Jordan: nu weet je iig wel dat de won dicht zit. Afwachten tot september nu. .. Fijn dat ze weten wat er met je moeder is en er iets aan kunnen doen. Sneeuwmees: ach jee, wat een verhaal van het vallen. Echt, zoals je met je verstand wel weet, je bent geen slechte moeder omdat je valt!! Gekkie. ( ik heb toen timo nog jonger was per ongeluk een sleutelbos op zijn hoofdje laten vallen midden op het pleintje voor mijn huis. Ik ging toen voor het eerst timo weg brengen om samen met manlief een hapje te eten. Wat heb ik me toen ook slecht gevoeld. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Nu lach ik erom. ) heb je nog last van de val? Of was het vooral schrik en je gevoel?
@Ikke: ja, verstandelijk weet je wel dat het belachelijk is dat je denkt dat je een slechte moeder bent. Maar op dat moment... Heb zelf nog last van mijn knie. Was een behoorlijke schaafwond en die voel ik nog de hele dag trekken en schrijnen. Verder begint het nu wat groen te kleuren. Was toch een behoorlijke klap waarschijnlijk. M'n zoontje heeft alleen nog pikkeltjes op zijn beentje van wat de schaafplek was. Hij heeft er allang geen last meer van. Ben eergisteren weer even met de kinderwagen weggeweest, maar moest zeggen dat ik vreselijk gespannen en bang was. Continue naar de stoep lopen staren of er geen onregelmatigheden in de tegels zaten waar ik (weer) over kon struikelen. Hoop dat dat met de tijd slijt, want ik kan zo genieten om met de kinderwagen te wandelen.
Sneeuwmees, gaat het wat beter nu? Je moet maar proberen zo te denken dat je al die tijd niet bent gevallen en deze 1ne x is zo'n uitzondering dat je weer lekker moet genieten achter de kinderwagen. Gewoon een ongelukkig momentje geweest. Cheer up wat dit verdien je niet hoor! IkkeB, ja afwachten zouden we inmiddels al een universitair papiertje voor moeten krijgen toch? Wij hebben allemaal zoveel geduld moeten hebben dat we op topniveau moeten presteren, verdient wel een diploma vind ik hahaha. Ik vandaag dus jarig. Vorig jaar hoopte ik vooral vurig dat ik bij mijn volgende verjaardag mama of mama in spé zijn. Nu ben ik geen van beiden. Voor volgend jaar zou het fantastisch zijn als het dan wel zo zou mogen zijn maar afgelopen jaar heeft ook geholpen een hoop in een ander perspectief te krijgen. Hoop is deels gevaren, intense wens heb ik deels los durven laten en plannen voor een kinderloze toekomst zijn in de maak. Zo veranderd toch je kijk op een situatie. Ach, over een jaar weten we wat komend jaar zal gaan brengen.
@Jordan: van harte gefeliciteerd, meid! Herkenbaar hoe je bij iedere verjaardag (of oud en nieuw in mijn geval) altijd weer vol goede moed dacht dat het volgend jaar allemaal anders zou zijn. Heel confronterend als dat dan niet zo mocht zijn. Ik hoop toch dat, ondanks dat je voorzichtig ook al verder denkt voor een leven zonder kinderen, je dit nieuwe levensjaar toch onverwachts en aangenaam verrast mag worden. En dat jullie toekomst hopelijk mèt kindje op Ibiza mag zijn. Hier gaat het wel weer. Knie is nog pijnlijk en dus bij iedere keer dat ik in de auto stap of de trap afloop er toch weer even aan herinnerd. Vandaag dan officieel dag 1 van mijn vakantie, maar ben net toch nog weer 2 uur op kantoor geweest. Kreeg mijn werk gisteren niet af en ipv heel opgefokt maar doorstauwen, werkt het voor mij het beste op een rustiger moment even alles af te handelen. Dus vanmiddag even teruggegaan en nu is mijn to-do lijstje afgehandeld en staat de out of office aan. Geeft nu een heerlijk opgeruimd gevoel. Volgende week vrijdag vertrekken we dan echt voor een weekje Frankrijk, maar aankomende week zijn we nog thuis. We willen nog van alles ondernemen en op visite, dus het worden ook vrij drukke dagen, vrees ik. De jongste is momenteel vreselijk verkouden. De tranen lopen het arme jochie over zijn wangen en hij ziet er zo ziekjes uit. Heel sneu. We hebben hem vandaag ook maar zoveel mogelijk laten slapen en houden de wereld maar even klein voor hem. Maar liever nu verkouden dan als we op vakantie zijn. Hopelijk is hij snel genoeg weer opgeknapt.
