Waarom zo weinig? Waarom bij jullie? Waarom, waarom, waarom???? Ik kan er geen antwoord op geven,ik zou zo graag t geheim willen ontdekken..... Moeten we 15.000 op de rekening hebben? Moeten we een groter huis kopen? Moeten we beide een betere baan? Moeten we niet meer verdrietig zijn? Moeten we eerst al dat andere doen, voordat "het hogere" ziet dat wij een kindje waard zijn? Als het daar toch eens aan zou liggen.... Ook ik weet t niet Juulz, en ik zou t geheim zo graag verklappen...... Het is zo oneerlijk verdeeld, en we moeten t er maar mee doen. Je vriendinnetje heeft natuurlijk wel gelijk. Misschien zijn deze 2 wel echte toppers, (Beetje foute woordspeling in t weekend van de toppers in concert.) en zijn dit de winnende! Ik hoop, duim, bid, brand kaarsen zo groot als ikzelf, denk aan jullie, en stuur posi naar jullie toe. Want als iemand t verdien om een of 2 kindjes te krijgen zijn jullie t wel. Ik zou je zoooo graag een dikke knuffel willen geven, een echte dikke "ik-sla-mn-armen-om-je-heen-en knijp-je-fijn" knuffel. Al helemaal na je priveberichtje, traantje over mn wangen, ik voelde de liefde. Dikke knuffel voor jou en ook natuurlijk voor Juulz-man.
Ik kom toevallig je topic weer tegen en vroeg me af hoe het met jou was na die enge bbz de vorige keer, maar ach wat had ik liever mooier nieuws gelezen, wat een enorme stomme klote tegenvaller nu dit Ik hoop echt voor jullie dat deze 2 hét zijn, maar ik weet dat je daar niks aan hebt. Sterkte!
ach nee meid. wat vind ik dit erg. weet niet zo goed wat ik moet zeggen om je op te beuren dus geef ik je maar een extra dikke knuffel. probeer te een beetje vertrouwen te hebben in de 2 emmy's die worden teruggeplaatst. het is in ieder geval een kans, altijd beter dan niets.
Lieve lieve juulz. Wat een verhaal en verdriet lees ik , kan het me heel goed voorstellen . Na zo veel eitjes er uit te hebben laten hallen. Idd wat een lieve familie heb jij meis koester dat goed he! Die twee mooie emmy s gaan het worden !! laat je ze tegelijk terug plaatsen? of gaat er 1 de vriezer in? Duim me een ongeluk voor je en denk aan je . Juulz Waar is mijn kanjer gebleven ik kan haar niet vinden! Zit ze onder een steen? nee waar is nou ? Ze drijft zich zelf toch niet in het nauw? De steun die ze mij geeft stuur ik weer terug naar har want zij heeft het nu hard nodig! Kanjer kom meis dit gaan ze worden ! Marnat roept de emmys in het lap toe en zegt lieve emmy s mama is er klaar voor en papa verlangt enorm naar jullie. Jut en jul zet hem op in de buik van een hele lieve mama. Dikke knuf van mij.
Lieve meid, Bij deze neem ik de hoop van je over! Want dat ga ik zeker voor jullie doen, hopen ennduimen en vertrouwen hebben!!!
