Lieve lieve meisje, Een lange, verdrietige, verhuilde dag. Waarop niet het delen van verdriet of het hebben van hoop centraal stonden op de eerste dag van het jaar dat zo anders had moeten beginnen, maar ruzie en woorden zonder waarde de boventoon voerde. Verdriet omgezet in boosheid. Woede in plaats van uitwaaien op het strand. Tranen die zorgen voor dikke, rode huilogen. We weten niet waar dit naar toe gaat... We weten het niet. Ook vriendlief moest huilen. Of moet ik zeggen ex-vriend? Want hij wil niet meer verder op deze manier. Als ik aangeef dat ik er nog in geloof, dan noemt hij me onrealistisch. Ik moet de waarheid onder ogen zien. Hij wil met me verder, ook zonder kind. Maar ik wil niet verder zonder kind... Het voelt niet alsof het klopt. Het voelt incompleet. Het voelt als een nare leegte. We wilden praten in oplossingen, maar het lukte niet. Iedere keer kwam de boosheid terug. En ik verweet hem van alles. En veel. Dat hij niet met mij wilde dromen en dat als we samen niet eens meer konden dromen, wat deelden we dan nog? Alleen verdriet en verleden? Weer de discussie over De Toekomst. Hij kan mij ook niet vertellen wat hij wil, want databank hij pas bepalen als we een punt zetten achter het medische traject. En daar neem ik geen genoegen mee. Was boos, nee, furieus, omdat hij mij vertelde dat hij aan zijn moeder had verteld dat we gisteren slecht bericht hadden gekregen en ik 'waarschijnlijk niet zwanger was'. Dát was niet wat ze gezegd hadden! Hoe kon hij ontkennen dat ik zwanger was, ben? De uitslagkosten immers boven de 5, dus er was iets gebeurd. Hij mocht de poging van dit embryootje niet ontkennen. Ik bloedde immers toch niet? Had toch geen krampen? Er zit iets, er gebeurt iets, alleen zeer en zeer waarschijnlijk niet voldoende. En zeer en zeer waarschijnlijk zal het een hele vroege miskraam worden. Maar een streepje, al,is het licht, is toch een streepje? Boos dat hij dit ontkende... Alsof ik ook ruzie aan het zoeken was in plaats van troost. Mijn verdriet uitte zich in boosheid, niets kon er goed gezegd worden, niets. En vice versa ook niet.. Uiteraard ook weer de terugkerende ruzie over de verschillen tussen mij en zijn familie, met name Die Ene Schoonzus. Maar hij begrijpt dit niet. En ik vind ieder gesprek hierover energievretend. Nu Even Niet. Gesprekken over de verkoop van het huis, dat de gemiddelde tijd dat een woning te koop staat 22 maanden is. Hoe gaan we dat doen? En nog een vakantie? Wel nee. Geld is nu nodig voor Als Dan en we uit elkaar gaan.. En mijn laatste tripje naar de zon was in april/mei... En de zomer in Nederland was ook niet echt vitamine d-waardig te noemen.... Een grote onbekende leegte kijkt me aan als ik in de spiegel kijk. En die leegte, dat ben ik zelf. Op en moe. En nu? Oh ja. Uiteraard toch nog durven testen. De test is angstvallig licht. Niet donkerder, zoals ik gehoopt had. En evenveel gedronken denk ik. De onderste is van de middag, maar toen zat er maar een uur of drie, max vier, en drinken en wat eten tussen de vorige plas... Niet veel hoopvols te melden, wat had ik dat graag anders gezien.. Enfin, hopelijk hebben jullie een fijne nieuwjaarsdag gehad. Voor morgen heb ik me ziek gemeld. Het zal allemaal wel even.. Welterusten, X
Kon ik maar een arm om je schouder leggen. Kon ik je maar even knuffelen Dan zou ik je zo graag moed in willen spreken. Juul ik zie een streep en onderste zie ik beter dan de bovenste. Ik duim dus stug door... Sorry ik blijf eigenwijs...
