Hee dames... Even een berichtje om te vragen of iemand dit herkent. Ik merk dat ik best nerveus ben als ik een hele dag alleen ben met mijn baby (bijna iedere dag). Hij heeft de laatste weken moeite met slapen overdag, en ik moet echt héél goed letten op zijn vermoeidheidssignalen want bij hem ligt de grens tussen moe zijn en moe genoeg zijn heel erg verstopt. En als hij te vroeg of te laat in bed ligt, slaapt hij helemaal niet meer. Nu moet ik er ook bij zeggen dat hij recentelijk twee weken achter elkaar enorme krijsbuien heeft gehad (dokter, fysio, osteopaat, indikken vd voeding, veel geprobeerd) en ik veel huilend met hem op de bank heb gezeten. Heeft er nogal ingehakt! Als ik een hele dag alleen met hem ben, zit ik me constant af te vragen of ik het wel op de meest effectieve manier aanpak. En als hij gaat huilen, word ik nerveus. Kortom: ik laat zo eigenlijk de dag compleet van hem afhangen en ik wil daar voor mijn eigen gemoedstoestand en gezondheid toch een beetje van afstappen. Dat is voor hem uiteindelijk ook beter. Hebben jullie tips of ideeën voor afleiding of 'andere gedachten'? Ik werk maar één dag in de week, na die dag kan ik wel weer wat beter relativeren maar als zoonlief dan een moeilijke dag heeft zit ik er gauw weer doorheen.
ik herken het wel, vond dat de eerste tijd ook wel zwaar. Het inzicht dat babietjes best vergevingsgezind zijn en niet alles volgens het boekje willen (zijn meestal de mama's ) heeft me erg geholpen. Zo wilde zoon niet in zn bedjein slaap vallen, dan huilde hij, nou dan toch lekker in de draagzak tijden het wandelen, schoonmaken of winkelen? Worden ze ook wel groot om. Rust, reinheid, regelmaat zocht ik in hem geven wat hij op dat moment nodig had. Honger? Borst geven, Vieze luier? Verschonen, Mamahonger? Lekker op mij. Op deze manier voelde ik mij niet door mijn kind geleefd, maar werd hij gewoon onderdeel van mijn dagelijks leven. Zo kregen we allebei dat wat we nodig hadden en verliepen de dagen vrij relaxed.
Ik herken het hoor, en met ons vele andere vrouwen! Ik ben er vorige week mee naar de huisarts geweest. Ik heb alles eruit gegooid, was in paniek en kon alleen maar huilen. Ik kan gewoon heel erg nerveus en onzeker worden van de zorg voor een baby. Ik heb al een dochter van 9 jaar, toen had ik hetzelfde. Ik praat er ook veel over met mijn partner, dat helpt ook heel erg. Ik heb gelukkig een hele lieve partner. Het rare bij mij is, dat het met pieken en dalen gaat. Afgelopen zaterdag zat ik in een dal en dan geloof ik niet dat ik er ooit nog uitkom. Maar sinds zondag (en godzijdank nu nog steeds) voel ik me top, kan ik de hele wereld aan. Mijn huisarts heeft me wel geadviseerd om dit serieus aan te pakken en met iemand te gaan praten. Dat ga ik dus ook doen. Misschien ben jij er nog niet "zo erg" aan toe als ik, maar hou jezelf wel in de gaten. Er over praten helpt echt enorm! Ik slik sinds zaterdag ook homeopathische tabletjes van vsm passiflora. En sindsdien voel ik me eigenlijk wel goed. Misschien placebo effect maar dat zal me een worst wezen. Kan je anders je kindje 1 dag in de week naar de creche laten gaan? Ook al ben jij thuis? Gewoon even op adem komen. Verder heb ik niet veel tips. Heel veel sterkte ermee in ieder geval!
