Een tijd geleden heb ik hier geschreven dat m'n broertje vader werd. Hij en z'n vriendin nog geen jaar samen en onverwachts zwanger. Nou vanmorgen was het zover, de kleine is geboren. En zo blij dat ik was na de geboorte van m'n andere 3 neefjes, doet het me nu allemaal niks en ben ik alleen maar verdrietig en loop ik al een hele dag met een brok in m'n keel. Een en al jaloezie op hun, die papa en mama geworden zijn. En wij het zo graag willen worden en nog steeds met lege handen staan. Zal ik ooit liefde gaan voelen voor m'n nieuwe neefje, net zoveel als ik van die andere 3 boefjes hou?! Het ventje kan er niks aan doen..ik weet het. Uit fatsoen gaan we er woensdag toch even naartoe. Natuurlijk ben ik ook wel benieuwd naar het kleine mannetje maar zo moeilijk. Ik weet niet wat ik met dit verhaal wil, grwoon even m'n hart luchten ofzo. Bedankt in ieder geval voor het lezen!
Ik weet hoe het voelt meid bij ons in de familie krijgt ook iedereen kinderen en daar zit je dan .... het is erg lastig maar misgun het niemand ik denk altijd als ik dat doe dan word ik misschien wel gestraft en krijgen wij nooit een kindje is natuurlijk onzin maar ja je gaat echt wel van je neefje houden het heeft alleen wat tijd nodig gun je zelf die tijd ook jou tijd komt echt nog wel en zo niet kun je wel een leuke en liefdevole tante wezen vokr dat knulletje
Wat een bemoedigende woorden 'zo niet, dan word ik een liefdevolle tante'. Daar zit ik echt op te wachten. Het zal misschien veranderen maar op korte termijn verwacht ik dat niet. Het zal inderdaad tijd nodig hebben.
Die valt in de categorie 'Je kunt altijd nog een hond nemen. .' Sterkte, meid.. Het gevoel zal slijten, maar zal nooit verdwijnen. Ik ben bijna uitgerekend en ben soms nog steeds verdrietig, kwaad en teleurgesteld dat het anderen zo gemakkelijk lukt. Het is ook geen misgunnen, je wilt het zelf alleen ook zo graag. Probeer je er woensdag wel overheen te zetten voor een half uurtje. Je broer kan er niets aan doen dat het bij jou niet lukt namelijk en hij is wel papa geworden. Ik hoop alleen dat je broer ook respect heeft voor jouw situatie. Blijdschap en verdriet gaan in dit geval namelijk hand in hand. Liefs
Ik herken het wel.. Vorig jaar augustus werd mijn neefje geboren. Ik kon ook alleen maar huilen. Ik wilde zo graag ook. (Hier onze derde, heb gelukkig al 2 kids maar die wens blijft..) Nu een jaar later en een missed abortion later, ligt het ventje hier boven in zijn campingbedje te logeren hier. Het verlangen blijft, hopelijk wordt onze wens vervuld. Maar ondertussen geniet ik nu toch echt van mijn kleine neefje Sterkte!
Kan me zo voorstellen dat het pijn doet, misschien nog wel het meest omdat ze even zomaar zwanger mochten worden en jij die er met een lange relatie, uitgerust huis steeds word overgeslagen. Sterkte woensdag
Poeh, dat moet heel moeilijk zijn voor je meis.. bij het lezen voel ik het al !.. de pijn , het verdriet, het gemis.. en de oneerlijkheid.. waarom het bij jullie nog niet is gelukt. Heel veel sterkte woensdag, het zal niet makkelijk zijn. dit soort situaties probeer ik het afgelopen jaar zoveel mogelijk te vermijden. juist omdat ik dit soort geluk niet onder ogen kan komen.. hoe erg ik het anderen dan ook gun, je gunt het jezelf en je man ook zo erg juist omdat je er al zo lang naar verlangt. En ik merk ook aan mezelf dat ik het van koppels die er ookal een tijd mee bezig zijn wel van kan hebben.. en koppels die nog maar net bij elkaar zijn en hoppa zwanger zijn.. ik stik jaloers ben.. en automatische niets heb met het kindje heb.. is heel menselijk. Of je je neefje geheel zal kunnen accepteren.. ligt waarschijnlijk ook aan hoe je broertje en zijn vriendin met de situatie om zullen gaan, gezien jullie situatie. wellicht heeft het even wat tijd nodig. En geef het zelf ook de tijd.. verwijt het jezelf ook niet als je ( nog ) niets bij je neefje voelt.. dit is heel normaal, waarschijnlijk komt het later vanzelf het is ook niet niets allemaal. En als je voelt dat je toch liever afstand wilt bewaren.. omdat het te pijnlijk is, geef dit anders aan. denk dat hun het zeker zullen begrijpen. Heel veel sterkte ! ik begrijp heel goed wat je doormaakt.