Sneeuwmees, dank je wel Ben jij 1/1 jarig? En dank je voor je lieve woorden. Ik hoop er natuurlijk ook op dat het toch nog werkelijkheid wordt maar hopen op dat is best eng. Nergens op hopen is dan meer de safe-zone haha. Maar, wat zou het geweldig zijn als de nieuwe medicijnen + bloedverdunners (als mijn arts er aan wil zodra ik weer door mag) de missing key zouden zijn en ons toch een kindje gaan gunnen. Zucht.... Nou ja. De tijd zal het leren. Hoe gaat het thuis met de ziekenboeg? Lekker joh, vakantie. Hopelijk is hij dan opgeknapt. En nog maar een paar dagen en dan lekker Frankrijk onveilig maken. Geniet van je vakantie he! Je moet er toch weer ff op teren!
@Jordan: ik ben de 21ste pas jarig, dus moet nog even. Maar als je mijn leeftijd hebt, kijk je niet echt meer uit naar je verjaardag. Mijn zoontje gaat al weer beter, maar rochelt nog wel. Wilde vanmorgen de huisarts bellen om een afspraak te maken om even naar zijn longetjes te luisteren voor onze vakantie, maar ze was natuurlijk weer eens op vakantie. Ik heb een gave om altijd te bellen als ze op vakantie is. Nu had hij ook wat rare bultjes, die ik niet kan plaatsen, dus morgen ga ik toch maar even die vervanger bellen. Ik hoop van harte dat die medicijnen en diagnose nu inderdaad de missing key zullen zijn. Ik heb er goede hoop op in ieder geval.
Hihi Sneeuwmees, ik kijk nu al niet uit naar een haar erbij maar anderzijds, het mogen halen lijkt soms ook een voorrecht. Ben je al met vakantie nu? Ja toch? Wat is het stil hier meiden. Met mij gaat het over het algemeen goed, nu een mindere dag. Mijn astma is crappy, veel last van en moet heel veel medicijn gebruiken om de dagen door te komen. Vermoeidheid gaat op en af, dat is wel positief want het was zo dat ik praktisch iedere dag heel moe was maar heb nu met de medicijnen ook echt hele goede dagen. Verder maak ik me enorm veel zorgen om die bm mond. Dat bloedverlies maakt me best verdrietig. Ik snap maar niet waarom het maar lijkt alsof bij ons (en dan met name bij mij) niks normaal kan gaan. Waarom is het na de lys niet gewoon klaar geweest? Diepe zucht. Nou ja, heb iig afgelopen week de afspraak voor het uitstrijkje laten omzetten om te laten uitvoeren door mijn fertiliteitsarts ipv door een gynaecoloog zodat ik niet 2x hoef langs te komen want ik wil met hem het gesprek aan gaan mbt bloedverdunners vs hormonen. Ik wil ook vragen of ALS ik aan de verdunners mag of ik dan op dag 8 na tp al een bloedtest mag zodat ik dan (en dus tijdig) met bloedverdunners kan starten omdat de mk'en altijd vroeg zijn. Maar ja, vandaag een bluh dag.
O jordan toch.. Je gevoel is zo begrijpelijk!! Het is ook echt niet eerlijk!!! Ik heb ff geen woorden.. De stappen die je zet zijn super. Alles blijven vragen en goed voor jezelf opkomen. Wel goed om te lezen dat je nu naast klote dagen ook goede dagen hebt dankszij de medicijnen. Wederom een knuffel voor jou. En idd het is stil hier.
