Zo schrijf je een hele tijd, zo zit je ineens weer in een woordelijk actieve schrijfmodus . Het is stil. De ochtend, middag en avond zitten erop en de nacht brengt stilte. Iedereen slaapt of althans, ligt op bed. Mijn vader vroeg me nog of hij nog even moest helpen met de laatste dingen opruimen, maar mijn broertje had het merendeel al naar de keuken gebracht. "Hoeft niet pap", antwoord ik, "voor mij is het opruimen ook een beetje opruimen in mijn hoofd." En met de nachtelijke stilte sluit ik altijd graag de dag af. Mijn vader geeft me nog een kus en ik ruim het huisje waar we met zijn allen zitten een beetje op. Het sppelgoed van neefje en nichje bij elkaar, de kranten die allemaal door elkaar liggen op een grote berg en gewoon, even alles weer ordenen. Mijn vriend vind dat soms een vreemde tik van me, maar ik vind het altijd fijn om de boel wat te ordenen. Niet dat het hier heel zinvol is met zoveel mensen in 1 huis, maar toch. Toen we aankwamen was het zo'n beetje lunchtijd voor de kids en wij schoven - sort of - gelijk aan. En eerlijk gezegd was het gelijk een confronterende binnenkomen, daar aan tafel. Broers en vriendinnen druk in de weer met de kids eten geven. Ik bedacht me hoe lief het eruit zag, maar voelde me tegelijkertijd erg geraakt. En verdrietig. Want wie zegt dat wij dat op een dag ook mogen doen? Niemand. Want niemand weet het antwoord nog. Maar het voelt dan gewoon erg leeg. Het ouder zijn is iets wat ik niet kan delen met mijn broers. De zorg voor opvoeding en ed is hun wereld, niet die van ons. Mijn ouders opa en oma maken, nee... Ik voel dat mijn moeder het er in zulke situaties ook moeilijk mee heeft. Ze gunt het ons enorm en ze ziet en voelt dat ik pijn en verdriet heb op zo'n moment. Dat vind ik enerzijds oh zo lief. Anderzijds, ik wil niemand verdriet doen met mijn verdriet. Volg je me nog of klink ik nu erg vaag? Nou ja, dit speelde vandaag door mjn hoofd. Na de lunch werden de kiddo's op bed gebracht en gingen mijn broers, moeder en vriend boodschapjes doen. Mijn vader ik weer 'ouderwets' hardgelopen. Doen we nu al meer dan ehhhh, 20 jaar samen! Was warm en vooral veel groen. Onderweg vooral veel koei'n en paard'n gezien ja. Was 'n gruun parcors zull'n we maar zeggen. Na het lopen lekker gedoucht en neefje en nichtje waren wakker bij terugkomst. Broers en zwangere schoonzus (*was in deze stting ook weer wat confronterender, mooie buik waar veel over gewreven wordt...*) gingen wandelen met neef en nicht. En zo kabbelde de avond voort. Heb samen met vriend gekookt en zwangere schhonzus kwam helpen. Na het eten kinderen naar bed en nog spelletjes gespeeld (bord,- ipad en op phone). Ach ja.... Morgen maar eens een duik in het zwembad nemen. Niet overdekt, maar ja, we zijn niet van suiker dus zal wel goed komen Trusten allemaal! Nog een weekje vakanie...!!! Kus voor allemaal!! xxxx
Ik herken je gevoel juulzon, ik had gisteren een bbq waar bijna iedereen kinderen had. Alle ouders druk bezig met hun kids waar je dan de hele tijd naar zit te kijken. En dan zie je manlief zo lief met die kinderen spelen, dan gaat er ook altijd een steek door mijn hart. En voor ouders blijft het ook lastig inderdaad.
Juulz, ik weet niet of je mij nog herkent, heb een tijdje niet meer je verhalen gelezen en gereageerd maar zit inmiddels al een uur de verhalen terug te lezen met een brok in mijn keel en een traan over mijn wang..je woorden je gedichten je pijn je verlangen raakt me enorm. Ongelooflijk oneerlijke strijd! Hopelijk zijn de bloeduitslagen goed en wordt de lange reis in gent omgezet maar een reis door het leven met zijn 3en!
Lieve Juulz, Je gedicht van vorige week bracht me weer kippenvel. En je gevoel van een familieweekendje met kids en het verdriet van je moeder, oh zo herkenbaar. Ik hoop zo dat jullie al dat verdriet van iedereen om kunnen zetten in iets moois, in een nieuw liefdevol familielid. Knuffel!
