Lieve Juulzon, Mijn test was OMO WIT, ik hoop dat jouw test vrijdag ARIEL COLOR zal zijn. Ik hoop dat met heel mijn hart. Liefs Nataly
Lieve Juulz, Ik heb de film afgezet. Kon er niet zo goed tegen. Ik ben ook heel hard voor je aan het duimen. Knuffel
Lieve Juul, het weer hier huilt enorm hard met jouw gevoel mee. Maar de zon gaat hierna schijnen. Daar ben ik van overtuigd. Ik ga voor een 2e streepje voor jullie. Dat deze roze of blauw mag zijn en blijven. Dikke knuffel!
Maandag. Het weekend is weer voorbij. Een grijze, sombere dag. En zo voel ik me ook. Heb voor de gelegenheid maar een omo-wit vestje aangetrokken, passend bij de test van vanmorgen. Echter, de testjes die ik doe, zijn dus altijd met maximaal 4 uur oude urine, om er maar even een urigeen detail in te gooien. Maar ik moet s nachts soms wel 2x mijn bed uit om te plassen. En nee, zoveel drink ik niet. Zit geloof ik tussen de oren. Net als ik wakker word omdat ik iets hoor of iets tegen me aanvoel. Heb dat dus ook inwendig. Als iets voelt (pijn of druk of wat dan ook), dan word ik er wakker van. Hoogsensitief, want heb dat ook met licht en ruimtes. Als iets niet klopt, dan merk ik dat. En nee hoor, ik heb geen 6e zintuig of dat ik dingen aanvoel. Alleen heel gevoelig, wat soms erg lastig is. Merkte vanmorgen in de auto dat ik helemaal geen zin heb vandaag. Het viel me mee, want meestal heb je op zon dag dan allerlei flauwe toevalligheden tegen je: stoplichten die niet mee werken, files, maar ik kon in een keer doorrijden. Geen nieuws op de radio geluisterd, maar gewoon even muziek geluisterd. En in gedachten gezeten. Zelfs de vrolijke, felrode klaproosjes die je nu overal ziet, ook langs de weg, stemden me niet vrolijker. Ik vroeg me af of hun roodheid een voorteken was van wat me deze week weer te wachten staat. Bedacht me dat ik vriendlief maar weer eens ouderwets zou gaan mailen, om hem een beetje uit te leggen dat ik in mezelf gekeerd ben en dat het niet aan hem of aan ons ligt. Dat weet-ie natuurlijk wel, maar soms heb ik het nodig om het dan nog een keer te zeggen. Alsof ik me er anders schuldig voel. Van werken komt niet veel. Moet nog een verslag maken en een belangrijk overleg voor donderdag uitwerken en kan de energie niet vinden. Mijn onderbuik steekt ook een beetje, alsof ik de hele tijd naar de wc moet, maar nee dan hoef ik niet echt. En ik heb het koud. Alsof ik niet helemaal fit ben. Of geef ik gewoon toe aan mijn buiigheid van het moment? *zucht* Ga maar even een poging tot werken doen. Dat ik in elk geval een begin heb. Want als ik niks doe, schiet het ook niet op. En dan voel ik me er ook niet goed bij. Maar ja, je ergens toe zetten is soms het meest lastig . xxxxx
Hier weer tranen in mijn ogen van het stukje van gisteren. Ik herken zoveel van je emoties bij mezelf. Een hele dikke knuffel en sterkte deze week juulzon. Het is allemaal zo oneerlijk en onzeker inderdaad. Ik blijf voor je duimen. @nataly: balen dat je test omo-wit was. Ook een knuffel voor jou
Zooooo, vallen de dikke druppels bij jou ook uit de grijze wolken? Uhm, alweer wat werk verzet? Ik wel, de was is grotendeels weg, zeker de strijk. Nog even wat boodschapjes gedaan en ja... bijna de dag om. Heerlijk als je vrij kan zijn. Je heb trouwens pb.
