We kunnen wel een jet Gerards topic beginnen, Haha. Er zijn meer bekend met haar leuke karakter. Helaas...
Kunnen ze, als ze zien dat er toch teveel gaan groeien, de dosis niet terug brengen naar 150? Ik zelf had de laatste keer 15, waarvan er uiteindelijk maar 3 terug zijn geplaatst gedurende de poging.
Weet ik zo niet. Ik weet wel dat het umcg tijdens de behandeling Niet omhoog gaan met de dosering. Dus als je al met een bepaalde hoeveelheid spuit. Maar hoe dat zit met tijdens het stimuleren omlaag gaan weet ik niet,
@Blondie: Bedankt! Goed te horen dat je nicht zo snel zwanger is geworden bij UMCG. @Duurtlang: Bij ons heeft het ook langer geduurd doordat de feestdagen er tussen zaten in ik nog wat moest afvallen hoor. Normaal gesproken duurt het niet lang. Volgens mij ongeveer 6 weken. @Degen: Wat balen dat jullie de behandeling moesten staken zeg. Wel een wijs besluit hoor. Wij hebben dit vorige maand ook gedaan toen er maar 3 bleken te groeien. Je hebt zo weinig kansen, dus je wilt ze zo goed mogelijk benutten toch? Het is lastig te zeggen wat verstandig is voor wat betreft de dosering. Elk lichaam reageert weer anders. Ze zijn bij mij trouwens wel in de vorige maand omhoog gegaan tijdens de behandeling. Ze hebben tussentijds 3 keer de dosering verhoogd. Dus misschien kun je met 150 beginnen en dan tussentijds verhogen indien nodig? Er zitten in totaal 40 follikels bij mij. Vanochtend weer geweest en gelukkig maar 8 die doorgroeien op het moment. De grootste is 17 mm. Morgen weer terug komen.
Heel erg vreemd zeg. De artsen van het umcg zeggen tegen mij Dat ze tijdens het stimuleren niet omhoog gaan. Heel vreemd.... En bij jou dus wel.. Dat zou nl voor mij wellicht ook een uitkomst zijn,...
Dat is inderdaad wel bijzonder dan. Ik zou het voor de zekerheid nog een keer navragen. Misschien verschilt dat ook wel per arts of per patiënt...
Ik blijf het vreemd vinden dat ze het bij mij Absoluut niet doen en aangeven dat het niet kan. Ik ga het zeker aankaarten bij de artsen. Wil graag weten hoe het zit.
Hoi Dames , ik ben nieuw hier en wil ook graag meepraten op dit forum als dat mag... Ik ben door....jawel, Mevr Gerards doorverwezen naar het Umcg voor ifv. Toen ik vandaag de papieren en folders in de envelop las en invulde moest ik toch wel huilen... " waar zijn we aan begonnen " en " tuurlijk doen we dit, we hebben nog kans op een zwangerschap" . Ik herken mezelf niet meer. Was tot nu toe een openboek naar vrienden maar wil ze nu niets meer vertellen. Opmerkingen die goed zijn bedoelt doen pijn... zo praatte ik vandaag met een peutertje en collega's zeiden dat ik zo leuk ben met kinderen. Mijn vriendin die met haar kindje zwaaiend voorbij fietst en ik denk .... zij wel en ik niet!! Ik vind het zo naar van mezelf om dat te denken en toch denk en voel ik dat zo . Ik ben ook een beetje bang voor wat er nog allemaal gaat komen en heb met veel interesse jullie reacties gelezen... Ik wil mijn vrienden niet meer op de hoogte houden merk ik . Bang om hen te moeten vertellen dat het ook met ivf niet lukt. Ben daar nu al mee bezig en ben nog niet eens echt begonnen. Hebben jullie ook verteld op je werk in wat voor situatie jullie zitten ? Nu al fijn dat ik mn hart heb kunnen luchten.