Heel erg herkenbaar hier! Ik heb dit de eerste weken ook erg gehad, was enorm nerveus en bang dat ie ging huilen, gelukkig is dit gevoel bij mij vanzelf met de tijd weggegaan. Maar ik moet zeggen dat ons zoontje ook makkelijker werd en ik hem steeds beter leer kennen. Als tip kan ik je meegeven praat veel met je partner en laat hem de zorg van je overnemen in de avond (als dat gaat dan). En plan af en toe leuke uitjes met vriendinnen of ga er alleen even uit. Dit gaf mij altijd weer even positieve energie om er weer tegenaan te gaan. Soms ging ik gewoon even boodschappen doen alleen. Ook vroeg ik vaak of mensen op visite wilden komen, om zo even afleiding te hebben en vaak konden zij ook de zorg voor die kleine overnemen, al ik het maar door hem even vast te houden. Je staat er niet alleen voor en mensen willen graag helpen. En onthoud dat het echt makkelijker wordt. Sterkte, je kan het!
Ik herken het wel een beetje van bij de eerste. Wat bij mij hielp was om te zien dat andere moeders tegen dezelfde dingetjes aanliepen als ik. Als ik dan even bij iemand was geweest met ook zo'n kleintje of iemand bij mij op visite, dan was ik weer helemaal gerustgesteld. Zo vond ik het in het begin lastig in te schatten of mijn dochtertje honger had of juist last van krampjes. Als ik dan visite had met baby (dus met "verstand van zaken") en die dachten dat het krampjes waren omdat ze het zo herkenden van hun eigen kindje (overstrekken, vuistjes) dan werd ik daar heel rustig van en zelfverzekerd. Een soort gevoel van 'oh dat hoort erbij, dan ligt het niet direct aan mij'. Dus misschien dat het helpt, praten met andere mama's! You're not alone!
Ik heb dus precies hetzelfde...elke ochtend denk ik:" oh jee mn man gaat weg... hoe ga ik de dag doorkomen ? Ik hoop zo dat ze wil slapen zodat ik ook fatsoenlijk kan eten/aankleden etc. " uiteindelijk verzin ik steeds wel wat als slapen niet lukt en heb "volgens het boekje" al losgelaten...
Hééél herkenbaar en serieus...wat ben ik blij dat die periode achter me ligt . Ik vond het pas echt leuk worden toen mannetje een maand of vier was... en toen ging ik ook weer werken, ha...zal je altijd zien. Ik wist van tevoren dat ik geen "baby-moeder" zou zijn. Maar echt, het is helemaal waar als ze zeggen dat het allemaal zo voorbij is. En als ik nu terugkijk, dan denk ik: was ik maar wat relaxter geweest, want het is helemaal goed gekomen. Dus voel je gesteund door het feit dat veel meer moeders dit gevoel hebben!
ja herkenbaar. Dit had ik met mijn eerste ook. Ik wist gewoon niet hoe ik een dag moest doorkomen, alles werd gedicteerd door mijn kleine mannetje. na 8 weken sliep hij nog maar heel weinig en begon steeds verschrikkelijk te krijsen als ik hem op zijn rug legde. Wanhopig werd ik er van. Bleek reflux te zijn. Vanaf het moment dat dat onder controle was ging het een heel stuk beter. Toen had ik ook meer het idee dat ik echt iets voor hem kon doen. Maar ik vond het echt een hoop werk, zo'n baby. Wel grappig, want nu heb ik een tweede en de dagen dat ik alleen met haar thuis was zijn echt heerlijk relaxed en gezellig. Nu vind ik een baby (die zich nog niet echt kan verplaatsen) lekker rustig en is mijn oudste nog steeds degene die mijn vrije dagen vermoeiend maakt met zijn peuterbuien haha. wat ik zou doen is gewoon doen wat je van plan bent om te gaan doen en je baby mee te nemen, in de kinderwagen of in een draagzak. Pak een tas en ga op visite, ga lekker wandelen of winkelen of een kopje koffie drinken. geef je kindje aandacht en liefde als hij huilt, maar mijn kinderen waren altijd veel te druk met om zich heen kijken als we op pad gingen. nog steeds trouwens.
