Ooh, ik ben echt aan het aftellen!! Misschien is het omdat de overgang van vakantie naar weer werken me zwaar valt, of omdat ik niet veel slaap, maar ik ben er echt helemaal klaar mee! ik wil gewoon huismussen... lekker thuis rommelen, met mijn zoon knuffelen, middagdutjes doen... you name it... nog 3,5 week....
@Dreamer29 , ja het was wel heel leuk! Maar ik ben heel snel zenuwachtig ga me snel schuldig voelen om iets. Daarom had het van mij ook niet gehoeven. Maar dat ik het wel kreeg was wel heel leuk! Het enige is dat er nu een grote ruzie daardoor in de familie is.. is een heel lang verhaal, maar komt er op neer dat mijn moeder en schoonmoeder nu ruzie hebben.. en mijn vriend is wel de aanstichter er van, maar dat was helemaal niet zijn bedoeling! Maar fijn dat je de baby iedere dag wel een keer voelt! Mijn vriend voelde de baby voor het eerst met 19.6 weken schoppen. Maar nu ligt mijn placenta wel achter en heb ik een dunne buikvlies. Voelde de baby zelf al met 14 weken schoppen Verder voel ik me op zich wel goed, alleen heb ik als ik lang zit last van mijn ribben, onderuit gezakt zitten krijg ik benauwd van net als met liggen. En als ik lig soms last van maagzuur. En begin iets vocht vast te houden in me benen Het beste voor mij is de hele dag bezig zijn/werken, dan heb ik het minste last van alles! Oh en de banner is denk ik een dag vooruit gegaan vanwege de klok die een uur terug ging, mijne staat ook een dag verder
Oh wat een lekker vooruitzicht, nog 3.5 week werken! Ik verveel me iedere x als ik vrij ben, dus ben blij dat ik pas 22 december met verlof ga. Moet dus nog 7 weken werken, wat ook nog maar 16 diensten zijn totaal!
@Nonma: oh, jij kan echt al aftellen zeg! Kan me wel voorstellen dat als je net nog vakantie hebt gehad, je echt even moet schakelen. En als je dan ook nog zo kort te werken hebt.... @clarajilla: hè, wat rot, dat er nu ruzie is in de familie daardoor. Hopelijk kunnen ze een beetje met elkaar praten, en binnenkort weer makkelijker door één deur. Niet leuk met een kleintje op komst! Jouw vriend kon het al best vroeg voelen zeg... Mijn man had wel één keertje het idee dat hij iets voelde, maar sindsdien blijft het akelig rustig, haha. Mijn placenta ligt ook voor, dus dat werkt natuurlijk niet echt mee. Gisteren weer op controle geweest bij de verloskundige en alles zag er goed uit. Zo fijn elke keer weer die geruststelling! Wel afgesproken dat ik 2 wekelijks op controle kom ipv 3, ivm mijn onzekerheid. En dat vind ik toch wel een fijn idee moet ik zeggen. Ik kreeg trouwens informatie mee over leven voelen, en dat je al mag proberen of je patronen herkent in bewegingen enzo. Hebben jullie dat ook gehad, en hoe doen jullie dat dan?
Ik denk dat het tussen die 2 niet meer goed gaat komen. Mijn schoonmoeder doet heel kinderachtig en heeft mijn moeder nu van Facebook verwijderd.. Ik erger me al weken lang aan me schoonmoeder en zit met nog wat dingen met/over haar.. en ik weet niet zo goed wat er nou moet doen, als ik me gevoel volg komt er de grootste ruzie tussen haar en mij. En dat probeer ik weer te voorkomen maarja het gaat wel om ons kind en niet die van haar.. Zal zo wel nieuw bericht maken met meer daarover. En ja hij voelde het al best vroeg! We waren toen op vakantie dat hij het voor het eerst voelde. Nu voelt die het iedere dag meerdere keren. Ook als hij ze oor op mijn buik legt word er tegen zijn oor geschopt Oh super fijn dat alles weer goed was! En fijn dat ze je vaker laten komen zodat je weet dat het goed gaat! Ik heb geen informatie gehad over leven voelen. Ik voelde vanaf 16 weken iedere dag wel een x iets. En vanaf 22 weken ook een vast patroon een beetje, wat nu steeds meer duidelijker word wanneer ze wakker is en wanneer ze slaapt!
