Wij hebben al meerdere TP's achter de rug voor een brusje. Tot op heden geen resultaat. We hebben nog 2 emmies in DD. Eind feb laten we 1 terugplaatsen. Nu de emmies bijna opraken, begin ik steeds nerveuzer te worden of we opnieuw met ICSI moeten beginnen. Voor mijn man hoeft het zo nodig niet, maar ik zit zo in dubio. Aan de ene kant moet ik niet verder kijken dan deze TP, maar aan de andere kant gaat er van alles door mijn hoofd. Wij zijn gezegend met een mooie, gezonde dochter, maar ik merk dat ik nog steeds de pijn voel van het niet kunnen hebben van je "wensgezin". Begrijp me niet verkeerd hiermee. Wij hebben ook eerst de pijn doorgemaakt van het helemaal niet zwanger zijn en de pijn en moeite van de ICSI en alles wat er in je omgeving gebeurt aan opmerkingen en zwangerschappen van vrienden en familie. Ik ben nu heel erg bezig met wat als het niet lukt voor een 2e kindje, hoe is het als E. enig kind blijft, waarom blijf ik moeite hebben met zwangerschappen van vrienden/familie, enz enz. Ik zou graag willen weten hoe anderen met dit probleem omgaan. De meesten van jullie zullen wel denken: "mens, doe normaal, je hebt er al 1!" Dat klopt ook wel, maar toch zou ik graag ervaringen willen van mensen in het proces van ga je door met ICSI of stop je. Waarom ga je door en waarom stop je. Mijn reden om het niet te doen zou zijn om gezondheidsredenen. Die overstimulatie was niet leuk meer. Uiteraard heb ik 1001 redenen om door te gaan.
denk niet dat de meeste denken ''doe normaal, je hebt er al een'' de wens voor een 2e kindje kan net zo sterk zijn als de wens voor een 1e kindje, en t verdriet,gemis en pijn kan net zo heftig zijn. misschien is t juist wel goed om verder te kijken, je zult er toch met je man over moeten praten zodat jij je eventueel, lichamelijk en geestelijk kan voorbereiden op nog een icsi die er misschien aan zit t komen. spreek je gedachte uit naar je man zou ik zeggen. hopelijk is t niet nodig en nestelt 1 van de 2 emmies zich nog lekker in. maar als ik naar mezelf zou kijken, zou ik mezelf willen voorbereiden op dat wat eventueel komen gaat.
Hoi Roos, Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Zit met hetzelfde 'probleem' en wij hebben ook al'n zoontje van inmiddels 2jr en 2mnd.. Mijn wens is ook sterk voor 'n brusje, maar beginnen straks ook al met icsi poging 3... Ik heb voor mezelf wel gesteld dat ik er nooit vrede mee zou kunnen hebben als ik niet alle pogingen gebruikt zou hebben..dan rijst steeds de vraag "wat als"? Vandaar dat ik wel door ga, maar maakt het niet makkelijk. De gedachte dat mijn zoontje enig kind zou blijven beangstigd me ook, waarom weet ik niet..is meer'n gevoel.. Sterkte Xx
Ik herken ook veel in je verhaal, vooral het dubbele gevoel dat je ergens vindt dat je niet moet zeuren omdat je al wel een kindje hebt, maar toch zóóóó graag nog een tweede wil. De gedachte dat die tweede nooit zou gaan lukken zou voor mij bijna net zoveel pijn doen als toen ik dit over de eerste dacht. Ik vind het ook echt niet raar dat je het zo voelt. De wens voor een twee kan ook heel sterk zijn. ik hoop van harte dat je toch nog van de cryo zwanger wordt en niet meer opnieuw met icsi hoeft te beginnen!
Herkenbaar hoor. Alleen zitten wij nog niet zo diep in de molen als jullie zo te lezen. Wij zijn 'pas' bezig met de 2e IUI. Onze eerste is op de natuurlijke manier verwekt, al duurde dat alles bij elkaar nog lang voordat het eindelijk raak was én bleef zitten. Daardoor kon ik pas na 20 weken van de zwangerschap genieten. Ook is mijn zoontje 5 weken te vroeg geboren, en lag ik vanaf week 31 al plat, vanwege onverklaarbare bloedingen, dus ik heb niet echt een probleemloze zwangerschap gehad. Ook dat speelt bij mij mee dat ik nog zó graag zwanger wil zijn, maar óók dat oergevoel voor nóg een kind is zo overheersend. En ik gun ons zoontje zo ontzettend een broertje of zusje.. En ook al heb je er al 1, wil niet zeggen dat die wens naar een 2e niet mag of kan. Dat zeg je ook niet tegen mensen die op de natuurlijke manier zwanger zijn geworden toch, als ze voor een tweede of zelfs derde gaan?