Lieve Juulzon, Las net in het poffertjes topic dat je je net als Marjah zo ontzettend rot voelde, dus ik ben hier maar ff snel gaan spieken. Hoopte zo dat jij je 'gewoon kut' zou voelen en niet dat er negatieve dingen uit het lab bekend zouden zijn geworden en dat dat de reden zou zijn van je zo vreselijk naar voelen... Helaas dus wel... Ik huil met je mee en voel me door het lezen van jouw o zo herkenbare verhaal weer even een hele kleine en verdrietige gebroken Maartje van 23 oktober afgelopen jaar. De dag daarvoor had ik de punctie gehad. Heenweg in de auto waren we heel verdrietig geweest. Uit de FM's bleek dat ik echt bagger weinig follikels had maar we besloten toch de punctie door te laten gaan. Heenweg in de auto hadden we het over ECD... We zagen het echt niet meer gebeuren met mijn eigen materiaal. Toen ik echter om 11 uur bij kwam uit de narcose werd mij verteld dat er maar liefst 11 eicellen waren gevonden. Ik geloofde het niet, was boos en blij tegelijk. Boos omdat ze me in de maling namen of op zn minst niet goed geteld hadden want ik had toch maar heel weinig follikels?? En blij omdat zou ik dan toch echt zoveel eicellen hebben gekweekt? Ik vroeg de mensen in de uitslaapkamer of ze het nog een keer wilden checken of het wel echt klopte dat ik 11 eicellen had. Het klopte... Terugweg weer naar huis zaten we met hele andere emoties in de auto. We spraken verheugd over de cryo's die we zouden krijgen met deze waanzinnige score. Ik had waanzinnige buikpijn maar voelde me zo gelukkig met deze score. Bijna een Breezermeisjesopbrengst. Wat voelde ik me gelukkig. Tot de volgende ochtend. Toen mocht ik namelijk bellen met DD om te vragen of er embryo's waren ontstaan. Dat was er. Twee embryo's. Ik ging kapot van binnen. Ik weet dat ik het visitekaartje van de kliniek (het gewone nummer had ik wel in mn telefoon staan, maar omdat het zaterdag was moest ik op een ander nummer bellen) in mn hand had. Alles in mijn lijf verkrampte. Ook het visitekaartje. Nadat ik opgehangen had ben ik hysterisch gaan huilen. Alles in mn lichaam deed pijn. Kon niets anders dan huilen, krijsen en schreeuwen. Dit was onze laatste poging die de verzekering zou vergoeden en had ik dan weer alles voor niets gedaan? Zo voelde het op dat moment. We waren namelijk weer net als de vorige keer van plan om 3 embryo's te laten terugplaatsen en nu hadden we slechts 2 embryo's. Hoezo zouden dan deze twee wel blijven plakken?? Ik weet nog dat ik met Marjah ging MSN'n. Zij had eerder die week een nog afschuwelijker resultaat gehad... Niets bevrucht. Samen hebben we zitten huilen (bellen via webcam) achter onze computers. Vreselijk als ik terug denk aan die dagen, hoe verrot ik me voelde... Eerder hadden we namelijk eens uit 9 eicellen 5 bevruchtingen gehad en eens uit 7 eicellen 3 bevruchtingen. Nu dus slechts 2 uit 11... Maandag heb ik met het hoofd van het lab gebeld. Ik wilde weten hoe dit had kunnen gebeuren. Was er weer net als de vorige keer IVF uitgevoerd ipv ICSI? Vanwege mijn iets taaiere eicellen zouden we namelijk ICSI doen en geen IVF, ondanks Maartman zijn goede zaad. Volgens het labhoofd was er deze keer wel keurig ICSI toegepast. Van de 11 eicellen bleken er 7 geschikt voor ICSI, 3 daarvan waren niet rijp genoeg. Die hebben ze nog geprobeerd na te rijpen/broeden in de broedstoof. Tevergeefs. Uiteindelijk zijn er 3 bevrucht. Maar eentje was verkeerd gedeeld en die moest vernietigd worden. Daarom dus slechts 2 embryo's. Ik wilde deze keer een dag 5 TP om te weten of onze emmy's die dag wel haalden. Het labhoofd wilde op maandag als ik dat perse wilde wel ff in de broedstoof kijken om te checken hoe het er voor stond met mijn twee emmy's, maar hij gaf aan dat liever niet te doen om het klimaat in de broedstoof niet negatief te verstoren. Ik kon beter wachten tot aan woensdagochtend. Dan zouden we horen of die twee emmy's nog leefden en of ik dus een TP zou krijgen. Die ochtend werd ik gebeld. Ik kreeg een TP. Van 1 embryo. Die andere had dag 5 namelijk niet gehaald. Hysterisch verdrietig was is. HOE kon 1 embryo nou blijven plakken als 3 dat niet deden, als 2 dat niet deden??? (eerst TP en cryo TP bestond namelijk uit 2 emmy's per keer) Ik wilde niet eens naar DD rijden. Was toch nutteloos. Ik zou nooit mama worden... Toch zijn we die 27e van oktober naar DD gereden. Om 1 embryo op te halen. 