IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

Het is 7 januari 2013.

2013 alweer. En nee, ik ga niet zeggen dat de tijd snel gaat, want tijd is een relatief begrip. Daarbij is tijd een constante factor en is tijd er altijd en komen de meeste mensen altijd tijd tekort.

Maar eigenlijk wil ik niet over tijd filosoferen op deze eerste, natte, grijze en druilerige maandag van het zogeheten ‘nieuwe’ jaar.

Ben vandaag nog niet gaan werken. Gisteren en vannacht heb ik onwijze pijn in mijn buik gehad. Flinke krampen en flinke bloedingen. Geen ‘gewone’ menstruatie, toch echt een tandje meer. Zal de details besparen.
Heb vrijdag toch-maar-wel bloed laten prikken en kreeg vandaag de uitslag. HCG was vrijdag 10. Dus het is gewoon wel zo dat er ‘iets’ is gebeurd. Maar niet genoeg. Vreemdgenoeg vind ik het zelf heel belangrijk om dit bevestigd te hebben. Alsof het dan als iets minder falen voelt, wat natuurlijk nergens op slaat. Alsof ik een bevestiging zoek van ‘maar er is dus wel een embryo doorgegroeid’ wat ook alweer nergens op slaat.

Maar goed. Inmiddels zit ik weer eens achter de gewone computer in plaats van achter mijn iPad. Op een iPad ben ik toch minder geneigd lange stukken te schrijven en vandaag had ik behoefte om al het geschrevene op mijn blogje weer even in mijn documenten te zetten.
Wil voor mezelf alle jaren schrijven toch eens achter elkaar plakken.

Net heb ik het hele stuk van de poging in augustus tot en met de vorige poging terug gelezen. Wel apart om jezelf terug te lezen en te zien hoe er een op-krabbel-meachanisme blijft bestaan. Hoe ik mezelf dit kennelijk heb aangeleerd na al die keren van teleurstelling. Het blijven zoeken naar hoop, het blijven zoeken naar houvast. De strijd die gestreden is nog steeds niet als opgegeven kunnen beschouwen. Nog steeds geen acceptatie kunnen vinden in een zinloos gevecht.
Nog immer druist dit in tegen mijn diepste gevoel. Mijn moedergevoel en mijn intuïtie, mijn ver weggestopte hoop en mijn diep verborgen droom komen allen gezamenlijk in vreselijke opstand als ik het heb over stoppen en opgeven en zoeken naar acceptatie. Waarom? Omdat ik de realiteit niet toelaat? Of omdat die diepste intuïtie gelijk heeft? Hoe vind ik het antwoord hierop?

Al eerder ging ik naar Tessa en vorige week had ik Tessa weer gemaild om te vragen wanneer ze een gaatje vrij had. Omdat ik nog altijd geloof in hetgeen zij voelt, ziet, doorkrijgt. Omdat ik haar op de een of andere manier vertrouw en geloof.
Afgelopen zaterdagochtend – ik lag nog wat zinloos in bed een blaadje te lezen, omdat ik nog geen zin had om op te staan, half depressief en teleurgesteld – kreeg ik een telefoontje van haar assistente. Of ik aanstaande maandag om 10u30 kon komen. Er was een zieke, er was een gaatje. Ik reageerde verbaasd, omdat ik het al erg snel vond, maar ja – graag zelfs. Moest nog even bedenken hoe ik dit met werk ging doen, omdat ik eigenlijk van plan was gewoon maandag (vandaag) weer te beginnen…. Maar de afspraak stond. Het gaf me een goed gevoel. Later overlegde ik dit met vriendlief en ook hij stond erachter en gaf aan dat ik altijd een stuk ontspannener was als ik bij Tessa was geweest.

