Juul, al heb je morgen geen tuurstreep dan nog is er niets aan de hand... Ik weet dat het moeilijk is om te geloven, maar wie weet blijft er maar eentje zitten en test je dus later positief. Ik schrijf maar wat om je gerust te stellen, maar het kan dus ECHT nog! Houd hoop meis, ik duim in ieder geval nog even verder voor je!
He Juulzon, Ik schrijf niet meer, lees nog wel mee. En wil jou alleen maar een hele dikke virtuele knuffel geven!! Liefs, Sonne
Dank jullie wel allemaal, lieve mee-duimers! Wil overigens een link met jullie delen, vind ik een erg mooi nummer... (niet specifiek voor de emmy's, maar meer over de moeilijke tijden die vriendlief en ik meemaken in de hele MMM) Jason Mraz - I Won't Give Up (Official Lyric Video) - YouTube xxxx
Ik rol vanuit mijn bed naar de pc.......ff spieken. Kom straks nog een keer terug rollen Blijf hoop houden!!!
De zon staat laag en schijnt fier over het kale winterlandschap. De lichtblauwe hemel steekt fel af tussen de grijze wolkenpakken door. Vanmorgen met handschoenen aan en mijn sjaal om gedaan wat in weken niet deed. Omdat ik de afgelopen weken mijn lichaam alle rust heb gegeven die ik dacht dat ze nodig had. Omdat ik de ijle hoop had, dat die rust misschien wel goed zou zijn voor de twee prachtige embryos die we teruggeplaatst hadden gekregen. Omdat ik dacht dat rust gewoon wel dé oplossing zou zijn, net als gezond eten en op tijd naar bed gaan. Niets van dit alles bleek hét wondermiddel Vanmorgen vroeg ben ik na wederom een omowitte test maar weer eens gaan hardlopen. De omowitte test zei me wat ik op de een of andere manier toch al voelde vanaf vrijdag Geen gevoelige borsten meer, geen tuurstreepje mee, geen krampjes of dingen in mijn buik, behalve het gevoel dat het niet gelukt was. Vorig jaar had ik echt wel een streepje nu. Niet eens een tuurstreepje. En die lage rugpijn en nare pukkels in mijn hals zeggen me ook al voldoende. De emmys hebben geen plekje gevonden in mijn buik. Niet ingenesteld, niet doorgedeeld. Ik begrijp het niet en vraag me af waarom. Ik herinner me dat ik dat de vorige maand al niet begreep, toen er bij Sas1984 twee mooie 8cellige waren teruggeplaatst. Hoe kan het nu dat zie niet doordelen en niet innestellen? Waarom niet? Waar ligt dat aan? Is daar een antwoord op? Bedenk me ook dat ik niet eens weet wanneer we door mogen gaan voor een terugplaatsing en wat het beleid van Gent is. Drie maanden wachten? Dat trek ik niet. Dat wil ik niet. Moeten ze wel met een héééle goede reden komen. Zo een als: dan is de innestel kans namelijk 90%. Of zoiets. (mocht iemand bekend zijn met het cryo-beleid van Gent, let me know!) Mijn gedachten hebben zoveel vragen en mijn gevoel zit vol verdriet en teleurstelling wat ik niet kan uiten. Huilen lukt niet, maar mijn nek zit vast en doet pijn van de spanning. We kunnen niets veranderen, we kunnen gewoon niets doen en dat is het meest frustrerende. Hadden we maar een eindeloze zak met geld, zodat we poging op poging konden betalen Tuurlijk, we hebben nu nog cryootjes En ja, we willen nog een punctie-poging doen hierna. Maar wie hou ik met al die pogingen nu voor de gek? Waarom zou het dan wel lukken als het nu, met 2 prachtemmys niet is gelukt. Is het ook mijn eigen lichaam, baarmoeder, wat de emmys niet accepteert? Is Prednison voor mij dan misschien ook de oplossing, zoals je hier wel vaker leest? Er rest me niets anders dan te wachten op het onvermijdelijke roze Niet op de test, maar in het inlegkruisje. Om vervolgens zwaar ongesteld te gaan worden. En waarom zou ik bij een omowitte test en zware menstruatie nog een bloedtest moeten doen. Om dan nogmaals bevestigd te krijgen wat ik al wist? Helaas mevrouw, u bent niet zwanger, waarop ik dan zogenaamd verbaasd antwoord: Echt niet? Wat een teleurstelling!, terwijl ik weer een nieuwe tampon in doe . Al mijn boze, verdrietige, teleurstellende gedachten passeren de revue op het ritme van mijn lopen. Om straks, als ik thuis ben bij vriendlief, niet boos en cynisch als uiting van teleurstelling tegen hem ga lopen doen. Want zon bitch kan ik zijn. Dan zet ik mijn verdriet om in boosheid en cynisme en reageer dat dan af op de liefsten om mij heen. Nu niet. Want vriendlief kan er al helemaal niets aan doen, mijn goedgelovige optimist waar ik zo van hou . Als ik thuis kom, staat hij zich te scheren en kijkt bedroefd. Maar die test heeft wel een rare kleur, hij is helemaal geen aan één kant. Klopt, das nu geconcentreerde ochtendurine .Zonder zwangerschapshormoon. Ik wou dat ik iets kon doen, zegt hij zacht met verdriet in zijn ogen. Ik wilde dat ook lief, maar ik kan niet toveren en kennelijk ook geen plekje zijn waar een embryo 8,5 maanden wil wonen . We houden elkaar vast en langzaam wellen de tranen op in mijn ogen en voel ik een brok in mijn keel Want ik weet en voel: deze ronde is game over, al moet ik wachten op bewijs. Mijn gevoel zit er niet naast. Niet dit keer .
