Dank lieve meiden! Fijn om even bemoedigende woorden te lezen. Misschien stel ik me aan en zeur ik onwijs en blijk ik over een week een enorme overdrijver te zijn en heb ik mooi nieuws. Maar het is de angst voor de teleurstelling, de angst voor verdriet en de angst voor wat er in 2013 gaat gebeuren... Hoe vriendlief en ik dit alles trekken etc. Etc. En ja, het heeft geen zin om me hierover druk te maken. Ik weet het ook wel... Vanmorgen gewerkt, vanmiddag was ik vrij. Had geen zin om nog even de stad in te gaan ofzo, maar ben wel even naar de buurtsuper gelopen om een krant te halen en wat tijdschriftjes, vind ik altijd een luxe. En besloot spontaan om vanavond appelcompote te maken, omdat het altijd zo lekker ruikt.... Werd wel een beetje weemoedig toen ik langs de gezellige huizen met kerstlampjes liep, vooral die met een slinger 'hoera een meisje' en die met een box in de kamer... Maar goed, volgend jaar misschien, heel misschien...een wens die in vervulling komt....
Het is en blijft inderdaad moeilijk in deze tijd. Herken het zo goed. En om eerlijk te zijn had ik dit jaar nog steeds geen zin in een kerst met alle aandacht voor nichtje van een maand. Hier er voor gekozen om dit jaar kerst thuis te vieren met manlief. Ook omdat ik vanavond tot 23 uur werk en 2e kerstdag ook moet werken. En de angst voor teleurstelling snap ik ook. De hoop is er wel, maar je wilt jezelf zo graag beschermen. Succes in deze moeilijke dagen. Nog een week geduld hebben helaas.
Lief juultje, jezelf beschermen is een natuurlijk afweermechanisme voor jou geworden...niet zo gek meis, na alles wat je de afgelopen jaren hebt moeten incasseren...laat het maar zo zijn, vind je niet? Besef alleen wel dat hoe groen het gras bij de buren soms ook lijkt, de mama's en zwangeren staan echt niet boven jouw omdat zij hebben wat jij wil: is puur een portie geluk die wij met alle liefde aan jou doorgeven! Wees nu maar lief voor 'me, myself and i' meer kan je die mooie emmies momenteel niet meegeven! Fijne dagen meis! Veel liefs!
Ik wens met je mee lieve juul en sluit me daar naast volledig aan bij amy81's lieve woorden! Natuurlijk is die allesoverheersende angst aanwezig en dek je jezelf in met zelfbescherming, maar je hebt er fysiek zo weinig invloed op. Alles wat jou kan en kon doen om maar enigzins invloed te hebben, doe je al!! En daar mag je ook al zo trots op zijn. Loslaten gaat misschien niet, maar accepteer dat jij doet wat je kan schat! Ik wens je fijne feestdagen en wens dat 2013 ook voor jou een geluksjaar gaat worden! Dikke kerstknuf!
Lieve Juulzon, Ik denk aan je en duim en hoop keihard voor je deze super spannende dagen! Hoe mooi zou het zijn als jij ons op de laatste dag van het jaar komt verrassen met Ariel colour ... En wat betreft je angst voor bruin. Zoals iemand hierboven al zei bruin hoeft niets te betekenen, maar ik snap je maar al te goed. Ik heb al zo vaak gedacht, kon je er maar een tampon in steken die je een hele week mocht laten zitten. Dan zou naar de wc gaan een stuk minder stressvol zijn .