Hier in hetzelfde schuitje, min of meer. Onze vent is zelfs al bijna 4,5. Het mooie verhaal, in 1x spontaan zwanger. Dat nummer 2 inmiddels al ruim 3 jaar niet lukt is voor ons dan ook niet te begrijpen. De stap naar het zkh was dan ook moeilijk en nu bijna normaal. We gaan starten met IVF, niet te bevatten eigenlijk... En ook hier spookt de vraag: wat als het niet lukt...? Ik wil er eigenlijk niet aan denken, maar toch zou het kunnen natuurlijk... Ik heb er nog geen antwoord op, eerst maar eens een IVF meemaken. Maar ik voel wel heel sterk dat er een einde aan moet komen, dat er een antwoord moet komen. Ofwel het lukt en er komt een langewenste tweede of het lukt niet en we stoppen. Want nu staat ons leven eigenlijk al 3 jaar stil. Alle spullen hebben we bewaard, het werkt gewoon in alles door. Vakanties plannen doen we niet, want 'wat als'... En daar word ik gek van. Ik heb heel sterk behoefte aan een uitkomst in dit proces, zodat we weer verder kunnen...
Bedankt voor de reacties. Heel herkenbaar. Vooral dat we stil staan met ons leven en bepaalde keuzes niet durven maken. Mijn man werk gewoon 40 uur, klust aan het huis en sport in het weekend. Ik heb de indruk dat hij gewoon minder tijd heeft om na te denken. Ik werk 16 uur, onregelmatig en heb meer tijd met dochter. Voor mij zou een brusje heel natuurlijk zijn. Manlief ziet op tegen de ritje Duesseldorf en dan meer de tijd die het kost. We hebben nu afgesproken dat als de komende 2 TP's niets worden, we wachten tot dochter naar school gaat. Daarna evt weer een ICSI. Soms ben ik gewoon even heel jaloers op de mensen die een gezin kunnen plannen door alleen maar even naar boven te gaan...en dat zij niet zoveel geld en tijd kwijt zijn en bovenal zoveel teleurstellingen, die zijn het ergste.
Heel herkenbaar. Ik ben dolblij met mijn gezonde dochter die net 2 is geworden. Maar ik wil ook zoooooooooooooo graag nog een volgend kindje. Wij hadden heel veel embryo's: nog 14 in de vriezer. Daarvan zijn er in 3 cycli 3 teruggeplaatst. 4 deelden niet door. Dus nu zijn het er nog 7! Ja, ik weet het: nog heeeeeeeeeel veel, maar toch voelt het anders. In korte tijd is het aantal gehalveerd en nog geen succes. Wij gaan a.s. vrijdag in Düsseldorf een blastocyste-TP doen met de embryoscope. Dan ontdooien ze in 1x 4 embryo's en plaatsen ze hopelijk 1 (of 2) blastocystes terug. Dat kunnen we dan nog 1x herhalen met 3 embryo's en dan is het voor ons ook weer stimuleren. Wel hebben we goede hoop voor de behandeling met de embryoscope! Maar er is ook de angst: wat als het niet lukt,... ik ben al 38 inmiddels. Ik moet zeggen dat ik de cryo-terugplaatsingen voor een volgend kindje als emotioneel heel zwaar heb ervaren. Dat had ik niet verwacht. Het wachten, de emoties... En ook het onpraktische, elke maand de spanning of je wel kinderopvang hebt op het juiste moment als we naar Düsseldorf moeten. Veel herkenning dus hier! Ik wens je veel succes.
