Dat is lief van je thanks! Wat moet je dan precies doen in je therapie ? Naja zoals je ziet ben ik nog wakker omdat ik weer paniekerig ben. ik hoop dat het zo afzakt het gekke is dat ik niet ga hyperventileren , maar wel heel erg zweten en het koud hebben. ..trillen ook. en ohja veel slikken doe ik dan ..waarom ? Geen idee
Nee kwam niet door t eten maar dat maak ik mezelf dan wijs denk ik op zm moment. Als er ook griep heerst dan krijg ik spontaan smetvrees haha iedereen die ziek is en bij me in de buurt komt stuur ik snel weg . Nu had ik het weer...en dan wacht ik net zolang tot ik het honger gevoel weer krijg en dan is het goed. bizar toch ? Ben echt een tikkeltje niet helemaal goed hoor haha
Heel herkenbaar hoor.. heb ook altijd dat ik me afvraag of het niet aan het eten ligt, en dan ligt het weer aan mn ongesteldheid, en dan weer aan het weer, en dan weer daaraan. We zijn gewoon teveel met onszelf bezig. Ik ben vooral bang voor de angst... En dan komt het juist. Het is zo frustrerend dat ik er een poos vanaf ben geweest en het nu weer heb. Hebben jullie geen medicijnen?
Ik heb geen medicatie, maar heb zelf een tijd terug passiflora complex gekocht, dat geeft mij wat meer rust als ik weer eens de hele dag zo strak als een veer sta.
Je hoeft je niet te schamen. Je hoort zo weinig erover, omdat velen het voor zichzelf houden en zich wel enigszins schamen. Ik heb het ook gehad en bij mij begon het rondom de geboorte van de tweede. Iets hormonaals. Het laaide flink op op de dag van de kraamtranen, maar toen de vk kwam en ik hoorde dat ik niet de enige hierin was, kreeg ik al rust. Herkenning was zo belangrijk voor me. Veel gesprekken met de huisarts gehad en elke keer ging het weer voor even. Na een week of 3 was het nog wel aanwezig en toen ben ik naar een psych gegaan. We kwamen uit bij cognitieve gedragstheraptie, omdat ik overal graag een oorzaak van wil vinden. Ze telkens een dag of week teruggegaan in de tijd totdat ze een anaknopingspunt vond. Ik was 37w zwanger toen ik de eerste aanval kreeg bij Sanadome: door de stoom daar kon ik niet goed bij mijn ademkomen. Ik wist niet hoe snel ik daar weg moest gaan. Bij paniekaanvallen kon ik geen rust vinden. Afleiding was idd een goede. zo zat ik 's anchts geboortekaartjes te vouwen en in enveloppen te stoppen. Overdag moest ik de energie kwijt dmv een rondje lopen: weer of geen weer, ik ging een rondje om het huizenblok lopen. Omdat ik behoorlijk wat nachtrust miste, heb ik een slaappil gekregen (temazepam) en later om de paniekaanvallen eningszins onder de controle te krijgen een oxazepam. Maar ik mocht er van mezelf niet zo veel. Intussen had ik ook nog cesartherapie voor ademoefeningen. Na 4 sessies met de psych (bij de 3e had ze al een oorzaak gevonden, het bezoek aan sanadome dus) was alles over. Ik ging vlak erna met mijn oudste zoon zwemmen en ik heb toen in mijn hoofd gestampt dat het over is, ik weer meer adem krijg doordat ik niet meer zwanger was. Dat hielp: er ws eigenlijk niets aan de hand. Heel soms moest ik dat nog herhalen: er is geen oorzaak, er is niets aan de hand, het is onterecht. Nu na zo'n 9 maanden heb ik nergens last meer van. Dus: afleiding en toch hulp zoeken. Weten dat je niet de enige bent en dat je het niet alleen kunt oplossen. Heel veel sterkte!
Best aardig wat, maar een paniekaanval begon bij mij met opzetten met licht in mijn hoofd zijn, snellere ademhaling, hartkloppingen, trillen/beven, tintelingen en gevoel van flauwvallen hebben. Maar ik had in die tijd ook een depressie en ziektevrees had ik ook last van.
Zo begon bij mij ook precies een paniekaanval. Ik ben er nu al wel een aantal jaar vanaf, maar zo nu en dan voel ik er toch weer eentje opzetten. Maar inmiddels neemt zo'n aanval niet meer de overhand en zijn ze lang niet zo heftig meer als jaren geleden.
Nee zelf er voor geknokt om er van af te komen, wilde geen medicijnen. Heeft ook wel een jaar geduurd voordat er overheen was. Soms krijg ik het nog wel terug, op momenten als ik stress heb of druk ben geweest, maar nu weet ik het onder controle te houden.
Het is een vicieuze cirkel waar je uit moet. Enige tips die ik jou kan geven is rustig te blijven wanneer het komt opzetten. En ga op dat moment afleiding zoeken, al ga je maar even een wasje doen of stofzuigen. Na verloop van tijd zal het minder worden, echt waar.
Herkenbaar. ik heb er ook last van. Bij mij is het vooral hormoongevoelig. Meer last tijdens eisprong, menstruatie en zwangerschap. In levi zijn zwangerschap werd het zo erg dat ik bijna niet meer uit huis kwam omdat ik constant bang was flauw te vallen. Tijdens de zwangerschap van milou ben ik hulp gaan zoeken. Uiteindelijk bij de ggz terecht gekomen. Ik ben er nog steeds niet vanaf maar ik kan mezelf iig onder controle houden. Dus boodschappen doen zonder tussendoor 3x de winkel uit te vluchten. Hoop ooit weer eens bijvoorbeeld uit eten te kunnen zonder constant dat verstikkende gevoel te hebben.
Ik heb dat precies hetzelfde. Heb zelfs een psychologe afgewezen welke mij wel perse aan de medicatie wou. Ik wou het dus perse niet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik gelijk geloof dat het sneller te handelen is met medicatie, maar ik ging persoonlijk voor het lange termijneffect ipv dat ik er snel vanaf moest. Soms heb ik er ook last van hoor, het zal waarschijnlijk ook altijd een deel van mij blijven. En ik denk dat bij iedereen zo is die er last van heeft of heeft gehad. Ik zie het maar zo; sommige mensen hebben zoiets als een zwakke rug. Ik blijf altijd gevoelig qua angststoornissen. So be it! Ben trouwens wel op een punt dat ik soms versteld sta van wat ik eigenlijk kan zonder in paniek te raken. Dingen waarvan ik een paar maanden geleden had gezegd dat ik dat voorlopig nog echt niet zou durven. .
De paniek is hier momenteel wel te handelen... alleen ben er zo depri bij!! Dat vind ik nog het ergste! Nergens zin in hebben!