IVF-DagBlog – Wordt Omo-Wit ooit Ariël-Colour?

(deel 2, middelste deel)

Vervolgens vertelde dr C. dat hij nog aan mijn vragen over het immuunsysteem had moeten denken, omdat hij as donderdag bezoek krijgt van een wetenschapper van het LUMC die onderzoek heeft gedaan naar de invloed van het immuunsysteem op zwangerschap. Zijn initiële reactie op mijn vraag of er een verband in zijn onderzoek was aangetoond, was dat er in eerste instantie nog niet veel uitgekomen was, behalve dan dat het erg lastig aantoonbaar is. En uiteraard zal er verder onderzoek nodig zijn. Vervolgens hebben we het in algemenere zin gehad over onderzoeken en onafhankelijk. Ook van bloedonderzoeken. De Scandinavische onderzoeken leek hij hoog in te schatten. De Belgische en Duitse linkten volgens hem meer naar een commerciëler belang (winst). Dit zei hij niet expliciet, hij drukte zich netjes uit, maar dit hoe ik het interpreteerde. Inmiddels vond ik het blablablaatje lang genoeg geduurd hebben (vooral omdat ik wist dat vriendlief op hete kolen zat), dus ik gaf aan dat ik erg benieuwd was naar de bloeduitslagen: verder schildklieronderzoek / immuunsysteem en bloedstolling. Hij keek in mijn dossier…

Geen bloeduitlsagen, behalve die van 14 juni… (die ik op eigen verzoek had laten doen, gevraagd bij de huisarts). Dat was vreemd, of we een momentje hadden… Je voelt het al aankomen: ruim 20 minuten later!!! Kwam dr C terug… Maar, de missie was wel geslaagd… De uitslagen waren – na heel wat uitzoekwerk was men erachter gekomen – bij de huisarts terecht gekomen!!! Niet zo slim… Dr C. mopperde nog wat op het secretariaat en baalde zichtbaar. Had wel met hem te doen, want ik vind hem wel vriendelijk. Er waren geen bijzonderheden of afwijkingen. Alles zag er keurig uit.

Op zich mooi nieuws, maar wat nu…? Welke alternatieven kon MCK ons dan bieden? Wat bleef er nog over na 4 IVF-pogingen? Waarvan allen géén cryo’s? Waarvan één een escape IUI is geworden? Waarvaan er één zwanger maar BBZ? Dr C. wist het eerlijk gezegd ook niet. In ICSI zag hij geen toegevoegde waarde, al zou het wel mogen als wij dat zouden willen een volgende keer. Maar in principe waren er wel bevruchtingen opgetreden bij IVF, dus het laboratorium had gezegd dat dit geen grote meerwaarde zou zijn. Kennelijk is er iedere keer na de bevruchting een fout in de doordeling ontstaan. En waardoor dat precies komt, dat is de grote vraag. Ik vroeg of dit met de eicelkwaliteit te maken had. Inderdaad, want slecht in een klein percentage komt dit voor in het geval van de zaadjes. Maar hoe of wat precies, dat was voor de wetenschap nog een groot vraagteken. Ik vroeg hem of het in Nederland mogelijk was om dit nader te laten onderzoeken, dmv chromosomen onderzoek. Volgens dr C. was dit erg lastig. Chromosomenonderzoek bestaat er in zoveel verschillende varianten, dat dit enorm kostbaar zou zijn. Voor je gericht kunt onderzoeken, moet er een aantoonbare reden zijn, zoals ziekte in de familie oid. “niet zwanger worden of blijven” is niet specifiek genoeg. Kortom: ook hij wist het niet. We konden uiteraard nog wel een behandeling proberen, maar ze konden niets anders aanbieden wat we hadden.

En al zijn we inmiddels in Gent geweest en wachten we op de uitslag van dat bloedonderzoek (waar wél chromosomenonderzoek is gedaan!), toch vond ik dit heel confronterend. Zij wisten het dus ook niet. Een kliniek die in NL hoog staat aangeschreven, geeft ons kennelijk op. Geen rede, geen oorzaak. Huppakee en ze leefden nog lang en kinderloos….Tranen. ik wilde ze niet hebben, maar ze kwamen toch. Stille tranen die terwijl je probeert ze weg te slikken, zigzaggend over je wang naar beneden biggelen. Dr C. vond het ook lastig, maar wat kon hij eraan veranderen? En vriendlief wist het ook niet zo goed. We zeiden dat we alles zouden laten bezinken. Eerst op vakantie. Dr C. schudde ons de hand en sloeg nog even een arm om mijn schouder. Hij was aangedaan. En ik kon het niet opbrengen nog veel te zeggen. Als een stille aftocht. Vol verdriet. En dan moet je nog een volle wachtkamer door… Met natte ogen. Ongetwijfeld meiden die het begrijpen, maar je voelt je dan toch bekeken. Tranen in de lift. Tranen in de regen. Tranen in de auto. De wereld huilde even mee. Vriendlief achter het stuur. “Kan ik iets voor je doen lief? Hè, wat baal ik dat ik nu naar mijn werk moet…” Tranen in mijn hoofd. Tranen in gedachten. Zoveel gedachten in tranen… “Waarom zeg je nu niets schat?”, klinkt het bezorgd naast me. Tranen op mijn lippen. Tranen op mijn vest. Er flitst van alles door mijn hoofd. Het verdriet overvalt me toch weer. Alsof ik iets anders had gedacht… Alsof ik had gehoopt op een wonder? Nee, dat had ik helemaal niet. Eigenlijk had ik zoiets verwacht. Was dat immers niet waarom we al een afspraak met Gent hadden gemaakt? En toch… Toch is het confronterend om te horen. Want zoveel ‘Wat-dan-als Gent ook geen antwoorden heeft-hedachten flitsen door mijn hoofd. Word ik dan opgegeven door de wetenschap? Sorry mevrouw, we weten het ook niet meer en kunnen niets voor u doen. Is het einde van onze droom echt in zicht? Moet ik onze liefste wens langzaam maar zeker gaan opgeven? Ben ik dan één van die stellen die kinderloos gaan blijven? “Schat, we houden ons gewoon vast aan Gent. Daar zetten we onze hoop op. Bij Dr de S gaat het gewoon lukken. Goed? Zullen we ons dat voorhouden?”, klinkt het nog wat bezorgder naast me. Inmiddels zijn we alweer thuis en vriendlief zet mij af. Hij vraagt of het echt wel gaat. En wat ik zo dan ga doen. “Komt wel goed”, zeg ik zachtjes. Heb zo een afspraak met de schoonheidsspecialiste om maar weer eens een poging te wagen om die onrustige huis van mij wat te reinigen en egaliseren. Vind zelf dat ik er niet uit zie. Al een hele tijd niet. In deze zonloze zomer. Heb eigenlijk niet zoveel zin, maar tegelijkertijd ook weer wel. Omdat ik me altijd ‘schoner’ voel als de boel weer is uitgeknepen, al zie je er daarna nooit op je mooist uit. We geven elkaar ene kus en ik wens hem sterkte met alles afronden voor de vakantie.