Juulzon, ik lees regelmatig mee en ik wil niet irritant doen, maar veel plassen én koud... Dat had ik ook toen ik totaal onverwachts zwanger bleek te zijn! Als je nou ook nog alles uit je handen laat vallen, dan heb ik goede hoop hoor! Ik had ook totaal geen hoop dat ik zwanger kon zijn! Ik bedoel: meteen naar ICSI omdat het zaad van mijn vriend zo slecht was dat IVF niet eens een optie was, ik zelf aan het klooien was met te dun baarmoederslijmvlies en een cyste, waardoor een tp al niet eens zin had! Wie verwacht dan dat ik tijdens een keukenverbouwing, stiefmoeder in het ziekenhuis en knetterdruk op mijn werk, op de NATUURLIJKE manier zwanger raak??? Het was dat ik 's middags naar de gynaecoloog moest om te kijken of de cyste weg was en we met een tp verder konden gaan en ik eigenlijk voor de zekerheid een restje deed, omdat ik toch wel een week overtijd was en ik niet wilde dat de gynaecoloog moest zeggen dat ik zwanger was. Maar jeetje, wat sta je dan raar te kijken als je 2 dikke strepen hebt! Maak je ook vooral geen zorgen over je negatieve gevoelens. Het kindje in mijn buik heeft de 1ste weken alleen maar stress gehad en geen enkele positieve boodschap en die heeft toch ook totaal tege de verwachtingen in, gedaan wat ze moest doen! Als deze emmy's willen blijven zitten, doen ze dat echt wel! Of jij er nou in gelooft, of niet, hihi. Heeeeel veel sterkte deze week! Ik weet uit ervaring dag dit de allerergste week is, maar hij gaat voorbij, echt waar!
Lieve Juul, Kom je even een knuffel geven... Ik hoop zo dat die omo-witte test je binnenkort verrast en ariel-color kleurt! Denk aan je en duim voor je! Liefs, Door
Lieve Juulz, ik blijf je volgen hoor meid. Wat kun je je gevoelens toch mooi opschrijven zo Herken er zoveel in. Ik blijf voor je duimen en hoop bid en brand kaarsjes voor je dat deze poging jullie poging is.... Dikke KNUFFEL.
Hey lieffie, Blijf positief hoor, geen bloed geeft moed, en steekjes zijn ook goed! Heb zelf de eerste dagenv eel buikpijn gehad, nu is het weer weg *klopt af*. Ben er zelf ook erg bang van dat het niet raak is, maar we moeten blijven hopen voor ons/onze wondertje(s). xxxxx
Lieve Juulzon, Weken geleden ben ik zomaar op jouw blog beland. Veel terug gelezen en lees nu regelmatig mee. Heb enorm getwijfeld of ik iets moest schrijven. Zit je daar wel op te wachten...weken gingen voorbij dat ik het wel wilde maar niet deed....en dan vorige week had ik zelf een positieve test. Nu moet ik helemaal maar niks schrijven dacht ik... Maar ik zit nu wederom met tranen in m'n ogen van het stukje dat je hebt geschreven en ik wilde je gewoon laten weten dat ook ik voor je duim en regelmatig aan je denk. Alle beetjes helpen...dat hoop ik oprecht. Ik vind je een enorme doorzetter en een ontzettend krachtig persoon. Ik heb vreselijk veel bewondering voor je. En ik hoop met heel m'n hart dat je deze week een prachtige gekleurde test in je handen hebt. Veel liefs, Chicken
