Ik ga voor je duimen dat het toch een keer gaat lukken bij jullie en je dit jaar mooi mag afsluiten. Heel veel succes met alles.
He juulz, Mooi lijstje het moet gewoon lukken! Ik heb lipid via de thuizorg laten doen. Als je wilt weten hoe laat me het maar weten. Succes met het spuiten
Dan zal ik mijn duimnagels vandaag weer mooi lakken, zodat ik geheel in stijl kan duimen voor een wonderbaarlijke afloop van deze 9e poging!
Ik wens, bid en duim mee! Hoef geen witte kerst dit jaar....doe maar roze! Overduidelijk, niet te missen, misselijkmakend roze. No ho, ho, ho's but po, po, positive!! No Jinglebels but Jinglebellie..... Nou ja, je snapt em .... Succes, heel veel geluk en keep the faith! Liefs, Kweenie
Voordat ik jullie bedank voor jullie lieve duimen en de kaarsjes en de warme woorden, heb ik eerst maar even mijn handtekening hieronder aangepast. Het is wel heel erg, maar ik was dus gewoon de tel kwijt... Ernstig... En dat op mijn 36-jarige leeftijd... Wellicht een bijverschijnsel van bijna 4 jaar ad hormonen? Maar, het wordt dus de 8e punctie en de 10e poging... We hebben nu 3 puncties bij mck gehad en daar 1 poging afgebroken. In Gent hebben we dus al 4 puncties gehad en 1 poging afgebroken. Dus de teller staat op de 8e punctie. Dus we gaan voor het Chinese geluksgetal 8, wat tevens het symbool voor Oneindigheid is... De uitgangsecho was in orde, geen cysten. Die heb ik gelukkig opknoop nooit gehad. Ze deed geen uitspraak over de hoeveelheid follikels, maar ik meende er aan beide kanten wel een paar te zien. Nog erg erg erg klein. Had trouwens dr de B, voor de Gent-kenners onder ons. Rustig en vriendelijk. Na de echo gelijk wat bruinverlies, dus vandaag noemen ze dag 1. Ik vind het prima. Volgende week vrijdag weer terug voor de eerste follikelmeting en als zondag begin ik met mijn schema spuiten. Wat dus iets afwijkt van het Gent schema... We gaan er weer voor en ik leef bij de dag en denk niet na over Wat Als.... In negatieve vorm. Vandaag nog lekker vrij, zo even bij mijn kleine neefje en nichtje van Broertje op bezoek, mijn ouders passen er vandaag op. Dus, het dagblogke hier zal de komende tijd weer volgeschreven gaan worden... Veel liefs en fijn dat jullie weer mee gaan lezen en leven! Xx
Lieve juul, Heel heel heel veel succes meid, ga hard voor je duimen. De decembermaand moet de geluksmaand gaan worden hoor zodat we het jaar mooi kunnen gaan afsluiten daar gaan we voor!!!! Wat ik je nog wilde vragen ik ga ook aspirine 100mg gebruiken wanneer start je ermee? Is 4 dagen voor tp goed? Liefs Bittersweet
Bittersweet, ben al begonnen met de aspirine, ivm een positieve invloed die het ook kan hebben voor doorbloeding van de baarmoeder en de groei van de follikels. Maar mijn bloedwaarden zaten dan ook tegen de grenswaarde aan mbt bloedstolling. Lees maar eens het een terug op het Gent topic, daar is veel over geschreven. Succes weer meis! Xx
Succes Juultje, de duimen zijn alweer aan het draaien hoor! Heb enorm bewondering voor je instelling!!! Ik denk aan je!