11 dagen later teste ik positief. Over 4 a 5 weken mag ik werpen... Lieve Juulzon, Waarom ik dit hele verhaal hier schrijf? Ik weet &!@#$%#@!# dat behaalde resultaten van andere mmmeisjes geen garanties bieden voor jou, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar je schreef ook dat als iemand een positief verhaal had, je die graag wilde horen. Daarom schrijf ik je dit. Wetende dat dat geen garanties voor jou biedt, maar misschien lukt het je wel om een klein beetje moed te putten uit mijn verhaal. Ik gun het je namelijk zo. Ik hoop dat jij en Juulzonman elkaar heel stevig vast weten te houden en er voor elkaar blijven weten te vinden en elkaar door deze vreselijke kutzooitijd weten te trekken. Dikke kus
Shit, shit en nog eens een dikke SHIT! Ik zit gewoon te janken, laat staan hoe jij jezelf zal voelen! Meisje nog aan toe, dit verdien je niet, ik had zoveel positieve hoop voor je, dit doet me enorm veel pijn, laat staan jou en je geweldige vriend. Lieve, lieve schat! Ik ben zo blij dat Maartje dit prachtige verhaal heeft geschreven, het moet toch wat hoop geven al snap ik als je momenteel niet zo hoopt. Toch is mijn andere forumgenootje (zit niet hier) zwanger geraakt van 2 embryo's met veel fragmentatie + ze waren maar 4 cellig. Ze heeft inmiddels een gezond zoontje! De artsen gaven haar weinig kans die behandeling, maar desondanks is haar ventje er. Ik hoop lieve lieve jUulz, dat je ergens nog de kracht vindt om wat hoop te hebben! Als jij het niet hebt, dan ga ik heel hard voor je hopen! Ik ga ook heeelll veel kaarsjes branden. Als er wat is, je hebt me nummer! SMS!!! xxxx
Lieve Juulz, geef de hoop alsjeblieft niet al op meid, geef die 2 embryootjes nog een kans zich te bewijzen!
Lieve Juul, Wat een ontzettend klote verhaal weer..waarom nou weer bij jou, waarom krijgen sommige mensen zoveel shit over zich heen terwijl ze iets zo graag willen.....Zit hier met tranen in mijn ogen te lezen hoe je je voelt en kan me het zo goed voorstellen hoe klote je je voelt en hoeveel verdriet je moet hebben... Toch put ik ook hoop voor jou uit de positieve verhalen die ik hier lees. Ik ga niet zeggen dat het goed komt want helaas weten we dat niet...maar ik ga wel heel heel hard voor je hopen dat deze 2 frummels het toch gaan redden en je over 2 weken een positest in handen hebt. Hele dikke knuffel meis...xxx
Lieve Juul, Kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen na het lezen van jouw berichtje. Het verdriet, de wanhoop en de frustratie is er zo in terug te lezen, dat het voelbaar is... Waarom, waarom, waarom? Dat is de vraag die steeds door mijn hoofd gaat. Ik vind het zo oneerlijk voor je, zo gemeen! Maar de berichtjes eronder geven toch een beetje hoop, het kan wel, er is een kans en al is die klein, hij is er wel! Maar dat de teleurstelling nu overheerst begrijp ik heel goed. Toch hoop ik zo dat jouw 2 embryootjes zullen bewijzen dat het ook anders kan en dat er een prachtig kindje uit mag voortkomen, misschien zelfs wel 2! Het is je zo gegund Juul, ik zou willen dat dat genoeg was, dan had je inmiddels al meerdere kinderen rondlopen hihi! Maar ik duim en hoop voor je, dat het goed komt en dat je het vertrouwen weer een beetje terug vindt. Dikke knuffel voor jou!