Nog even ter achtergrond: vriendlief en ik hebben een enorme aanvaring gehad met oud en nieuw. Onze emoties en woede en verdriet, alles kwamen samen op nieuwjaarsnacht. Het was zo erg en zo heftig dat we een kort moment besloten dat het zo niet verder kon. Dan maar uit elkaar. Had mijn broers al geïnformeerd en enkele vriendinnetjes. Woede en verdriet bleven door elkaar heen en lopen en wat waren we gefrustreerd. De emotie van teleurstelling.
Uit elkaar. Definitief. Ik bleef huilen. Was dit het dan? Gaan we zo uit elkaar? Zijn wij een stel dat door de intense kinderwens en het keer op keer mislukken van behandelingen uit elkaar gaat? Hebben we nu echt dat punt bereikt dat we op dat gevreesde kruispunt staan met links rechts? Dat de gezamenlijke weg rechtdoor geblokkeerd is? Ongeloof. En de liefde dan? Want die is er toch nog? Toch? Heb ik het te snel bedacht, dat Wij niet meer Wij zijn? Maar delen we een gezamenlijke droom, een gezamelijke toekomst? Het blijft een terugkerend thema. Het blijft dezelfde, terugkerende discussie. En wat nu dan?

 

Uiteindelijk praten we. Met woede en huilvlagen, want ja, dat hoort bij emotionele gesprekken. Met boos weg lopen. En met elkaar vasthouden. En bovenal, elkaar niet kunnen loslaten. We komen tot de overall conclusie dat we elkaar niet kunnen loslaten. Niet nu. En mijn kinderwens dan? Hoe verder? Hoe ver wil vriendlief gaan? Hij geeft aan in cirkels te lopen, niet verder te komen. Ziet een toekomst met mij alleen samen, ook zonder kind. Maar ik niet! Ik geloof in een kindje. Ik geloof dat er een zieltje wacht op mij als mama. En zo lang er artsen mij willen behandelen, wil ik ervoor gaan. Jammer van het spaargeld, maar ik investeer heel, heel, heel graag hoop. … (al heeft het ons nu al 4x 3600,- Gentse Euro’s gekost…), daarbij, alles hebben gefinancierd van mijn opgebouwde spaargeld, het heeft vriendlief nog geen cent gekost. Een zinlose discussie over geld volgt.. terwijl in mijn optiek dit niet het hete hangijzer is. Deelt vriendlief mijn droom nog wel, de droom dat we ouders worden?
Daarnaast begrijp ik hem ook, alleen hij kan niet verwachten dat het ooit wordt als voor de MMM… Onmogelijk. Dit heeft een impact die je verandert. Helemaal als het nooit zal lukken, als je kinderloos blijft. Iedereen die ongewenst kinderloos is draagt dit als een litteken bij zich. En voordat het een litteken wordt, is het een open wond die pijn doet. En niet snel herstelt. Althans, dit al per persoon verschillen. En bij de een zal er soms een korstje opkomen, zal de wond soms gaan ontsteken, zal iemand soms (onbedoeld) zout op de wonde gooien. Bij de een wordt het een naar, jeukend litteken en voor de ander zal het litteken zijn wat zacht herstelt en herinnert aan Een Verleden wat is afgesloten. Een litteken wat je hoe dan ook bij je draagt. Misschien zelfs als er uiteindelijk wel een kindje gekomen is….

Enfin, ik geef aan dat het voor mij nog niet voelt als afgesloten. Dat ik nog niet het idee dat ik er klaar mee ben. Dat ik tot nu toe echt te maken heb met een ongelooflijke pechfactor. En dat, dat.. dat ik als er nog een arts die me zou willen behandelen, het wil proberen. Met hetzelfde schema als ik heb gehanteerd… Per poging bekijken…
En nee, da hoeft echt niet direct komende maand. Ik begrijp vriendlief ook. En ik wil ook investeren in Ons. Kijken of we dat terug kunnen halen. Maar, dat moeten we samen doen. Samen in investeren…

De rest van de dag - het is nog even nog steeds 1 januari in mijn terugblik – ruimen we de kerstspullen weer op (voor het eerst samen, doe ik normaal alleen!) en laten de liefde die we voelen in stilte bij tijd en wijlen spreken.