Dag lieve leesvriendinnetjes hier... Zal jullie niet droefgeestig maken met de details van mijn kerstdag tot nu toe. Maar, na een ochtend die begon met alleen wakker worden - vriendlief was onopgemerkt in het logeerbed gaan liggen nadat ik tot 4 keer toe wakker was geworden van zijn gesnurk (nu hij zijn bijdrage vorige week weer heeft geleverd mag hij weer lekker wijntjes drinken van zichzelf, dus doet dat weer dagelijks in de hoeveelheden als ervoor gebruikelijk waren....) continueerde de ochtend met een 'hallo ik ga douchen' op afstand gevolgd door.... Jawel.... Geen vrede op aarde, maar wederom Woorden zonder Waarde. Laat ik het woord ruzie vermijden op Eerste Kerstdag. Voelde me intens verdrietig en 'It will be lonely this Christmas...' kreeg een dubbele betekenis.... Onder de douche weer gehuild. Tranen in de douche, zodat ze gelijk weggespoeld worden. Jammergenoeg spoelt de douche geen dikke en roodbehuilde ogen weg. Dat zouden ze nog eens uit moeten vinden. Vriendlief ging dus conform plan Kerst bij zijn familie vieren, maar... Deelde hedenochtend spontaan mede dat hij daar bleef slapen en van daaruit rechtsstreeks naar mijn ouders zou rijden. Oh. En hoe moest ik dan naar de woonplaats van mijn ouders? We hadden toch afgesproken dat we samen zouden gaan? Dat was hij even vergeten. Ik begreep toch wel dat hij wijntjes wilde drinken? Ik gaf aan dat ik er eigenlijk wel op had gerekend dat we morgen samen naar de woonplaats van mijn ouders zouden gaan, maar dat als hij 'wijntjes drinken' belangrijker vond dan bij mijn zijn vanavond en vannacht, dat dat zijn keuze was... Misschien niet fair van mij, om dit zo te zeggen, maar ik voelde me intens verdrietig en ondanks dat ik best begreep dat hij bij zijn familie wil zijn, vond ik ook dat hij rekening met mij kon houden deze dagen. Nare sfeer... Ook toen hij weg ging. Het stemt me somber, ook omdat het terug blijft keren. De gesprekken over De Toekomst. Over Als Het Niet Lukt. Over Als er Geen Kinderen komen. En ik weet het lieve meiden, moet me hier nu niet druk over maken, want wie weet ben ik wel zwanger.... Maar toch... Kon ik deze gedachten maar deleten. Dan denk ik aan Kerst volgend jaar; de verschillende opties.... Wij met kleintje... Wij nog samen zonder kleintje en dan, met pokerface naar schoonfamilie, waar dan een klein baby'tje van Die Schoonzus is? Kan ik mij daarover heen zetten? Of ik alleen, Wij uit elkaar? Een huis te koop staan of verkocht met verlies? En nog altijd een Wens die Wens is gebleven, als een Eeuwige Droom? Nee, op dit moment kijk ik niet uit naar het komende jaar.... Hoe schakel ik Verdriet en Verdrietige gedachten uit? En ja, ik weet het... Het heeft geen zin om je druk te maken over dat wat je niet kunt veranderen... Toen vriendlief weg was, heb ik mijn grote broer gebeld. Gelukkig wist hij me wat op te vrolijken door te luisteren en te relativeren. Ik vertelde dat ik me nu al schuldig voelde over de Woorden met vriendlief ten opzichte van de embryo's die misschien wel hard door aan het delen zijn in mijn buik... Want stel dat het nu mislukt is - en die kans is nog altijd groter dan dat het wel gelukt is- dan komt het vast door mijn stress en mijn emoties en mijn gehuil.... Mijn broer zei dat er vast nog 1001 onzinnige redenen te bedenken zouden zijn die 'Als het niet gelukt mocht zijn' op zouden kunnen gaan. Waarop ik somber 'zie je wel, dus het is mijn eigen schuld' antwoordde... En vervolgens gingen we stomme redenen bedenken. Dat als ik geen grijze, maar roze joggingbroek aan had gehad vandaag, dit vast meer geluk had gebracht. Dat soort onzinnigheden... Rest van de middag, het was inmiddels 