 

Deel 1 - Verslag van een dag met tegenslag...

Op mijn wekker die tegenwoordig 20 minuten voor staat, is het al middernacht geweest. En tegen de tijd dat ik deze in mijn hoofd rondspokende woorden op papier hebt, zal het ook wel weer ver na middernacht zijn.

Verdrietig. Voel me intens verdrietig. En dat terwijl ik vakantie heb. De hele dag al vrij, hoera… Maar ook de hele dag al knallende koppijn. Voel me kut. Zo. Dat schrijf ik eens op, doe ik normaalgesproken nooit. Dat probeer ik het in prachtige volzinnen te verwoorden, het kutgevoel te omschrijven zonder het platte woord te gebruiken. Maar vanavond niet. Vanavond is het zoals het is: zwaar kut.

Vanmorgen om 10u moesten we bij MCK zijn voor de evaluatie met Dr. C. Zou bovendien de bloeduitslagen krijgen en de officiële uitslag van de hysteroscopie. Zoals gebruikelijk – ik zeg het nu ook gewoon hoe het zit, zonder liever te klinken dan de realiteit is – had vriendlief de avond ervoor (en eigenlijk al de hele week toen ik ‘m aan de evaluatie herinnerde) weer gezucht en gesteund: druk op het werk, afronden van zaken voor de vakantie etc. Ja lieve schat, dat heb ik ook… Maar ik heb er rekening meegehouden… Plannen heet zoiets… Daarom was ik de afgelopen dagen iedere keer pas rond 19u / 20u thuis… Oké, dat heb ik niet hardop gezegd, maar wel meerdere malen bedacht. Afin, vriendlief had het wel geregeld hoor, maar dat dit oh zo lastig was, dat was me meer dan duidelijk. Baal hier wel van, want het geeft mij iedere keer een ‘schuldig’ gevoel. Alsof ik er wat aan kan doen??? Om 09u50 meldden we ons keurig bij de receptie. We zagen Dr C om 09u52 nog lopen, dus we dachten: mooi op tijd. Maar, een ander stel werd naar binnen geroepen… 10u… 101u10… 10u20… Vriendlief op zijn blackberry en horloge kijkend en ik baalde natuurlijk ook. “Nou, weet niet of ik het nog red “, zegt meneer. “Nou, dan ga je maar naar je werk. Ik wandel wel naar huis”, reageerde ik droog. “Of je stuurt een smsje dat je later bent omdat je met je vriendin in het ziekenhuis zit.” Beide opties waren géén optie. En uiteraard baalde ik mee, maar ik kon er toch niets aan doen??? Voelde me dus niet echt ontspannen zeg maar. Om 10u30 maar even naar het toilet. “Excuses mevrouw, dr C. loopt erg uit.” Tja, daar was ik nog niet achter… Om 10u45 met veel vriendelijke excuses naar binnengeroepen. Tuurlijk begrijp ik ook dat het kan gebeuren. Het stel voor ons (Chinees) kon het niet vinden en het was hun intake. En flexibel als ze zijn, mocht dat stel alsnog – in onze tijd.

“Hoe staat het leven?” opende dr C na zijn excuses. Wat moest ik hier nu weer op antwoorden? Hoe het gaat? Nou, met de kinderwens aardig kut, zoals u weet…. Uiteraard zei ik dit niet, maar dacht ik dit slechts. “op zich wel goed hoor”, antwoordde vriendlief. Ik zat nog half in gedachten te bedenken hoe het leven ervoor staat. Hoe verwoord je zoiets? Want heb ik – terwijl er mensen zijn die het vele malen slechter hebben – het slecht? Nee. Maar gaat het goed? “Ach ja, het leven gaat door”, was mijn reactie.

 

Lieve meiden,

Dank jullie wel voor jullie lieve meelevende berichten (en smsjes en belletjes, M&M!).

Onze vakantie gaat door hebben we vanmiddag gehoord (vlucht was geannuleerd, toch goed gekomen!). Wel vertraging, maar we gaan...

Dus even een weekje niet (of minder) online.

Maar denk wel aan jullie! En ga mijn best doen een beetje hoop bij elkaar te sprokkelen..

Dikke knuffel allemaal!
xxx