Ik had in het begin van mijn zwangerschap ook helemaal geen eetlust en ben in de eerste 12 weken zelfs 3 kilo afgevallen. Ik ben ook geen zwaargewicht (weeg nu 55 kilo bij 1,65m). Als ik wel trek had dan was het in de verkeerde dingen zoals patat en hamburgers terwijl ik dat voorheen echt nooit at. Van gekookte groente ging ik bijna over mijn nek dus at ik maar heel veel rauwe wortels die ik wel erg lekker vond. Heb niet overgegeven maar wel vaak een misselijk gevoel gehad. Heb trouwens de hele zwangerschap niet veel eetlust gehad, vooral het avondeten bleef moeilijk gaan, na een paar hapjes had ik het gevoel vol te zitten. Bij mijn oudste had ik helemaal geen zwangerschapssymptomen behalve moe zijn, dus iedere zwangerschap is anders.
Oh ja, en die gevoelige borsten, ik heb een kleine B cup en ik voelde ze pas echt en ze werden pas groter bij mij na 20 weken zwangerschap.
Wat fijn dat het allemaal zo goed gaat!! Ik las dat je je zorgen maakt, omdat je zo licht bent. Ik ben zelf 1.78 en woog bij het begin van de zwangerschap 60 kg. Dus ook superslank....ben gewoon gezond blijven eten en heb twee knullen van bijna 9 pond op de wereld gezet. Je kindje pakt gewoon lekker alle vitamientjes van je en dan maakt het niet uit hoe zwaar je zelf bent. Als je maar gewoon gezond eet en wat extra vitamientjes neemt.
Juul, je mag met alle liefde wat kilootjes van mij ghihi. Een stuk of ...mwah, 6-8 ? Roept u maar!! Volgens mij hoef je je geen zorgen te maken hoor. Je kindje neemt wat hij/zij nodig heeft. Je zult je eerder om je eigen lijf zorgen moet maken. Trouwens, mijn moeder was ook best licht. Zo licht dat ze amper ongesteld werd. Zo licht dat, in die tijd, werd gezegd: "Nee mevrouw, de kans dat u zwanger raakt is bijna nihil". Bijna....gelukkig. Ik en mijn zusje zijn er toch . Geniet er van Juul, voor je het weet zit je met zo'n klein poepie op je schoot en heb je droge lippen van alle kleine kusjes die je hem of haar de hele dag door geeft! xxx
Hey Juul, Vandaag fietste ik met mijn kleine meisje naar het zh waar een van mijn beste vriendinnen gisteren met 26 weken is opgenomen ivm een veel te hoge bloeddruk. En ineens moest ik aan jou denken, heel gek, maar ik bedacht me dat jij daar van de week ook geweest bent en vroeg me af hoe het met je gaat. Dus nu ik even tijd heb, kom ik meteen even spieken en wat heerlijk om te lezen dat je zo'n mooie echo hebt gehad! En wat geweldig om dat kleine boontje te zien, echt al een heel klein inieminiemensje! En het is je zooo gegund Juul! Maak je niet druk om hoe slank je bent, ik heb echt een superslanke (lees magere) zus. Bij de 1e kwam ze de laatste 20 weken (ze liep 2 wk overtijd) alsnog enorm aan (wat ze binnen no time weer kwijt was) en bij de 2e had ze een mooie buik en dat was ook het enige waar ze was aangekomen. Het kan dus echt geen kwaad, sterker nog, ik zou ervoor tekenen haha, maar de genen bij ons thuis zijn wat dat betreft oneerlijk verdeeld! Oh en ik viel zelfs eventjes af tijdens de zwangerschap omdat ik nergens trek in had en mijn kleine meisje het er gewoon van nam haha! Ik ben ook benieuwd wat ze van MvM is komen afgeven. Wel super dat ze daar in ieder geval nog even de moeite voor neemt!