14.30 maar thee gedronken en tijdschriftjes gebladerd met Skyradio aan. De buurtjes smste nog of ik even kwam buurten, ze wisten dat ik alleen thuis was. Maar heb ze lief bedankt, al vind ik het wel een kersgedachte die me doet glimlachen. En morgenochtend naar mijn ouders waar mijn broers en neefje en nichtjes zijn. En hoe laat vriendlief verschijnt, dat merk ik vanzelf. Hij ziet maar... Vind mezelf zo al met al een behoorlijke emokip de afgelopen week. Misschien toch een bijwerking van al die medicatie die ik gebruik? Of zal het gewoon de tergende onzekerheid zijn waar ik gewoon heel veel moeite mee heb? Meer dan anders? Omdat de kansen kleiner worden, mijn leeftijd toe neemt en de wens onvervuld blijft bij ons en de rest van de wereld (onverwacht, plotseling en spontaan) zwanger wordt of blijkt? Moet ik mijn kinderloosheid gaan accepteren? In tegenstelling tot dat wat elk vezeltje in mijn lijf me zegt? Ga geloof ik maar even voor mezelf koken. Een stukje zalm en spinazie, goed voor ijzer en omega3... En weet zeker dat morgen wél een gezellige Kerstdag gaat worden. En vandaag... Nou ja, vandaag was vandaag. Heb mijn emoties in elk geval niet opgekropt en de ruimte gegeven. En met het papier (en jullie) gedeeld en dat 'lucht' ook wel weer een beetje op. Wat het ook is... Diep van binnen ben ik gewoon een gezelligheidsmens, wat graag bij anderen, bij geliefden is op feestdagen. Dus dat vind ik ook moeilijk, dat ik dat niet ben. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik het emotioneel niet kon, meegaan naar schoonfamilie. En wilde anderen, zoals mijn broer of ouders, vandaag ook niet 'lastig' vallen met mijn verdriet... Geloof dat ik het met dit van me af schrijven allemaal wel weer heb geaccepteerd en een plekje heb gegeven... Wie weet lukt het me straks nog wel even een boek te gaan lezen. Dat ontspant meestal ook... Bij deze, dank wederom voor het lezen van dit halfslachtige ongetwijfelde beetje zielige Kerst Epos... Laat ik pogen optimistisch te zijn en een hoopgevender Oudejaars Epos te mogen schrijven over enkele dagen.... Kerstknuffel voor allemaal!
Nana, zo'n tampon zou inderdaad ideaal zijn. Dan noemen we het ' de innestellingsbevorderdende tampon', die ook automatisch zorgt voor de aanmaak van progesteron en estradiol.... Zodat je die utro troep niet mee hebt... Daar moet toch iets op de verzinnen zijn . En lieve Amy en ook Tat, wat jullie schrijven, dat is wat mijn broer ook bedoelde. Lief! Xx
He, kan mij voorstellen dat je jezelf even enorm zielig vind vooropgesteld: je bent het niet! Maar het gevoel er even helemaal alleen voor te staan wordt tijdens de kerstdagen verdriedubbeld dus dat geeft een k..gevoel. Morgen ga je lekker de gezelligheid opzoeken en vandaag lekker eten, misschien een mooie film kijken of een mooi boek lezen en menigeen kan jaloers zijn op zo'n kerst Ik snap wel dat je alle scenario's aan het overdenken bent hoor, zou ik ook doen en die knop is helaas niet uit te zetten. Konden we dat maar voor je doen he? Sterkte lieve Juul en bedenk je af en toe dat het gezegde 'vrouwen komen van venus en mannen van mars' niet voor niks de wereld in gebracht is he, maar vanuit de venusplaneet begrijp ik jouw gevoel heel goed en toch wens ik je een hele fijne kerst en ik duim mij ondertussen een ongeluk dat de volgende kerst voor jullie met z'n drietjes of viertjes mag zijn. Hele dikke digi-kerstknuffel!!!
Ik kan je gedachtengang helemaal volgen. Als ik in jouw situatie zat, zou ik precies zo denken, en misschien nog wel erger . Maar weet dat het zijn maar gedachten zijn: gedachten zijn nog geen werkelijkheid. Geniet van morgen, de herkansingskerstdag .