Het weer huilt met me mee. Treurige regendruppels uit een kleurloze herfstachtige lentelucht. Heb me nadat ik hier had zitten schrijven maar even opgefrist en geprobeerd 'den schouders er weer onder te zetten'. Vriendlief had allemaal lekkere verwendingen (zelfs dingen die ik niet op het lijstje had gezet ) meegenomen. Hij is er ook wel ontdaan van merk ik. "Misschien waren het dan toch mijn zaadjes", mijmert hij. "Dat was dit keer het enige wat anders was toch?". Ik zeg dat het aan tal van factoren kan liggen waar we nu toch geen invloed meer op kunnen hebben. Dat we slechts kunnen hopen dat embryootjes mooi doorgroeien vannacht, dat ze dan in ieder geval 8-cellig zullen zijn... En dat er niet nog meer fragmentatie is ontstaan. Hij vraagt wat ik wil doen. Wil ik nog even naar het centrum? Misschien is het immers wel even goed voor mij om eruit te gaan. Even wandelen? Ik stop de utrogestan voor vanmiddag in de tas en we gaan. Mijn koude hand in zijn warme. Benoem mijn lijstje hardop: even naar de opticien om een bril uit te zoeken (mijn ogen zijn vorige week al opgemeten), naar de etos voor shampoo&conditioner en Zwitsal badschuim: mijn kleine neefje van anderhalf komt volgende week namelijk een nachtje logeren en hij is dol op in bad gaan. Verder had ik eigenlijk nix nodig. Het is druk bij de opticien en ik pas wat brillen. Vriendlief geeft goed advies en we zijn er redelijk snel uit. Bonnetje maken en verzekeringsgedoe in de computer zetten duurt nog langer . Als we de miezerige winkelstraat doorlopen naar de overvolle etos merk ik op dat ik al even niet aan het telefoontje van vanmorgen heb gedacht. Vriendlief knijpt me in mijn hand. Voor de verandering loop ik de etos doelgericht door en sluit aan in de lange rij. Eenmaal buiten slenteren we over de markt en kopen verse nootjes. Vind ik altijd een ultieme luxe. Als het begint te regenen schuilen we in een gezellig caféetje waar een typische ontspannen zaterdagmiddag sfeer hangt. Vriendlief bestelt een biertje en ik warme latte machiatto, extra heet. We kijken elkaar aan en ik zeg dat ik blij ben dat we er even tussenuit zijn gegaan. En dat ik echt probeer positief te zijn... en oprecht hoop dat deze laatste twee embryootjes plakkertjes mogen zijn. Of in elk geval eentje. "Dat hoop ik ook lief, dat hoop ik ook". Hij informeert hoeveel het kost om naar Dusseldorf te gaan. We zouden deze zomers anders willen kijken of we de tuin nog zouden kunnen doen, maar ik heb gezegd dat ik liever een reserve hou voor de extra kosten voor Als Dan... We hebben het over een backup plan. Ik vertel het verhaal van Maartje en zeg dat ik eens met haar wil afspreken om advies te vragen Als Dan...Lees: als de twee embryootjes niet blijven plakken. Vertel over haar positieve ervaring in Dusseldorf en de bloedonderzoeken die er wellicht nog bij mij gedaan zouden kunnen worden. Dat we daar dan deze zomer voor zouden kunnen nemen en na september, als we opnieuw op vakantie zullen gaan, er dan weer tegenaan zouden kunnen. Vriendlief knikt instemmend en knijpt opnieuw in mijn hand. Hij zegt dat het voor hem ook meer impact heeft dan hij dacht. Dat hij ook iedere keer van de hoopvolle wolk afvalt. Dat begrijp ik natuurlijk. Ik geef aan dat ik voor mijn gevoel in ieder geval alles geprobeerd wil hebben voor we het op geven. Dat ik mezelf niet recht in de spiegel zou kunnen kijken als ik mogelijkheden open laat. Pas als de wetenschap me afschrijft, kan ik me erbij neerleggen. En dan zal ik dat ook doen. "We wachten nog maar even af lief", zegt vriendlief. "En nu gaan we het weer over andere dingen hebben". "Da's goed", zeg ik, "Maar ik moet wel even naar de wc voor de utro". Dat mag. De wc is onwijs smerig. Er is slechts één damestoilet en laat ik nu nét de pech hebben dat vóór mij - ik zie haar nog waggelend weglopen - een zeer dikke dame met uitgegroeid waterstofperoxide