Heel herkenbaar! Mijn schoonzus is 2 weken geleden van de 2e bevallen. Ik ga dan 2 a 3 dagen door 100 verschillende emoties heen: jaloezie, woede, ik mag niet jaloers zijn, dat kind kan er ook niks aan doen, me een slag in de rondte huilen, mezelf zielig vinden, mezelf weer herpakken, weer jaloers zijn, verdrietig zijn. Ik vind dat soort momenten echt een ACHTBAAN aan emoties. Mijn enige advies is: laat het over je heen komen en accepteer dat je je zo voelt! Het slijt weer... Bij mij is het nu alweer minder dan 2 weken geleden. En bij haar eerste kindje had ik het ook 2 jaar geleden en dat is nu mijn kleine vriendinnetje <3
Dit gevoel is herkenbaar. Wij zijn 3 bezig geweest en hebben nu een heerlijke dochter. Maar het heeft wat tranen en woede gekost. Iedereen leek zo zwanger te zijn. Natuurlijk gun je het iedereen, maar je wilt het zelf ook zo graag! Als we weer een zwangerschapsaankondiging kregen voelde ik me leeg en kon ik alleen maar huilen. Met een knoop in mijn maag gingen we op kraamvisite. Of bij vriendinnen ging het alleen maar over zwanger zijn, bevallen en opgroeien. Ik kan nog steeds jaloers zijn als ik een zwangere vrouw zie of als ik hoor/lees dat het zo snel raak was. We zijn ook heel dankbaar dat we een dochter hebben gekregen! De liefde voor je jonge neefje komt echt wel! Sterkte woensdag.
Bedankt dat jullie me begrijpen. Of hun respect hebben voor de situatie van mij en m'n zus..ja en nee. Ik hoop dat het gevoel wat ik had toen ze zwanger was over gaat en dat ik beter mee kan omgaan nu hij geboren is maar wat jullie ook zeggen, het heeft tijd nodig. 'Gelukkig' had ik al niet zo'n goede band met m'n broertje in de zin van regelmatig bellen of langs gaan. We zien elkaar eigenlijk alleen als we toevallig allebei bij m'n ouders zijn. Dus daar ben ik blij om want dat hoeft nu niet beter te worden maar ook niet slechter te worden. Nu we een dag verder zijn gaan het al weer iets beter, ik moet het gewoon accepteren. Gisteren heb ik me de hele dag groot gehouden maar 's avonds kwam het er allemaal uit en heb ik lekker een potje gehuild (tot bijna overgeven toe). Alleen dan zo erg dat ik ook kwaad wordt op mijn vriend. De arme jongen doet alles voor me,mis er altijd en luistert altijd. Vandaag mijn eerste gesprek bij een psycholoog vanwege het hele mmm traject, deze situatie enz dus hopelijk gaat dat helpen. Alleen kom ik er niet meer uit en wil niet depressief worden.