Lieve Juul Knuffel voor jou....wees niet verbaasd als je "emokip gevoelens" (ik neem even jouw termen over) ook voor een groot deel voortkomen uit HCG injecties....en hopelijk over enkele dagen een goede uitslag waarbij de HCG geheel je totale lijf mag gaan overnemen....(bij mij was dit geloof ik 9 maanden om alles en niks m'n ogen uit m'n kop janken en vooral ook heel erg mijn eigen zin willen krijgen... ik heb het mezelf en m'n man en omgeving geloof ik toen ook wel erg moeilijk gemaakt...). Maar lieve Juul, ik kan je ook heel erg begrijpen dat je niet mee wilde gaan, maar kan me de wijntjes lust van vriendlief ook wel voorstellen - laat 'm maar even - je hebt tenslotte ook wat ruimte nu voor jezelf - hopelijk dat de kerst bij jouw ouders weer gezellig mag worden. En al die Doemscenario's die voorbij komen, snap ik ook, je hebt tenslotte al zoveel pogingen gedaan en ja dan die leeftijd (ik ben inmiddels al bijna bejaard zelf dan qua fertiliteit...dus begrijp je wat dat betreft erg goed) maar het zijn maar nummers, getallen enz. je doet nu voor het eerst bij deze poging ontzettend veel anders, hoewel die roze broek waarschijnlijk van doorslaggevend belang is . Lieve Juul, hou nog ff vol hopelijk komt het nu helemaal goed en ga je echt knallend het nieuwe jaar in.....liefs, knuffel, Feliz Navidad...
Lieve Juul, Ik sluit me aan bij alles wat de andere dames al schreven....kan er zelfs weinig aan toevoegen. Ja, de hormonen zorgen voor (extra) emoties, kun je nagaan wat je allemaal in je lijf hebt...en voor het zelfde geld ben je echt zwanger en heb je dat er nog eens bij ! Maak je maar geen zorgen over je emoties en dat dat dingen blokkeert, want als het kindje of de kindjes moeten komen, laten die zich niet weerhouden door jouw 'emo-gekip'! ... Het is zo logisch wat je schrijft en hoe hij doet... ik snap dat je teleurgesteld bent over reactie van je vriend en ook hoe hij met de dingen om gaat. Dat is ook moeilijk....en dat mannen komen van mars verhaal gaat vaak wel op. Wat gaan ze toch anders om met dingen, wat denken wij vrouwen vaak: HUH!??????? .... WAAAAAAT!??????!!!!!! Echt hoor! Ik herken dat enorm. Dan denk ik: hoe in vredesnaam (leuk met de Kerst ) bedenk je dat je dat zo zegt of doet?! Kort door de bocht soms zullen we maar zeggen..... Ik ben in elk geval nog aan het duimen voor je.......maar voelde me Kerstavond ook wat triest na het lezen van je bericht, ik kon het niet plaatsen maar na je berichten kan ik het misschien wat beter plaatsen. Soms voel ik dingen van anderen aan, hun emoties en bij jou had ik zo'n triest gevoel, dat ik zelf even moest slikken....(even ter verduidelijking voor de anderen, Juul en ik appen af en toe) Maar! Vandaag ga je er een leuke dag van maken hoor! En heerlijk bij je eigen familie, vertrouwd, en vaak heeft dat ook positief effect op de relatie, of de verstandhouding tussen jezelf en je vriend omdat de wisselwerking dan beter wordt. Komt goed hoor! Ga maar lekker genieten vandaag.....En ik hoop echt dat het straks POSITIEF wordt op alle fronten! x
Lieve Juul, Ik sluit me aan bij je forum-dinnetjes; ze kunnen het precies verwoorden, veel beter dan ik. Ik leef heel erg met je mee en ben zo bang dat ik over enkele maanden in dezelfde rollercoaster van emoties en gedachten kom te zitten als ik onze allerlaatste cryo's teruggeplaatst krijg. Het is allemaal zo allesbepalend en daarom zo zwaarbeladen. Zo logisch dat het je niet loslaat. Ik voèl je angst om hoop te koesteren. En tegelijk MOET je hoop koesteren, want je weet het nooit en je weet waarom je weer die molen bent ingestapt : je hoopt nog steeds dat alles goedkomt. Wij hier op ZP, en je familie en vrienden hopen allemaal met je mee! Ook die emotionele afstand tss je partner en jezelf is zo herkenbaar. Net als je hem het meest nodig hebt lijkt hij onbereikbaar en onverschillig; ookal weet je diep in je binnenste wel dat hij ook worstelt met een hoop verdriet, onzekerheden en onmacht. En ja, dan 'vluchten' ze even weg en voelen wij ons nog meer alleen in onze ellende. Mars en Venus... Lieverd, als je hem straks ziet bij je ouders, geef hem een dikke zoen en zèg hem dat je hem gemist hebt vannacht. De kans is groot dat je een dikke knuffel terugkrijgt, nèt wat je nu nodig hebt, en we je hier helaas alleen maar digitaal kunnen geven. Sterkte meid!!