Dikke knuffel voor jou. Waarom het niet lukt, geen idee. Hier vraag ik me dat ook elke ronde al af. Snap je teleurstelling en meestal zegt je gevoel helaas al genoeg.
Lieve Juultje, Ik had het je enorm gegund. Vraag mij niet waarom maar ik heb intens met je mee geleefd en had zoveel hoop. Je had mooie emmies en je hebt zelfs nog cryo's!! De strijd is nog lang niet gestreden. Ik wens je veel kracht om dit te verwerken. Je bent sterk dus ik ga er dan ook van uit dat je dit een plekje weet te geven. Voor de rest......kan weinig voor je doen alleen hopen dat wij allemaal ooit een voldragen kindje ter wereld mogen brengen. Sorry, ben niet zo sterk in het uiten via het internet.! Veel liefs en sterkte!
Dankjewel alletwee. Zonnetje, tja... waarom? Gabrie, je bent wel goed in het uiten op internet, want ik voel wat je zegt en bedoelt... *zelfde schuitje* xxxx
Lieve Juul.... ik lees regereld je blogjes en vooral de laatste dagen heeeeeel aandachtig! Man man... wat had ik je gegund dat deze draakjes of in ieder geval 1 er van had mogen blijven plakken... Ik wil je een hele dikke digi knuffel sturen bij deze. Ik leef met je mee!
Lieve juul, met toch wel een beetje tranen in mijn ogen lees ik jouw bericht...waarom? Tsja, als er geen vragen waren in het leven dan hadden we blijkbaar alle antwoorden en helaas, jij bewijst hierin maar weer dat dit niet opgaat. Ik kan mij heel goed indenken dat je bedenkt waarom het mislukt wanneer er werkelijkwaar aan alle voorwaarden is voldaan? Je loopt al zo lang mee in de mmm, je bent al op zoveel gecheckt en bekeken, zou het dan toch de pechfactor zijn dit keer? Ik hoop en duim voor je dat dit zo is en stuur je in gedachte alle klavertjes vier toe die er maar te plukken zijn, gooi elk hoefijzer over mijn schouder, laat elke spiegel voor je vallen zodat het geluk nu echt jouw kant op gaat Dikke knuffel meissie!
Eindbestemming Onbekend Vol spanning sta je, samen met met vele anderen, te wachten wie er in de volgende trein mag stappen. Niemand weet het van tevoren, het is spannend tot het laatste moment. Daar komt er weer aan Iedereen wacht tot haar naam wordt omgeroepen. Een aantal blije stellen stappen in, andere stellen wachten weer braaf hun beurt af. De trein komt slechts eenmaal per maand en iedere maand is het weer druk. En iedere maand zijn er weer veel nieuwe gezichten, die vaak in een keer met de trein mee mogen. Andere wachten, maand in maand uit. Soms zie je een gezicht terug, van iemand die al een paar maanden gelden was opgestapt. Een gezicht wat even mocht proeven aan de reis naar het onbekende, maar al bij een van de volgende 9 perrons moest uitstappen. Sommige stellen die al heel lang wachten, zien dezelfde gezichten terugkeren, maar dan in gezelschap van een klein, jong gezichtje wat mee wacht. Of twee jonge gezichtjes Zulke stellen besluiten soms om een ander opstapperron te proberen, waar de kansen dat hun naam wordt omgeroepen, misschien wat groter is. Die perrons liggen dan in de buurlanden en niet in Nederland. En soms stopt hun trein daar dan wel! En mogen ze 9 maanden lang in De Trein Naar Het Onbekende zitten, vol verwachting . En vaak ook vol onzekerheid, met name die eerste 3 haltes zijn spannend Iedere maand wordt de reis naar Het Perron voor Hen Die Al Zo Lang Wachten zwaarder, moedelozer en minder hoopgevend En vaak ook kostbaarder. Sommigen hebben er de energie niet meer voor. Andere hebben er gewoon geld meer voor en moeten eerst sparen voor een volgende, mogelijke rit. En dan zijn er ook de stellen tegen wie gezegd is dat hun naam nooit op de lijst zou kunnen staan, omdat de natuur dat kennelijk zo bepaald heeft. En andere stellen besluiten zelf dat De Treinreis er niet meer in zit en kiezen een andere manier om op De Bestemming te komen. Bijvoorbeeld met het Vliegtuig, om daar na jarenlang wachten te mogen omarmen wat ze al zo lang wensen. Maar ook dat is niet voor iedereen weggelegd, want lang niet iedereen kan dat, of heeft geen geld voor het vliegveld. En uiteindelijk, uiteindelijk blijven er altijd stellen over die niet meer naar het perron gaan. Niet meer wachten op de trein. En slechts dromen van hoe het op de eindbestemming zal zijn .