haar in een te strakke legging met tijgerprint tenuetje erover op smalgehakte pumps - is geweest en een haast ondraaglijke stank heeft achtergelaten. Geen idee wat zij gisteravond gegeten heeft, maar ken je die kantoorcomedie waarbij iemand om de stank te verdelgen een aansteker aansteekt en de wc ontploft? Nou, zo rook het daar ook. Probeer mijn reukzin uit te schakelen, doe een plas (hangend boven de ongetwijfeld verwarmde wc-bril) en huppakee, de utro er weer in. Haast naar luchthappend keer ik terug naar het tafeltje. Vriendlief moet hard lachen om mijn verhaal en vraagt of deze Miss Piggy hier ergens zit. Ik bespeur (ha ha) haar nergens. Als we terug naar huis wandelen, regent het nog een slagje harder. "De wolken vinden het ook niet leuk", denk ik. We lopen gestaag door. Thuis de lampjes aan en vriendlief schenkt zichzelf een roséetje in. Voor mij een jus. We zetten de nootjes in gezellige bakjes op tafel en - heel gezellig - ik achter mijn laptopje ZP checken en hij lekker achter de I-pad. En dan lees ik weer die lieve berichtjes hier.... Ja Marjah-lief, *wishfull thinking*... daar weten jij en ik helaas teveel vanaf... Maar ik blijf mijn best... EN ik 'think ook wishfull' voor jou. Opdat 'our wishes may come true'!!! Brabbeltje, dankje meis. Die knuff is fijn. Ik knuff je terug. Schatje! Marni, Salcia,Zeehondje, Lief en Dancer: dankjullie wel meissies! Superlief! Aan het geduim en hopen van alle lief MMM-meisjes gaat het niet liggen! Marnat: Wat een lieve woorden... terwijl je zelf ook in een afwachtende gaanzegroeien fase zit. Ja, ben even niet zo optimistisch als ik normaliter probeer te zijn. Voel me een beetje bedrogen door mijn eigen lijf. En ik weet wel dat ik nu juist lief moet zijn en vertrouwen moet hebben in die 2 emmy's... Maar waarom is dat zo moeilijk? Omdat ik zo bang voor de zeer waarschijnlijke teleurstelling. Dus ik hoop dat de emmy's heel goed naar Tante Marnat luisteren . Maartje!!! Hoe lief! En hoe wonderbaarlijk blijft jouw verhaal. Dank voor het delen en het hier opschrijven. Herken op mijn beurt ook weer zoveel van jouw ervaring en reacties. Wat ik hierboven al opschreef, wil echt gauw eens ECHT die thee komen doen. Bedenk me eigenlijk dat ik nog nooit écht gesproken heb met iemand die in hetzelfde schuitje zit / zat, behalve dan hier op papier. En jij hebt altijd wel erg goede tips en adviezen. Ga je straks even PB-en... Maar nogmaals, dank voor je verhaal en ik hoop zó ontzettend dat ik jouw voorbeeld mag opvolgen.... Babii, dankjewel schat. En nog een hoopvol verhaal. Ga - al is het maar voor de embryootjes - onwijs mijn best doen om mijn kracht te herwinnen. Het verhaal van Maartje en het verhaal wat jij beschrijft, dat helpt wel. Wonderen bestaan! Toch...? Ja. Enne, ik duim gewoon voor jou door. Doortje, dankjewel meis. Wat je zegt, de kans is klein, maar een kans is een kans. Probeer dat ook in mijn hoofd te stampen. Zeg dan heel hard, opgeven is voor losers (en dan zeg ik in al mijn kortdurende zelfmedelijden: maar ik ben ook een loser...). Nee, zonder gekheid, je hebt wel gelijk en ik doen mijn best. Hoe voel jij na de terugplaatsing van je topper? 2 juni komt ook al dichtbij hé... Ga je eerder testen of kun je je geduld bewaren? Zoals iedereen hier weet ben ik wat dat betreft een hopeloos geval... Anyway... Ga nu even mijn laptopje opij leggen en kom straks weer even aanwaaien. Maar wil jullie lieve meelezende meiden enorm bedanken. Van me af schrijven en jullie begripvolle, meelevende reacties lezen helpt. *hopelijk helpt het de emmy's ook*. Morgen in elk geval een update na de TP. Knuf voor allemaal!
Wat een vreselijk nieuws voor je juulzon. Zoveel eitjes en nu zo weinig bevruchtingen. Dikke knuffel en misschien toch vragen of icsi een optie is? En hopelijk is dit toch een toppertje wat je terug krijgt en blijft het plakken. Hoop het zo voor je.