 

Op 2 januari is vriendlief weer aan het werk en in de leegte van het huis geef ik ruimte aan mijn verdriet en aan mijn onmacht. Ik huil hardop, verzin dichtsels in zinnen die ik vergeet op te schrijven en hardop mijmerend uitspreek. Uiteindelijk douche ik me pas in de middag en neem de telefoon niet op. Als mijn vader me bezorgt belt en vraagt hoe het gaat, geef ik aan dat ik niet goed kan praten, omdat ik verdrietig. Mijn vader vraagt of ik iets te vertellen heb, waaruit ik opmaak dat hij met mijn broers gesproken moet hebben. Ik geef aan dat dit niet het geval is. En laat vervolgens mijn broers weten dat vriendlief en ik het nog niet op kunnen geven. Boos op mezelf dat ik dit niet even eerder heb laten weten. Geeft weer aan dat ik soms nogal impulsief van reactie kan zijn (wellicht een aandachtspuntje voor mezelf…).

De dagen erna is vriendlief opmerkelijk lief, hij doet zijn best. Troost me, houdt me af en ik probeer hetzelfde te doen. Bedenk hoe ik er voor hem kan zijn. Denk na over de komende maanden. Misschien toch maar eens die zolder gaan opknappen, lowbudget… misschien nadenken over hoe de kamers anders in te richten… misschien een bibliotheek met Ikea’s Billie-boekenkasten in die ‘ene’ kamer… Heb nog zoveel (studie)boeken en literatuur in dozen staan…
Bedenk me dat ik de antracietkleurige kussenhoezen al een tijdje zat ben op de bank – wel erg donker – en besluit bij de V&D allemaal witte kussenhoesjes te kopen, haal de witte plaid voor op de bank weer van boven en koop vrolijk roze tulpen voor in huis. Loslaten. Een plek geven.
Ik doe mijn dagelijkse oefeningen weet iets intensiever en merk dat de spieren in mijn lief weer wakker worden. Had overigens al weken niet op de weegschaal gestaan en ben erg benieuwd hoeveel ik nu met al die weken ‘rust’ en niet sporten was aangekomen. Gewoon helemaal niets. De weegschaal geeft nog steeds 51,5 / 52 kg aan. Raar lijf. Of heet dat een consequent en stabiel metabolisme?

Op vrijdagavond lees ik het droeve bericht van forumvriendinnetje Armani met een prachtige tekst. Haar eigen gedicht gebaseerd op de tekst van het lief ‘Zo mooi’ van Blof…
Tranen schieten weer in mijn ogen. En ik denk terug aan de miskraam in 2010 en de BBZ in 2011.
Hier onder de tekst van Blof….Zo mooi…

Alle deuren stonden open, je kwam er aan
En alles was er klaar voor
We maakten de gebaren die je maakt,
Als iemand welkom is
Zo welkom dat het bijna pijn doet
Pijn van het er bijna zijn

Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten

Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was,
Zo welkom dat het altijd pijn doet
Pijn van het er bijna zijn

Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten

Je mooie grote ogen die de wereld zouden zien
Je hield ze stevig dicht
Misschien is het maar beter zo, misschien..

Je was zo mooi, zo mooi,
Je was zo mooi, zo mooi
je had nog mooier mogen worden
maar je kon het niet
en wij blijven altijd op je wachten

Je was zo mooi

Alle deuren staan nog open
Jij komt eraan

Tranen bij dit liedje. Had er nog niet eerder zo naar geluisterd. Ik stuur het door aan vriendlief, die achter zijn computer met zijn koptelefoon muziek zit te luisteren. Ook hij schiet vol bij dit nummer.
Het is veel fijner als we ons verdriet kunnen delen. Dat beseffen we.

Op zaterdag bedenken we dat we de zon eindelijk willen opzoeken. Vriendlief wilde dit al langer, maar ik merkte dat ik heel veel moeite had met ontspannen en loslaten en vond het dan ‘zonde’ om op vakantie te gaan. Nu zie ik in dat vriendlief dit al veel langer nodig had – en ik weliswaar ook – maar ben erg koppig…

