Babsie, wat vervelend voor jullie. weer een terleurstelling die je moet verwerken. denk aan je. Hannah, Succes meid. Liefs Lydia
Ja hoor, hier is alles goed! Heb gisteren m'n 1e spuit decapeptyl gezet voor onze 1e IVF Dinsdag 17 juli de uitgangsecho en hopelijk dan ook gelijk starten met gonal. Onze 1e ronde is nu officieel begonnen!
Ik leef heel langzaam naar mijn nieuwe poging toe. En helaas vind ik de nodige problemen op mijn pad, Ik leid al een tijdje aan hevige gewrichtspijnen, en nu heeft mijn huisarts dus een brief geschreven naar het ziekenhuis want ze wil dat ik gezien wordt op de reuma poli. Dus dat wordt ook weer spannend. Greets Beeb
Hier is ook alles goed!Ik ben as. maandag begonnen met de 1e spuit decapeptyl en moet bellen als mn ongie begint voor de uitgangsecho(verwacht dat komend weekend)Ook ozen 1e IVF is officieel begonnen,dus Ginny,we lopen zowat gelijk op! Beeb,wat vervelend voor je,nog meer poli-bezoekjes.... Liefs!
Wij gaan ermee stoppen. We hebben nu 4 ICSI-pogingen gehad en vooral het laatste resultaat was zo bedroevend, dat ik niet denk dat ik het nog op kan brengen. Ik heb m'n leven al 1,5 jaar in de wacht gezet (en waren daarvoor ook al 2 jaar bezig met zwanger worden), nadat ik april vorig jaar m'n baan kwijt ben geraakt door een fusie en vanwege de ICSI het voor mij niet te doen was een nieuwe baan te accepteren. Ik zit al anderhalf jaar thuis nu, ben gestopt met koffie drinken (drink zelfs nog nauwelijks thee met theine), drink geen alcohol, zoetstoffen zijn verbannen, gaf m'n laatste sigaretjes op, ging niet meer stappen omdat een nachtlang stappen erg vermoeiend is en ongezond vanwege de rook, ben mezelf en hubbielief vol gaan douwen met vitaminepreparaten, ging elke avond op tijd naar bed en ben gaan sporten. Ben het nu ineens helemaal zat! Echt spuugzat! Wat we ook doen of laten, het heeft geen enkele zin. Heb mede door de ICSI (en andere persoonlijke problemen) een depressie gehad en ik merk dat ie nu in sneltreinvaart weer de kop op steekt. Het wordt denk ik tijd om het op te geven, hoe erg het ook is. Hoe graag ik ook een baby van mn mannetje wil, ik wil niet dat ik er zelf compleet aan onderdoor ga. Ik heb nog 2 kinderen uit een vorige relatie en ook zij lijden eronder als ik hormonen spuit en als het weer mislukt. En dat wil ik niet meer. Ik wil weer (proberen te) genieten van het leven en niet meer obsessief bezig zijn met iets wat mogelijk niet eens zal gaan lukken. Want wanneer houdt het op? Wanneer stop je ermee? Wij dachten na poging 3 te stoppen, omdat ik het gewoonweg ontzettend zwaar vind. Iedereen beleeft het anders natuurlijk, maar ik vond het intens zwaar. Ik kon het alleen toch niet accepteren, dus toch nog maar verder. Deze 4e poging viel wel mee. Had niet zo veel last van de hormonen als de vorige keren. Maar nu we nog niet eens een TP hebben gehad, wat ons de vorige 3 keren niet is overkomen, is voor mij ineens de maat vol. Ik was van plan voor poging 5 te gaan, totdat ik gister als een zielig hoopje ellende op de bank hing. Toen dacht ik: tot hier en niet verder. Ik heb nog 2 kinderen die me nodig hebben, waarvan er eentje pas gediagnosticeerd is met een autistische stoornis. Hubbielief zag me gisteren en vond het ook genoeg. Het is welletjes geweest. Alhoewel we meer pogingen kunnen doen, hebben we er nu toch alles aan gedaan wat voor ons psychisch en lichamelijk haalbaar is. Het is niet de bedoeling dat ik van een brug afspring vanwege het feit dat ik mezelf en mn lieve schat geen baby'tje kan schenken. Dus, meiden, dit was het ff voor mij. Ik hou het in elk geval voorlopig voor gezien en ga me richten op m'n 3 jongens, 2 hondjes, het zoeken naar een nieuwe baan en het vinden van mezelf. Ik hoop van ganzerharte dat het jullie allemaal wel gaat lukken en dat jullie binnenkort allemaal een piepklein schreeuwlelijkerdje in jullie armen mogen houden Heel veel geluk allemaal, ik duim voor jullie! Liefs, Barbara
kreeg kippenvel van je verhaal maar vindt het onwijs knap dat je die keuze voor jezelf en je gezin hebt kunnen maken. Dat getuigd van moed! Ik weet zeker dat het heel erg moeilijk zal zijn de komende tijd maar wens je heel veel succes en sterkte met de verdere verwerking! Liefs Nina
Lieve lieve Barbara, Met tranen in mijn ogen lees ik, met herkenbaarheid, je verhaal. Ik begrijp zo goed dat je het spuug en spuugzat bent. Daarentegen ook super knap dat jullie de knoop kunnen doorhakken zeg...dat lijkt me een van de moeilijkste dingen in dit proces. Net wat je zegt...je hebt een lieve man, fantastische kinderen EN jezelf. De deur hoeft niet definitief dicht...over een jaar kan je de draad weer oppakken (als jullie dat zouden willen)... Voor nu wil ik je / jullie in ieder geval ontzettend veel geluk wensen met het herindelen van je leven. Als je zo sterk bent deze beslissing te nemen weet ik zeker dat je sterk genoeg bent dit een plekje te geven. Je weet me te vinden meid enne..mijn complimenten voor je aller laatste alinea! Grandioos!
