem misschien helpen om zijn gevoel over de alternatieven om te zetten in woorden waarmee hij jou duidelijk kan maken waar het gevoel vandaan komt en hoe het gevoel eruit ziet. Tastbaarder, begrijpelijker.... Ik heb misschien te veel gezegd, dan sorry daarvoor. Ik begrijp je in ieder geval heel goed en ik zou willen dat ik iets voor je kon betekenen....(niet als maatschappelijk werker hoor ik pas wel op )
O jee. Ik ben maatschappelijk werker, wil je nog wel met mij praten? Zonder gekheid, snap je beredenering wel. Deels. Want wil je iemand hebben om mee te huilen, te schreeeuwen en te praten. Waarbiij het niet alleen om jouw verdriet gaat, maar ook omdat van de ander. Of wil je janken en vloeken alleen om wat jou overkomt, zonder de pijn van een ander erbij te hebben. Wil je tranen en verdriet delen? Of wil je voor een keer egoistisch over jezelf praten en met jezelf bezig zijn? En egoïstisch is tussen aanhalingstekens wat dat is het niet. Misschien zou het helpen als je vriend met een hulpverlener zou praten. Klinkt misschien onlogisch, maar het zou hem misschien helpen om zijn gevoel over de alternatieven om te zetten in woorden waarmee hij jou duidelijk kan maken waar het gevoel vandaan komt en hoe het gevoel eruit ziet. Tastbaarder, begrijpelijker.... Ik heb misschien te veel gezegd, dan sorry daarvoor. Ik begrijp je in ieder geval heel goed en ik zou willen dat ik iets voor je kon betekenen....(niet als maatschappelijk werker hoor ik pas wel op )
Lieve lieve Juul, Wat voel ik mij bevoorrecht dat je deze strijd met mij/ons op ZP deelt...vind het prachtig zoals je schrijft en verwoordt, zo invoelbaar en pijnlijk. Ik ben het zoooo met Annedore eens die zegt 'misschien kan jouw vriend met iemand gaan praten om duidelijk te krijgen wat het is, zijn weerstand tegen alternatieven..', als hij bijv zegt 'zo voelt dat voor mij, ik zou alleen de verschillen zien bijv tussen het kindje en ons bij bijv ECD..' dan zou dat met hem besproken kunnen worden..open, nieuwsgierig, bevragend..zoals jij dat niet kunt omdat jij ook een belang hebt, een heel groot belang.. Hij is aan de andere kant met het voorstel gekomen om samen naar een maatschappelijk werker te gaan, lees ik nu ik het stuk van jou nog eens lees. Ik kan mij voorstellen dat hij wellicht niet alleen wil gaan omdat dan het probleem te veel bij hem komt, hij de zwarte piet voelt toegespeeld terwijl het ook zo is dat jullie samen een groot verschil van mening hebben...ogenschijnlijk onoplosbaar en wil of kan hij zijn gevoel niet onder woorden brengen...in een gesprek met iemand bijv van het FIOM met jullie beiden die gespecialiseerd is in dit soort problemen, kunnen er toch nog verrassende dingen gebeuren (een goede vriendin heeft ooit een heel moeilijk keuzeprobleem gehad over het wel of niet houden van een kindje toen zij onverwacht zwanger was geworden en hij het wilde laten weghalen..de gesprekken hebben hen heel erg geholpen terwijl de keuze al duidelijk leek..). Vaak wordt er dan in zo'n intake bekeken of het handig is samen gesprekken te bl ijvenhebben of 1 van beiden alleen en waarom. Een objectief iemand zo'n beslssing laten maken is wellicht dan beter aanvaardbaar. Zou hij (toch) niet gesprekken willen of niet als dat wordt voorgesteld alleen iets willen uitzoeken, lieve Juul, dan zou ik mij rot ergeren aan hem en dit knap egoistisch, star en idioot :x vinden en niet liefdevol naar jou en ook niet naar zichzelf..dan vind ik echt dat hij geen rekening houdt met de diepte van jouw wens en daarmee met jou en dat blijft tussen jullie knagen vrees ik..dat zou het wel zeker bij mij. Maar voor alsnog wil hij eruit komen met zijn voorstel een derde erbij te halen, niet gek! (er zijn immers talloze mannen die echt never nooit naar een psych of maatschappelijk werker zouden gaan..)...enne, jij weet ook dat met een psych op het werk praten, een bekende, die jouw verhaal aanhoort maar niet ook hem meemaakt in een niet-vrije context is echt wel anders dan beiden jullie probleem voorleggen bij een deskundige die er de tijd voor neemt..probeer het zou ik zeggen en probeer ook al je boosheid, oordelen naar hem, verdriet etc te uiten zonder hem meteen te moeten sparen of ook voor hem te zorgen..dat kan hij heel goed zelf is gebleken Succes lieverd!! Kus Koosje
Koosje en ik zitten op 1 lijn, lees ik. Ik sluit me aan bij wat Koosje schrijft, zoals zij het eens is met mijn idee. Wat een harmonie hier Maar daar heb jij niks aan, Juul. Jullie moeten ook ergens weer die harmonie vinden. Als stel, als individu... Knuf.
Wat een oneerlijke keuzes zijn er toch in t leven, bah. Weet hier niks op te zeggen, omdat ik gewoon niet weet hoe jij je voelt op dit moment. Vind t alleen erg oneerlijk.... Knuffel lieveling!