Op zondag hebben we toch weer woorden… Mijn broertje geeft aan dat ik maar moet bellen als ik wil dat hij langskomt en aangezien ik van de spontaniteit ben, reageer ik dat als het uitkomt ik het heel gezellig vind als hij met mijn neefje langskomt die middag. Mijn broertje reageert net zo spontaan en de date staat! Ben direct gemotiveerd om m(eindelijk) mijn bed uit te komen en voor het eerst weer even te gaan hardlopen. De zon schijnt immers en de week Uiten Van Verdriet & Frustratie heeft me goed gedaan. Overigens, de echte menstruatie heeft tot dat moment nog steeds niet doorgezet… vegen roze wel…. Als ik in mijn korte broek en hardloopschoenen beneden kom en enthousiast vertel dat mijn broertje en neefje zo langskomen, reageert vriendief niet echt heel enthousiast. Waarop ik direct (ok, noem het overgevoelig… is wel zo… zelfrelativering) zeg: “Nou, laat anders maar hoor, ik bel ze wel af… als het zo moet….”. Slaat inderdaad nergens op. Hij wilde alleen weten hoe laat ze kwamen, omdat hij ook hecht aan zijn zondagje. Na het hardlopen knuffelen we dit weer goed en ik bemerk heus wel dat mijn reactie een beetje over the edge was. Terug van het hardlopen merk ik dat ik flinke krampscheuten in mijn buik krijg en het eerste roodverlies dient zich aan.


Gelukkig gezellige afleiding van neefje en broertje en ik vind het nog altijd vertederen om te zien hoe dol mijn neefje van inmiddels 3 jaar en 3 maanden, op mijn vriend is. Alles wat ‘Oom Vriendlief’doet, vindt hij geweldig. Het is echt een mannetje, heel anders dan mijn nichtje. Als mijn broertje aan neefje vraagt of hij alweer klaar is om een keer bij Tante Juul te komen logeren, volgt een volmondig “Jaaaaa”.

Als ze weer weg zijn, rond een uur of 17.15 en we zitten beide aan tafel om een vakantie uit te zoeken, krijgen we weer woorden over de lengte van de vakantie. We willen gaan duiken en in Egypte zijn er tal van aanbiedingen en de zon schijnt er. Of willen we toch niet naar iets exotischers? Zijn ook aanbiedingen Gambia? Vriendlief vindt een schitterende Egypte-vakantie, leuk van prijs en ik zie dat het relatief gezien maar 25,- per dag per persoon kost om langer te blijven… Vriendlief vindt het dan weer te lang en zo wordt er nog steeds geen vakantie geboekt… En dat terwijl we eigenlijk eind januari weg zouden willen…

Het is duidelijk, de modus Verwerking en Vechten moet bij beiden nog geactiveerd worden… al is het begin er heus…

 

Tot zover de afgelopen dagen.

Morgen post ik het verslag van Hoe Het Was Bij Tessa.

Welterusten allemaal...

x

 

Weer van die lieve reacties! Fijn, doet me goed!

Dan ook het verslag van Hoe Het Was Bij Tessa.

Wederom een bijzondere ervaring. Ze zit weer op een andere locatie, maar deze was makkelijk te vinden en te bereiken voor mij. Moest even wachten, maar dat vind ik nooit zo storend.

Ze begroette me hartelijk met drie zoenen en wenste me nog een gelukkig nieuwjaar. Inmiddels weet ze geloof ik wel wie ik ben en weet ze mijn verhaal te plaatsen. De vorige keer dat ik er was, was in oktober. Weet niet of ik toen een verslag heb geschreven. Meen van niet, maar dat maakt ook niet zoveel uit. Nadat ze een kopje thee voor me had gemaakt, vertelde ik van de afgelopen maanden en poging. Zij luisterde en maakte aantekeningen. Ik vertelde dat ik de vragen die door mijn hoofd rondspookte had opgeschreven en ik benoemde ze, waarschuwend dat het een hele lijst was…