@missymrs: Welkom op het forum meid! En uiteraard mag jij meepraten op dit forum. Jij dus ook door dr Gerards doorverwezen naar het UMCG voor IVF. Hopelijk heb jij niet zulke nare ervaringen met haar gehad . Maar dat terzijde, heb nl besloten geen energie meer in haar te steken. We kunnen onze energie wel beter gebruiken . Wat is bij jullie het probleem dat je bent doorverwezen naar het UMCG voor IVF? Bij mij dat mijn vriend door 1 niet ingedaalde bal te weinig zaadcellen heeft. Gisteren ook de papieren van het UMCG ontvangen en ook ik voelde me erg droevig na het invullen van de papieren. En ook ik ervaar dat alle opmerkingen pijnlijk zijn (zelfs de goed bedoelde), sommige mensen kan ik wel de nek omdraaien En ook ik ben af en toe jaloers als iemand verteld zwanger te zijn, helemaal als het van de 2e of 3e is. Niet dat ik het ze niet gun, ik gun andere mensen alle geluk van de wereld toe, maar gun het mezelf ook. Maar ik baal er wel van dat ik die gevoelens heb. Toch denk ik dat het heel normaal is om die gevoelens te hebben. Een kinderwens is voor vrouwen nu eenmaal zon grote wens. En de gedachte dat die wens misschien wel nooit in vervulling zal gaan maakt je GEK! Tenminste ik heb het idee dat sinds ik weet dat we waarschijnlijk op de natuurlijke manier nooit zwanger zullen worden dat ik een beetje labiel aan het worden ben. Huilbuien komen aan bod, dan ben ik ineens weer positief en dan ineens raak ik in paniek. Alles is ook zo onzeker. Kon iemand je maar vertellen dat je volgend jaar zwanger zou zijn. En ja ook ik ben bang voor wat er allemaal komen gaat. De behandelingen, de hormonen, de eventuele spanningen in je relatie, de stress enz. Goede vrienden van ons weten wel van onze situatie af. Het is natuurlijk heel erg persoonlijk, maar ik denk dat je beter open kunt zijn naar goede vrienden toe. Dan kunnen zij ook een beetje rekening houden met je gevoelens, met je meeleven. Het is gewoon goed om je verhaal kwijt te kunnen. En daarmee neem je ook de drempel weg bij je vrienden. Straks weten zij zich geen houding meer te geven en weten niet meer hoe ze met de situatie om moeten gaan. Maar goed, zoals ik al zei is dat heel erg persoonlijk . Ondanks dat goede vrienden het van ons wel weten verneem ik wel van mezelf dat ik mijn gevoelens liever deel met lotgenoten. Dit forum vind ik daarom heel erg fijn. Op mijn werk heb ik het al wel verteld. Mijn naaste collega en mijn leidinggevende weten het. In mijn situatie ook wel noodzakelijk aangezien ik 40 uur per week werk en bij de receptie zit. Moet dus regelmatig openen en sluiten. Dus tja, ze zullen wel moeten weten dat ik straks af en toe niet zal kunnen openen/sluiten . Verder probeer ik wel positief te blijven (al vind ik dit soms erg moeilijk en heb ik zo mijn terugval) en er op te hopen dat het ons allemaal gegund is om zwanger te raken, ook is het dan niet via de natuurlijke weg. Blijf hopen meid, ik weet dat het moeilijk is, maar hoop doet leven . En wie weet kunnen we heel wat dames (inclusief ons zelf) op dit forum dit jaar nog feliciteren met een zwangerschap!!
Ik herken dat ook heel erg van ons vorige traject, de jaloezie etc naar zwangeren of mensen met een kindje. Ik had ook een soort voelsprieten, en voelde van te voren aan dat er een "ik ben zwanger" aan zat te komen als we op visite gingen. Ik kon acterend heel enthousiast reageren, maar in de auto moest ik dan we verschrikkelijk huilen.. Het idee dat het misschien nooit gaat lukken is het ergste wat er is. Was er maar een glazen bol, dan wist je tenminste of het nut had waar je mee bezig was. Omdat wij het geluk hebben dat we nu een kindje hebben is het qua dat gevoel nu wel minder. Ik weet dat de kans bestaat dat we met zijn drieën blijven en hebben daar dan ook vrede mee. Toch vind ik het nog wel lastig om zwangeren en mensen met kleine baby's te zien. Als het gewoon had gekund dan hadden we er nu al 2 of 3 gehad, maargoed, de realiteit is anders.. Ik denk dat dat gevoel niet weggaat zolang je nog de wens hebt om (nog) een kindje te krijgen. Het voelt als oneerlijk.. En dat gevoel mag er gewoon zijn. Ik ben indertijd lid geworden van Freya en vond het fijn om in het magazine verhalen te lezen van lotgenoten. Ik kon daar veel steun uit halen. Bij ons weten alleen onze ouders, broers en zussen het. Geen vrienden, collega's of andere familie. Hier hebben we bewust voor gekozen.
