Mijn reactie is wow!! Kippenvel krijg ik er van. En ik geloof ook echt en oprecht dat tessa weet wat ze doet en verteld! De 6 en 7 voelde voor mij ook idd als juni juli aan. En als het gaat over de kliniek die ik denk dat jij bedoeld. Kan ik tessa's antwoord over warme mensen alleen maar beamen. Haha idd koop een paarse blouse voor je moeder meid. Wat voelde jij zelf toen ze aan je buik zat meid? Kreeg jij toen geen warm gevoel van binnen. Knuffel xxxxxx en zoveel meer liefs voor jou moppie
Ik kan me vooral heel goed vinden in het idee dat jij maar 9 echte kansen hebt gehad. Dat is gewoon een waarheid als een koe . Daarom vind ik het ook zo krom dat artsen je "zo snel" ontmoedigen na een aantal behandelingen, terwijl er tegelijkertijd tegen een niet mmm-er wordt gezegd dat ze geduld moet hebben en het wel een jaar (= gemiddeld ruim 12 kansen) kan duren. Om die reden heb ik ook echt nog wel oprechte hoop voor jou!!
Wow wat mooi om dat te lezen!!!! En wat fijn dat je t met ons wilt delen. Blijft bijzonder zeg!! En die berekening veroorzaakte bij mij net een "Oh ja natuurlijk"-momentje. Klinkt erg logisch, toch? Ik heb hoop Juul! En ik hoop dat jij en je vriend, de hoop ook weer snel terug krijgen. xxx
Wat een lap tekst met verdrietige momenten, maar zeker ook mooie. Zo'n sessie als bij Tessa is en blijft erg bijzonder. Wat een lieverd! Ik heb hoop. Nog even geduld en dan is het zover. Intussen er samen een mooie tijd van maken. Blijf genieten!!! Dikke knuffel!
Lieve Juul, fijn om weer van je te lezen! Als eerste boek die vakantie eind van januari maar ook die grotere reis over een paar maanden. Ik denk dat dat jullie heel veel goed kan doen. Samen zijn en uit de sleur van het Nederlandse. Laat jullie o zo belangrijke wens niet tussen jullie in komen. Je grootste wens is een kindje maar daarbij wil je dat kindje ook het liefste van vriendlief. Dus werk eraan. En het is hartstikke logisch dat jullie allebei niet zomaar op dezelfde pagina van jullie boek zitten maar als jullie allebei maar in de buurt van die pagina zitten dan moet het goed komen. Toch?! Ik gun het jullie zo dat jullie door deze onwijs moeilijk periode samen komen. Ik kan me niet echt voorstellen hoeveel druk dit op jullie relatie aan het leggen is omdat ik het (gelukkig) nooit heb meegemaakt maar probeer de energie te houden dat jullie er samen doorheen komen. En hou die huil-/emotiedagen er ook lekker in, die zijn o zo belangrijk. Misschien niet helemaal feministisch gedacht maar ik denk dat vrouwen zulke dagen soms echt even nodig hebben om op te laden. en wat een mooie en intense sessie heb je bij Tessa gehad. Ik zie ook echt logica erin dat je eigenlijk pas 9 kansen hebt gehad. Heeft Tessa weleens iets voorspeld bij je wat ook daadwerkelijk is uitgekomen? Ik hoop echt enorm dat ze echt gelijk zal krijgen, ze klinkt in ieder geval heel duidelijk en overtuigd. en hihi wat zal het voor jou een leuk moment zijn als je moeder ineens iets paars zou kopen. Maar moet dus niet al te snel gebeuren aangezien jullie ook ff rustpauze hebben toch? Naja trouwens het hoeft niet meer nieuw te zijn als ze jullie kleintje in haar armen heeft O en mijn avatar is weer veranderd. Vorige heeft dus wel geluk gebracht en is er iets in je buikje gaande geweest (moet je nu nog een keer bloedprikken tot dat hcg 0 is of vertrouwen ze er nu gewoon op?) maar helaas was het geluk niet genoeg. Dus nu nieuwe geluksavatar
Wat een prachtige ervaring heb je bij Tessa gehad! Het klinkt als zo'n fijne geruststelling, volgens mij brengt je dat wel even rust. En lekker met je mannetje op vakantie gaan, dat hebben jullie na alles wel verdiend!