Zonnetje, wat jij zegt, heb ik over zitten denken. Misschien dat mijn eischilletjes, zoals Maartje ook benoemde, wel wat 'taai' zijn. Bedoel, waarom anders maar zo weinig bevrucht? Ga dit morgen wel navragen.... Hopen maar op die topper.... xxx
Lieve Juulz wat lees ik nu toch wat een ongelofelijk k*t nieuws lieverd!! Echt waar, dat jullie dit weer moet over komen is zooooooo oneerlijk lieverd!! Kan er gewoon niet met me koppie bij. Hier ook hoor bij de eerste punctie, 17 folikkels, 2 bevrucht!! Wat was ik boos en verdrietig. Maar wat betreft de fragmentatie heb ik wel een beetje een opbeurend verhaal voor je, wij hebben tot nu toe elke keer fragmentatie gehad, we krijgen ook altijd een foto mee uit het lab van de emmy en daarop zag ik altijd al de fragmentatie, en dan zonk de moed me al ver in de schoenen!!!! De laatste keer heb ik ook tegen me vriend gezegd dat ik de foto niet wilde zien, zo kon ik immers ook niet negatief denken! Komen we in het kamertje, normaal zei de gyn nooit wat over de fragmentatie en juist nu ik het niet wilde weten benadrukte die even fijn dat onze cryo toch wel heeeeel veel fragmenten had! Fijn dacht ik nog!!!! Maar ik moest positief denken, fragmentatie of niet, deze bleef gewoon plakken!! En hoe frapant ook, het is wel DIE emmy geweest waar ik swang van ben geworden!! Weliswaar niet blijvend, maar wel de emmy die het als enigste gelukt is positieve testen te geven! Dus ik trek me echt niks meer aan voortaan van fragmenten want het zegt dus echt niet alles!! Dat moet jij ook in je achterhoofd houden lieve schat! Het belangrijkste is nu dat je rust creëerd in je hoofd en je voor deze 2 emmy's een prachtig mooi veilig plaatsje creëerd want dat verdienen ze! Zet hem op vandaag lieverd!! Dikke knuff
Lieve Juulz, Ik lees en leef ook stevig mee (aan de zijlijn) en wens je veel vertrouwen en rust toe zo met de terugplaatsing. Wat was dat een nare tegenvaller gister om te lezen, bah! Ik moest ook meteen terug denken aan (en huiveren over) dat afschuwelijke telefoontje van het lab dat geen van onze eicellen bevrucht waren .. Om daarna het verhaal van Maartje te lezen hielp mij wel om open te staan voor de wonderen die kennelijk en gelukkig de wereld nog niet uit zijn. Ik wens je embryootjes alle kracht en vitaliteit toe om zich mooi verder te delen en zich muurvast in te nestelen, op zijn minst voor de komende acht maanden. En ik moest ook even flink grinniken over je wc-anekdote, vergelijkbaar met Toren C-scene (die bedoelde je toch? )
Duimelot Ja, die bedoelde ik!!! Dank voor het zijlijnen Lief! Shantii Probeer echt positief te denken hoor... Maar is zo moeilijk.. Hieronder verslagje van vandaag: Zondag 29 mei Pregnyldag 6 (157) / Punctiedag 4 / TPdag 1 Voel me nog steeds leeg en verdrietig, kan er niets aan doen. Zou willen dat ik mijn geloof, mijn optimisme, mijn hoop en het vertrouwen terug kon toveren, maar mijn hart huilt. De angst dat het moederschap niet voor mij is weggelegd, neemt voor het moment de overhand. Ons nieuwe huis wat we in 2009 kochten had allang een kinderkamer moeten hebben. Maar nee, de tuin is een grote rotzooi en straalt de troosteloosheid van hoe ik me voel uit. Kaal, met een grote berg puin. Scherven glas en woekerend onkruid, wat in mum van tijd terugkeert als je het weghaalt. Geen enkel teken van nieuw leven. Ik symboliseer de berg puin als mijn hoop, dat compleet aan diggelen ligt. Het woekerend onkruid wat ik tevergeefs probeer te verdelgen, is als het verdriet waar ik keer op keer mee geconfronteerd wordt. En dat er geen nieuw leven groeit, behoeft geen toelichting… Dat positief denken voor mij momenteel echt geen zin meer heeft, staat buiten kijf. Bedoel, heb gisteren ondanks het teleurstellend telefoontje mijn best gedaan. Echt waar. Heb me zelfs tot God gericht en gevraagd of hij, als Schepper van Het Leven, de embryootjes wilden helpen. Gevraagd of ik alsjeblieft mama mag worden. Maar denk dat