Hoe was jullie Kerst? Hier gaat het... De Tweede Kerstdag bij ouders met broers was in elk geval ontspannen. Nou ja, wel druk uiteraard, maar op een andere manier. Met spelen, knuffelen, brunchen, hapjes klaarmaken en cadeautjes openmaken die iedereen onder de boom had gelegd. Lieve kleinigheidjes en er kan in mijn geval weer en beetje ruimte in boekenkast vrijgemaakt worden . Merk dat ik het toch wel weer erg spannend vind... Merkte gisterochtend en vandaag dat ik lichte keelpijn had (afstotingsverschijnsel?), nu weer dexamethason gezet en het lijkt weer weg. Verder is het nu dag 12dpo, dus tja.... Vorige keer op dag 14dpo roze bij het afvegen, dus vind het heel gewoon nu al eng. Kans is groter dat het niet lukt dan wel.. Vannacht wel wat last gehad van mijn buik, wat zeurend gevoel, maar wat het was? Werd er 2x wakker van. En nee, was niet van mijn onderrug echt onderbuik. Tja, je let ook op alles... Maar voelt mijn lijf zwanger? Merk eerlijk gezegd niets... Vriendlief had het Eerste Kerstdag gelukkig leuk gehad bij zijn familie, de cadeautjes waren in goede smaak gevallen en zijn broer had gekookt. De Ene Schoonzus is nu trouwens 7 augustus uitgerekend, hoe fijn voor ze.... Verder kijk ik enorm op tegen Als De Poging Weer Niet Gelukt is.... Wat dan? Vind ik doodeng... Dan moeten er keuzes gemaakt worden en ben ik niet goed in.... Vooralsnog probeer ik die gedachte uit te zetten. Wil vandaag nog proberen of ik via mijn oude huisarts (geboorteplaats ouders) mijn Tsh, progesteron en estradiol kan laten prikken op advies van een wijs forumvriendinnetje, ga er zo even naar toe. En heb daarna nog in de buurt afgesproken met een oud vriendinnetje wat nu ook alweer sinds 2010 probeert zwanger te worden, zelfde leeftijd, en zij zitten sinds dit jaar in de mmm (iui). Deze kerst kreeg zij te horen dat haar schoonzus en broertje hun eerste krijgen en haar zus nummer 3.... Even verdriet delen... Dit weekend vermoed ik dus wel al meer te weten... Brrrr... Werkse voor de nog werkenden vandaag en voor de anderen, rust lekker uit van de Kerstdagen... Nu weer voorbereiden voor oud en nieuw... X
Ook hier lees ik nog altijd mee en duimen ontzettend voor jullie ! En hoop van harte dat jullie in 2013 trotse ouders gaan worden !
Juul, zelf ben ik bij de de eerste met iui zwanger geraakt en bij de tweede met ICSI en ik ben wat dat betreft nooit verkouden alleen bij mij waren dat toen wel al eerste tekenen dus dat hoeft zeker niet negatief te zijn dat je keelpijn had/ hebt. Bij de ICSI heb ik 1 dag hele vervelende buikpijn gehad en was er toen ook misselijk bij en daarna was dat over. Denk dat dat de innesteling toen is geweest. Hoop dat dit voor jou ook het geval zal zijn en dat je volgende week een hele mooie positieve test in je handen zal hebben om het jaar mooi af te sluiten!