(deel 1) Ik lig op bed. Mijn ogen zijn rood en voelen branderig en prikken. Mijn kies zeurt achterin mijn mond en mijn keel voelt dik. Door een aankomende keelontsteking, verkoudheid of zal het die stomme kies zijn die vandaag is behandeld? Het zal wel. Eerlijk gezegd is de fysieke pijn niets in vergelijking tot de pijn die ik voel in mijn hart. De pijn van de snijdende oneerlijkheid. De schreeuwende pijn van Waarom? en vooral van Waarom zij wel? Waarom wij niet? Maar zij hebben al een kindje en zijn nog veel korter bezig dan wij!. Ik huil en ik huil. Pas als ik onder de douche sta, kom ik een beetje bij. Mijn tranen lossen op en het warme water spoelt ze weg. Kon mijn verdriet maar zo weggespoeld worden. Kon mijn droom maar weggespoeld worden, kon mijn verlangen naar een kindje maar weggespoeld worden. Want als ik geen droom en geen verlangen naar een kleintje had, dan had ik nu ook geen verdriet Het was 19.28. Raar dat ik het tijdstip precies heb onthouden. Zat aan tafel met mijn jas nog aan. Een rare gewoonte van mij, als ik thuiskom hou ik vaak nog even mijn jas aan tot ik de gordijnen dicht heb gedaan voor de inkijk van de straat en mijn tas heb uitgepakt en klaargezet voor de volgende dag. Had net nog een Sinterklaas-cadeautje ingepakt voor een werkrelatie voor morgen en zat met mijn jas aan via mijn blackberry nog een mail in het Engels op te stellen. Vriendlief kwam thuis en begroette me met een kus. Hoe was mijn dag? Omdat ik nog in mijn mail zat en een zeurende kies had, mompelde ik dat mijn kies pijn deed en dat ik zo uitgebreider zou antwoorden, omdat ik nog beter. Hij ging naar boven om zich even om te kleden en toen hij beneden kwam, ging de huistelefoon. Neem jij hem even? Ik ben nog aan het werk, was mijn ietwat chagrijnige reactie. Had ook nog keelpijn en een opkomende hoofdpijn. Vriendlief neemt op en in eerste instantie is het me niet duidelijk wie het nu is. Zijn moeder? Tot ik de naam van Schoonzus hoor . Of Juul thuis is? Ja hoor, die is er... Ik ben aan het werk en ik kan niet aan de telefoon komen. En vanavond ook niet, reageer ik snel. Heb géén zin in een telefoontje. Alsof ik al iets aanvoel. Nouja,eigenlijk verwacht ik dat telefoontje al een hele tijd en wist ik dat het eraan zat te komen. En dit was er dus weer zo. Schoonzus deelt haal blijde nieuws dan maar met Vriendlief: ze zijn zwanger Hoera Ze had me dit weekend al willen bellen, maar kreeg ons niet te pakken. Godzijdank, anders had ik helemaal een ***weekend gehad. Mijn eerste reactie is dat ik doorga met de mail. En ondertussen begin ik mijn verdriet in boosheid naar vriendlief af te reageren. Nou, denk maar niet dat ik nog Kerst ga vieren bij jullie. Had er al geen zin in en nu trek ik het helemaal niet. Ik bel je moeder gelijk op. En zo gezegd zo gedaan. Hi Schoonmoeder. Hoe is het? Nou, ik bel dus voor het volgende. Ik ben er dus niet bij met Kerst. Gezien enkele recente ontwikkelingen, zie ik het niet zitten om Kerst te vieren. Wat vriendlief doet, dat beslist hij zelf en zal hij jullie zelf wel zeggen, maar ik trek het niet. Dit is uiteraard in grote lijnen mijn boodschap. Uiteraard nog enkele iets minder kort-affe zinnen, maar was wel erg to the point. Schoonmoederlief vraagt of ze iets kan en dat als ik me bedenk ik altijd welkom ben. Ja, er is één ding dat ze voor me kan doen. Als ze de beide Schoonzussen wil vertellen dat ik Tot Nader Te Bepalen Datum in mijn holletje zit. Soort van Winterslaap. In mijn cocon. Ben aan het werk en verder niets. Dus of ze me niet willen bellen, mailen, smsen of wat dan ook. Contact kan eventueel via Vriendlief. Ze begrijpt het en wenst me heel veel sterkte. Ik zeg dat ik er in gedachte bij zal zijn. Eenmaal opgehangen snik ik luid. Ik tril en ik huil en ik merk dat ik door de emotie geen lucht krijg. Zit half te hyperventileren. Wat zit mijn verdriet en mijn pijn toch diep. Iedere keer als ik denk in control te zijn, komt het op een onbewaakt moment naar boven drijven. Als een ongesignaleerde Tsunami van emoties die alles waarvan ik dacht dat ik het weer op orde had, omverblaast met een allesvernietigende kracht, waarbij hoop en vooruitkijken in een klap veranderen in uitzichtloosheid en puin. Een grote chaos waarin je eerst jezelf weer moet zoeken. Maar het enige wat ik op dit moment kan, is huilen en happen naar lucht. Ik sluit mijn werkmail af en geef aan dat ik naar boven ga. Trek eindelijk mijn jas uit en pak mijn computer, ipadje, de tomtom die geüpdate moet worden en loop met mijn spullen naar boven. Maar hoef je niets eten? En we moeten de spuit toch nog zetten?, roept vriendlief als ik de trap oploop. Ik leg de spullen op bed en zet mijn dekentje aan, want ik heb het koud. Pak de doos Menopur en breng hem naar vriendlief. Als jij de spuit zou willen klaarmaken en op het nachtkastje wil leggen Ik ga eerst douchen. En ik loop alweer naar boven. Nog steeds huilend en machteloos. Kleed me uit en zet de douche aan.