Hij het te druk heeft om mijn nodeloos gebed aan te horen. Of wellicht is het omdat ik geen kerkganger ben? Afin, we moesten ons om 11u melden. Keurig op tijd. Was natuurlijk alweer vroeg wakker, want had de ijle hoop dat het positief denken misschien tóch geholpen zou hebben. Kouwe kermis. Mijn verstand weet inmiddels weer beter. Alsof gedachten die zich puur afspelen in je hoofd ook maar van enige invloed kunnen zijn op wat zich er in een kweekschaaltje in een laboratorium afspeelt?! Get a life. Dat is niet hoe wetenschap en statistiek werkt. Analist A. en dr. H. schudden ons de hand en analist A. deelt het resultaat mee. Van de 12 eicellen zijn er dus twee embryo’s ontstaan die ze gaan terugplaatsen. De anderen hebben het niet overleefd. Er waren van de 12 eicellen 7 bevrucht, maar slecht of niet gedeeld. Ik stel vragen: “Wat kan volgens jullie de oorzaak zijn dat er maar 7 bevrucht zijn?” en “Wat kan een rede zijn waarom de andere bevruchte eicellen niet zijn doorgedeeld?” en “Waarom is er dan eigenlijk geen ICSI toegepast? Had dat dan niet alsnog kunnen gebeuren?” en “Wat is de kwaliteit van de embryo’s die er wel ontstaan zijn?”. Analist A. kijkt naar dr H. Dan krijg ik het bekende praatje dat ze mijn teleurstelling goed begrijpt en dat zij het ook anders hadden willen zien. Dat er talloze factoren kunnen zijn. Dat het kan zijn dat de eicellen niet goed rijp waren of dat de schilletjes van de eicellen toch te hard zijn geweest. En ja, ICSI zou een volgende keer als ik weer 12 eicellen heb wel overwogen kunnen worden. Dat ze de helft met ICSI en de andere helft met IVF doen. Maar dat dat niet altijd succes hoeft te hebben, helemaal niet als de eicellen niet rijp zijn. Ik herinner me dat dr C. had gezegd dat de eicellen er allemaal mooi uitzagen. Het lijkt of dr H mijn gedachten kan lezen en ze zegt dat de buitenkant van een eicel niet iets hoeft te zeggen over de binnenkant en de rijpheid. Dat ze deze embryo’s terugplaatsen, wil zeggen dat ze er vertrouwen in hebben dat er een kans van slagen is. Ik herhaal mijn vraag en informeer naar de kwaliteit van deze embryo’s. Ondertussen voel ik de bekende brok in mijn keel van onmacht en frustratie en ik vecht tegen mijn tranen. Weer kijkt analist A. naar dr H. Alsof ze wacht op toestemming voor het geven van antwoord. Een embryo is van goede kwaliteit (zegt ze) en de ander iets minder. Het antwoord komt er niet van harte uit en ik voel me haast een ondervrager als ik doorvraag en om toelichting vraag. Een embryo is 6cellig, de ander 4cellig. *zucht* “En hoe zit het met de fragmentatie? Ik begrijp dat dit vaak meer zegt dan de delingen?”. De 6cellige zit in fragmentatieklasse 2, de 4cellige in fragmentatieklasse 3. Ik merk op dat ik dan toch zou kunnen constateren dat de 4cellige klasse 3 toch geen matige, maar slechte kwaliteit is. Immers,zou een embryo op dag 3 niet 8-cellig moeten zijn? En bij voorkeur géén of fragmentatie 1 moeten hebben? Dr H. neemt het woord van analist A. over en geeft aan dat het best zo kan zijn dat de volgende deling nog plaats moet vinden. En dat ze vrouwen heeft gezien die met deze kwaliteit of zelfs slechtere kwaliteit wel zwanger zijn geworden. Dat ik positief moet denken. Ik zwijg. Vriendlief legt uit dat we al zoveel teleurstellingen achter de rug hebben en dat het moeilijk is om positief te blijven. Helemaal na het Thailand-verhaal. Ze knikken begrijpend. “Maar echt,” zegt dr H. “We zouden ze niet terugplaatsen als we zouden denken dat er geen enkele kans is. Het kan echt goed gaan. Heb alsjeblieft een beetje vertrouwen.” Ik knik maar denk er het mijne van. Wat weten zij nou van vertrouwen hebben? Geloven ze echt in de kracht van positief denken? Als dat zo was, dan lagen er nu 12 topembryo’s! Dan mag ik me omkleden en plaatsnemen op de stoel. Waar ik normaliter wel vol praatjes en een positieve mood ben, in gedachte tegen de embryootjes praat, ben ik stil. Vecht op de stoel