Hoi meiden, Ik zit nogal te twijfelen: wij zijn nu een jaar bezig voor een brusje, eerste kindje heeft ook een tijdje op zich laten wachten en nu zitten we in hetzelfde schuitje. Bij ons eerste kindje zijn we er na een jaar heel open in geweest, nu hebben we al veel onderzoeken gehad en een half jaar Clomid gebruik zonder dat iemand het weet. Ik zou vorige week een HSG hebben, maar ivm tussentijds bloedverlies kon dit niet doorgaan. Ik had vrij gevraagd van mn werk wat ik normaal nooit zomaar doe maar had een smoes verzonnen. Nu heb is as maandag alsnog de HSG en moet dan weer vrij vragen. Ik kan naar mijn mening niet weer een smoes verzinnen, maar om nu al te vertellen dat we weer bezig zijn doe ik liever ook (nog) niet omdat we hopen na de HSG misschien wel vlot zwanger te zullen zijn. Dit was nl ook bij onze eerste het geval. Ik weet dat dat niet zo hoeft te zijn maar natuurlijk hopen we dat en we willen dan geen slapende honden wakker maken. Al mijn andere ziekenhuisbezoeken kon ik op mn vrije dagenplannen, dit helaas niet. Mogelijk gaan we over 2 a 3 maanden aan IUI of IVF beginnen en dan vind ik het vroeg genoeg om het te vertellen. Ik heb wel moeite om te liegen dus het zit me nogal dwars. Het liefst ben ik eerlijk, maar vind het erg lastig. Wat zouden jullie doen?
Ps: manlief vindt dat ik een smoes moet verzinnen of gewoon geen reden opgeven, maar collega's vertel ik normaal gesproken altijd waarom ik vrij ben dus een beetje raar als ik dat nu niet doe.
Wat had je vorige keer als smoes dan? Kan je niet dezelfde smoes gebruiken en zeggen dat die afspraak verzet was? Lastige situatie hoor. Ik zou ook niet weten wat ik zou doen. Aan de ene kant heb je het volste recht om het nog even voor jezelf te houden. Maar liegen tegen mensen waar je vrijwel dagelijks mee samenwerkt is ook best rot. Kun je niet de waarheid spreken, zonder iets te zeggen. Dus uitleggen dat jij voor iets belangrijks weg moet. Niet iets dat ernstig is, maar wel iets wat je liever nog even binnen je eigen familie houdt. En vragen of ze jouw verzoek respecteren om er niet naar te vragen tot jij het zelf vertelt? Misschien hebben ze dan ook wel wat vermoedens, maar zolang ze inderdaad verder hun mond houden, heb jij daar in ieder geval geen 'last' van.
Waarom niet de middenweg: aangeven dat je een medische behandeling ondergaat waarvoor je in korte tijd een paar keer naar zhuis moet. Niets zeggen over de oorzaak en bij vragen een ontwijkend antwoord en blijven doorpraten:" niets ernstigs gelukkigs maar het is wel een gedoe dus ik hoop dat het werk niet te veel is blablabla". Dikke kans dat het hiermee af is en vooral even de aandacht verleggen door direct door te praten over iets werkgerelateerds.....even oefenen voor de spiegel thuis en je bent helemaal voorbereid op een manier die de waarheid recht doet! Tussen liegen en eerlijk zijn zitten volgens mij dus nog mogelijkheden.... Sterkte
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb daar ook aan zitten denken, wel zeggen dat het iets medisch is maar niet in detail gaan. Ze zullen dan idd wel vermoedens hebben maar zolang ik niets zeg hebben ze geen bevestiging.
Ps: de vorige x had ik als smoes dat de oppas van mn dochtertje een afspraak had, maar as maandag is ze bij oma en dat weten mn collega's ook wel.
Oma is gevallen? Of oma moet vroeg weg voor een etentje waardoor je net zo goed de hele dag kan vrij nemen..
ik zou zelf dichtbij de waarheid blijven; dan voorkom je ook dat je je later verspreekt als collega's interesse tonen (''hoe is het met oma?'') en het juist opvallend wordt dat er telkens weer ''iets'' anders is....Mensen mogen vermoedens hebben; sterker nog, dat is heel gezond. Want dat is hoe het werkt: we denken en evalueren heel vaak bewust en onbewust over elkaar. en laten we nu eerlijk zijn: vertel je altijd alles eerlijk en open aan collega's? Nee toch??? Ook niet als het gaat over hele andere zaken. Als ik gisteren ruzie heb met mijn man en ik praat met mijn collega vandaag toevallig over mijn relatie dan zeg ik ook niet ''nou, het knalde gigantisch en ik heb gezegd dat hij een eikel was'' maar ''we hadden een meningsverschil en dat was pittig''. Lieg ik dan? Nee, natuurlijk niet....Maar niet iedereen hoeft alles precies te weten. En daar is helemaal niets ergs aan... maar goed, ieder is anders, dus kies wat voor jou het beste werkt!! sterkte meid!
@nana1980: het voelt voor mij ook beter om dichtbij de waarheid te blijven, denk dat ik dat dus ook maar doe. Dat oma gevallen is of uit eten gaat wordt m niet nee. Bedankt voor je reactie!
Ik heb zelf de afgelopen tijd gewoon gezegd dat ik naar het ziekenhuis moest. Als mensen dat vroegen waarom was mijn reactie standaard ' oh niks ernstigs hoor, is alleen even veel gedoe. Komt wel goed!'. Daarmee is iedereen tot nu toe tevreden geweest
graag gedaan meid....ik ben lotgenote én psycholoog, dat verklaart misschien ook mijn visie, maar ik ben er van overtuigd dat ieder moet doen wat het beste bij hem/haar past.
Blijft lastig he? Vond het zelf ook heel moeilijk. Hoe verder in de behandeling, hoe meer ik heb verteld aan collega's leidinggevende. Het schoot gewoon niet op om steeds een dag van te voren te komen met een vrije dag. Nu zijn ze bij mij gelukkig heel begripvol en kunnen we het samen allemaal oplossen. Maar wat voor mij het allerbelangrijkste was is de opluchting. Maar wat betreft jou, gewoon aangeven waar jij je het beste bij voelt. Voor medische bezoeken krijg je vrij, verder ben je niet verpicht volgens mij om te vertellen waarvoor. En als een smoesje het beste voelt of het makkelijkste is moet je dat ook gewoon doen. Er zijn al zorgen genoeg, dus maak je niet druk om een keertje te kwatsen voor eigen bestwil
Het stukje 'opluchting' herken ik wel, al was ik er ook niet eerder aan toe om het te vertellen op m'n werk. Ik krijg nu gelukkig alle ruimte, maar ik merk dat een aantal van m'n collega's het ook wel lastig vinden (wat zeggen ze wel, wat niet etc.). Waar ik nu eerder tegenaan loop is; hoe ga ik dit volhouden..? Ik werk fulltime (36 uur) en daar wordt best wat van me verwacht.. Terwijl ik vaak genoeg nu denk dat het me eigenlijk helemaal niet interesseert! Daarnaast ben ik bijv. de afgelopen 2 weken 7 keer in het ziekenhuis geweest, dat is behoorlijk intensief naast ook nog gewoon goed m'n werk doen... Loopt iemand hier ook tegenaan..?
Kun je niet naar het ziekenhuis voor iets anders? Dus voor darmproblemen en dat je zo'n buikpijn hebt, al een tijdje. Of dat ze een uitgebreider onderzoek willen doen n.a.v. een uitstrijkje ofzo?