Hoi ShallY, wat goed dat je met iemand gaat praten. Dit zijn zulke oergevoelens, en je verstand staat gewoon buitenspel. Dus voel je niet schuldig, dat je je zo voelt. Heel normaal! Ik herken die gevoelens wel heel erg en mijn manier om ermee om te gaan? Feeling is healing. Laat ze maar toe. Als je ertegen vecht, wordt het echt niet beter. Ik ben helemaal niet zweverig, maar ik geloof wel dat je je gevoelens toelaat (wat natuurlijk allemaal chemische processen zijn in je lichaam), je lichaam in actie komt om het aan te pakken. Kortom: je verwerkt je gevoelens op het moment dat je ze toelaat. Het doet even goed zeer, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Ik hoop dat jullie grote wens snel in vervulling mag gaan...
Oh zo herkenbaar. Mijn schoonzus drinkt bier en rookt en een gezond kind gekregen. Nu is het wel zo dat zij gelukkig inziet hoe moeilijk het voor iemand anders is. Alleen dat drinken schiet er bij mij wel es verkeerd in. Vooral omdat dit het zoveelste kind is,bij allemaal gerookt en kerngezond allemaal. Niet dat ik wil dat het kind gehandicapt is maar het steekt wel dat ik dan miskramen krijg.
Knuffel meis ik weet hoe het voelt . toen mijn nichtje nu 3 geboren werd , wilde ik het niet vast houden . Pijn geen kids te hebben en krijgen was te vers+ net een vroege mk toen. Neefje werd geboren voelde anders wel pijn ,maar anders we waren al weer een tijdje uit de mmm. Mijn zusje hield rekeningen met ons , wij hebben veel later zelf aan gegeven dat ze dat niet meer moet doen. Nu genieten we vol op van de kids en ze willen graag bij ons zijn als we bij ze zijn. Zaterdag wilde nichtje alleen maar bij mij zijn heerlijk voelde dat . Tante zijn is geweldig , maar moeder zijn fantastisch . Helaas is moeder zijn er niet bij . Meis neem de tijd , goed dat je met iemand gaat praten. Ook zou ik met broertje gaan praten , vragen om begrip . Leg uit dat het even zwaar valt de mmm. Knuf
Dit zijn en blijven de allervervelendste momenten ShallY. Na 2 jaar staan wij ook nog steeds met lege handen. In een maand tijd 2 nichtjes geboren, 1 bij mijn broer en 1 bij mijn zwager en schoonzus. Beiden wel van onze situatie op de hoogte maar tranen met tuiten gehuild. En de eerste weken zoveel mogelijk vermeden, maar dat ga je niet lang volhouden. Aan al die goed bedoelde adviezen heb je niets. " Jouw tijd komt nog wel, jullie zijn nog jong", je kent ze wel. Je emoties zijn te sterk. Het is zo oneerlijk en frustrerend. Ik vind het goed en knap dat je met iemand gaat praten. Hopelijk lucht het je op en ik hoop dat er voor jou ook heel snel mooi geluk mag zijn.
Het is gewoon ontzettend naar in zo'n situatie te zetten. Ook als je elkaar niet dagelijks spreekt, komt het toch wel dichtbij omdat het je broertje betreft. Jouw gevoel doet er óók toe. Ik hoop dat je het trekt om bij ze langs te gaan. En sad but true: de mensen die het dichtstbij je staan, krijgen het meeste te verduren. Een hele dikke knuffel voor jou..
Hoe moeilijk het ook was ben ik blij dat ik geweest ben. Toen mn broertje daar stond met de kleine op zn arm brak ik en heb gehuild als een klein kind. Mn broertje sloeg een arm om me heen en gaf een kus op mn hoofd.
ShallY: Wat goed van je meis en wat ontzettend lief van je broertje . Dan snapt ie ook hoe je er in staat als die zo regeert . Toen mijn zusje mij haar begrip toonde voelde dat erg goed echt zusje gevoel er zijn voor elkaar. Heb je de kleine wel vast gehouden?
Ja heb mn neefje ook vast gehad. Ze vroegen of ik dat wilde en dat wilde ik zeker. Mn broertje heeft gevoel..heb ik nooit eerder iets van gemerkt als nu.