- zie je mij nog steeds zwanger worden?
- zie je dit op natuurlijke wijze gebeuren of zijn hier nog behandelingen voor nodig?
- En zo ja, zie je verschil tussen IVF of ICSI?
- Indien we nog behandelingen gaan doen, twijfelen we of misschien – ivm kosten en reistijd – zouden overstappen naar een andere kliniek (*kom ik later op terug, noem de naam en het idee hier nog niet). Wat zie / voel jij, bij Gent blijven of deze overstap?
- Kun je iets zeggen over de termijn waarop een eventuele zwangerschap wel zou gebeuren?
- Kun je iets zeggen over de embryootjes die waren teruggeplaatst en waarom het niet gelukt is?
- Zie je een fysieke belemmering?
- Wat zie jij met betrekking tot de toekomst met mij en Vriendlief?
- Wat kan ik zelf doen aan het zwanger worden? Kan ik iets doen?
- Kun je iets zeggen over de gezondheid van mijn ouders (ben zelf bang dat mijn ouders nooit opa en oma van ‘mijn’ kindje zullen worden)
- kun je iets zeggen over mijn ontwikkeling op mijn werk.
(maar de laatste alleen als er tijd is).
Ze schreef alle vragen op en het bleef stil… Toen vroeg ze, of ik twee keer mijn naam hardop wilde zeggen, zodat ze in mijn energie kon komen. En ze vroeg ik iets had wat ik veel bij me droeg. Ik ga haar de ring die ik twee en een half jaar geleden van vriendlief voor mijn verjaardag had gegeven.
Tessa sloot haar ogen en focuste zich.
Af en toe kwam er een vraag. “Wanneer is je menstruatie?” Ik antwoordde dat ik nu wel aan bloeden was. “Je hebt ook flinke krampen gehad hé….”. En ja, dat klopte. “Zat je buitenbaarmoederlijke zwangerschap aan de rechterkant?” Ook dat kon ik bevestigen.
En weer was het stil. Ze vroeg nog om de foto van de embryo’s, had ik meegenomen, en een foto van Vriendlief. Ik gaf een foto van vriendlief die ik gisteren had gemaakt, toen hij neefje voor las.

Na een minuut of 10, of 15. Of misschien minder, ik lette niet op de tijd, deed Tessa haar ogen weer open. Ze zei dat ze maar gewoon mijn lijstje langs ging, want er waren veel vragen.
-Zwanger worden. Ja. Nog steeds. Ze zag mij met een mollige baby van een maand of 6. Een stevig, rond kindje. Zo’n kindje wat al het hoofdje omhoog doet en echt al een baby. Ze zag me door een gang lopen met de baby in mijn armen. Ze vertelde weer dat ze echt een helder beeld had doorgekregen en legde weer uit dat ze het op meerdere manieren had ‘gevraagd’ en ze ook geen bestraffend gevoel kreeg als ze dit vertelde, wat ze wel krijgt als ze onjuiste dingen doorkrijgt. Het getal wat ze doorkreeg was 6 en 7. Maar ze wist niet hoe dit te interpreteren. Over 6 of 7 maanden? Over 6 of 7 kwartalen? Of over 6 of 7 jaar? Over 6 of 7 weken? Ze gaf aan niet te weten wat hiermee te moeten. Bij mij riepen deze getallen de maanden juni en juli op, vreemdgenoeg. En het feit dat ik 6 en dertig en dus 7 en dertig wordt… Van die vlagen door het hoofd…

Op natuurlijke wijze? Ze gaf aan dat de kans groter was met behandeling. Maar dat ze fysiek geen belemmering zag. Wel had ze gezien dat de linkereileider een vernauwing heeft. Ze zag dat het eitje moeite had om erdoorheen te komen, maar als het er doorheen was, was het ook goed. Verder kreeg ze geen rare dingen door, geen ziektes. Toen ik vertelde van de de ANA-waarde zei ze dat ze daar geen ‘ja, dat moet de oorzaak zijn”-gevoel bij kreeg. Ook kreeg ze ‘voeding’ door. Maar tegelijkertijd niet als ‘halszaak’ , want ik leefde al gezond. Het was meer iets als waar ik extra op kon letten.

Wel informeerde ze of ik een schimmelinfectie had. Ik vertelde van de onderzoeken van Serum Athene en dat dat als het goed is nu uit de weg moest zijn. Tessa vertelde dat ze dit vroeg, omdat ze zich als embryo had gevisualiseerd. Het baarmoederslijm en de baarmoeder voelden op zich goed en het embryootje wilde zich ook wel hechten, maar het was net alsof er een bedreiging was in die baarmoeder. Aan de ‘achterzijde’. Ze gebaarde dat ze zich met handen en voeten vastklampte aan de baarmoederwand, maar dat er achteromkijkend een bedreiging was. Alsof dat uit de vagina kwam. Alsof het embryo zich heel hard moest vastklampen. En deze embryo was niet sterk genoeg geweest. Ja, hij was doorgedeeld. En ja, het was een hij (ze wees hierbij naar de negencellige, de achtcellige had het al gauw opgegeven), maar hij was niet sterk niet genoeg. Het was voor ons heel belangrijk om een sterk embryo te hebben. En tot nu toe hadden we volgens Tessa echt iedere keer pech gehad. Echt pech. Het was overigens ook niet zo dat indien-als er een schimmelinfectie zóu zijn, dit zwangerschap zou tegenhouden, als het een sterk embryo was. Alleen als het een zwak embryo was, zou hij minder kansen hebben. En tegelijkertijd: alleen een sterk embryo maakt een kans.