Wat fijn, en tegelijk ook niet, dat ik niet de enige ben die soms echt de uren aftelt. Il durf over het algemeen weinig buiten te doen omdat mijn zoontje t vaak snel zat is en sinds n paar weken ineens heel hard en lang kan krijsen. Ik zit dus veel binnen... mijn vriendinnen wonen niet in dezelfde plaats en zijn druk met hun eigen dingen, en mn moeder komt al zovaak ze kan. Ik ben ook echt geen baby moeder. Dat kan en mag ik nu wel zeggen denk ik. Het is een snoepje en ik ben helemaal verliefd op m, maar voor hem moeten zorgen en in mn eentje beslissingen nemen (jemig na 2,5 uur alweer honger, fles geven of niet?) vind ikzwaar vermoeiend. Ik verdien helaas niet genoeg om m voor mijn rust een dagje naar de opvang te doen, anders had ik het zeker gedaan om wat vaker op te laden en sterker in mijn schoenen te kunnen staan. Ik denk dat er weinig anders op zit dan erover blijven praten en maar gewoon doen wat het beste voelt. Zucht... mn rug doet pijn van de draagdoek
Heeeel herkenbaar, hoor! Nu bij de derde heb ik er minder last van, omdat deze gewoonweg mee moet in het ritme van het gezin. Bij de eerste 2 vond ik het ook lastig (beide huilbaby) overdag. Het gevoel dat je de deur nooit meer even achter je dicht kunt trekken, altijd beschikbaar moet zijn, en dan vaak ook nog niet weet wat je dan precies moet doen. Ik vond het heerlijk als ik weer ging werken. Ik werk 28 uur pw en ben zo een veeeeel leukere moeder dan dat ik 1 dag in de wk zou werken. De dagen dt ik thuis ben, geniet ik echt heel erg van de kids, en ben ik super relaxed. En idd als de kids op bed liggen in de avond, er lekker uit gaan. sporten, of iets gezelligs met vriendinnen. Mijn ervaring is ook dat het allemaal zooooo snel gaat. Als je denkt...deze sprong/fase duurt echt te lang, dit ga ik niet meer trekken, is het meestal alweer voorbij. Maak je niet te druk, geniet van je kind, doe wat je gevoel je ingeeft, moet wat minder van jezelf ( huishouden ed kan ook wachten), en zorg voor een leuk leven buitenshuis.
Heel herkenbaar!!! Ik was echt superonzeker en had flinke pieken en dalen. Kon soms echt denken van ' waarom wilde ik dit ook alweer zo graag?' Maar het wordt ECHT steeds gemakkelijker hoor. Kan me nog herinneren dat mn dochter 'te vroeg' wakker werd, te frieg dus voor haar flesje. Ik schoot meteen in de stress; wat als ze zou gaan huilen. En dan dat 'geblaat' van iedereen die maar riep dat ik naar mn moedergevoel moest luisteren, welk moedergevoel dacht ik dan wanhopig!!!! Maar het wordt vanzelf steeds gemakkelijker en ik vond persoonlijk dat het echte 'baby baby' er rond 6 maanden wel af was. Moet ook stiekem zeggen dat ik deze periode (. Tussen 1 en 2 jaar ) veel leuker vind, terwijl er ook pittige momenten tussen zitten hoor. Aan de andere kant wil ik je toch meegeven om te proberen ervan te genieten, het gaat zoooo snel voorbij. En een baby kan een hoop hebben hoor, zo snel zul je het echt niet fout doen in zijn ogen!
Herkenbaar! Ook ik vond het leuk worden na een maand of 3 á 4. Ik ben thuisblijfmama, dus elke dag samen met dochter(inmiddels 15 maand). Ze heeft nogal temperament, dus zelfs nu heb ik nog weleens dagen dat ik het echt ff niet zie zitten. Meestal zijn dat dagen dat ook IK niet lekker in mijn vel zit, door slecht slapen of zoals nu; snotverkouden. Ook sprongetjes (google even "oei ik groei"), zijn energievretend en om nerveus van te worden. Laatst had ze er weer 1, vreselijk zeg, ik was helemaal afgedraaid en kon niks meer van haar hebben. Ik vind dit 1e jaar sowieso heftig, er veranderd continue zoveel in zo'n snel tempo. Probeer dat maar eens bij te benen Suc6 en sterkte, het komt allemaal goed hoor! echt!
