:xhoi allemaal...ik heb 4dagen geleden een terugplaatsing gehad...ik denk dat vele het onder ons wel herkennen...die periode die wachtweken genoemd word is voor mij killing momenteel.....ik ben onzeker ..ik word door elkaar geslingerd door hoop en onzekerheid......hoe gaan jullie hier ermee om.....als deze kans niet gelukt is heb ik nog een cryo....en als deze niet lukt moet ik weer die &@@@hormonen....weet je wat ik het nog het ergst vind...dat het niet door mij komt,,,,ik ben gewoon goed vruchtbaar....dat maakt het mij soms erg moeilijk........als ik al die verhalen lees zijn er zelfs koppels waar het gelijk vanaf de eerste keer raak mee is......waarom niet met ons...dit is de derde terugplaatsing op korte tijd......sorry voor al het gezeur maar ik moest het kwijtik hoop dat jullie me advies kunnen geven er toch anders mee om te gaan....
Tja waarom lukt het bij de ene wel in 1x en heeft de ander veel meer x nodig. Soms zijn de omstandigheden bij een ander net iets beter en soms is het puur geluk. Ik heb het zelf altijd gezien als Russisch roulette. Het lukt of het lukt niet. Als je gewoon goed vruchtbaar bent, lukt het vast een keer. Misschien nu, misschien de volgende keer. Als je maar nooit de hoop en moed verliest. Succes!
Het is echt soms puur geluk. Ik kreeg vandaag te horen dat de kans dat ik zwanger zou worden van deze cryo maar 2% was. Net mijn 10 weken echo gehad, arts was serieus verbaasd Maar goed, dat is dus het probleem waardoor het zo frustrerend is! Je weet het nooit van te voren. Ik heb het ivf-proces altijd als een bonus gezien. Alle kansen om zwanger te worden waren mooi meegenomen! Ik ben onvruchtbaar geworden door een curettage na een miskraam, waarbij de arts niet erkende dat mijn lijf niet goed herstelde. Het heeft 1 jaar geduurd voordat mijn baarmoeder hersteld was, maar mijn eileiders zaten potdicht. Zonder ivf wordt je waarschijnlijk nooit zwanger, probeer het te zien als een extra kans!
Wat je schrijf is herkenbaar, die onzekerheid, de vragen waarom enz. Wij zijn 2,5 jaar bezig geweest om zwanger te worden. Eerst werd niks gevonden, zaad was goed, ik had een bewezen eisprong, maar een zwangerschap bleef uit. Toen we met iui mochten beginnen bleek toch dat het zaadkwaliteit toch behoorlijk slecht was. We mochten snel beginnen met ICSI. Op de eerste behandeling reageerde in niet goed op de medicijnen en werd deze afgebroken en een escape iui gedaan. Op de volgende poging reageerde ik goed op de medicatie en ben van de verse tp zwanger. Ik hoor ook van vele dat we zoveel geluk hebben dat de eerste ICSI gelijk gelukt is, maar ze weten niet welke weg wij daarvoor hebben afgelegd. Tijdens het hele proces heb ik veel gehuild, gefrustreerd en boos geweest. Ik voelde me soms onbegrepen. Waarom worden stellen binnen 1 maand zwanger, soms ongewenst, en wij, die zo verlangde naar een kindje lukte het gewoon niet.
Wij hebben een kindje mogen krijgen na 4 icsi's. Een zware weg die we hebben moeten bewandelen. Sommiggen hebben geluk en zijn na één behandeling zwanger, anderen pas na twee, drie, vier, soms na negen!! Ik snap je frustratie, maar je mag niet zulke gevoelens hebben jegens je man het is namelijk ook zijn schuld niet... Hij heeft hier ook niet om gevraagd.
Het is ook onzeker allemaal, je bent door het hele proces heen gegaan, hebt veel geïnvesteerd (en je heel rot gevoeld door de hormonen of een nare punctie gehad) en het is allemaal geen garantie voor een goede afloop. Om gek van te worden, ik weet er alles van. En de 'waarom' vraag blijft maar door je hoofd spoken. Mij hielp het wel om iedere keer als ik dat dacht het echt bewust weer uit mijn hoofd te zetten. Er is geen reden, er is geen antwoord op het waarom. Het is nou eenmaal zoals het is. Die mensen die gelijk de eerste ronde (of de tweede, of de derde...) zwanger zijn, die hadden daar ook geen invloed op. Zij hebben in dit geval geluk, jij gewoon stomme pech. Als je je af gaat vragen waarom, dan kun je wel gek worden. Iedereen heeft in zijn leven fijne dingen en nare dingen. En sommigen hebben wat meer nare dingen en anderen wat meer fijne dingen. Daar is geen reden voor. Zo is het gewoon. Heel veel sterkte, ik hoop dat je de dagen een beetje doorkomt, probeer niet teveel te piekeren (ik weet dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is) maar probeer jezelf af te leiden en wat leuke dingen te doen.
Hoi...go ik snap het allemaal...en indd mijn man kan er niks aan doen...zoals vele zit ik in een achtbaan.....van emoties....het is zeker zo dat we er geen grip op hebben,ik ben een manier aan het zoeken er beter mee om te gaan......ik wil zo graag kindertjes,ik krijg soms een jaloers gevoel als ik al mijn vrienden incl schoonzus die allemaal snel zwanger waren........ik vraag me gewoon soms af waarom.......hoe is het mogelijk dat ik hier in terecht ben gekomen..goed we gaan door,we wachten af.....ik zie dat het bij enkele van jullie geslaagd is en dat geeft me goede moed.....ik zal zo blij zijn als ik een positieve test heb......