@katek & duurtlang; mijn vriend heeft wel sneller zwemmers maar niet zo veel, dit maakt het dus lastig om zwanger te raken via de natuurlijke weg. Mijn vriend vond het heel erg dit te horen en ik vond het vreselijk om hem zo te zien. Hij voelt zich een looser , wat hij niet is vindt ik, maar ja...hoe raakt hij dat gevoel kwijt ;-( Zijn gevoelens en die van mij en dan nog de "druk" van de omgeving...erg lastige zaken om mee om te gaan. Voor je relatie is dit eigenlijk ook een test. Ik kan me voorstellen dat je graag nog een kindje wil en dat de teleurstelling net zo groot is. Opmerkingen van mensen die zeggen; je hebt toch al een kind, vind ik ook zo harteloos! Mensen denken soms echt niet na over wat ze zeggen, bah! Ben ook blij met dit forum en merk dat ik het fijn vindt dit te delen met lotgenoten En wat ik prettig vindt is dat de topic over het UMCG gaat! Allemaal hetzelfde ziekenhuis. Ik herken me heel erg in je verhaal 'duurtlang'.
Welkom Missymrs, mijn man heeft ook heel weinig zwemmers. Dit komt doordat pas op zijn 6e ongeveer zijn beide balletjes operatief zijn ingedaald. Normaal gesproken is 40 miljoen zwemmers per ml gemiddeld, mijn man heeft er 3000. Dat was voor ons ook wel even een flinke klap om te verwerken. We werden dan ook meteen doorverwezen voor ICSI na die uitslag. Ik heb deze week mijn eerste punctie gehad. Ze hebben 6 eitjes gevonden. Dan moet je een dag wachten en de dag erop (tussen 9 en 10) bellen ze of je mag komen voor een terugplaatsing. Echt slopend was dat. Gelukkig belden ze al meteen om 9 uur vanuit het laboratorium dat we een terugplaatsing kregen. Wat een opluchting zeg. Aan de telefoon mocht ze niet vertellen hoeveel eitjes er in totaal bevrucht waren, maar we waren al lang blij dat er iets bevrucht was! In het ziekenhuis bleken dat er 5 te zijn. Hiervan is 1 terug geplaatst en zijn er 3 waarschijnlijk goed genoeg om in te vriezen. Die moeten zich vandaag nog bewijzen. We hopen ze niet nodig te zijn, maar wel een prettig idee dat ze er zijn! Ik mag op 8 mei testen. Ik zag heel erg op tegen de punctie, omdat ik allerlei vervelende ervaringen met puncties op dit forum had gelezen. Het is me echt 100 procent meegevallen. Je krijgt een verdoving toegediend via het infuus waar je een heel klein beetje draaierig van wordt, maar verder geen last van gehad. Er is een verpleegkundige bij die je heel goed begeleidt. De arts die de punctie deed vroeg of ze moest aangeven als ze ging prikken of dat ze het maar gewoon moest doen. Ik vond het wel fijn als ze het aangaf. Dus toen ze zei hier komt die, zette ik me helemaal schrap. Toen de prik kwam had zoiets van was dit het? Tuurlijk is het niet geheel pijnloos, maar echt als het elke keer zo gaat, maak ik me er niet meer druk om. Ik heb liever een punctie dan dat de tandarts me gaat boren. Wat we erg leuk vonden was dat je zowel bij de punctie als bij de terugplaatsing op een beeldscherm konden meekijken wat ze in het laboratorium aan het doen waren met onze eitjes. Heel veel succes allemaal!