Laurise, ken je nog wel hoor!!! Tuurlijk! We hebben een hele tijd samen gekletst Luuske, ook een knuffel voor jou! Lief dat je nog meeleest... Het clomidforum lijkt alweer eeuwen geleden!!! Hoe gaat het met je? Zeehondje, 32 weken alweer! Wow! Wat gaat het snel! Hoe voel je je? Zie je op tegen de bevalling? Maartje!!! Vond het ook weer hartstikke gezellig! Heb je mailverhaal nog niet gelezen moet ik bekennen! Vooral omdat ik er helemaal voor tijd heb kunnen nemen... Na het weekend weg met the family vorige week, was ik maandag dus nog moeier dan de vrijdag toen we weggingen... Achteraf hadden we het weekendje weg beter op een ander moment kunnen plannen, maar ach. Zit het er weer op zullen we maar zeggen... De hele week druk geweest met werk en donderdag na het werk dus bij Maartje op een soort van kraambezoek geweest (in combi met een bezoekje aan mijn paps en mams die ik de volgende dag naar Schiphol zou brengen, want ze gaan lekker op vakantie!). En wat is Maartjebeeb een mooi meisje! Met de ogen van haar papa! Helemaal een perfect beebje! Met een prachtig PIP-kamertje. Echt zo leuk! Maar goed, even bij Maartje op bezoek gaan is er niet bij... Wilde rond 22u weer richting mijn ouders gaan.. Tel er gerust 2 uur bij op . Toen ik uiteindelijk eens na middernacht thuus kwam, waren paps en mams, de schatten, nog op. Dus neehoor, nog niet slapen, maar nog even een drankje... Lag er uiteindelijk pas rond 02u in. Laat ik het nu redelijk gewend zijn om laat naar bed te gaan, maar dit was in combinatie met de volle drukke werkweek wel erg veel van het goede.... De volgende ochtend wel op tijd opgestaan, want: naar de kapper! Was wel hard nodig vond ik zelf. Ziet er nu weer netjes uit, weer wat lowlights ter compensatie van mijn blond zijn (want hoe spreek je Grey's aneeeeeeeeetomy nu uit???!). Op de terug weg nog even langs de Intratuin voor een spontane actie. Een oud vriendinnetje die ik al meer dan 30 jaar ken, woont vlakbij mijn ouders en is maandag jarig, dus besloot om haar even een mooi groot boeket bloemen te brengen. We schrijven momenteel meer dan dat we elkaar zien. Toch de afstand... En daarbij, zij heeft een gezin met drie kids, dus dan is het ook wat lastiger om spontaan af te spreken. En daarbij, ik merk dat vriendlief en ik de weekenden samen ook echt heerlijk vinden om samen in te vullen. Anyway, ze was spontaan verrast en haar dochterje (echt een schatje, op de een of andere manier doet ze mijn vriendin een beetje aan mij denken), ging gelijk een tekening voor me maken. Ben er maar even geweest, maar was wel fijn elkaar weer even gezien te hebben.. Was uiteindelijk om 13u weer bij mijn ouders en ze wilden om 14u naar Schiphol rijden. Dus dat was al snel. Op Schiphol koffers afgegeven, ze waren al ingecheckt, en nog even gezellig wat gedronken en een broodje gegeten. Als ik ze zo samen zie, af en toe kibbelend en mopperend op elkaar, maar toch veel van elkaar houdend, dan bedenk ik me hoe gek ik ben op die lieve mensen. Hoeveel ik van ze hou. Het idee dat mijn ouders er op een dag niet meer zullen zijn, kan me enorm veel pijn doen. Had het daar laatst nog met mijn vriend over. Dat je op een gegeven moment weet dat dat moment er eens komt. De dag dat je vader of moeder sterft. De dag dat je geen kind meer bent. Moet daar niet te veel aan denken, al weet je dat dit de realiteit van vergankelijkheid is. De confrontatie met de eindigheid die onomkeerbaar is. Hoop met heel mijn hart dat mijn ouders toch ook op een dag de grootouders van ons kindje mogen zijn. Afin, was blij dat ik ze weg kon brengen en hoop dat ze van een fijne vakantie gaan genieten. Eenmaal thuis mijn spullen uitgepakt en opgeruimd. Was lekker moe en het werd dus een luie avond. Met de heerlijke gedachte dat ik de volgende dag kon uitslapen. En dit weekend hebben we dan ook echt heel rustig aan gedaan. Maar, met veel nuttige dingen! Dingen voor de vakantie geregeld en gedaan, voortuin geveegd, lekker hardgelopen (ik dan, juulman en hardlopen is dezelfde combinatie als eeeehhh.... gesmolten chocolade over je gegrilde peppersteak ofzoiets... Anyway, iets wat niet samengaat!), bed verschoond, opgeruimd etc. Maar alles in de relaxmodus. En zo is het dan zomaar ineens zondag..nacht alweer. Klaar voor de nieuwe, volle week. Maar, met vooruitzicht op vakantie. En aanstaande vrijdag hebben we evaluatie bij Dr C van MCK. Ben benieuwd wat hij te zeggen heeft. Ervanuitgaande dat de afspraak door gaat, want vriendlief kan misschien niet. In dat geval moeten we een nieuwe afspraak maken. Mijn gevoel zegt dat we in Gent verder gaan... Al moet ik bekennen dat ik wel enorm op zie tegen de afstand en het reizen. Aan de andere kant... voor hetzelfde geldt gaat niets meer door...Immers, 5% kans dat het chromosomenonderzoek een afwijking oplevert. En dan is het helemaal einde oefening... Maar goed, moeten we nu maar even niet aan denken... Dat weten we 12 oktober... Aftellen.... Anyway, ga nu lekker slapen! Tot zover deze weekend update... Dikke knuf voor alle lieve lezers hier...