Roos25, heel herkenbaar dat manlief meer de praktische kant benaderd. Ik heb ook wel eens het woord 'Gent' of 'Dusseldorf' laten vallen en volgens mij denkt hij nu dat ik gek geworden ben, haha. Maar goed, eerst maar verder bij het UMC. Onze zoon is nu naar school, vreselijk vond ik die eerste dag dat ik ineens alleen thuis was, wat zou ik gaan doen? Zo was het nooit bedoeld, er zou er nog minstens 1 thuis zijn en wie weet nog wel zwanger van nr 3... Ook het afscheid van het kinderdagverblij vond ik bijvoorbeeld moeilijk. Je moet zo het beeld bijstellen... Manlief heeft dat gewoon minder denk ik. Op zich praten we er wel over hoor. En soms bekruipt mij een soort angst als we weer eens zuchten na een dag met een hysterische kleuter 'zullen we het wel doen, nog een kind'.. Voor mij is dat een grapje, maar soms twijfel ik wel eens aan zijn bedoeling. Ik denk dat hij er eerder klaar mee is dan ik. Dus ik hoop zo ontzettend dat de IVF me mee zal gaan vallen en hoop-hoop-hoop op de eerste keer raak. Maar ja, wie niet...
@Roos25: nou, je ziet het: genoeg vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten.... Ook ik ben er zo een van. Ik herken mijzelf nog het meest in onderstaande verhaal van Betties: @Betties: Hoi, jee jouw verhaal lijkt ontzettend veel op mijn verhaal zeg!... Wij hebben ook een zoon, waarvan ik toen in 1x zwanger was! Hij is nu inmiddels alweer bijna 6!!! Ik ben nu net begonnen met de eerste IUI. Het is zoals je zegt: niet te bevatten eigenlijk... Jij hebt er al 6 IUI's op zitten en nu IVF. Jee, wat zwaar! Heb jij trouwens ook nog een (kijk)operatie gehad? @All: wat ook herkenbaar is, is dat van dat je leven min of meer stil staat. Onze zoon is inmiddels al naar een grotere kamer verhuisd en ondertussen staat de hele babykamer daar maar met alles erop en eraan. En het wordt steeds voller met allerlei spullen die we steeds bewaren....
Ha Moisie, ja helaas herkenbaar dus....! Bij jou heeft het dus ook wel even geduurd voordat je richting medische molen ging (of durfde te gaan?). Toen we voor nr 2 gingen was ik weer meteen zwanger (april 2010), maar dat ging mis met 6 weken. Dus wederom dachten wij eigenlijk dat het bij ons allemaal maar makkelijk ging. Na een jaar zijn we voor het eerst naar een gyn gegaan, vooral omdat ik lichamelijke klachten had (tussentijds bloedverlies na eisprong) en ik bang was dat er iets in de weg zou zitten. Dat bleek allemaal niet zo te zijn. Pas eind van 2011 zijn we verder gegaan met de eerste onderzoeken: HSG, bloed en semen. Alles prima. Naderhand ook nog een kijkoperatie maar alles was mooi roze, dus volledig in orde verklaard, maar ondertussen gebeurde er mooi niets.. In april 2012 bleek ik onverwachts zwanger, ik gebruikte die maand voor het eerst utrogestan tegen het tussentijds bloeden. Ook dat ging meteen weer mis. Na de zomer 2012 was ik het zat en hebben we de knoop doorgehakt voor hulp. Nu 6x iui gehad zonder enig resultaat. En tsja, dan wordt het dus IVF nu.. Onbegrijpelijk! Het is zeker niet gezegd dat wij niet spontaan zwanger kunnen worden, maar het leidt tot nu naar niets. Het wordt er niet gezelliger op (herkenbaar?!) en vooral het leeftijdsverschil met onze zoon vind ik best een factor, alhoewel ik ook wel de voordelen zie van een echte oudere broer. Wat je zegt: hij is al naar een grote kamer, álle babyspullen staan overal. Je doet niets weg en ik leen ook niets uit. Inmiddels hebben we wel alles op de 'babykamer' in pakketten gezet, toch wel het een en ander weggedaan (brrr vieze flesjes enzo) en de deur dicht. Dan struikel ik er tenminste niet meer over als ik een wasje moet draaien. Ook heb ik 6 enorme kisten babykleren doorgespit. Heel veel weggedaan en alleen mooie dingen of bijzondere dingen die geschikt zijn voor een brusje bewaard. De rest weggegeven. Het deed me goed om zo letterlijk ruimte te maken, in mijn huis en in mijn hoofd. Heb jij ook dat je zoon vragen stelt? Nu hij op school zit ziet ie veel meer dat er ook kindjes zijn met broertjes of zusjes en dat hij dat dan niet heeft. Of hij zegt ineens: 'heb jij ook een baby in je buik?' Pfff, dan kan ik wel janken. Ik beschouw hem inmiddels echt als ons wonderkindje...