Heel veel sterkte de komende 1,5 week! Het is soms gewoon ronduit *** dat we in deze situatie zitten. Echt, er is niks leuks aan het traject. De spanning en angst, de pijn.. Daarom twijfelen wij of we het nog een keer gaan doen. Bij de eerste zwangerschap heb ik alles in mijn blog geschreven vanaf het moment van tp geloof ik, of iets daarvoor nog. Misschien heb je er iets aan. Ik duim voor je dat je een positieve test in handen hebt straks!!
Las in je blog trouwens dat je man hetzelfde heeft als mijn man. Hebben jullie pesa/tese/mesa gedaan? Of doen jullie KID?
Hoi katek.....zo fijn dat je me begrijpt....kijk het zijn woorden van mij...maar wat ik voel is moeilijk op papier te zetten zegmaar....ik weet niet wat jou man heeft voor probleem...maar mijn man is geboren zonder zaadleiders....hij heeft zaad ...en dat moeten ze indd met die techniek doen.....heeft jou man ook geen zaadleiders?we zijn er achter gekomen omdat er een zwangerschap uitbleef...en toen hij een staal binnenbracht...was er geen enkele levende zaadcel....dat was zooo shocking!'?..en toen begon het gedonder....want er was maar een manier om zwanger te worden en dat is icsi......vandaar....
Bij ons weten ze het niet precies, afwezig of onderontwikkeld, ze zijn niet aangesloten in iedergeval. Maargoed.. Hoe lang zitten jullie er al in? Wij stopten met de pil in 2008, in 2009 naar de huisarts, in 2010 onderzoeken en de pesa, in 2011 3 x een tp en van de derde (eerste cryo) ben ik zwanger geworden. Nu mama van een heerlijke meid van bijna 2.
Oké......ik denk dat ik op mijn 25ste met de pil gestopt ben ik woonde die tijd nog in België...en dat we een jaar aan het proberen waren ,lukte niet toen zaadonderzoek en daarbkwam azoospermie uit....tonen heb ik de eerste poging in België gedaan,,,,,daar kreeg ik zoveel hormonen....ik geloof 3weken en daar had ik zoveel bijwerkingen van niet normaal.....tijdens die behandeling heb ik een verse terugplaatsing gehad...was raak maar ging na een week mis.....toen nog een cryo teruggeplaatst gekregen...mislukt...en toen had ik die tijd nog 2cryos over....maar ik durfde niet meer.....ik was er zo verschrikkelijk bang van geworden......dus heb ik het maar steeds vooruit geschoven....totdat ik 2jaar geleden naar Nederland verhuisde samen met mijn vriend en mijn huisje klaar was want we waren bezig met verbouwen....werd mijn schoonzus gewoon weer zwanger en toen dacht ik ...nu ga ik er weer aan beginnen ondanks mijn enorme angst voor die hormonen en de vele bijwerkingen die ik gehad heb.....toe ben ik bij erasmus mc op gesprek geweest en helemaal onderzocht ik was prima inorde...en ze vroegen zich daar af hoe het komt dat ik zo een lang schema had gehad...ze hebben mij een kort schema gegeven en dat ging redelijk.....ik had een mooi resultaat 5goede embryo's waar van 3uiteindelijk ingevroren zijn nu ben ik met de voorlaatste bembryo bezig...sorry voor het lange verhaal
Jeetje, ook al een hele geschiedenis dus.. De teleurstelling is echt killend he? Ik begrijp je angst als je zo last van de bijwerkingen had. Ik vond (en vind) het net als jij ook vaak oneerlijk dat het ons overkomt. Mijn zus is nu voor de 2e keer zwanger, een paar collega's en vrienden van ons ook. Hoewel ik heel blij voor ze ben maakt het me (nu nog!) verdrietig omdat het je zo herinnerd aan je eigen situatie waarin je al die pijn en moeite moet doorstaan. En dat gevoel blijft denk ik.. Het voelt als jaloezie voor mij.
Heel erg herkenbaar! Ik heb er net 2 wachtweken op zitten na een eerste IUI behandeling. Ik mag van geluk spreken, ik had vanmorgen een positieve test! Ik ga voor iedereen heel hard duimen!!
Wij zitten in Groningen, bij het umcg. We neigen nu 80% naar wel voor een tweede. Hebben gister brief gehad van het zkh of we het zaad wat er ligt nog willen bewaren, dus ook wel weer een teken dat we er nu iets mee moeten ofzo.
Sorrie voor de spelling....die iPad heeft soms een eigen spellingoke nog een beetje twijfelachtig......gelukkig hebben jullie al een mooie dochter maar dat neemt natuurlijk niet weg dat de verlangen van een 2de natuurlijk net zo groot is.....hoe oude ben jij.....en hoe gaat je vriend er mee om......
Ik ben 34 dus leeftijd speelt ook wel een rol. Het kan nu nog zegmaar.. Mijn vriend heeft het nu wel geaccepteerd, toen we in het traject zaten en ervoor voelde hij zich erg schuldig. Maar dat is nu anders nu we een kind hebben. Hoe oud ben jij dan?