Lieve meisjes, Morgen uitgebreide update, ben bekaf ivm een emotionele dag, kom morgen vertellen waarom,maar had met name te maken met een onwijs onzeker moment en de begrafenis vanher nichtjebvan vriendlief, ze is op 24 jarige leeftijd na een oneerlijke, medogenloze strijd aan non-hodgkin overleden. Ga nu echt slapen, heb prikogen en ben intens moe... Tot morgen lieverds! Liefs en slaap zacht, xxx
Als ik na een woelige en onrustige nacht (veel wakker, o.a om te plassen) met misselijkheid en extreem rare (haast een nachtmerrie) dromen wakker word, om 08u49(!), stap ik uit bed. Als ik de gordijnen open doe, zie ik dat de tuin bedekt is met een dun laagje sneeuw, wat inmiddels alweer zo goed als gesmolten is. Eigenlijk heb ik een thuiswerkdag, maar merk nu al dat ik mijn gedachten amper op mijn werk kan richten. Een lief vriendinnetje heeft al sinds ze kan testen na de tp van een cryo rare testen. Met dan weer tuurstreepjes en dan weer donkere strepen. Geen touw aan vast te knopen. Lichtpositieve, doch fluctuerende hcg bloedtesten. Erg vreemd. Vanmorgen mocht ze naar de kliniek waar ze onder behandeling was, ze zou officieel precies twee weken achterlopen op mij, dus vandaag 6 weken en 5 dagen zijn... Er was slechts een verdikking van het baarmoederslijm te zien, maar geen vruchtzakje met vruchtje. Wel een verdikking in de eileider... Nu zou het een bbz kunnen zijn, maar ze krijgt vanmiddag pas weer telefonische uitslag van het bloedonderzoek en een telefonisch consult. Een raar en verdrietig verhaal, omdat zij ook al behoorlijk lang in de MMM rondloopt. Leef erg mee en tegelijkertijd voel ik me haast een beetje schuldig om mijn wonderbaarlijke verhaal. Al weet ik dat zij het me gunt, maar ik gun het haar en haar man ook zo... Van zulke verhalen word ik gewoon weer droevig. En hoop zo dat een bbz haar bespaard blijft... Enfin, dit over vanmorgen... Gisteren was voor mij wederom een hele rare dag. Door het verhaal van dit vriendinnetje kan ik, in combinatie met mijn grillige medische malle molen ervaringen, ineens een vlaag van onzekerheid krijgen. Wellicht stom, maar ik kreeg in een opwelling een enorme aandrang om mijn laatste KV-testje wat ik had liggen, te gebruiken. Tot mijn immens grote schrik, verscheen er niet direct een streepje... Sterker nog, het streepje wat verscheen was niet meer dan een lichte streep, haast een tuurstreep... Hoe kon dit? Mijn hcg hoort toch onderhand op zijn piek te zitten? Waarom zo een een lichte streep? Zo begon iedere miskraam bij mij... Het zal toch niet... Heb het ziekenhuis gebeld waar we nu lopen. Ze hadden immers gezegd dat we mochten bellen als ik ongerust was. Had tot dat moment geen bloed verloren en het bruin was ook al een weekje weg. Ook geen krampen... Af en toe wat gerommel in mijn buik, maar verder... Nee... E toch zo onzeker. De afdeling gyneacologie luisterde naar mijn verhaal en vroeg of het anders goed was dat een arts mij terug zou bellen voor een telefonisch consult. Nou, nee. Dat vond ik geen strak plan. Ik wilde heel graag een echo, mij was immers toegezegd dat dat kon. En ik maakte me oprecht zorgen, spookverhalen in het achterhoofd houdend... Ik zou teruggebeld worden. Ben onder de douche gestapt en de telefoon vlakbij. Uiteraard belde ze terug net op het moment dat mijn hoofd vol shampoo zat. Ik kon om 12u terecht. Had vriendlief inmiddels ook al gebeld, en wat klonk hij droevig. Ik zat ook echt te huilen te aan de telefoon. Ik wilde ons wondertje niet kwijt... Blijf alsjeblieft lief kleintje... Stomme test.... Weer terug onder de douche en had me ook geschoren. Wederom grote schrik.... Bij het afdrogen.... Ik zag het pas later, maar toch... Bloed op de handdoek. Nee! Nee! Het was dus echt Game Over... Weer huilen. Vriendlief gebeld en gezegd dat ik bloedverlies had... Me aangekleed, moest nog opschieten, want MvM zou om 10u30 voor de deur staan... Heel raar, de rest van de ochtend ging als een waas aan me voorbij. Om 