Dag lieve meiden, Updeetje.... Het doet best pijn om me te bedenken dat er voor ons - als de komende behandelingen niet gaan aanslaan (of ik chromosoomafwijking heb) geen beebje inzitten. Loop - nu zelf dus in Gent, nets als Sikki, al zit ik er nog maar net. Dr de S hoopt bij ons het een en ander uit te gaan sluiten, want tot nu toe schaart ze me onder de noemer 'onbegrepen fertiliteit' (ondanks AMH en FSH waarde). Totdat er iets uitgaat komen bij de chromosomen, bloedstolling of immuunsysteem... Ben erg benieuwd... ). Wij willen in elk geval 6 pogingen doen. Omdat ik gelezen heb (ergens...) dat na 6 pogingen iets van 90% wel zwanger is geworden.. Ga nu voor de 4e poging. We hebben (net als jij) gewoon 3x de pech gehad geen enkele cryo te hebben, iets wat Dr de S dus zeer opmerkelijk vindt en ook zorgwekkend... Wat dat betreft is ze wel eerlijk... Hou mij hart vast... Ben stiekem erg bang dat er toch uit gaat komen dat ik een chromosoomprobleem heb... En weet echt niet hoe ik ga reageren als dat het nieuws zal zijn... Denk dat mijn wereld in zal storten... Pfff, knoop in mijn buik als ik daaraan denk... En verder: bijna vakantie!!! Ben er onwijs aan toe... Ben inmiddels niet meer ongesteld. Zit nu op dag 11 van de cyclus. Mijn ei op zijn spontaanst is meestal tussen dag 16 en dag 22.. Binnenkort maar weer eens ovutesten Nu gauw slapen!!! Dikke knuff allemaal! xxx Trusteeeeeh! xxxx
Juulzon wat afschuwelijk meid ik hoop toch op een wondertje. Ik vraag me enkel af ( en dat is niet afwijzend ofzo) Gent is ( dat is algemeen bekend) nog lang niet zover als UZ Jette ( Brussel) is. Die liggen zover met "jullie" probleem. Dikke kus
Dankjullie wel voor lieve reacties! Vraagje aan Wondertje: Waarin is Jette dan precies verder? Welk onderzoek precies? En waar heb je dat gelezen? Ben Jette al wel vaker tegengekomen, maar hoor nog meer goede verhalen van Dr de S. *Dus ben benieuwd!* xxxx
Link met interessante info: Premature Ovarian Aging, DHEA Treatment for Fertility in Older Women :: CHR
Klinkt erg opschepperig maar Jette ligt eigenlijk met alles voor. Het enigste wat ze nu nog niet doen is imsi dat onderzoek loopt nog verder tot ze 100% zeker zijn van hun zaak. Ik loop zelf in Jette dus ik hoor alle verhalen Er loopt hier op het forum bijna niemand in jette denk dat ik bijna de enigste ben. Maar in België zijn dus wel veel mensen wat na Genk of Gent naar Jette overstappen. Iedere arts heeft daar zijn eigen specialiteit natuurlijk. Wij lopen bij de dokter wat gespecialiseerd is in het mannelijk probleem door mijn man zijn tese toen. Ik denk dat de meeste mensen ook naar Gent ( van NL) gaan aangezien de meeste verzekeringen wel een contract met Gent hebben en geen met Jette helaas Via Google kun je denk ik vanalles van Dr De Vos vinden deze man gaat het meeste over het "vrouwelijk" probleem
Juulzon ik lees af en toe hoe het met je gaat. Je 'klinkt' weer positiever, dat is goed om te lezen. Wij zijn begin augustus bij Dr. De Sutter geweest ..... erg aardige en vooral eerlijke, oprechte arts. Helaas was dat voor ons de enige afspraak. Wat betreft Jette: Ik heb weleens van mijn schoonzus (die in Italië woont) gehoord dat er ook Italianen naar Jette gaan. Verder weet ik er niets van. Ik hoop dat Dr. De Sutter de juiste weg weet te vinden voor jullie en dat aan het einde van de weg een heel mooi kindje wacht! X I S