tegen mijn tranen. Een gevecht wat ik niet win, want er biggelt een traan over mijn wang. Vriendlief legt zijn hand op mijn borst en zegt zacht “Het komt goed schatje, echt…heus”. De dr H. brengt de eedenbek naar binnen en schraapt wat weg. De baarmoeder ligt er mooi voor. Ze knijpt me zacht in mijn been en geeft bij analist A. aan dat ze er klaar voor is. Ik kijk niet eens, maar voel de spanning van opgekropt verdriet. Leg mijn hand op mijn buik en doe een poging de embryootjes welkom te heten. “Vecht maar kleintjes, laat zien dat jullie het kunnen…”. Dr H. zegt dat ze op de juiste plek, precies in het midden van de baarmoeder zitten. Dat ze ze ook heeft toegesproken en heeft gezegd dat ze maar goed moeten innestelen en doorgroeien. Dat vind ik dan wel weer lief. Ik glimlach lauwtjes, de tranen nog in mijn ogen. Ben op. Voel me moegestreden, teleurgesteld. Als ik me weer heb aangekleed geeft ze me een kaartje voor een nieuwe afspraak: 7-7. Voor de echo. En áls het niet voor de echo is, is het voor een vervolg gesprek. Ik zie dat er een andere naam op staat , die van dr He. “Niet met dr D.?” vraag ik. Ze is al met verlof, gebaart dr H, met een bolle buik. (Dr D is namelijk zwanger). Ze geeft aan dat het secretariaat deze arst heeft bepaald en dat we anders ook kunnen bellen en kunnen aangeven of we iemand anders willen. Het gaat een beetje langs me heen, het zal wel. Dat zeg ik uiteraard niet en ik bedank de dames vriendelijk. “En positief blijven hoor”, zegt ze bij het afscheid met een kneepje in mijn hand. “Ik zal het proberen”. Vriendlief zegt voor de optimistische noot “Maar in principe ben je nu gewoon zwanger!”. Dr H. glimlacht en zegt dat ik me in elk geval maar even zo moet gedragen. Terug in de auto ben ik stil en ik huil. “Liefje, wat is er nu toch allemaal?”, vraagt vriendlief bezorgd. Met een trillende stem zeg ik dat het even niet meer kan, geloven en hopen. Ik wil zo graag, maar het is op. “Kan ik iets voor je doen?” vraagt hij met grote ogen thuis. “Of wil je even schrijven? Zal ik je maar laten?”. Ik ga naar boven en schrijf…. Ga zometeen even onder de zonnebank liggen. Interesseert me even niet of het slecht is of niet. Even warm worden. Wie weet vinden de embryootjes dat wel fijn…. Ze zitten nu al ruim een uur in mijn buikje. Ik vraag ze fluisterend in gedachten of ze mij willen laten zien dat wonderen mogelijk zijn…”Blijven jullie er alsjeblieft nog 8,5 maand zitten?”.
Ohh lieverd wat heb je weer mooi geschreven. Helaas weet ik niks over fragmentatie en zo, dus kan daar ook niks over zeggen. Maar je gevoel is te begrijpen, het hele IVF traject is al zwaar genoeg, en jullie hebben dan ook net ff wat extra's doorgemaakt. Het is voor jullie nog net wat emotioneler na de vlindertjes en het hele Thailand verhaal. Je mag je ook moe voelen, en teleurgesteld, maar geef deze emmy's wel een kans. Een kans om zich te bewijzen, en uit te groeien tot jullie eigen kleine Juulz-meisje of Juulz-jongetje. Jij weet altijd weer kracht te vinden, en ik weet bijna zeker dat het je nu ook weer gaat lukken. Neem even de tijd voor jezelf, en probeer even terug op de rit te komen. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar je kan t, jij bent een sterke vrouw Juulz! Als je wilt pb-en, ben je altijd welkom. Dikke knuffel lieverd!
Hai Juulz, Wij kennen elkaar niet echt, maar sinds je Thailand verhaal volg ik je wel. Ik vind het knap hoe je alles hier verwoordt, regelmatig lees ik je verslagen met een brok in mijn keel. Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen en duim, hoop, bid voor je dat deze embryo's iedereen verbaasd zal doen laten staan en zich heerlijk bij je innestelen. En dat de berg puin en onkruid snel volstaat met mooie bloemen.... Liefs, Sonne
Lieve Juul, ik ook zal hopen en duimen dat in ieder geval een van deze emmy's blijft plakken. (ik spreek je emmy's even toe) *blijf lekker warm bij mamma zitten* een hele dikke knuf