IkkeB, ja he, echt mega stil. Zal de vakantie periode zijn. Maar ben wel benieuwd hoe het met Noekie en man gaat. En hoe gaat het met jou? Lukt het een beetje met de nieuwe pogingen? Hoe lang zijn jullie nu aan het proberen? Hoop dat je snel leuk bericht hebt En dank je wel voor je lieve berichtje hier. Vind het erg dubbel allemaal. En net als dat gesprek met die fertiliteitsarts, dan gaan we het hebben over bloedverdunners, leuk als het werkt maar ik wil echt weten wat de nadelen ervan zijn. Voor mij en evt. voor beeb. Tijdens, maar ook ná de zwangerschap. En dan lees ik andere meiden die ook meerdere miskramen hebben gehad en die hebben er de wereld voor over maar ik heb echt grenzen. Mijn lichaam is me ook wat waard. Als ik dan lees hoever anderen willen gaan en hoe ik zit te miepen over bloedverdunners terwijl zij ook Prednison en Intralipid nemen dan denk ik, wil ik het dan wel ZO graag. Sja, het houd ons in ieder geval van de straat. Al die hersenspinsels van mij hahahaha.
Jordan: je twijfels en overwegingen vind ik heel gezond. Persoonlijk had ik dat ook toen wij voor icsi 3 gingen. Dat was voor mij de grens. Het is niet voor niks dat er 3 vergoed worden dacht ik. Psygisch en lichamelijk is het behoorlijk heftig. Moet eerlijk zeggen dat ik dat laatste pas goed besefte toen ik er niet meer middenin zat. Dus ik heb veel respect voor jou overwegingen. Wij zijn nu iets meer als een half jaar pogingen aan het doen en de laatste maand echt serieus met ovulatie testjes. Maar helaas nog geen goed nieuws. Verwacht ook niet dat dat snel zal gebeuren.. Ik ga nu weer met acupunctuur beginnen om mijn lichaam meer in balans te krijgen. ( veel last van vage klachten en weinig energie) we zulken dus zien. Idd benieuws hoe het met de relatie van noekie gaat. En de onzekerheden van sneeuwmees. Hopelijk wandelt ze weer zorgeloos achter de wandelwagen.
Denk dat Sneeuwmees op vakantie is en Noekie net terug. Wij hebben sowieso toen we begonnen met ICSI afgesproken dat we het bij 3 pogingen houden. Dat zijn meer dan genoeg kansen en als het echt niet wil dan houdt het daarna op voor ons. En ook al gaat het bij jullie nog niet zo snel als je zou willen, toch hoop ik dat het wel binnen nu en een paar maanden raak mag zijn. Zit toch een dubbele lading aan door het verleden denk ik. Hier aan de prednison, niet vanwege zwangerschappen en miskramen maar vanwege mijn astma. Die werd ineens enorm heftig. Steeds als we denken dat we nu toch wel alles hebben gehad blijkt het nog wat erger te kunnen. Medicatie verhogen hielp niet dus nu een prednison kuur. Meh. Eigenlijk mag ik niet werken maar heb al zoveel verzuim gehad vanwege ziekenhuis bezoekjes dat ik toch zit te werken. Eigenwijs maar ja. De prednison heb ik zaterdag(nacht, op de HAP) gekregen en lijkt wel al z'n werk te doen. Gelukkig Maar het heeft me aan het denken gezet. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik enorm loop te zenuwen over die baarmoederhals. Vind dat wachten echt een crime. Nog wel erger dan wachten tijdens de wachtweken. Ik ben geen doemdenker maar ieder toiletbezoekje waarbij ik iets constateer wat er niet hoort schiet ik in de stress. Daarnaast die SLE, de miskramen de afgelopen jaren, de behandelingen, manlief die over z'n kookwater was gegaan enz enz enz. Het is zó enorm veel allemaal, niet te handelen eigenlijk. En ik maar doorrennen met m'n goede gedrag. Ik ga zo, als ik er het lef voor heb, een gesprek aan met mijn directeur, waarmee ik gelukkig wel heel goed mee door een deur kan, om te bespreken of ik een dag minder kan gaan werken. Denk dat het een wijs besluit is, moet alleen even kijken wat het financieel betekend. Misschien iedere dag een uurtje langer, dan scheelt het maar 2 dagen op maandbasis...als dat kan iig. Kijken of ik de ballen ervoor heb hahaha.
