Oh Juul, die onzekerheid.... zo herkenbaar.... Bij mij is die ook nog steeds aanwezig. Ik denk dat ik pas rust krijg als ik het kleine mannetje over 24 weken in mijn armen heb. Ik droom echt vanalles!!! Allemaal vage, rare dromen. Kan de helft niet eens onthouden, maar het gaat maar door! Amy schreef over de angelsound. Ik heb een Belly Talk (hele goede, zelfde als verloskundigen) gehuurd. Die heb ik vanaf week 11 en ik mag hem 3 maanden gebruiken. Heb het puur ter geruststelling van mezelf gedaan, anders word ik helemaal gek. Vanaf 11 weken luister ik dus. De kleine vindt het niet fijn meer, schopt volop of gaat er snel vandoor. Ik luister ook echt maar heel kort. Nog geen 5 sec denk ik. Zijn hartje even horen en klaar. Vanaf 11 weken vind ik hem ook meteen, erg prettig. Heb zelfs de vk moeten vertellen waar ze de doppler moest houden Tot ik hem voel, zal ik luisteren. Echt een super geruststelling. Hou het in gedachten...
Ik heb ook een angelsound, inderdaad ook voor m'n eigen geruststelling. Want baby's houden er niet van, dus luisteren en meteen weer ophouden. Ik gebruik hem sinds 10 weken. Omdat jij niet zo veel vet hebt, kun je het hartje al vroeg horen. Ik heb ook heel vaak gedroomd dat iets niet goed was. Dat is toch je grootste angst en ook 's nachts laat dat je niet los. Eigenlijk een heel logische droom, zo verwerk je je angst. Maar... een snel hartje is gezond! Het hartje gaat veel sneller dan ons hart. En er is een bakerpraatje dat een hartje sneller dan 140 slagen per minuut een meisje is. Dus een voorspellende droom?
Dag lieve meiden, Kan me heel goed voorstellen dat het horen van het hartje gerust stelt. Zou ik ook hebben... Vanmorgen weer wat darmkrampen en harde ontlasting... nig steeds keuteligheid zeg maar... heb dan daarna wat bruinverlies. Het blijft bij bruin en verder geen pijn, maar toch blijft me dat onzeker maken... Heel irritant, dat blijft zo onzekerheid makend... Vandaag 7 weken!!! En dinsdag de echo. Is die oké, dan moeders voor moeders bellen... Dan durf ik! Heb vandaag wel vrij, gisteravond naar mijn ouders gereden, bij ouders gegeten (was er pas om 19.15 ivm lange werkdag) en inmiddels zit ik bij de kapper 😀. Daarna direct weer weg, omdat ik mijn moeder bij de kinderen van mijn broertje moet afzetten waar mijn ouders hun maandelijkse oppasdag hebben. Mijn vader is er vanmorgen zeer vroeg al naar toe gegaan, maar zo kon mijn moeder even uitslapen... Vandaar... Nu heeft mijn nichtje van anderhalf waterpokken, het begon gisteren. Weet iemand of het kwaad kan voor mij dat mijn nichtje waterpokken heeft? Heb het zelf al gehad toen ik 11 was, maar mijn broertje attendeerde me hierop... Ik kan op internet niets vinden... Nog even zeuren hoor, maar dat bruinverlies blijf ik niet begrijpen... Soms is het haast vloeibaar. Dat oude bloed moet er inmiddels toch uit zijn zegt mijn logica? Ben hierdoor gewoon weer zenuwachtig voor de echo dinsdag. Is ukje mooi gegroeid? Klopt hartje nog steeds? Heb zelf momenteel een meisjesgevoel, geen idee waarom... Nergens op gebaseerd hoor... Nu even van die kapperboekjes lezen... Liefs voor allemaal!! X
Juultje ik wil je even geruststellen over de waterpokken als jij ze hebt gehad heb je antistoffen in je lichaam en kan je ze niet meer krijgen voor je beebje kan het ook geen kwaad omdat jij ze vroeger al hebt gehad (ik spreek uit ervaring, mijn zoon en oudste dochter hadden ook de waterpokken toen ik zwanger van mijn jongste dochter)
Klopt heb je ze al gehad dan geennprobleem maar ga niet knuffelen met hem voor de zekerheid En dat bruin hoort er echt echt echt bij! En schrik niet als er straks wel n beetje rood bij zit..
Ik had vroeger ook de waterpokken gehad. Maar 3 jaar terug kreeg ik ze wel van mijn neefje haha. Ik heb er wel iets over gelezen even zoeken
http://www.rivm.nl/Onderwerpen/Ziekten_Aandoeningen/W/ Waterpokken/Waterpokken_en_zwangerschap Ik zou dus het risico niet durven nemen meid.
