hallo allemaal... binnenkort beginnen wij aan de 1e IVF behandeling... iui is volgens 2 gyns geen optie omdat het probleem bij mijn partner ligt... mijn jongere zusje is 19 en inmiddels bevallen van een gezonde dochter, ik ben heel blij voor haar... maar toch voel ik 'n soort jalozie. ik vind het voor mij n.l heel frustrerend dat zij wel en ik niet. de relatie tussen mij en haar is ook niet altijd goed geweest, maar goed. nu zit ik met iets in de maag... afgelopen weekend was mijn zusje met haar vriend en de kleine op bezoek, heel leuk en aardig allemaal tot op het moment dat zij mij steken onder water begon te geven door te zeggen dat zij wel een mooie gezonde dochter ter wereld had gezet... en ik weet niet of ze dat bewust deed, maar wat ik wel weet is dat ze mij daar veel pijn mee deed... ik heb er niet op gereageerd, maar ik vraag me nu wel af of ik er iets over had moeten zeggen. hoe denken jullie erover, en hoe zouden jullie reageren, en hebben jullie dezelfde ervaringen. liefs Rietje
Ik kan me heel goed voorstellen dat je op dat moment niet hebt gereageerd. Je bent dan gewoon overrompeld en vraagt je af of ze je nou bewust zit te steken. Ik denk wel dat het goed is als je er op terug komt. Herhalen wat zij zei en vervolgens vanuit jezelf (ik vorm) vertellen wat het met je deed. En vragen of ze dat niet meer wil doen. Op die manier ga je niet van het ergste uit; dat ze het bewust deed. Het kan namelijk niet zo bedoeld zijn (maar dat neemt niet weg dat het je pijn kan doen). Als ze het hierna dan toch nog eens doet dan weet je dat ze het wel bewust doet. Sterkte in ieder geval.
ey gerbera... thnx voor je advies, om eerlijk te zijn denk ik zelfs dat ik er gewoon niet naar heb willen luisteren, zo van het gaat me het ene oor in en het andere oor uit... maar mijn vriend had het ook mee gekregen, en die vroeg me nadat al het bezoek weg was hoe ik erover dacht dat ze dat zei... en nu ik eraan terug denk, begin ik er wel overtuigd van te raken dat ze het wel degelijk bewust deed want ze herhaalde het enkele keren, en op het moment dat ik even iets te drinken ging pakken heeft ze tegen mijn vriend gezegd dat hij zich eerst nog maar eens moest bewijzen, want haar vent kon tenminste wel kinderen verwekken. maar dat vertelde hij me pas toen ze weg waren. gelukkig vat hij het niet zo serieus op, en hij heeft er bewust niet op gereageerd omdat zij door zoiets te zeggen hoopt op een reactie... en ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft, maar het is voor mij op dit moment heel moeilijk om niet te reageren erop.
Zoo lieve zus heb je dan he ook erg meegaand Je moet maar zo denken het had HAAR ook kunnen overkomen en denk niet dat zij het dan zo op prijs stelt met dat soort achterlijk gedrag dat je vent zich eerst maar moet bewijzen pfff
misschien een tip: soms is het wijs om te voorkomen dat het escaleert en even tijdelijk afstand te nemen van elkaar. Je loopt namelijk heel snel het risico om voor anderen in te gaan vullen of om je over al aan te ergeren (ik weet hoe dat is, meid....) maar het is je eigen verdriet die je soms kan projecteren op anderen. Heb je enig idee waarom je zus je bewust zo'n pijn zou willen doen? Welk belang heeft ze daarbij?? Als het zich herhaalt zou ik er voor kiezen om op tijd, maar heel rustig (hou je emoties in bedwang!) en duidelijk tegen je zus zeggen dat haar woorden je kwetsen. Wees concreet in je feedback; Gerbera geeft inderdaad goeie aanwijzingen daarvoor! ik vind het heel naar voor je!! Goed dat je hier je verhaal even doet. Als lotgenoot (en psycholoog, dat is mijn beroep) weet ik een beetje hoe je je moet voelen!
tja... zo is zij nu eenmaal zeggen ze... ik heb zo mijn vermoeden dat ze niet helemaal snapt wat het met je doet als er allemaal mensen zijn in je omgeving die wel zwanger worden, terwijl jij al 3 jr iedere maand weer die teleurstelling moet verwerken dat je weer niet zwanger bent... en de rest van mijn familie steunen me in ieder geval wel, en ze zeggen ook dat ik boven moet staan, dus dan zal ik dat ook maar doen.
@ gerbera... thnx voor het advies @ gooischemama... tja laten we het er maar op houden dat ze het nog niet allemaal snapt @nana1980... thnx voor de tip... fijn ook dat ik het hier kwijt kan... en heel errug fijn dat ik nu 'n lotgenoot en psych tref... haha ben sowieso al in behandeling bij psych, maar die kan ik natuurlijk niet in het weekend gaan lastig vallen met zoiets... next week nieuwe afspraak, zal het dan ook bij haar aankaarten... en de reden waarom mijn zusje me bewust pijn wil doen weet ik niet... misschien doet ze het ook wel onbewust maar het is zeker niet de eerste X, zoals ik ookal bij mijn psych had aangegeven is mijn relatie met haar niet altijd goed geweest, zij en ik hebben 2 verschillende karakters, dat maakt ook dat zij 'n stuk steviger in haar schoenen staat als ik... zij is psychisch en fysiek sterker als mij... om even een simpel voorbeeld te noemen... ik had nog 'n jonger broertje, helaas is die met 3mnd gestorven aan wiegendood, ik heb hem gevonden samen met mijn moeder, was 5jr dus heb daar 'n behoorlijke klap van gekregen, anyway ik heb mezelf jaren lang de schuld gegeven van zijn dood, echter toen ik 'n jaar of 12 was begon ik te beseffen dat, dat natuurlijk niet zo was. mijn kleine zusje en ik hadden weer eens ruzie toen we samen met mijn oudste zus het graf van ons broertje gingen bezoeken, waar vervolgens onze ruzie escaleerden en waarop mijn zusje in een boze bui zei dat ik ons broertje had vermoord. na 'n aantal jaar hebben we erover gesproken en ik heb het haar ook vergeven, maar het heeft mij wel onwijs veel pijn gedaan, en ik weet dat zij het waarschijnlijk nooit zo heeft bedoelt, ze was toen pas 9. maar nu heb ik met dit voorval wel van die vervelende flashbacks waarin het hele gedoe zich weer herhaalt.
Vervelend voor je dat ze zo reageert terwijl je het zo moeilijk hebt. Dat ze nu eenmaal zo is, wil niet zeggen dat je het dan maar over je heen moet laten gaan. Ik zou zeker zeggen dat het je kwetst, misschien doet ze het niet bewust en dan kan ze erop letten. En als ze het wel bewust doet schrikt ze misschien dat ze erop aangesproken wordt.