Update: Ik heb het aangekaart. Hij stond er niet negatief tegenover. Gaf wel aan het heel jammer te vinden en dat het met mijn functie natuurlijk ook wel problemen meebrengt. Iets waar ik zelf ook aan had gedacht. Mijn probleem is tevens dat ik niet weet of het me helpt, die dag extra rust en ik ben bang er op een dag spijt van te krijgen. Heb altijd zo hard gewerkt om dit te bereiken en dan gooi ik toch wat weg voor mijn gevoel plus dat ik de ziektes mijn leven laat bepalen. Toen kwam hij met een voorstel om 13 weken iedere vrijdag op te nemen, dus tot eind november. Dan te evalueren hoe ik me daarbij voel en van daaruit verder te kijken. Ik kan dan dus evt. gewoon terug naar 40 uur of toch besluiten naar 32 uur te gaan. Ik mag deze 13 weken ook vakantiedagen inleveren zodat het me niet de hoofdprijs kost. Super fijn. Denk dat ik hier wel gebruik van maak.
Hoi, hoi... Hier ben ik weer. Was inderdaad op vakantie, met vreselijk internet. Ik had een travel en surf kaart gekocht van mijn provider en dat werkte hartstikke goed. Tot ik op een gegeven moment een mailtje ontving van mijn provider. Welkom in Guernsey. Vanaf dat moment was het voorbij en kon ik niet meer internetten. We zaten zo dicht bij zee (en bij de Britse eilanden) dat mijn telefoon dat signaal oppikte (en blijkbaar mijn bereik verstoorde). We hebben het prima gehad. Mooie (kleinschalige) camping. Het weer was alleen erg onstabiel en omdat je aan de kust zat, was de wind ook nog eens behoorlijk heftig. De eerste dagen windkracht 6-7. We zijn dus lekker uitgewaaid zullen we maar zeggen. De laatste 2 dagen waren heerlijk, weinig wind en een heerlijke temperatuur, maar toen moesten we weer naar huis. Onze oudste heeft zich prima vermaakt en had al de nodige vriendjes gemaakt, zodat hij bijna niet kon kiezen met wie hij wilde spelen. Gisterenavond dus weer teruggekomen en de wasmachine draait al weer op volle toeren. Morgen mag ik weer werken. Helemaal geen zin in. Maar ja... het zal wel moeten.... @Jordan: vind het nog knap hoe jij je nog staande gehouden hebt, met zoveel ellende op je dak van de afgelopen jaren. En dan ook nog een drukke baan. Knap van je dat je het aangekaart hebt bij je baas en het lijkt me ook een hele mooie oplossing om het eerst te proberen en dan te evalueren. Fijn om zo'n begripvolle baas te hebben. Wij hadden overigens ook een grens bepaalt, maar merkte alleen dat we gaanderweg toch onze grenzen gingen verleggen. Eigenlijk was de mmm al voor ons de grens, maar voor we het wisten zaten we erin. Toen naar DD. Weet nog dat ik voor de intake in de wachtkamer daar zat en nog dacht.. Jemig, wat doe ik hier. Wil ik dit wel? Maar ook daar zette ik me weer overheen. Dus begrijpelijk (en knap) dat jullie wel een harde grens hebben bepaald. @Ikke: jij dus in de weer met ovu-testen. Mis wel de spanning van het 'bezig' zijn voor een kindje, maar de stress van de ovutesten mis ik nu net weer niet. Maar ik vond het wel handig toen we nog bezig waren, want mijn piek was maar heel kort (en kwam soms wat onverwacht), dus moest goed benut worden. Hopelijk hoef je ze niet te lang te gebruiken. @Noekie: vroeg me ook al af hoe het met je was... Las dat je een goede vakantie had gehad op fb! Hopelijk in alle opzichten! @Bianca: hoe is het met jou? Long time no see1 Druk met de kids en beestenboel?
Sneeuwmees, mooie omgeving lijkt me dat ook, waar jullie zijn geweest. En balen van de slechte internet verbinding maar ook wel goed omdat je dan écht helemaal weg bent van alles en iedereen. Ook wel eens goed toch?! Schattig he, die kids en hoe makkelijk ze altijd meteen beste vrienden hebben. Wel heel goed dat hij zelfs moest kiezen hahaha. Hoe is je eerste werkdag bevallen? Die grens m.b.t. behandelingen hebben we gesteld zodra we wisten dat we met ICSI zouden starten. We wilden niet dat het ons leven zou gaan beheersen. Helaas is dat streven niet gehaald, wel staan we nog steeds achter het besluit te stoppen na 3 en wie weet, als ik 38 ben (over 5 jaar) en deze pogingen hebben niet het gewenste resultaat dat ze dan wel andere opvattingen hebben en dan kunnen we daar nog in investeren mits we dat dan nog willen Ik: krijg een verlenging van prednison van 5 dagen. Daarnaast heb ik ingestemd met de 13 vrijdagen. Kost me ook wat geld maar het is het waard.