Oja zo herkenbaar, dat je leven min of meer stilstaat. Nu gaan we a.s. zomer sowieso niet op vakantie omdat we daar geen geld voor hebben, maar de babykamer staat hier ook nog in originele staat. Alleen het bedje staat op zijn kant, dat hebben we toen gedaan zodat ons zoontje wist dat ie daar niet meer in kon slapen toen ie overging naar zijn peuterslaapkamer. Hij is trouwens overgegaan naar die andere slaapkamer toen ik zwanger was.. (Mijn 2e mk). Hij was toen 2 jaar en een paar maanden. Hij slaapt nu dus al dik een jaar in zijn andere kamer, en het babykamertje staat nog steeds leeg, dat doet pijn ja. Ik moet zeggen dat ik de commode nog steeds gebruik om mijn zoontje aan te kleden. Hier is bij ons beiden ook niks mis trouwens, het schijnt pure pech te zijn dat het niet lukt. Al ben ik daar zelf nog niet zo zeker van na mijn 1e IUI, toen bleek dat ik een te korte lf had, maar dat terzijde...
Dit had ik kunnen schrijven. Zo herkenbaar! Onze zoon is inmiddels ruim 3 en wij zijn nu 2.5 jaar bezig voor de tweede. Het gevoel dat je leven stil staat en dat de wens waar je zo hard voor vecht misschien nooit vervuld gaat worden, is zo intens heftig. Wel proberen wij de laatste tijd ook te kijken naar de positieve dingen die het hebben van 1 kindje met zich mee brengt. Geen slapeloze nachten meer en gedoe met luiers en slaapjes. Al op korte termijn mooie reizen kunnen maken met onze bink. Financieel meer ruimte omdat een tweede kindje toch weer kosten met zich mee brengt. En ja, tuurlijk weegt dat niet op tegen een tweede kindje. Maar wel merk ik dat het me wat rust begint te geven. Rust omdat ik weet dat ik nu nog twee IVF-pogingen heb en het eind dus in zicht is. Rust omdat ik weet dat ik eindelijk alles van de afgelopen 2.5 jaar kan verwerken en verder kan met m'n leven (met of zonder tweede kind). En rust omdat ik nu ook echt begint te voelen dat het leven met 1 kindje meer dan de moeite waard is. Maar het blijft moeilijk om te beseffen dat er in mijn buik misschien nooit meer een kindje komt te zitten. Dat mijn borsten nooit meer melk zullen geven. En dat alle babyspulletjes op zolder een andere bestemming zullen krijgen dan wat we al die jaren hebben gehoopt. Ik verlang op dit moment iig vooral naar het einde van dit hele circus, want ook ons leven heeft lang genoeg op de rem gestaan.
Ik ben blij hier even met jullie over te kunnen praten. Het is een lastige emotie. Mensen om ons heen zeggen snel ach, je hebt er al een! Ik heb ook zelf lang gedacht dat als eenmaal zwanger zou zijn, dat het wel minder zou worden. Zoals al werd aangegeven, het zijn steeds die kleine dingen waardoor je weer een confrontatie krijgt. Ruim ik de babyspullen op, geef ik ze weg, zouden we ook nog maat 56 van die leuke Hema kleertjes kunnen kopen, enz enz. Inderdaad zijn er uiteraard ook de voordelen van het makkelijk kunnen reizen en logeren met 1 kind. Mocht het kind een een of andere carriere willen, dan kan dat veel makkelijker. Ook ik ben wel toe aan rust. Wij gaan voorlopig dan niet verder met ICSI voordat E. op school zit. Dat betekent nog 2 emmies die we hopelijk kunnen halen in DD en mocht dat niet lukken, 2 jaar rust. We willen dan met z'n 3en sparen voor een reis naar Amerika. Ik vind de zwangerschappen in mijn omgeving ook zo knagen. Ik was de eerst van de vriendengroep (ondanks MMM) die zwanger was. De meesten zijn of krijgen nu de eerste. Er komt een dag dat ze de tweede gaan aankondigen. Dat blijft gewoon heel moeilijk. Ik heb 1 vriendin die zo erg bekkeninstabiliteit heeft, dat het niet verstandig is om een 2e zwangerschap aan te gaan. Haar kindje wordt in de zomer 2, maar ze revalideert nog. Ook heftig. Zij heeft eigenlijk helemaal geen keuze meer. Diezelfde pijn om het gemis van een 2e kent zij ook.