Als je zelf de waterpokken hebt gehad, ben je in principe immuun en kan het geen kwaad, ook niet voor je kindje. Maar: Ik heb echter wel eens van mensen gehoord dat ze de waterpokken gehad hebben, maar toch nog (vaak wel wat minder hevig) ziekteverschijnselen kregen. Vraag me dus af of er 100% garantie op volledige immuniteit bestaat, als je de ziekte gehad hebt. Ik zou het zekere voor het onzekere nemen en maar zoveel mogelijk uit de buurt blijven, al helemaal als je de ziekte nooit gehad hebt of daarover twijfelt. 7 weken! Het schiet al aardig op. Hopelijk morgen weer een fantastische echo, kun je daarna lekker kannetjes vol piesen !
Als je echt bang bent, dan kun je het laten testen of je deze antistoffen hebt. Heb je die niet, dan zou je een vaccinatie kunnen krijgen. Mijn vriendin heeft hetzelfde gehad. Zij had ze nog niet gehad en haar dochter kreeg ze. Vriendin is zwanger. Ze heeft het laten testen, geen antistoffen en toen wel vaccinatie gehaald. Nu is ze beschermd, maar nog wel onzeker. Ze is immers constant bij haar dochtertje in de buurt geweest. Maar als je ze gehad heb zou ik geruster zijn, maar geen risico nemen.
Nooit laten vaccineren tijdens zwangerschap is mijn advies! Daarbuiten moet je er al goed over nadenken, maar ik zou er niet over peinzen om tijdens zwangerschap te laten enten. Blijf dan maar wat uit de buurt van het kindje. Daarnaast, als je het al hebt gehad, zou je immuun moeten zijn. Helaas is dat niet altijd het geval bij waterpokken. Die kun je nog een keer krijgen, dat gebeurt niet vaak, maar het gebeurt wel af en toe. Maak je maar niet te druk en gewoon niet gaan knuffelen.
De meeste vrouwen kregen als kind waterpokken en hebben antistoffen tegen het virus. Een nieuw contact met het virus heeft dan geen gevolgen. Zwangere vrouwen die nog geen waterpokken hebben gehad, moeten voorzichtig zijn. Als ze besmet raken, zijn ze vaak erg ziek en lopen ze een groter risico op longontsteking. Een infectie tijdens de 13e en 20e zwangerschapsweek is bovendien gevaarlijk voor de foetus. Die kan hierdoor afwijkingen hebben van de huid, de ogen, het zenuwstelsel of de armen en benen (congenitaal varicellasyndroom). Loopt de moeder een infectie op rond de geboorte, kan ook de baby een ernstige vorm van waterpokken krijgen met een grote kans op verwikkelingen en zelfs op overlijden. Vrouwen die nooit waterpokken doormaakten en zwanger willen worden, laten zich dus het best vóór de zwangerschap vaccineren. Tot een maand na de vaccinatie mag men evenwel niet zwanger worden en gebruikt men dus beter een anticonceptiemiddel. Wie zwanger is, nooit waterpokken had, niet gevaccineerd is en in contact kwam met iemand die waterpokken heeft, raadpleegt het best zo snel mogelijk de huisarts of gynaecoloog. Dit vond ik op een Belgische website. Info genoeg denk ik...?
PS: op Waterpokken - Varicella Zoster Virus staat nog meer informatie! XX Waterpokken Baby - Zwanger en Waterpokken | Waterpokken
Even off-topic. Lieve Juulzon, komt Marjah hier nog wel eens? Ben zo benieuwd hoe het met haar is en hoe de adoptie ervoor staat. Moet vaak aan haar denken omdat ze mij altijd zo goed gesteund heeft als poffer.
Dank voor de lieve meedenkende reacties! In het kader van 'better safe than sorry' heb ik mijn moeder afgezet, ben even mee naar binnen gelopen, nichtje met de waterpokken lag te slapen, heb neefje even geknuffeld en ben weer weggegaan. Neefje had de waterpokken al gehad! Was rond 16u thuis, was opgeruimd en vaatwasser aangezet, nog een tussendoortje gegeten en lekker ontspannen. En dat doe ik nog steeds . Gisteravond toen ik bij mijn ouders was belde vriendlief op en zei "Ben zo blij dat wij een baby krijgen! Dat wilde ik gewoon even zeggen" en hij hing weer op . Heel schattig. Heb mijn ouders een van de twee echofotootjes die we gekregen hadden gegeven en zij zijn ook zo blij! En ik uiteraard ook... De mijn best best hoor, tussen de onzekere momenten door... (Of andersom)... Misschien dat het beter na dinsdag gaat ... I'll try! Vanavond weer lekker op tijd naar bed, des te eerder ben ik 7 weekjes en 1 dag . Fijne avond en fijn weekend allemaal! Xxx Ps Nathaly, ik heb nog wel eens contact met Marjah. Geloof dat ze even niet zo actief is op zp. Zal doorgeven dat je naar haar gevraagd hebt! Lief van je.