Ik sluit me aan bij Nana Hoop doet leven...of hoop geeft leven? De tijd zal het leren. Ik heb vertrouwen...
Lieve Juul, Ik kom even langs om je een dikke knuffel te geven! Wat een hoop emoties en ervaringen de laatste tijd. Je moet alles nog verwerken en tich porbeer je de positieve energie te vinden om door te gaan. Knap! Je mooie woorden en het van je afschrijven helpt zeker. En over die Tessa, tja, waarom haar niet geloven. Het gaat om kansen en geluk en pech, en jullie hebben zoveel pech gehad, nu is het tijd voor geluk. Ik welke vorm dan ook. Misschien een even proberen los te laten en te genieten op vakantie. Ik heb een keer een man gesproken die met energie en chacra's ze zo werkte, en op het moment zelf dacht ik 'wat een hoop gelul, zou dat echt zo werken' en dag na dag dacht ik terug naar ons gesprek en begreep ik steeds meer van. Dat heeft me heel veel geholpen met loslaten. Dus ik begrijp heel goed dat je heel rustig en fijn voelt na het gesprek met Tessa. Ik denk dat ze gelijk heeft
Lieve Juul, ik sluit me aan bij Leonie27, maar dat wist je ook al wel een beetje . Ik denk dat je basis, met Vriend, heel belangrijk is. Voordat je überhaupt zwanger kunt raken samen is het wel een grote pré om samen er goed voor te staan, om het SAMEN te doen. En ik denk nog steeds dat dat kan lukken, maar als bijna al je energie zich niet meer op hem richt, hooguit de negatieve, omdat je met je neuzen een andere richting op lijkt te staan, of dat niet kunt communiceren terwijl het verschil niet eens zo groot is, groei je uit elkaar en is de kans om dit met hem samen te doen steeds kleiner. Je hebt elkaar fysiek en emotioneel nodig om verder te komen, hoe dan ook. Ik kan niet spreken uit ervaring dat het tijden lang niet lukt met de MMM maar wel uit de ervaring dat je basis niet stabiel is en dan een zwangerschap en kindje en dat is echt niet gemakkelijk....! Wij zijn er doorheen gekomen door hard te werken aan mezelf en innerlijke groei plus een vorm van therapie die ik zelf heb gevolgd waardoor er meer rust en ruimte kwam en daarin kon mijn vent ook weer meer zichzelf zijn, maar met een kindje er eenmaal bij (en ik ga door wat ik hoor van Tessa daar nog steeds van uit hoor bij jullie ) is dat soms echt heel zwaar omdat er nog meer druk op bepaalde zaken komt.... Ook juist weer een stimulans, zo ervoer ik het in elk geval, maar ik ken nu ook de andere kant, als het wel in balans is, je basis en ik kan uit ervaring dus zeggen dat het een WERELD van verschil is. En daarom hoop ik echt van harte dat het jullie gegund is om samen door in liefde en harmonie en meer het gevoel dat jullie hier samen in staan. Ook voor jou, want het kindje wat bij jullie kan komen is echt van jullie samen, niet alleen van jou. Dat klinkt misschien gek, maar snap je wat ik bedoel? En als jullie straks, en daar blijf ik vurig op hopen en ook wel stiekum wat op vertrouwen, zwanger raken, dan is het ook echt iets van jullie samen. En God verhoede dat het niet zo loopt, dat je niet zwanger raakt, dan is je vriend ook je baken nog wellicht...Ga dus heerlijk samen genieten, oke? Fijn weekend daar!!!.......Denk aan je! xxx
Knuffeltje lieve juul, ik duim nog steeds voor emotionele rust en een glimlach voor jou: met kind of zonder kind, met man of zonder man: jij verdient het om happy te zijn! Dikke -x-