Hier ook zo'n kersverse mama die soms met d'r handen in het haar zit/zat. Het gaat al veel beter sinds ik heb besloten dat ik naar haar luister en niet meer naar al die oude tantes die op bezoek komen of de boekjes. Dus ik voed op verzoek (geen stress meer van wat als ze huilt en het is geen tijd...), draag haar in een doek en ga lekker door met m'n leven en blijf dus ook op stap gaan. Succes!
het werd al een keer gezegd: probeer eens een dag gewoon je eigen ding te doen, iets wat je zelf leuk vindt om te doen en neem hem gewoon mee. als het helpt kan je voor jezelf wat escapes inbouwen (dat je je kan afzonderen als hij honger heeft bijvoorbeeld), maar van thuis blijven met een baby word je wereld erg klein denk ik. en dat lijkt me niet helpend in jouw situatie! het moet ook bij je passen, maar is wel het eerste waar ik aan dacht: als je de externe omstandigheden verandert móet je ook wel flexibeler en anders handelen. en dat hielp hier altijd wel. plus, alle herkenning in dit topic: je bent echt niet de enige!
Herkenbaar! Er zijn heel wat dagen geweest dat ik huilend met een huilende baby op de bank zat. En mijn dieptepunt was 4 keer in 20 minuten in huilen uitbarsten bij het CB! Zoonlief had alleen maar krampen, huilde, dronk slecht, obstipatie, sliep slecht, ik sliep maar 2 a 3 uur per nacht en manlief was 10 dagen op oefening (militair) elke keer als zoonlief een kik gaf zat ik ongeveer van de stress weer tegen het plafond. Na een hele rits afspraken osteopaat, kinderarts, huisarts, klysma's, kleinere voedingen , cb etc etc is het nu stukken minder en hebben we een ritme. Ik merk ook dat ik veel rustiger met hem omga en niet meer het idee heb dat ik de hele tijd iets ''moet''. Dat is hetgeen wat mij nogal opbrak: met al zijn kikjes iets willen of moeten. Terwijl het ook prima is als hij eens een half uur in de box ligt te spelen (voelde ik me weer lullig dat ik de vaatwasser stond uit te ruimen) Wat ik merk is hoe meer rust en regelmaat en hoe consequenter en hoe rustiger IK ben hoe chiller mijn baby. Ik durfde eerst ook niet de deur uit want je zal maar in de Hema staan en je kind gaat krijsen. Uiteindelijk moest ik van mijzelf want: wat A:S hij in de hema gaat krijsen? Ja eigenlijk niks. Ik merk dat ik me nu ook gelijk minder opgelaten voel. Het is een baby en die huilt wel eens in het openbaar. Ik kan niet alleen maar thuis blijven omdat mijn baby misschien gaat huilen. Let wel: als ik een paar nachten slecht slaap of hij in een sprong zit dan ben ik ook weer gestresst en blijf ik ook het liefste op de bank Maar ja ik moet straks ook 4 dagen gaan werken dus we moeten wel samen in het openbaar gaan verschijnen Echt tips heb ik niet behalve goed voor jezelf zorgen en zeker van je zaak zijn. Best lastig!!
Zeker bij de eerste vond ik het best wel zwaar en had ik er moeite mee. Bij de tweede wist ik; de eerste maanden zijn heftig en zwaar, erna word het beter. Wat ik heb moeten leren is accepteren en loslaten. Accepteren dat ze niet volgens het boekje eten, slapen, groeien etc. Accepteren dat je soms de hele middag met je kind op schoot/arm zit. Zodra je het accepteerd wordt het ineens een stuk makkelijker. Loslaten dat je niet alles in de hand heb.
Eens met bovenstaande! En vooral: bedenk je wat wel goed is gegaan die dag. Daar mag je best trots op zijn
Oh heel erg herkenbaar! Vooral als hij 's avonds gaat spoken en ik hoor hem door de babyfoon...Dan gieren de zenuwen door me heen en denk ik nee nee nee ga slapen! Ik denk dat elke moeder wel zenuwachtig wordt als ze niet weet wat er is...