Heerlijk zo'n spontane lieve uiting van je vriend, Juul. Ik begon helemaal te glimlachen bij het idee. Wat moet het ook voor hem ontzettend fijn zijn na zo'n lange tijd van 'ploeteren' en diepe teleurstelling. Ik hoop dat je lekker slaapt en morgen weer een dagje en overmorgen weer een en nog een en en .. Dan de volgende mooie echo!
Hey Juul, gek he, om dan ineens 'zwanger' te zijn, hetgeen wat je al die tijd wilde en dan ineens is het zo...leg het jezelf niet op dat je MOET genieten, je eigen momenten pakken! Overigens vind ik het ook wel super te lezen hoe al die meiden hier reageren die ook al jaren in het mmm traject zitten en zelf nog met lege handen staan, je hebt zo'n enorme gunfactor! Maar, ik vind het ook getuigen van een heel groot hart wanneer je zo blij kan zijn voor een ander met hetgeen jezelf het meest wenst, respect dames. Juul en beebje, groei, groei, groei! X
Dag lieve vriendinnetjes! Vannacht redelijk diep geslapen. Weleer levendig gedroomd, al weet ik de droom vandaag niet meer te reproduceren. Momenteel lig ik nog lui op bed, al wel ontbeten (op bed) en gelezen en gewhatsappt met een lief vriendinnetje bij wie een terugplaatsing weer mislukt is... Moet zo wel opschieten, want ga straks lunchen 13.15, met een oud studiegenootje (hoop dat ik trek heb). Ben nog steeds niet misselijk, wel net even een beetje duizelig. En nog steeds veel plassen. De borsten groeien ook nog niets en zijn ook niet gevoelig. Zou ik niet beter weten, zou ik me niet zwanger voelen... Op een ander topic reageerde ik net op een lotgenootje wat mij een vraag stelde. Omdat mijn reactie een langer wordende overpeinzing werd dan ik had gedacht, deel ik hem hier ook. Omdat het een beetje voelt als een terugblik... Lieve allemaal en vooral nu even miss76, mijn leeftijdsgenootje... Wilde nog even reageren op je vraag... Hoe ik het heb volgehouden positief te zijn... Mijn hele verhaal staat natuurlijk op mijn topic... En daar lees je dat ik ook echt mijn periodes van up en down heb gehad, enorm zoekende ben geweest... Af en toe terugkroop op in mijn holletje en het enorm moeilijk had (en eerlijk gezegd nog steeds wel hoor) met de spontane 'we zijn gestopt met de pil en het is pats boem raak, dat hadden we niet verwacht zwangeren' in de omgeving. Maar wat gaf mij kracht? Wat hielp mij er door heen? Misschien cliché, maar voor een heel, heel groot belangrijk deel de lieve meelevende meiden hier, de lotgenoten... Weten dat je niet alleen bent in deze oneerlijke meedogenloze strijd waarin de spelregels onbekend zijn. Verder gaf het me kracht om altijd weer een backup plan klaar te hebben: als dit niet lukt, misschien dan... Andere medicatie? pipelle? prednislon? Acupunctuur? Alternatieve geneeswijzen? In de loop der jaren ben ik voor mezelf blijven zoeken en blijven proberen omdat ik gewoon met heel mijn hart voelde dat het niet klopte om te stoppen. Mijn verstand probeerde dat diepe gevoel, bijna een oergevoel, soms tegen te spreken, en dan twijfelde ik, zat ik weer even in mijn holletje en heb zware discussies gehad met vriendlief. Ooit hadden we gezegd: als het na 6 behandelingen niet raak is, dan stoppen we. Maar toen het zover was, kon ik het niet. De gedachte verscheurde me. Door hart en ziel. Het klopte niet. Daarbij zei de professor in Gent dat er voor ons geen rede was om bijvoorbeeld over te gaan op eiceldonatie (bovendien wilde vriendlief geen alternatieven, zoals eiceldonatie of adoptie of zelfs geen draagmoederschap, waardoor we pittige discussies hadden, tot tranen en boosheid aan toe. Pure onmacht, lees mijn blogje maar). Daarbij, ik wist dank wel zwanger kon worden... Was immers een keer gelukt na de 3e iui (miskraam met 6w en 2d) en