Ze vroeg hoe vaak we het nu geprobeerd hadden. Ik antwoordde dat dit de achtste punctie was en de negende terugplaatsing. Dat we slechts een keer een reservespeler gehad hadden. Ze deed haar ogen weer even dicht om ze even later weer open te doen. “Het is niet zo dat ze niet doordelen en ze hebben wel vaker even vastgeklampt gezeten, maar ze zijn niet sterk genoeg. En het is pech… “. Ook zei ze dat ik in die wachtweken echt niet moest hardlopen en rustig aan moest doen. Die schokken zijn niet goed.

 

Voor wat betreft Gent of de andere kliniek zei ze direct dat ze bij die andere kliniek een heel warm en betrokken gevoel van de artsen doorkreeg. Alsof ze heel betrokken waren bij ons verhaal. Het voelde goed voor haar. Ik gaf wel aan dat ze daar alleen geen assisted hatching en flushing deden, maar ja, dat had ons aan de andere kant nog niets opgeleverd. Weer deed Tessa haar ogen dicht. “Ik heb het idee dat het voor jullie ook niet noodzakelijk is. Als het een sterk embryo is, dan komt hij wel uit zijn schilletje,” sprak Tessa alsof het al een waarheid was voor haar. “En IVF of ICSI? Zie je daar nog een verschil?”, informeerde ik. Tessa schudde haar hoofd. “Eigenlijk niet echt. De zaadjes van jouw vriend zien er goed uit. Misschien enkele trage zwemmers, maar dat is volgens mij normaal. Misschien kan er met IVF zelfs een sterker embryo ontstaan, omdat het zaadje ‘het zelf gedaan heeft’.”


Over mij en vriendlief. Ze kreeg een ‘Ja’ door. Maar tegelijkertijd waarschuwde ze (zonder dat ik de details zoals hierboven beschreven) had verteld. Had haar slechts een samenvatting gegeven. Maar, ze zag wel dat we er alletwee wat voor moesten doen. Ervoor moesten vechten. Ze voelde dat de passie weg was.

Ze zag ook de tweesprong waar we stonden. Ze zag ons samen, maar ze zag me ook alleen. Het samen gevoel was sterker, maar ze benadrukte: werk eraan. En ook “de vakantie samen zou jullie goed doen” - En ik had haar nog helemaal niet verteld van de vakantieplannen!!!

“Ook die verre reis in oktober, gewoon boeken” – Maar, ik had ook nog niet verteld dat vriendlief dat inderdaad graag wil, doorgaan met die dingen samen doen – en hij vindt het reizen belangrijk. Ik vertelde dat ik hier het afgelopen jaar inderdaad terughoudend in was geweest, vanwege mijn ervaring in Thailand en stel dat ik misschien de vorige rondes zwanger was geraakt. “Als (nadruk op als, want hier kon ze geen uitspraak over doen) je nu zwanger raakt, is het van een sterk embryo en kun je gerust vliegen en reizen. Gewoon doen, die vakantie”.


Kon ik zelf nog wat doen, mbt pogingen / kansen vergroten? Nee. Dat antwoord was helder en duidelijk, kort en krachtig.


En mijn ouders en gezondheid? Ze deed haar ogen weer dicht en schudde wederom nee. “Draagt je moeder wel eens paars?”. Ik kon me dit zo 1, 2, 3 niet herinneren. “Ik zie jouw moeder namelijk met een heel klein baby’tje in de armen, op jullie slaapkamer en ze heeft iets paars aan.” In dat geval koop ik maar gauw een paarse blouse voor mijn moeder denk ik J.