@Miss A: Mijn vriend heeft 1 niet ingedaalde bal (pas op zijn 4e aan geopereerd) en daardoor ook helaas te weinig zwemmers: 3,1 miljoen. Een enorme klap om te verwerken . Ook wij zijn gelijk doorverwezen voor IVF/ICSI na die uitslag. Wachten nu op een uitnodiging voor een intakegesprek in het UMCG. Jullie zijn ook in behandeling in het UMCG? Jij hebt dus al je 1e punctie gehad. Wat ben ik blij om te lezen dat jij het 100% vond meevallen Ook ik zie er ontzettend tegen op aangezien ik al veel horror verhalen over de punctie heb gelezen. Maar gelukkig kom jij nu met een positief verhaal!! En 5 bevruchtingen waar van er 3 ingevroren kunnen worden, super hoor! Echter hoop ik ook dat die 3 zich niet hoeven te bewijzen en dat jullie dus op 8 mei een positieve test in handen hebt! Spannende tijd, lijkt me erg moeilijk/zwaar dat wachten... Ik ga voor jullie duimen dat het gelijk raak mag zijn!
Ja, wij zijn ook onder behandeling in het UMCG. En tot zover ben ik er heel tevreden over. Ze nemen altijd uitgebreid de tijd voor je en leggen alles wat ze doen heel duidelijk uit. Ik hoop dat jullie snel je uitnodiging mogen ontvangen. Dan heb je een datum waar je naartoe kunt leven en komt het allemaal weer iets dichterbij. Na de klap die je moet verwerken dat de enige optie nog ICSI is, wil je er ook graag z.s.m. mee van start toch? Ik vind het fijn dat dit forum er is met allemaal "UMCG-gangers".
En weer iemand die tevreden is over het UMCG!! Heel erg fijn om te horen. Vind het erg belangrijk dat er uitgebreid de tijd voor je wordt genomen en dat ze alles duidelijk uitleggen. Het is immers niets niks om zo'n traject te moeten doorlopen.... Ben het wachten zo zat! Als ik maar eenmaal die datum heb van een 1e afspraak, dan kan ik daar idd weer naar toe leven. Nu heb ik het idee dat alles stil staat... En zoals je zegt: als ICSI de enige optie is, dan wil je zsm hiermee van start. Geen tijd te verliezen idd, ben ook niet meer de jongste... En ook al was ik wel de jongste, je wilt gewoon NU... Had jij trouwens ook last van bijwerkingen van de hormonen of vond je dit meevallen? En valt het goed te combineren met werken? Ja, ontzettend fijn zo'n forum met allemaal "UMCG-gangers"
De bijwerkingen waar ik het meeste last van had zijn moeheid en stemmingswisselingen. Al met al is het mij meegevallen. Ik kan het gelukkig goed combineren met mijn werk. Ik heb het er eerlijk verteld en krijg daarin gelukkig ook alle vrijheid. Anders was het wel lastig geweest. Want in de periode voor de punctie moet je toch om de dag heen voor een echo.
Duurtlang: ik heb vandaag een brief gehad en wordt maandag gebeld om een afspraak te maken. Kan bij jou nu ook niet heel lang meer duren denk ik.
@Miss A: Hopelijk blijft het bij mij ook alleen bij moeheid en stemmingswisselingen. Als het daar bij blijft lijkt het mij ook te doen. Mijn werk weet er ook van af en zijn gelukkig wel flexibel. @katek: Toen ik vandaag van m'n werk thuis kwam, de brievenbus opende en weer geen post van het umcg had was ik enorm teleurgesteld. Maar jij hebt nu post ontvangen, dus het kan idd bij mij niet meer lang duren. Heb ik maandag nog niets dan bel ik er wel achter aan. Begin nl een beetje ernstig ongeduldig te worden...
Wij hebben vandaag ook gebeld hoor, later met de post zat de brief erbij. Het is vandaag precies twee weken geleden dat ik toen heb gebeld dat we weer willen gaan beginnen. Maandag idd maar even bellen als je nog niets hebt gehoord tegen die tijd.