Jordan: dat jij niet eerder ingestort bent is al heel bijzonder. Ik weet niet zo goed of ik dit mag zeggen, maar kan het niet zijn dat je lichaam jou probeerd te zeggen dat je grens echt bereikt is?? Dat je minder gaat werken is denk ik heel verstandig. Je kiest nu voor zelf vakantiedagen inleveren. Kun je je niet voor een aantal uren ziek melden? Aan je verhaal te horen lijkt het wel echt dat je het nu niet trekt door alles wat er gebeurt. Prednison is niet niks en het advies niet te gaan werken ook niet!! ( al snap ik je heel goed hoor, maar soms is voor jezelf zorgen heel lastig, vandaar dat ik het even voor je probeer... ) Sneeuwmees: ik vind die spanning helemaal niks. Doe mij maar gewoon duidelijkheid. Iemand die mij op een briefje geeft dat het ooit nog een keer lukt en dan erbij wanneer. Daar kan ik veel meer mee hihihi. Was het maar zo makkelijk
Lieve IkkeB, dat mag je zeker zeggen. En thanks voor je zorgen. Ik denk ook vaak dat het een signaal is maar ziek melden wil ik niet al denk ik dat ik er wel recht op zou hebben. Maar mijn werkgever tolereert zoveel en ziek melden zijn ze nooit zo fan van dus dan maar water bij de wijn al kost het me geld én dagen. Da's wel matig. Ik (doem)denk soms dat het allemaal tekenen zijn om te stoppen met de behandelingen want sinds ik daarmee ben begonnen gaat het zo bergafwaarts en gebeuren er dingen die ook best stand houden met zwanger willen worden, blijven enz. Maar ja, is een vervelend scenario (misschien zouden wij wel een vreselijk kind op de wereld schoppen en lukt het daarom niet? ) Nou ja, hopelijk doen de 13 vrije vrijdagen hun ding Ik weet dat sommigen van jullie niks met tatoeages hebben en ik zou zelf bijv. ook niet zo snel voor bijv. een sleeve gaan maar ik heb wel een afspraak staan voor volgende week donderdag. Staat al een langere tijd, gaat om een tekst in mijn zij. Best spannend. Zo alleen even bellen of het geen kwaad kan met die Prednison...
Jordan: spannend hoor het zetten van een tattoo! Mag ik vragen wat voor tekst je gaat laten plaatsen? Ik hoop dat de vrijdagen je voldoende gaan opleveren. En dat je klachten samen gaan met de behandelingen is niet gek. De behandelingen zijn heel hechtig. Zowel lichamelijk als geestelijk en tja dat ga je ook voelen. (Ik toen iig wel) en ook zelfs nog een hele tijd na. Mijn bevalling nog. X
@Jordan: wat spannend een tattoo! Ik zit al maanden te denken om er zelf een te laten zetten. Ik zou graag twee letters M (voorletters van mijn zoontjes) op de binnenkant van mijn pols laten zetten (hoe en in welke vorm ben ik nog niet uit). Maar ben zo'n schijterd dat ik het niet echt durf door te zetten. Nu ik nog bv geef, doe ik dat ook nog maar niet ivm evt. infecties of verdovingen. Maar hoop ooit een keer jouw lef te mogen hebben om een afspraak te gaan maken. Ben benieuwd naar jouw eindresultaat. @Ikke: als ik hier wel eens in die test-topics zit te kijken, dan is dat zeker voor mij het bewijs dat ik dat soort gedoe niet meer mis van het zwanger proberen te raken. Aan de ene kant gaven de ovu-testen een positieve (en spannende) vibe in het 'maken' van een kindje. Aan de andere kant bij mij ook weer stress. Wanneer is de test positief en hoe valt dat dan met het werkschema van mijn man. Dat laatste is in ieder geval iets wat ik zeker niet ga missen van het zwanger-worden-hoofdstuk.