Hier weer een berichtje van een stil meeleefmeisje... Maar je woorden komen zo binnen dat ik hier met een brok in mn keel zit te lezen. Ik voel je verdriet gewoon door mn beeldscherm. Ik hoop zo met heel mn hart dat jullie hier uitkomen. Samen. Boosheid overheerst nu. Geen goede situatie om beslissingen te nemen. Neem je rust! En qua testen: ik vind de onderste gelijk aan of ietsje donkerder dan de bovenste.
Jeetje.... Eerst ff je test: vind hem donker hoor... Maja kga je geen hoop geven nu.. Ruzie: ik denk dat die ruzie nu alleen maar goed is, je zou willen dat je zo'n gesprek 'normaal' kunt voeren naar juul: dat kan niet. Het onderwerp is al beladen en verdrietig dus niet verwachten dat je gezellig met n kopje thee de meest belangrijke beslissingen in je leven kunt maken... Huilen, boosheid is hier onlosmakend van Ik hoop dat jullie er samen uitkomen, vergeet niet dat jullie nu niet n besluit kunnen nemen want alles is nog te vers... En vergeet niet dat hij zichzelf ook probeerd te beschermen tegen een teleurstelling... Ik duim nog ff door tot ne tweede bloedtest
Lieve Juul, Die discussies zijn zo hekenbaar. Maar neem nu even de woorden niet al te series. Jullie zitten nu beide vol verdriet en onmacht wat er uit moet. En dan worden er vaak dingen gezegd die niet zo bedoeld zijn. En er samen uit komen is niet makkelijk in deze situatie. Bespreek het geheel over een paar dagen nog eens. En mannen gaan heel anders om met de situatie als vrouwen. Dat is en blijft erg lastig. En ik denk dat hij ook even zijn verdriet kwijt moest en daarom bij zijn moeder heeft gesproken. En dat hij het ontkent is waarschijnlijk de mannenlogica. Neem hem dat niet al te veel kwalijk. Ik zie nog wel een 2e streepje, maar helaas nog erg licht. Ik durf niet te zeggen waar het naartoe gaat. Blijf voor je duimen. Heel veel succes en sterkte op dit moment en laat je lekker door iemand vertroetelen of vertroetel jezelf even lekker.
Ow, ik weet niets meer te zeggen. Geef elkaar niet op Juul.... Niet na alles wat jullie hebben meegemaakt. Hoop nog steeds op een wonder, er is/was wat gaande, overduidelijk! Sterkte lieverd! Xxx
Lieve Juul, wat moeilijk, wat moeilijk! Ik denk ook dat jullie nu geen beslissingen moeten nemen op relatiegebied, denk sowieso even geen beslissingen. Het is allemaal te beladen, te veel emotie. Huilen is emotie maar ruzie maken ook. En helaas kunnen jullie elkaar nu op de een nu niet vinden. Misschien gewoon samen dagje weg gaan? of denk ik nu te simpel? Niet dat ik denk/ bedoel dat dan de problemen weg zijn maar misschien dat jullie elkaar dan beetje kunnen vinden, al is het maar voor eventjes. Snap je wat ik bedoel? Wat betreft streepjes, ik zie nog steeds een streepje maar ze zouden idd wel donkerder moet worden nu. Ik blijf wel echt enorm voor jullie duimen, geef de moed nog niet op.
Wat vreemd dat de streepjes niet donkerder maar ook niet echt lichter lijken te worden, alsof het stilstaat... Sterkte!
En toch staat het streepje er nog steeds. Wat is daar de verklaring van? Zou die niet al weg moeten zijn als het misgaat en we al zoveel dagen verder zijn? Aan de andere kant, als het wel goed gaat, dan zou ie toch donkerder moeten worden... Wat een ontzettend moeilijk begin van het nieuwe jaar voor jullie Dikke knuffel en ik blijf toch ook stiekem een beetje hoop houden. Dan maar naief zijn
Inderdaad streepje is er nog! Ik snap t ook niet, streepje zou wel donkerder moeten worden maar lichter is ie zeker niet...! Wat gek!! Zwanger ben je sowieso, wat er ook gebeurt.... Wat moeilijk voor jullie, hoe nu verder...?! Ik wens je echt heel veel sterkte en moed en kracht.... Kus