10u30 ging de bel. Zowel mijn vader (kwam schilderen) als MvM stond voor de deur. Mijn vader liep gewoon door en de MvM informatrice overhandigde me eigenlijk direct een groot boeket met mooie bloemen. Paars en roze, erg mooi. Ze vond het zo vervelend dat ik zo teleurgesteld was en had mijn opmerkingen (en die van enkele forumvriendinnetjes) nogmaals bij het bestuur neergelegd. Vermoedelijk wordt er wat meegedaan. Ze was erg vriendelijk en na het korte praatje ging ze weer weg. Vervolgens mijn paps van mijn warrige ochtend verteld... En terwijl ik het vertelde bedacht ik me... Dagboek wellicht een domme kip was... Het heldere rood op de handdoek... Ik moest naar de wc en wederom helderrood... Ook op het inlegkruisje, maar het was wel vreemd, het zat niet op de plek waar het hoorde... Met een nieuw wc papiertje aan de binnenkant van mijn been... Shit, hoe dom... Het was gewoon een sneetje van scheren... Opluchting en schaamte tegelijk. Tegelijkertijd, die test was echt licht... Vriendlief was al onderweg naar huis, ook met de schrik in zijn lijf. Heb het maar wel eerlijk opgebiecht... Na de echo pas overigens... In het ziekenhuis werden we erg lief ontvangen. De gyn, een andere dan de vorige keer, reageerde vol begrip. Ik vertelde mijn verhaal, maar niet van het snijwondje... Wel van de lichte test en dat dit bij mij altijd een voorbode van een miskraam is geweest. Laten we maar een echo doen, zei ze, dan weten we waar we aan toe zijn... Wederom lag ik met een kloppend hart op de stoel... Al gauw vond ze de vruchtzak en wij zagen direct dat het vruchtje mooi gegroeid was. Wat was ik opgelucht! Ze zoemde in op het hartje en het klopte mooi. Ik werd er gewoon emotioneel van. Ze draaide het echo-apparaat en weer zag je een perfect rond dooierzakje en ze zei dat embryootje zelfs al bewoog. Dat kon ik nog niet goed zien... Ze deed de echo heel uitgebreid, om mij - ons - gerust te stellen. Daarna keek ze nog goed naar de rest van de baarmoeder, of er geen rare dingen te zien waren. Ook naar de eierstokken, die er ook weer goed uit zagen. Kortom, alles was in orde. Het vruchtje was nu een kleine 2cm! Om exact te zijn, 1,95cm. Ze maakte nog een fotootje en ik mocht me aankleden. Ze riep me nog na dat er geen bruinverlies te zien was op het echo-apparaat. Tijdens het aankleden hoorde ik mijn vriend haar ons medisch verhaal vertellen. Ze reageerde echt vol begrip en liet me toen ik weer was aangekleed een tabel zien. Op deze tabel stond de kans in % met 6 weken, 8 weken en 10 weken dat de zwangerschap goed/ niet goed verloopt na een goede echo. Met 6 weken is de kans dat de zwangerschap goed verloopt na een positieve echo 78%. Dat het nog misgaat 22%. Met 8 weken is de kans dat de zwangerschap goed verloopt na een positieve echo 98%. Dat het nog misgaat 2%. Met 10 weken is de kans dat de zwangerschap goed verloopt na een positieve echo 99,6%. Dat het nog misgaat 0,4%. Ze benadrukte dat de kans nu echt heel klein was dat het niet zou gaan. Hoe opgelucht ik was... Over de lichte test heeft ze niets gezegd en ik moest mijn vriend beloven geen testen meer te doen... De lichte test hebben we thuis direct weggegooid, slechte karma. Terug in de auto was ik erg emotioneel. Eenmaal thuis even een boterhammetje gegeten met mijn paps en vriendlief natuurlijk. Mijn vader was al een eind opgeschoten. Zo lief, zo fijn. Hij was ook erg opgelucht en ik heb gelijk een foto van de echo gemaakt en aan mijn moeder gemaild, die nog niets wist van deze rare ochtend. Deel twee volgt zo, mijn tekst was te lang .... Hieronder de bloemen van Moeders voor Moeders:
Daarna zijn naar de crematie van het nichtje van vriendlief was geweest. Dat was zo ontzettend verdrietig. Uiteraard waren zijn broers, hun aanhang en ouders er ook. Inclusief de Zwangere Schoonzus. Die het niet kon laten toen ik vertelde over onze ochtend, en de tabel van de gyn die mij wat had gerustgesteld, op te merken: "Nu kan het goed zitten en het zit ook vast goed hoor. Maarja, zekerheid heb je nooit. Het kan ook volgende week of met 16 weken nog misgaan." Heb maar niets gezegd. Ze is nu zelf 20 weken en had gisteren net de 20 weken echo gehad, waarbij ze te horen hadden gekregen dat alles er goed uit zag en ze een 'meid' verwachten. Dat viel ze wel even tegen, want ze waren ervan overtuigd dat het een jongen zou zijn. Moest er eerlijk gezegd wel om lachen. Nu weet ik dat vriendlief stiekem ook hoopt dat ons kindje een jongetje is, omdat er aan zijn kant van de Fam. nog geen jongetjes zijn en hij wel hoopt de 'naam' te mogen voortzetten als oudste zoon. Dus ik zeg vrolijk dat het een meisje is, zodat een van ons altijd gelijk heeft. En weet je, het maakt mij oprecht niet uit! Vind alletwee perfect. Het is wat het is en ik houd toch wel van het kindje! Vriendlief ook hoor, maar jullie snappen wat ik bedoel... Terug naar de crematie. Bij binnenkomst van de zaal werd je blik direct getrokken naar een groot diascherm waar mooie foto's van zijn nichtje middels een slideshow werden getoond. Van baby tot nu, met familie en vriendinnen en vooral van haar met haar zusje, die tevens haar beste vriendin was. Tranen komen dan onvermijdelijk, want het was zo een lieve, mooie, stralende, knappe meid. Altijd een lach en de vriendelijkheid zelve. Ze werkte op de kinderopvang op de babygroep. Veel mooie woorden, van haar zusje, haar nichtje, vriendinnen, een moeder die sprak namens de mama's van de baby's op de groep, een collega en tot slot een natuurgenezer bij wie ze heil hadden gezocht toen ze opgegeven was door de medische wetenschap. Mooie muziek, waaronder The Family Tree van Venice. Heel mooi. VENICE - The Family Tree - YouTube De zaal zag er ook mooi uit. Een witte kist met bloemen in het roze en paars. Aan weerszijden roze en witte hartjes ballonnen. Mooi en confronterend. En tijdens de muziek nog meer foto's. Volgens mij hield niemand het droog. Ik niet in elk geval. Heel dubbel. Kanker is ook zo een oneerlijke ziekte. Grillig en een gemene strijd, onvoorspelbaar en afloop onbekend. Van jong tot oud en hoe je ook leeft, gezond of ongezond, iedereen kan het krijgen... We waren rond 18u30 pas thuis en hebben wat gegeten - vriendlief had gekookt - met mijn vader. Na het eten nog even een ouderwetse puzzel (Sudoku uit het NRC van afgelopen weekend) opgelost. Vinden wij altijd een leuk vader-dochter-momentje . En rond 21u ging mijn vader naar huis. Nog even mijn moeder gebeld en merkte rond 22u dat ik onwijs moe was. Vandaag officieel dus een thuiswerkdag, maar ben nog altijd moe en nu nog steeds misselijk van mijn late ontbijt.... Vrees dat er van rapport uitwerken weinig komt... Gelukkig is de dealine maandag pas . Nou lieve meiden, een heel verhaal weer dus... Denk dat ik nu even een frisse neus ga halen en wat groente ga halen voor vanavond. Vriendlief eet niet mee, gaat hapje eten met zijn beste vriend, dus vanavond weer zelf koken . Veel liefs en fijne dag nog, X Hieronder de foto van onze kleine, met 8 weken en 4 dagen, nu 1,95 cm lang:
Wat een schrik! Gelukkig dat je snel terecht kon en dat het allemaal zo goed gaat!!! De kleine ontwikkeld zich goed!!! Dikke Knuffel
Even snel een berichtje van een meelezer: KV-testen (die van 2voor5) staan er om bekend dat ze na 8 wk zwangerschap lichtere streepjes gaan geven... Iets met dat de streep het te hoge HCG niet meer aankan en daardoor lichter wordt. Moet je maar eens Google-en! Veel succes met je zwangerschap!
Juul wat een verhaal zeg. En die angst,ik kan me niet eens voorstellen hoe bang je geweest moet zijn! Verschrikkelijk. Heerlijk dat jullie frommel toch helemaal in orde was en dat blijft ie ook gewoon. Op naar een lekkere dikke buikenzomer En natuurlijk gecondoleerd trouwens. Sorry was even te opgewekt misschien..
lieverd wat een schrik, maar niet meer testen, het blijkt dat testen lichter worden des te verder je zwangerschap vordert, klinkt raar maar het is zo...