De wereld is nog wit en de sneeuw laat de diepte der dingen verdwijnen in het straatbeeld. Alsof alles kleurlozer is, zelfs de auto's op de parkeerplaatsen. De vogels verstoppen zich, al moeten ze af en toe uit om iets te eten. Maar zo lang het niet hoeft, hopen ze dat het vetlaagje onder hun verendek voldoende is voor zolang de koude duurt. Het weer laat zich slechts bij deskundig toeval voorspellen, waarin onvoorspelbaarheid de onbetrouwbare factor is en onze KNMI-deskundigen van werk blijft voorzien. Dus wanneer de dooi precies zal inzetten, dat is nog onbekend. Maar dat de dooi een keer zal inzetten, dat staat vast. En dan verdwijnt wat nu nog zo mooi wit is op onaangeroerde plekken..... om plaats te maken voor een grijze, natte smurrie, die er met name in de stad en op de snelweg altijd zo troosteloos uitziet. Dooi maakt de wereld er nooit mooier op. Wat dat betreft vind ik die dagen ertussenin maar niets. Laat het maar gauw voorjaar worden, laat de dagen maar lengen, laat de zon maar weer schijnen (ook in mijn hoofd en gedachten). Gelukkig worden de dagen weer langer, langzaam maar zeker en dat vind ik alweer een beetje fijn.... Dit weekend ben ik nog even bij mijn ouders geweest. En kon het niet laten... Warm ingepakt met mijn vader naar de ouderwetse, enige echte ijsbaan geweest. Bij gebrek aan Goed IJs op het nabijgelegen natuurgebied, waar het nog onbetrouwbaar schaatsen was. 31 rondjes op de 400meter ijsbaan, met mijn muts op, samen met mijn vader. Stilzwijgend, het geluid van de ijzers, een ijzige straffe wind. Door de luidsprekers klonk, net als vroeger, Skyradio en toen het donker werd, begon te schemeren, gingen de lichten weer aan. Toch denk ik aan wel met een warm gevoel terug aan dergelijke 'jeugdsentimenten'. Wat dat betreft ben ik wel een sentimentele muts hoor... Al schaatsend bedenk ik me dan wel dat dat soort dingen, die vertrouwdheid, een plaats een Thuis maken. Het is wel mijn geboorteplaats, de plaats waar ik ben opgegroeid, waar ik op de lagere school heb gezeten. Waar ik op meerdere plekken heb gewoond. En heb gewerkt. Waar ik 'uitging'. Waar ik sportte. Waar ik de fietspaden ken, de winkels ken. Nog oude vrienden heb. En waar mijn ouders wonen. En waar ik nog heel graag kom. Het is dat mijn werk zo ver weg is, maar ik bemerk dat ik de gedachte aan mijn geboorteplaats als woonplaats niet eens beklemmend of benauwend vind. Er zitten gewoon zoveel herinneringen. Fijne herinneringen. En dan zo bij mijn ouders, die ook een dagje ouder worden (mijn vader nog altijd fit met zijn 68 jaar... En mijn mams wordt dit jaar alweer 67), besef ik dat ik het best wel jammer vind op afstand te wonen. Ook omdat ik me soms bezorgd maak over hun gezondheid. Omdat het fijn is 'even kind' te kunnen zijn. Omdat ik wil kunnen genieten van ze 'nu ze er nog zijn'. Van die gedachten... Vandaag weer gewerkt. Oja, voor jullie update, lag vorige week op bed met griep... Was erg moe toen ik thuiskwam. Fysiek moe, door de grieprestanten. Maar goed, was ook mijn eigen eigenwijze schuld, had ik zaterdag maar niet moeten gaan schaatsen... . Was zondag ook weer aan het hoesten... (Maar geen spierpijn!). En verder? Ach, we slaan ons er weer doorheen. Nog geen zicht op Hoe en Wat verder. We gaan er wel een weekje tussenuit komende week. Even afstand van hier (en de kou) en hopelijk wat rust vinden... Onze eindbestemming blijft onbekend en de route ook. Het blijven momentopnames en voor ons geldt gewoon dat niets zich laat plannen... Mijn cyclus is raar. Vanaf het eerste bloedverlies genomen, zit ik nu dag 17. Uiteraard doe ik maar weer ovulatietesten... Maar die zijn vooralsnog lang niet lachend. Vorige week, rond dag 12, nog een behoorlijke veeg bruinverlies out of the blue.. Dus ach... For what it is worth.... De komende tijd zal er dus niet zo heel veel te lezen zijn op mijn topicje... Misschien als het weer voorjaar wordt. Maar nu maar even de winter overleven... Liefs voor allemaal, en ik denk aan jullie! X
Het is zo fijn om op te laden in je oude omgeving. Om helemaal jezelf te kunnen zijn en te genieten van je ouders. Geniet van het weekje samen weg. Laat soms eens weten hoe het gaat voordat het lente is. Dikke knuffel! Ik denk aan je!