Nou hier dus bericht over me schoonmoeder. Zal denk wel een lang bericht worden, en weet niet of ik alles goed kan uitleggen zo via het te typen maar zal me best doen! Vorig jaar ging niet zo goed met me schoonmoeder, ze zat aan zware (pijn)medicatie (lyrica) waardoor zij eigenlijk haar gevoel ook wegstopte. In dat jaar is er veel gebeurt, wij konden niet zwanger worden, haar man is vreemd gegaan en nog wat dingen.. Ook kreeg ze nog meer gezondheidsklachten waardoor ze zich niet meer de oude voelde omdat ze niet meer kon doen wat ze graag zou willen doen. Ook door die medicatie kreeg ze zelfmoord gedachten, en vroeg ze zich af wat het nut van het leven nog was ( ik was mee met haar naar de huisarts toen ze dat vertelde) ze wilt heel graag stoppen met die medicatie en ze gaat dat nu ook afbouwen. Maar daardoor krijg ze afkickverschijnselen en haar gevoel weer terug. Dus alles wat al die tijd onderdrukt was komt nu naar boven.. Het ging nu ook niet goed op haar werk, ze had niet meer naar haar zin. Dus zit ze nu in de ziekte wet. Maar nu slikt ze druppels om zich beter te voelen (anti depressieva). Zij zou als de baby geboren is, iedere maandag oppassen. Nu vind ik het eerlijk gezegt geen fijn idee dat ons kind naar haar moet. Want ze voelt zich ook raar door die nieuwe medicatie. En ik vind dat ze haar probleem niet oplost. Ze gaat wel naar een psycholoog. Maar om van het ene verslavende af te komen gaat ze wat anders verslavends slikken ook voelt ze zich vaak duizelig, licht in haar hoofd, een gevoel alsof ze high is, etc. Door die nieuwe medicatie.. Mijn gevoel zegt dat ik mijn kind niet bij haar wil hebben iedere maandag. Al weet ik dat ze haar kleindochter niks zal aandoen, vind ik het toch geen fijn gevoel.. Het is nu ook bij haar alleen maar ikke ikke ikke en de rest kan stikken. Ze denkt letterlijk alleen maar aan haar zelf. Alles wat zij wilt, hoe zij het wilt, ze noemt het HAAR klein kind en ZIJ heeft er wat over te zeggen en dat soort dingen.. ook zegt ze constant ja IK heb er ook lang op moeten wachten dus IK wil dat je het gelijk verteld want IK heb ook meegeleefd en in de stress gezeten.. Waarvan ik denk van ja hallo, kijk is naar je zoon en mij WIJ moesten alles ondergaan en hebben als niks voor ons zelf kunnen houden omdat ZIJ alles wilde weten gelijk.. ze denkt niet aan hoe wij ons voelen alleen hoe het voor haar is.. En dit is het nog maar in het kort.. ik heb eigenlijk geen zin in haar meer, maar wil haar haar kleinkind ook niet ontnemen. Want sinds ze weet dat we zwanger zijn heeft ze meer zin in het leven, en is dat tot nu toe het enige lichtpuntje in haar leven.. Is misschien een wat warrig verhaal geworden, als je vragen hebt gewoon vragen kan ik er miss nog wat aan toevoegen xD Maarja wat zouden jullie nou doen over dat oppassen betreft? Je gevoel volgen en aangeven dat ik het eigenlijk liever niet heb zolang ze aan de medicatie zit. Maar dan wel de grootste ruzie krijgen die er is.. Of gewoon niks zeggen en ons kind naar haar toe brengen om de vrede te bewaren?
Even snel een reactie nav je verhaal Clarajilla. Hoe moeilijk ook... je gevoel volgen! Het is jullie kind en je gaat jezelf toch niet in de weg zitten om de lieve vrede maar te bewaren. Als je echt angstig bent over het oppassen dan moet je het echt niet doen hoor...