Verder herhaalden ze nog wat dingen die ze al zei. En ik informeerde nog – naar aanleiding van wat ze had gezegd over mij en Vriendlief – of de baby die ze zag wel van Vriendlief was. Toch was het antwoord hierop ja.

Op een gegeven moment kwam het op de vraag van hoe groot de kans nu eigenlijk was dat het ook echt ging gebeuren… Dat vond Tessa een goede en wederom deed ze haar ogen dicht. Lichtelijk verbaasd zei ze plots “70%. Dit verbaast me eerlijk gezegd wel, omdat het zo hoog is... Maar ik krijg het toch echt door. Laatst kreeg ik bij iemand die ook zwanger wilde worden 40% door en dat vond ik al hoog…” Ze is oprecht verbaast, maar krijgt het echt door. Ze vertelt nog een keer dat ze vertelt wat ze doorkrijgt en geen valse hoop wil geven maar het ook zo hoopt voor mij. Dat ze het ook niet eerlijk vindt hoe lang we al moeten wachten.

Ze dacht even na en maakte de volgende beredenering, die mij herkenbaar voor kwam (vraag maar aan Gabrie!)… “Weet je, eigenlijk heb jij nu dus 9 kansen gehad, echte kansen. Een ‘normale vrouw’ is binnen een jaar zwanger, heeft dus 12 kansen. Jij hebt nog geen 12 kansen gehad… Misschien wel veel puncties, maar jij hebt gewoon die domme pech nooit cryo’s te hebben, dus heb je minder kansen gehad…”. Nu moet ik bekennen dat deze ogica ook zo de mijne had kunnen zijn, hoewel menig psycholoog me ongetwijfeld in het hokje ‘niet kunnen accepteren’ zal plaatsen….


Inmiddels zijn we al ver over de tijd heen als ze bij afronding vraagt of ze mijn buik mag voelen. Ja, tuurlijk. Ik heb een lang dik vest aan en daaronder een soort van lang ‘jurk-shirtje’, dus ik doen mijn vesten, zodat ze erbij kan. Ze gaat een soort van achter me staan en legt haar hand op mijn buik. Ik adem rustig in en uit. Een paar keer schudt ze haar hand los. Ze is wel een paar minuten bezig en dan is ze klaar. Ze vraagt of ik weet welke sterrenbeelden / maanden er bij de watertekens horen. Bij de waterman en vissen specifiek. Nu ben ik niet zo’n astroloog en weet dit niet echt uit mijn hoofd. Ik opper om een blaadje uit de wachtruimte te pakken, daar staan altijd wel horoscopen in. Tessa doet dit direct.

Ze legt uit dat ze een verstoring voelde in mijn buik chakra. Hier wil ze aan werken. Want het voelde donker en donkerrood. Ik grapte dat dit wellicht kwam doordat ik nu bloedverlies, maar Tessa zei dat dit echt van als een storing voelde. Ze vroeg me of ik haar een foto van mezelf wilde mailen, want dan kon ze er thuis, op afstand, nog eens ‘aan voelen’.

Als we een volgende poging in zouden gaan (wat nu alles bij elkaar opgeteld wel goed voelt, alleen dus niet op korte termijn), dan wilde ze voor die poging nog eens aan mijn chakra-energie werken. En dat wilde ze voor mij dan heel graag doen zonder kosten.


Omdat het echt al ver over tijd was en er al een andere mevrouw wachtte in de wachtkamer , namen we een beetje gehaast afscheid. Ik betaalde en ze gaf me een knuffel. Ik sprak af te mailen, met foto en haar op de hoogte te houden.


Het was al met al een intensieve sessie, die me toch weer moed, kracht, geloof en hoop gaf. En ook, toch ook, energie. Energie om ook te werken aan Samen. Eerst te werken aan Samen….


Terug in de auto informeerde vriendlief hoe het ging en constateerde gelijk dat ik rustiger klonk.

Zo zien jullie maar. Ups en Downs. Als het ergens en op iemand van toepassing is, is het hier geloof ik wel….


Weer een heel epistel geworden…

Ben uiteraard weer benieuwd naar jullie reacties!
X