Zoooo herkenbaar jullie gevoel. En inderdaad tuurlijk ben je blij met dat je al een kindje hebt mogen krijgen maar toch... Het doet pijn, veel pijn. Hier is het de vraag of het medisch gezien nog kan. Heb paar maanden terug zwangerschap in baarmoederhals gehad waardoor ze me hebben moeten emboliseren om het bloeden te stoppen en nu blijk dat de embolisatie schade aan mijn baarmoederslijmvlies heeft aangericht en dat wil nu bijna niet meer groeien. Ook blijk ik verklevingen te hebben en holtes gevuld met vocht. Nou hebben we ook getwijfeld of het verstandig is om voor een 2e te gaan omdat ik na de bevalling bijna 4 Ltr bloed ben verloren en het dus echt kantjeboord is geweest en dus een paar maanden geleden was het weer kritiek door het vele bloedverlies dat ze niet gestopt kregen. Maar na goed gesprek met arts toch besloten weer verder te gaan met behandelingen en nu blijkt er dus meer kapot te zijn dan ze verwacht hadden. En net nu heb ik alleen maar zwangeren om me heen zo ongeveer. En dat doet pijn....en toch steeds maar dat masker opzetten naar de buitenwereld. Hopelijk nestelt de embryo zich lekker warm bij je in.
Herkenbare verhalen, zie onderschrift. Ik voel me in een spagaat zitten: 'ik zou niet mogen zeuren', maar tegelijkertijd verlang verlang ik zo naar 'alles nog 1 keer' en bovenal om onze dochter niet alleen te laten blijven... Moeilijk!
Hier ook al bijna 2 jaar bezig voor een broertje of zusje, en ook al lukt het spontaan ook, blijven plakken doen ze niet. Ondertussen ook al 6 cryo pogingen en 1 verse IVF gehad.... Ik heb voor mezelf besloten dat dit ons laatste MMM jaar wordt.. Nog 6 rietjes over, die gaan we opmaken, maar IVF 2 & 3 zou ik graag willen doneren, want ik ga ze niet meer gebruiken... Door de goede resultaten zou ik nog wel jaren door kunnen, maar echt geen zin meer in. (En ik word steeds ouder) Begonnen in 2006.... eindigen in 2013, ik vind het lang genoeg. Butterfly: het enige wat ze bij mij/ons ooit vastgesteld hebben, is mijn dunne bms. Dit komt niet boven de 5. Het is dus niet onmogelijk!
@Betties: Ja, het heeft inderdaad even geduurd voordat ik de medische molen in durfde te gaan. Die eerste stap hebben we vorig jaar maart gezet. Wat ik heel jammer vond, is dat we na alle onderzoeken nog weer voor 6 maanden naar huis gestuurd werden... Het was een hele stap om naar het ZH te gaan hiervoor en je zet je schrap voor wat komen gaat en dan.... niks! En ja; mijn zoon steld ook die vragen... @Jusi: Bij ons ook niets mis, behalve de PCOS bij mij, maar die veroorzaakt alleen lange cyclussen bij mij. Hoelang was jouw LF dan bij je eerste IUI? En doen ze er nu iets aan bij je 2e IUI?
Hallo Roos, Ik herken helemaal je gevoel! Ik heb ook een dochter waarvan ik 5 jaar geleden in 1x zwanger werd, maar sinds 3 jaar proberen we al een brusje voor haar te krijgen, maar zelfs na 3 icsi's is dit niet gelukt (maar 1x TP gehad, geen eitjes/emmies) Nu op naar DD voor poging 4 en ik ben al bijna 41, dus de kans wordt steeds kleiner dat het lukt en dat is verschrikkelijk verdrietig. Er is al gesproken over ECD en dat voelt heftig... K.
Wat komt secundaire infertiliteit toch een hoop voor Kenden jullie secundaire fertiliteitsbehandelingen al? Ik voelde een hoop herkenning in dat stuk. Over ECD: hoe staat jullie daar in? Voor ons was het een reële optie voordat wij ons eerste kindje kregen. Maar nu we er eentje hebben staat mijn vriend niet achter ECD voor een tweede. Ik weet niet of ik het wel zou willen nu hoor. Maar ik ben wel benieuwd hoe jullie er over denken.