@clarajilla is het misschien mogelijk om een soort compromis voor te stellen? Bijv dat ze in de tijd dat je verlof hebt wel langs mag komen maar als jij er bij bent, of dat jullie over het oppassen beslissen als je weer aan het werk gaat? Nu weet ik niet precies wanneer je weer aan het werk wilt gaan, maar als je verlof 22 december pas in gaan heb je vast nog best lang vrij na de bevalling. Dan kan je op die manier de beslissing nog een klein half jaar uitstellen, en misschien dat de situatie in de tussentijd weer verandert, of dat jouw gevoel heel erg de ene of de andere kant opgaat en daardoor de beslissing makkelijk wordt voor jou.
Ja het is ook niet dat ik der niet vertrouw. Maar ik vind de medicatie die ze slikt ook geen paracetamol ofzo.. Werk zelf in de zorg en doe de verpleegkundige opleiding dus heb veel les er over gehad en weet er wel aardig wat van.. ook de bijwerkingen kunnen zijn dat ze aan zelfmoord zal denken of overwegen, hoofdpijn, duizelig en dat soort dingen. En dan ga ik wel denken ja nu durft ze soms al niet auto te rijden en moet ik het doen, laat staan als ze aan het oppassen is en er is iets en veroorzaakt een ongeluk met mijn kind in de auto omdat zij duizelig is.. En ze gaat eerder dan het einde van mijn verlof oppassen. Ik doe een BBL opleiding en zou officieel in juni klaar zijn. Nu moet ik dus elke me school uren maken dus wil ik na ongeveer 4 weken na de bevalling weer terug naar school gaan. Dat is 1x in de week.. dus zou dat zo rond januari/februari al zijn.. Wil namelijk die opleiding zo snel mogelijk af hebben. En als ik klaar ben hoeft zij niet meer op te passen want dan werk ik weer 7 dagen lang wisselende en andere diensten. ( Werk dan 24 uur per week onregelmatig)
Lastige situatie, maar als jij er niet gerust op bent als zij alleen is met de kleine zou ik het niet doen hoor. Het lijkt erop dat je schoonmoeder niet de makkelijkste is, dus het zal wel lastig te bespreken zijn?
Ja ik vind het dus zo lastig.. Wil haar, haar klein kind ook niet ontnemen. Maar aan de andere kant voelt ze zich vaak niet goed. Ze heeft meerdere Gezondheidsklachten waardoor ze soms dingen niet kan doen of de hele dag op de bank ligt van de pijn. Wat nou als zij een slechte dag heeft en de baby de hele dag huilt? Zij zit op dit moment op een roze wolk en ziet al die problemen niet, of dat wilt ze niet zien. Dus kan dit ook niet zo met haar bespreken.. En als ik zal vertellen dat ik niet fijn vind dat ze iedere maandag oppast dan ontstaat er ruzie want dan luisterd ze niet meer naar mij maar is het alleen maar ik ik ik bij haar. Dan is het weer ik doe zoveel voor jullie, ik vind het niet fijn en ga zo maar door zonder aan mij of iets te denken.. Groot dilemma in me hoofd.. en me vriend weet het ook niet wat die er mee moet. Hij heeft van de week ook gezien dat ze bij de honden niet eens normaal een riem om kon doen, dus hij maakt zich ook wat zorgen nu..
Ook even snel een reactie op je verhaal.... Ik denk ook dat het belangrijk is je gevoel hier in te volgen, want het gaat wel om je meest kostbare bezit straks... Namelijk jullie eigen kind! Je geeft aan dat je je schoonmoeder haar kleinkind niet wil ontnemen, maar tussen wekelijks een vaste dag oppassen en je kleinkind zien in jullie bijzijn zitten ook nog een heleboel opties he? Oppassen is nogal een verantwoordelijkheid immers, maar dat betekent niet dat ze haar kleinkind, jullie meisje, helemaal niet ziet, dus ik vind niet dat je haar dan iets ontneemt. Ik zou mijn zorgen hierin naar haar uitspreken en eventueel afspraken maken over in welke situatie je zoiets wel zou toevertrouwen aan haar, maar wel echt je eigen grenzen hierin bewaken.
