Ik wil niet teveel in details treden maar na heel veel tegenslagen was mn zus zwanger na een 2e tp van een 2e isci poging. Helaas is het mis gegaan met 8 weken. Ik wil er voor haar zijn maar heb het idee dat ze niemand in de buurt wil hebben. Als ik ernaar vraag is ze heel kort en gaat of over op iets anders of ze negeert het of negeert me helemaal. Zelf kom ik ook uit de mmm (dan 'maar' iui) maar kan me dus goed haar verdriet voorstellen. Je word gewoon verscheurd door verdriet als het niet lukt. (Ik wel in ieder geval). Soms stuur ik haar een kaartje/cadeautje, bel haar en app haar vaak. We wonen niet bij elkaar in de buurt dus kan niet zo vaak langs. Wat kan ik nog doen? Het doet me zoveel pijn haar zo verdrietig te zien en huil soms gewoon om haar..omdat ik het zo erg vind. Ik er alles voor over zou hebben om het wel te laten slagen.
Wat mij helpt is dat mensen zeggen: als je erover wilt praten moet je het zeggen. Dat het vanuit mij komt ipv vanuit hen. Dat gaf mij ruimte om ook gewoon mezelf te zijn en niet te pas en te onpas geconfronteerd te worden op momenten dat ik dat niet kon handelen. Sterkte!
Ik denk dat het voor haar prettig is dat je tegen haar zegt dat je het heel verdrietig vindt voor haar, en haar graag wil steunen en troosten en dat als ze daar behoefte aan heeft ze dat zelf moet aangeven, omdat je jezelf niet wil opdringen. Tenminste dat werkt bij mij prettig, als mensen steeds aan mij vroegen hoe het was tijdens mijn mk en bbz, werd ik vaak ongemakkelijk van en wilde er niet altijd over praten
Dat doe ik ook en weet ze hoor dat als ze wilt praten ik er voor haar ben. Ik denk inderdaad dat ik haar maar moet laten en het vanzelf wel hoor als ze wil praten. Ik wil gewoon dat ze weet dat ik meeleef met haar. En weet uit eigen ervaring van mensen die nooit in deze situatie hebben gezeten, snel doorgaan met hun leven en geen interesse tonen.. Bedankt ij ieder geval voor jullie reactie!
Ik was tijdens de mmm (in totaal 8 icsi's gehad) behoorlijk hard over de mislukte pogingen en miskramen. Een soort van en slikken en weer doorgaan. Ik was elke keer enorm verdrietig en teleurgesteld, echt waar, maar hield dit voor mezelf en deed eigenlijk alsof het goed was. Dit was meer een zelfbeschermingsmechanisme. Ik wilde sterk blijven en doorgaan. Het echte verdriet verwerken gebeurde pas na het krijgen van mijn dochter en later pas na het besluit om definitief te stoppen met de mmm. Dus misschien heeft ze momenteel ook echt niet de behoefte om erover te praten. Laat het aan haar, als ze er zelf over begint is het goed.