Lieve Barbara, Ook hier stromen de tranen over mijn wangen. Wat een ontzettende moeilijke keuze hebben jullie moeten maken. Alle respect komt digitaal naar je toe. Ik wil jullie heel veel succes wensen, met het verwerken van het ICSI proces, en probeer jezelf te vinden. Liefs, Elvira
Lieve Barbara, Met tranen in de ogen en kippenvel op mijn armen lees ik je verhaal... Ben er stil van.. Ik heb diep respect voor je met het maken van deze immens moeilijke keuze. Ik wil je veel sterkte en succes wensen bij het verwerken van het hele proces en het vinden van jezelf........ Liefs Hannah
Lieve Barbara, Wat moedig dat je deze beslissing hebt genomen, dat je de knoop hebt doorgehakt want dat is zeker niet makkelijk! Ik wil je heel veel sterkte wensen en heel veel geluk met je gezinnetje! Dikke knuffel
Hi lieve meiden, Bedankt voor jullie ontroerende reacties. Het was niet mijn bedoeling jullie aan het huilen te brengen . Ik zit nu ook met de tranen in m'n ogen. Ook als ik m'n eigen berichtje teruglees, waar jullie allemaal zo'n ophef over maken, schieten de tranen me spontaan in de ogen . Het was niet mijn bedoeling het zo dramatisch te maken, want dat is wat ik van m'n eigen berichtje vind. Zoals hubbielief zegt: "hallo, hebben jullie last van hormonen of zo", en dat kan ik alleen maar beamen. Wij vrouwen en onze hormonen ook hè (al dan niet extra toegediend). Toen ik mijn berichtje enige tijd later teruglas, bedacht ik me dat ik anderen hiermee wellicht ontmoedigd heb. Het gevoel heb gegeven van: "wat als het bij ons ook nooit lukt". Dat was in elk geval niet mijn bedoeling en het spijt me bij voorbaat als ik dat teweeg heb gebracht. Ik schreef dit bericht in een opwelling, om het van me af te schrijven, en zonder erbij na te denken of dit bij anderen schade kan berokkenen. Voel me er nu een beetje schuldig door . Wat ik nog wel even wil zeggen: geen 2 personen zijn hetzelfde en ook geen maatstaf geldt voor iedereen. Wat voor mij geldt, geldt niet voor een ander. Wat voor een maatstaf geldt, hoeft niet voor iedereen te gelden. Zoals b.v. de maatstaf: als je dik bent, is de kans van slagen van IVF/ICSI heel klein. Hoeft niet waar te zijn: mijn ontzettende lieve schat van een buurvrouw werd bij de 1e ICSI-poging zwanger, terwijl zij toch echt onder de categorie 'dik'valt. Kortom: trek je helemaal niks aan van wat anderen zeggen. Trek je niks aan van cijfertjes of van wat anderen doen. Doe wat jij vindt dat het beste is voor jou. Volg je hart! Een dikke knuffel van een sentimentele, afkickende van inmiddels liters hormonen, 33-jarige muts
Meid voel je niet schuldig........ Je berichtje raakte me gewoon heel erg..... Voelde gewoon je verdriet...... Heel veel sterkte!
Ik vind het ook erg moedig dat je deze beslissing heb genomen. Het is toch een hele stap om jullie wens ( tijdelijk ) in de koelkast te zetten. Ik heb er bewondering voor. Greets Beeb
Hoi Barbera, Ik herken zoveel in je stukje. Ik heb nog maar 1 poging achter de rug, maar daarvoor wel veel met hormonen bezig geweest en natuurlijk eerst op de natuurlijke manier geprobeerd zwanger te raken. afgelopen zondag zat ik er ff zo doorheen dat ik precies voelde wat jij schreef. Waarvoor doe ik het nog? waarom van alles doen en laten, terwijl het toch (nog) geen zin heeft? Maar mijn vriend heeft me toegesproken en gezegd: dit wil je zo graag, al heel je leven, je gaat niet opgeven hoor! Nee tuurlijk ga ik niet opgeven, maar af en toe zou je wel willen dat je gewoon 'normaal' was. Ik weet dus niet hoe ik er na de 2e, 3e of evt. 4e poging aan toe zal zijn. Ik hoop echt dat het niet zo ver zal komen en dat onze grootste wens op een dag mag uitkomen. Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze moeilijke beslissing. Geniet van je man en kinderen en van het leven. Groetjes Ester
Vandaag weer in het ziekenhuis geweest............ We mogen definitief van start met de IVF/ICSI! We hebben vandaag uitleg gekregen over de medicatie en het spuiten en het schema meegekregen! Vanaf volgende week zaterdag gaat de eerste spuit erin. En vanaf 25 juli beginnen met stimuleren. Op 2 augustus de eerste follikelmeting. Yes ben er blij mee! Vind het ook wel erg spannend maar we krijgen nu een kans.
Spannend joh! Er zijn er momenteel volgens mij best veel die aan hun 1e IVF of ICSI behandeling gaan beginnen. Als het nou ook nog eens bij allemaal gelijk lukt dan zijn we helemaal happy!