(deel 2) Na het douchen zet ik de TV aan zonder dat ik echt kijk. Zet de computer aan om de Tomtom te updaten en vertrouw mijn emotie uit machteloosheid maar weer toe aan het virtuele papier. Ondertussen komt vriendlief boven en vraagt of ik echt niet iets wil eten. We gaan immers weer proberen zwanger te worden.. De schat Maar ik heb echt geen trek, al vindt mijn maag aan de geluiden te horen van wel. En die stomme kies doet nog pijn Toch zegt hij dat hij wat gaat klaarmaken voor, wat spinazie en een eitje. Ondertussen bel ik mijn broers en mijn moeder. Ze reageren lief. Alleen hang ik geïrriteerd op na mijn gesprek met mijn Broertje. Tot drie keer toe zegt hij dat het ook moeilijk moet zijn voor Schoonzus en Schoonbroer om ons dit te vertellen. Nou, sorry, dat gaat er nu éven niet bij mij in. Ik bedoel, wie krijgen er nu een baby? Terwijl ze al een kindje hebben? Wie zijn er al járen bezig in de hoop een keer papa en mama te mogen worden? Moet ik nu begrip gaan hebben voor hun en mijn eigen gevoel opzij gaan zetten? Als Broertje hier dus tot twee keer toe over begint, word ik bozig. Verdorie, ik bel om mijn verhaal te doen en dan verwacht ik van mijn familie gewoon een luisterend oor en begrip. Geen spiegel of een relativering om alles in een perspectief te plaatsen. Nu even niet. Net zoals in die ouderwetse cup-á-soup-reclame. Nu Even Niet. En zo hang ik ook geëmotioneerd op (hierbij wetende dat Broertje mijn emotionele reactie wel kan plaatsen). Inmiddels zit ik dus toch maar weer beneden. Wat gegeten en nu nog even een kopje ontspanningsthee. Vriendlief vertelt dat hij zijn broer nog even had gebeld. En zijn moeder. Zijn moeder had het er ook moeilijk mee en had hem gezegd nog niet echt blij te kunnen zijn, omdat het zo pril is. En natuurlijk in verband met onze situatie En Schoonzus had gisteren toen ze naar de Winter Efteling waren wat lichte krampen een beetje bloedverlies gehad. Ik vroeg vriendlief direct wanneer ze dan positief getest hadden, maar hij komt niet verder dan vorige week. Voel me gelijk schuldig omdat eerder die avond door mijn gedachte spookte dat ik het niet erg zou vinden als het mis zou gaan Omdat ze dan zou voelen wat ik zou voelen. Een hele gemene gedachte, die ik natuurlijk niet écht meen . Meer zon gedachteflits uit onmacht. En als je dan dat hoort uiteraard wens je niemand een miskraam toe Tegelijkertijd denk ik dan weer. Nou ja, als het misgaat bij ze, zijn ze vast zo weer zwanger zul je zien Een lievere gedachte was dat het wel leuk zou zijn dat als het deze ronde dan bij ons zou lukken, de twee kleintjes ongeveer even oud zouden zijn Probeer die gedachte maar vast te houden, terwijl ik de sombere gedachte weg druk: Er groeit vast veel te weinig en Zul je zien, de hele punctie gaat weer niet door en Is er een punctie, treedt er weer geen bevruchting op. Ga weg, negatieve gedachten! Verdwijn. Ze trekken zich terug, voor zo lang het duurt. Vroeg of laat, in buien van twijfel en onzekerheid poppen ze toch weer op. Maar voor het moment, bezinken de emoties weer langzaam . Zo, nu is het weer tijd om te gaan slapen. Morgen eens zien hoe ik de orde in mijn Tsunami weer kan scheppen. Orde, voor zo lang deze zal mogen gaan duren
(PS....hoop niet dat ik meiden die voor een tweede bezig zijn voor het hoofd stoot hoor!!! Want ik begrijp het verlangen echt wel... Dit zijn gewoon mijn emoties en mijn verdriet en frustratie.... )
bah wat is je onmacht en frustratie toch herkenbaar! Het is niet het een ander misgunnen, je gunt het jezelf gewoon zó veel meer!! Je bent weer op de goede weg! Wanneer heb je je eerste fm? knuf voor jou!
Lieve Juul, Jouw reactie is heel herkenbaar.......... Vooral jouw gevoelens mbt de miskraam toewensen... Ahumm heb dat ook wel eens gehad. En nee, ze is gewoon bevallen!! Wisten we maar wanneer het onze tijd zou zijn en of die tijd ook zou gaan komen....... X
Een hele dikke knuffel voor jou. Zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. En het is zo herkenbaar. Hier had ik het geluk dat er maar 1 broer/zus/zwager/schoonzus al bezig is met kinderen. Maar ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Incl de voorgevoelens. Maar vond het altijd vreselijk als er weer iemand met blij nieuws kwam. En het is niet zo dat je het hun inderdaad niet gunt, maar je wilt zelf ook zo graag. De wens is zo diep van binnen. Je wilt zelf ook wel een keer het blije nieuws willen vertellen. En ik snap ook dat je geen zin hebt een kerst te hebben met allemaal babyverhalen. Zo herkenbaar, je wilt nu gewoon even je eigen veilige wereldje hebben. Denk nu even vooral aan jezelf en probeer toch positief te blijven over deze poging.