Dinsdag 7 juni Pregnyldag 15 (0,35) / Punctiedag 13 / TPdag 10 Merk dat ik buien heb . Was vandaag moe, slecht geslapen, raar gedroomd (klein babytje zo groot als mijn hand, nog niet af op mijn hand, het bewoog, maar zat niet in mijn buik. Wat moest ik ermee? Kon het terug in mijn buik? Dat kon, maar zou heel veel pijn doen. Ik zei dat ik er alles voor over zou hebben als het kon en het zou leven. Het werd teruggestopt in mijn buik en ik was reuze onzeker of het nog leefde .). Als onzekere kruidvatsponserende testmaniak nog weer een test gedaan. Op mijn werk notabene! Had de laatste keer s ochtends om 08u geplast en de hele ochtend alleen maar overleggen gehad en gezeten. Heb mijn plas opgehouden tot 13u, dacht dan is-ie toch geconcentreerd genoeg?! Om 13u een testje gedaan Meende een hééééééle lichte schaduw te zien. Dus toen ik thuis was, om 18u, weer, getest, maar die was weer zo goed als omo. Ja, ik weet het, maak mezelf gek en zoek naar zekerheid die er gewoon niet is. Waarom kan ik me niet berusten in het lot? Alsof testen de boel verandert? Ja, ik wil weten waar ik aan toe ben, zodat ik me kan voorbereiden , maar: dat kan niet! Alsof ik minder verdriet heb als ik het nu al weet . Alsof ik opgelucht ben als er een streepje zou staan, want mijn ervaring is nog nooit positief geweest. Er kwam altijd wel bloedverlies *zucht*. Mijn vader is vandaag dus bij ons thuis aan het klussen. Hij heeft allerlei dingen gedaan. Balkonbeschutting gemaakt, in elkaar gezet en getimmerd en toen ik thuis kwam was hij bezig de nieuwe Pronkkast (van de VT collectie) in elkaar te zetten. Als hij dat af heeft, vraagt hij me hoe laat mijn vriend thuis komt. Ik zeg dat ik geen idee heb, meestal tussen 18u en 19u. Mijn vader vraagt het, omdat hij anders toch nog even de balkontegels kan gaan doen. Ik geef aan dat dat niet hoeft. Dat het gezelliger als we straks beneden even wat drinken. Dan komt vriendlief al thuis. Zijn vrolijk Hallooooo klinkt door de gang naar boven. Hij komt naar boven om gedag te zeggen en te kijken wat mijn paps allemaal gedaan heeft. Tussen neus en lippen door vraagt hij of hij de test met de volgens mij lichte schaduw mag zien. Liet mijn vriend het testje zien met de volgens mij lichte schaduw. Mijn vader kijkt vanuit zijn ooghoek en zegt nou ik zie niks. Ik reageerde me toch een partijtje fel! Pffff, rotmens wat ik ben .Veranderde van lief flakkerend waxinelichtje tot een enorme steekvlam! Hij moest zich er niet mee bemoeien, dit was iets tussen mij en mijn vriend, alsof hij wist waar hij naar moest kijken en wilde hij dan dat ene sprankje hoop wegnemen wat ik misschien net ergens had gevonden. Eigenlijk reageerde ik op dat moment al mijn onzekerheid en angst die ik voelde op mijn vader af. Als ware ik een explosief vol opgekropte verdriet wat er nu uit kwam. En ik bleef maar huilen en had alweer spijt van mijn uitbarsting waar mijn lieve papa eigenlijk helemaal niets aan kon doen. Mijn vader kwam naar beneden en bood nog zijn excuses aan ook Terwijl ik degene was die dat zou moeten doen. En ik bleef verdorie alleen maar huilen. Arme, arme paps.. Wat ben ik een rotwijf, een bitch En hij ging weer naar boven Als ik er nu aan terugdenk, voel ik me hartstikke schuldig met mijn kutgedrag. Bah. Hekel aan mezelf. Mijn vriend kwam me knuffelen en ik moest alleen maar huilen. Stomme emoties. Aansteller die ik ben. Dat huilen slaat nergens op. Maar ik kon niet anders. Huilen om weer een droom die diggelen valt. Een droom waarvan je bij voorbaat al wist dat het een droom zou blijven, dus waarom huil je dan? Dat denk ik allemaal achteraf. Ga je vader maar even knuffelen, zegt hij. Dan ga ik