(deel 3, laatste deel) Eenmaal thuis besluit ik even mijn broertje te bellen. Had m gisteren al gesmst, maar geen reactie gehad. Even een vertrouwde stem. Onder het mom van zie ik je nog voor de vakantie en er staat nog verf voor je. Hij is op zijn werk (dacht dat hij vrij was), dus logisch dat hij geen tijd heeft. Geloof niet dat hij in de gaten heeft dat zijn zus zich op dat moment een wandelend wrak in een zee van tranen voelt. Het gesprek is kort en we spreken niets af. Als hij ophangt barst mijn huilbui als een orkaan der tranen los. Ik heb zelfs moeite om mijn adem onder controle te houden. Wist niet dat ik zoveel verdriet weggestopt had. Ik verman me. Even wat drinken. En twee paracetamolletjes tegen die nare koppijn. Diep ademhalen. Besluit een dierbaar vriendinnetje te bellen (van wiens dochtertje wij een soort van peetouders zijn). Eerst even vragen hoe het met de kleine gaat. Die is ziek geweest. Dan vraagt ze hoe het met mij gaat en ik vraag of ze tijd heeft voor een kop thee vanmiddag. Ze hoort gelijk dat ik haar even nodig heb. En tuurlijk, ze heeft tijd. Op de fiets naar de schoonheidsspecialiste. Vriendelijk en lief mens. Krijg extra veel proefjes mee. Op de terugweg even langs de bakker, wat lekkers mee voor bij de thee. Weer thuis even gauw wat opruimen en daar is vriendinnetje al. Detox thee met zoethout en kliswortel om de stress uit je lichaam te bannen en tot rust te komen. Een luisterend oor en een knuffel. Altijd even fijn. Om 18u gaat ze pas weer weg! Vriendlief had gezegd vanavond later te zijn ivm werk afronden voor de vakantie. Ik besluit boven alvast de kledingzooi op te ruimen en te wassen enzo. Opruimen werkt voor mij ook enigszins therapeutisch. Om 19u15 komt vriendlief thuis. Een kus e hij vraagt hoe het gaat. Het gaat, luist mijn korte antwoord. Zit weer in mijn hoofd. De vakantie en vandaag doen me vreemd genoeg aan de vorige vakantie denken Thailand En onze sterretjes Het gevoel toen ik toen wegging: zo blij, zo zwanger. Toen we terugkwamen het verdriet.. En daarna weer die hoop En nu? Vooral verdriet Hoop Hoop tuurlijk, altijd maar er is nog meer angst. Ben pas om 23u30 opgehouden met opruimen. We hebben een schoon bed, heel veel schone was, uitgemeste kasten, schone badkamer en weer ruzie gehad Waarom? Waarom ontstaat er áltijd ruzie of noem het nare woorden als ik zo verdrietig ben? Waarom wordt vriendlief boos (en zegt dat dan niet te zijn, maar hij klinkt voor mijn gevoel zo boos) als ik verdrietig ben? Ik wil heel graag hoop hebben en houden en geloven in Dr de S, maar ik ben tegelijkertijd zo bang En tuurlijk weet ik dat ik heel veel zin hoor te hebben in de vakantie. We zijn er ook onwijs aan toe. Maar toch vind ik het ook moeilijk. En daarbij raast er momenteel (of op korte termijn) een grote orkaan boven onze vakantie bestemming! Dus zal me benieuwen of ons stedentripje doorgaat Of heel de vakantie doorgaat Want, ik citeer vriendlief, op deze manier hoeft het van mij niet. Ik heb hem net maar even op zijn Ireens laten razen. Zei weinig terug en verstopte me, zoals een inwoner van New York ook zou hebben gedaan. Al verstopte ik me niet fysiek, maar verstopte mijn normale geagiteerde reactie onder een onzichtbare berg watten. Wilde even geen harde boze woorden horen en hun impact voelen. Me even afsluiten en zijn in mijn zijn. En nu? Nu is het inderdaad ver na middernacht. Hoop dat de slaap mij zo zal vinden .. xxxx