Ben het eens met dreamer. Ze gaat juist oppassen in een periode dat je baby nog heel erg klein is. Wat ik me herinner van die periode met mijn zoontje... erg onrustig mannetje die veel huilde tussen de 5 en 9 weken. Veel behoefte had aan mij en ik ook heel veel aan hem. Nu is iedereen anders en ieder kindje is anders maar het is juist in een hele kwetsbare periode. Zowel voor jou als voor de kleine. En als jij je dan niet goed voelt over degene waar je kindje dan bij is... dat is niet te doen hoor. Ik had toen al moeite met mijn eigen man Navelstreng zat hier toen nog enorm vast haha!
Jeetje @clara@Clara wat een verhaal... Zonder heel uitgebreid in te gaan op je verhaal, wil ik ook zeggen: volg je gevoel... Moeder instinct is een sterk iets.. Als je je niet prettig voelt bij de situatie, niet doen. Hoe lullig misschien ook voor je schoonmoeder...voor haar is het uiteindelijk ook het beste om eerst helemaal beter te worden voor ze voor iemand anders gaat zorgen...
Even ook een ego verhaal... Mijn verlof is iets eerder ingegaan dan gepland... Gisteren had ik de 30 weken echo ivm de niche in mijn keizersnede.. Dat zag er op zich goed uit en de baby deed het uitstekend, maar ze hebben geconstateerd dat mijn baarmoederhals veel te kort is en in combinatie met de harde buiken en wat kramp kan dat duiden op een vroeggeboorte. Ze hebben nader onderzoek gedaan en ook andere waarden laten tekenen van vroeggeboorte zien. Moet nu minstens 2 dagen in het ziekenhuis blijven en ik krijg longrijpingsprikken voor de baby. Ben ook per direct met verlof. verder moet ik als ik thuiskom zoveel mogelijk bedrust houden. Van de arts begreep ik dat het dermate serieus was dat als ze nu niks zouden doen, de baby hier mogelijk binnen een week al zou zijn... Dat was wel even schrikken want het is nog veel te vroeg! We moeten het nu per twee weken bekijken, dus nu eerst hopen dat ik de 32 weken haal en dan zien we weer verder... Maar ik denk niet dat ik de 37 weken ga halen... Best heftig, we dachten gewoon leuk voor een echo te komen en nu lig ik hier... Maar goed, als de baby het maar goed doet!
Wow... @Nonma : wat een schrik zeg! Je zei van de week al dat je echt aan het aftellen was naar je verlof, maar om het ineens zo plotseling in te luiden.... Dan denk je voor een echo te komen en mag je ineens blijven. Maar wel goed dat ze het zo ontdekt hebben. Hopelijk blijft jullie baby nog fijn een aantal weken bij je zitten!
@clarajilla Volg ook zeker je gevoel, je moet daar echt op vertrouwen. Als het jou niet lekker zit dat zij daarheen gaat om op te passen, in deze psychische toestand met alle bijbehorende medicijnen (wat ik me zo kan voorstellen!) Dan moet je dat zeker niet doen. Praat erover met je vriend, en zoek naar een alternatief. Wat Dreamer voorstelt bijvoorbeeld. Je ontneemt haar dan niet haar kleinkind, die blijft ze gewoon zien maar wel op een manier die voor jou wel goed aanvoelt. Mensen luisteren tegenwoordig steeds vaker naar hun verstand ipv hun gevoel, maar ik vind dat zo verkeerd. Je gevoel heeft eigenlijk altijd gelijk. Vraag je zelf eens af hoe vaak je wel niet denkt/zegt 'zie je wel, ik dacht het al', dat is je gevoel. Stel dat er wel iets mis gaat als je schoonmoeder op je dochter past, en je hebt dan ook zo'n 'zie je wel, ik dacht het al' dan vergeef je het jezelf toch nooit dat je niet naar je gevoel hebt geluisterd? @Nonma wat een schrik zeg!! Dat verwacht je niet als je even naar een echo gaat. Dat neemt dan ineens wel een hele andere