Hallo lieve allemaal, ik zit in een ivf traject in Belgie en heb de 3e eicelpunctie gehad. in de eerste ronde was niets goed, in de 2e ronde hadden we 5 bevruchtingen en 2 goede embryo's, maar de pgt-a test duidde aan dat er in allebei op chromosoom 18, trisomie te vinden was. De derde meest recente poging, 9 bevruchtingen en wederom maar weer 2 goede embryo's, maar dit keer geen duidelijke uitslag van de pgt-a test. We staan nu voor de keuze, of deze embryo's toch terug te plaatsen en te kijken wat er gebeurd, of eiceldonatie. maar dat laatste is voor mij geen optie. Wat vinden jullie? Het komt namelijk bij zo'n onduidelijke uitslag ook voor dat er iets afgekeurd word, wat eigenlijk goed blijkt te zijn. Maar, werd er vertelt, als de uitslag niet duidelijk is, is dat meestal geen goed nieuws. Wat ook zo kan zijn is dat de biopt te klein is geweest om goed te kunnen bepalen. Dit zullen ze natuurlijk nooit toegeven, maar is een optie. Of de Dna in de betreffende biopt is te slecht van kwaliteit om tot een uitslag te komen. Lekker vaag dus allemaal en je kunt er helemaal niets mee met deze uitslag. Het enige wat ik weet is dat het embryo helemaal goed gedeeld is, en we hebben beiden geen erfelijke ziektes in de familie. Het enige risico is dus trisomie of down syndroom. wat in principe een groot risico is natuurlijk. Ik ben 41 en wordt 42 over een maand. De tijd tikt dus en we hebben nog geen kinderen. Als we zelf nog gaan proberen weten we ook niet of het goed gaat of niet, dus in principe hebben we niet zo veel te verliezen en komt het allemaal op hetzelfde neer op dit moment.
Hoi, wat is de reden van het pgt traject? Veel miskramen? Of heeft 1 vsn jullie een genetische aandoening die je wilt 'ontwijken'? In het 1e geval zou ik ze zelf toch terug laten plaatsen, ik heb me er jaren geleden ook in verdiept, weet dus niet of inzichten veranderd zijn, maar toen werd al gezegd dat deze screening meer onrust veroorzaakt en er vaak gewoon gezonde kindjes uitkomen. Als alle embryo's altijd getest zouden worden zouden er ontzettend veel uit gehaald worden terwijl die onder invloed van het regenererend vermogen in de vrouw of omdat het bijv mozaïek was oid, toch dus gezonde kinderen zijn. Mocht het toch iets ernstigs zijn dan loopt het in de meeste gevallen toch uit op een miskraam. En hoewel dat vreselijk is (heb het helaas meermaals meegemaakt) lijkt het mij beter dan niets eens kans te hebben gehad en je altijd afvragen wat als. En een zwangerschapsafbreking is natuurlijk nóg erger maar ook dan is de vraag, had je liever helemaal geen kans gehad? Waar zou je later meer spijt van krijgen? Sterkte
Oh en ik neem aan dat zijn dna fragmentatie is getest? Want het zijn ook wel weinig bevruchtingen en dat ligt vaak bij de man toch? Mijn partner had hele hoge dna fragmentatie ondanks dat werden we wel snel zwanger maar liep dus uit op miskramen. Na een half jaar supplementen was zijn zaad veel beter en kregen we onze zoon.