had een buitenbaarmoederlijk zwangerschap gehad. Maar ik wist dat er een goede Emmy kon ontstaan en die moest alleen nog op de juiste plek innestelen... En blijven plakken! Een andere grote kracht was mijn bezoek aan de heldervoelende/ziende Tessa. Ben daar een aantal keren geweest en heb haar, na een intake waarin ze verbazend veel wist te vertellen over mij, dingen die ze niet kon weten en mijn ouders en vriend, gevraagd of ze een kindje bij mij zag. Zij heeft van het begin af aan gezegd dat ze een baby bij me zag. Ondanks een wetenschappelijke achtergrond, geloofde ik hierin, heel sterk. De keren dat het weer mislukt was en ik weer bij haar was geweest en ze het bleef bevestigen, gaven me ook kracht. De laatste keer dat ik er was, in januari na de zeer vroege miskraam, als ik het zo al mag noemen, zei ze het weer. Ze bleef het zien, een baby. Zelfs met 70% kans! Waar ze zelf van schrok, omdat het zo'n hoog percentage was. En ze vroeg of ze mijn buik mocht voelen. Ze voelde toen een blokkade bij mijn buikchakra, aan de linkerkant, de kant waar ik nog een eileider heb (andere weg ivm bbz). Ze heeft geprobeerd deze op te heffen. En of het ermee te maken heeft of niet... Die ronde ontstond het homemade wondertje wat nu nog in mijn buik groeit... Dat bleef ik dus ook doen, ook tussen de rondes van pogingen door: ovulatietesten van clearblue met de smileys, zodat ik wist wanneer mijn eisprong was en ik mijn menstruatie kon verwachten. Die natuurlijke kans, hoe klein ook, bleven we wel benutten (al was het soms meer omdat het 'moest'). Via mijn ouders en broers ook altijd veel steun gehad. Wel vermeed ik de kinderverjaardagen, daar had ik geen energie voor en dat accepteerde ik ook van mezelf. Maar het bleven jaren van ups en downs, van interne strijd tussen hoop willen houden, geloof voelen en verstand wat de boel in twijfel trok.. We hadden zelfs al een backup plan klaar voor dit jaar: nog twee pogingen in NL... Omdat het hier zoveel goedkoper is en het dure Gent voor ons geen zwangerschap had kunnen bewerkstelligen, ondanks de assisted hatching en de flushing (techniek passen ze ook in DD toe begreep ik, als er weinig follikels rijpen wordt er dmv flushing uit iedere follikel toch een eicel gehaald, al zijn deze vaak niet rijp). Een lang verhaal, maar het waren dus vele factoren. Al met al was mijn gevoel dat zei dat opgeven met 36 jaar niet klopte, wel de meest overheersende... Het wonder wat ons is geschied, kan ik nog steeds amper bevatten en blijf bang dat het ons ook weer wordt afgenomen... Tegelijkertijd ben ik meer dan dankbaar voor het wondertje wat onverwacht als een waar cadeautje tot ons is gekomen. Ik stuur iedere dag, avond, kracht en liefde naar mijn buik en zeg tegen het kleintje dat ik trots ben, dat hij zo welkom is (of zij). Met vlagen geniet ik, al ben ik alweer zenuwachtig voor de komende echo. Kan alleen maar zeggen: luister naar je gevoel. En blijf praten met je man en je verdriet delen. Er zijn hier zoveel lieve meiden die deze ***situatie herkennen en begrijpen... Het is een heel epistel geworden... Weet niet of je er wat aan had, maar dit is, samengevat , mijn verhaal... Liefs , kracht en sterkte. Kortom, mede dankzij alle lieve meeleefmeisjes hier, heb ik het volgehouden. En wederom ondervind ik nu weer steun aan jullie allemaal in deze mega onzekere periode... Zelfs de lieve meiden die zelf nog in de MMM zitten lezen en leven mee en geven me bemoedigende woorden. Meer dan bijzonder. Dat wilde ik nog een keertje kwijt. Dank hiervoor lieverds. En dan ga ik me nu aankleden... En sta even stil met dankbaarheid en glimlach dat ik vandaag 7w +1d ben . Groei maar kleintje, groei maar goed!!! Fijne dag allemaal! Xxx