koken. Lieverdje van me. Het is ook allemaal niet niks hé . Ik noem zijn voornaam. Ben ik gek dan?, vraag ik zachtjes. Wat bedoel je lief?, vraagt hij. Nou, zag jij een schaduw?, snik ik, of ben ik gek?. Hij stelt me gerust. Hij zag ook een lichte schaduw. Als ik naar boven loop, loop ik langs de badkamer om te kijken of ik nog steeds iets zie. Knettergek. Ik maak mezelf hartstikke gek. Nee! Ik kan het onomkeerbare lot Van Wat Er Gebeurt toch niet veranderen. En ik zie eigenlijk ook geen schaduw meer. Stomme test. Ik gooi hem weg. Terwijl ik naar zolder loop, waar mijn vader is, vraag ik me af bezinning werkt. Hoe kun je je berusten in dat wat er ook gebeurt? Boven zit mijn liefste papa op zijn knieen de composiettegels op het balkon te verleggen. Hij is de hele dag al bezig. Papa? . Kijk, ik leg alle tegels iets verder naar voren, zodat we nog precies een randje kunnen maken, zodat het mooi aansluit. Dat past precies. Dan kan ik van de tegels een randje afzagen en dan ligt het mooi strak. De lieverd. Hardwerken, omdat hij zo graag iets voor me wil doen. Mijn verdriet wegnemen kan hij niet, maar wel klusjes voor ons doen, waar we zelf weinig tijd voor hebben. Of nemen . Het spijt me pap, ik ben een rotmens, ik had niet zo moeten reageren. Baal ervan dat ik dat doe. Weet dat ik mezelf meer in de hand moet hebben, dit is stom,kinderachtig gedrag. Dat verdien je niet. Het spijt me zo. Maar ik begrijp het wel. Het is ook niet leuk allemaal. En ik denk echt wel dat het goed komt hoor. Zullen we even knuffelen? vraag ik. Voel me echt zo schuldig door mijn stomme boze reactie. Hij staat op in zijn groene werkpak wat ruim zit. Mijn lieve papa met zijn grijze werk en diepe rimpels. Ik houd zoveel van deze man. We knuffelen intens. Echt sorry, snik ik. vind mezelf ook echt niet leuk zo. Hij gebaart dat het echt wel goed is. Hij kent me toch. Hij weet toch dat ik het zo niet bedoel. De schat. Ik vraag of-ie zo dan nog even gezellig naar beneden komt, kan ik de fotos van neefje laten zien. Dat is goed, hij komt er zo aan. Maar hij wil eerst even kijken of zijn tegel-plan past. Hij zaagt een randjevan de tegel af en het past. Precies. Nou, dat is toch veel netter?, zegt hij trots. Echt wel mooi! zeg ik enthousiast. Mijn papa is blij dat ik er blij mee ben. Voordat hij naar beneden komt, pakt hij hij eerst als zijn spullen in. Gelukkig ben ik zon type van poppetje huilt, poppetje lacht en als mijn vader beneden komt, is het weer als vanouds gezellig. Vriendlief heeft lekker gekookt, ik dek de tafel en we hebben het over hele andere dingen tijdens het eten (de EHEC-bacterie, kernenergie ja of nee, werk van mijn vriend, trouwen van broertje, kleine neefje en nichtje enzovoort). Na het eten nog een lekkere koffie en mijn paps gaat weer naar huis. We knuffelen nog een keer extra, ik zeg weer sorry en mijn vader zegt dat hij het wel begrijpt. Hij kan zelf net zo impulsief reageren, zegt hij Mijn vriend moet lachen en geeft aan dat wij maar een bijzonder stel zijn met zijn tweeën. Vraag paps of hij even wil bellen als hij thuis is. Zal hij doen. Om 23u belt mijn mams dat mijn vader net thuis. Ze vraag hoe alles geworden is en we spreken af voor vrijdag. Gaan we met broertje zijn trouwpak shoppen. Mijn vriend ligt inmiddels op bed en ik ga ook naar boven.