wendig zeg. Zo denk je nog een paar weken tot je verlof en zo is het al ingegaan, al had je dan nog liever doorgewerkt natuurlijk. Mag je nu echt helemaal niets meer? Waren jullie al wel helemaal klaar voor zijn komst of moest er nog veel gebeuren? Ik werk inmiddels ook minder. Nu nog maar 15 uur ipv 30 uur. Het fysieke werk wordt mij te zwaar ivm mijn bekkeninstabiliteit. Gisteren toch weer een drukke dag met een zieke, dus stond ik toch weer op de vloer. Ik ben leidinggevende, dus als er iemand uitvalt op het laatste moment ben ik zelf de pineut. Vandaag mag ik het dus bezuren, want echt lekker voelt het nu niet. Sinds een paar dagen ook af en toe last van een harde buik, maar dit duurt gelukkig maar kort, een minuutje ofzo. Verder ben ik veel aan het lezen over bevallingen, en ondanks dat ik al jaren zeg dat ik in het zh wil bevallen omdat het daar het veiligst is, ben ik nu steeds meer van gedachten aan het veranderen. Ik heb veel gelezen, van de week met mijn vk in het zh erover gesproken, ook gesproken bij mijn yoga/hypnobirthing cursus en ik neig steeds meer naar een thuisbevalling in bad. Ook zeker omdat ik maar 5 autominuten van het zh verwijderd ben, dus mocht er wat zijn, dan zijn we er zo. Ik heb inmiddels contact gehad met een praktijk die ervaring heeft met badbevallingen en ga daar volgende week donderdag heen voor een gesprek. Hebben jullie al een idee hoe jullie zouden willen bevallen als de situatie het zou toelaten?
@Suze29 ik moet sowieso tot zaterdag nog hier blijven en daarna bedrust.. Ik mag eruit om te douchen en te plassen... Als ik al naar huis mag, maar ik heb geen weeën dus dat verwacht ik wel. Maar wel heel lastig dit, zeker met mijn zoontje die thuis ook nog rondbanjert... Klaar : nee niks is nog af.. Ze gaan maandag pas met de zolder beginnen... Maar als het nu geboren zou worden moet het toch nog heel lang in het ziekenhuis blijven... Tis allemaal niet ideaal, maar wel op te lossen... Ik maak me over de praktische zaken maar niet al te druk... Emotioneel vind ik het heftiger...
Jeetje Nonma, wat een schrik! Veel sterkte en hopelijk mag hij nog lang in je buik blijven zitten. Bevalling, ik moet in het ziekenhuis bevallen. Heb lang getwijfeld bij mijn zoontje en uiteindelijk voelde ziekenhuis het beste. En dat was goed aangevoeld. Ik woon ook maar 5 minuten van het ziekenhuis af maar had anders tijdens de persfase naar het ziekenhuis moeten gaan. Wat een hel lijkt me dat zeg. Omdat mijn zoon vast kwam te zitten met zijn schouder en het daarna even moeilijk had, heb ik dit keer een medische indicatie. Er is een kans dat het weer gebeurt. Wel een kleine kans gelukkig. Tot nu toe is dit kindje veel kleiner dan mijn zoontje was en ben ik al eens bevallen. Ook hiervoor geldt... volg je gevoel. Mijn gevoel zat toen echt goed en ik heb pas de definitieve keuze gemaakt toen de bevalling begon.
Oh jemig @Nonma ! Veel sterkte daar in het ziekenhuis! Hier ook een die problemen met d'r schoonmoeder heeft (borderline), maar gelukkig gaat ze niet oppassen. Ik vertrouw haar zichzelf niet eens toe, laat staan m'n kinderen. Onze tweeling groeit lekker door. De verbouwing in huis begint eindelijk vormen aan te nemen! De babykamer is bijna af (morgen komt de commode en er moeten nog wat plankjes komen). Nog 4 weken en dan is ons huis compleet van onder tot boven geschilderd en klaar voor de komst van het koningskoppel. Wij hebben alle klussen die al jaren op een soort van planning stonden in 5 maanden gepropt nu zeg maar .