Oja, toen ik mijn zoontje vandaag ging ophalen op het KDV (ja, heel slecht, ik breng mijn zoon tijdens mijn verlof toch naar het KDV, maar dan tussen 9.30 en 16.00 uur i.p.v. de normale 7.45-17.45, zodat ik thuis rust kan nemen en ook nog dingen kan regelen voor de geboorte van de tweede), kreeg ik hem dus bijna niet mee! Hij was blij me te zien, maar ging daarna op een fietsje rijden. Pas toen ik zei dat we naar het speeltuintje zouden gaan, wilde hij mee.
Dat heb ik nu ook al Ik breng hem weg hij ziet de andere kindjes en ik krijg niet eens meer een kus.. Kom ik hem op halen zegt ie mama oei!
Volgens mij heb je echt een probleem als je allebei niet meer dan 2 dagen per week bij je kind kunt zijn omdat je dat 'niet trekt'. Het komt een beetje over alsof een kind dan als hobby wordt gezien. 'Naast werktijd leuke dingen doen met hun kinderen'.. Hartstikke leuk inderdaad, maar kinderen opvoeden is toch niet alleen maar leuke dingen doen buiten werktijd om?
Ik werk als hulpverlener en mijn baas verwacht dan op niet-werkdagen minimaal telefonische bereikbaarheid. Dat was een paar jaar terug wel goed te doen, dan was dat incidenteel en kon ik eea wel organiseren tijdens Thirza's slaapjes. Dat waren dan gewoon overuren, die ik wel weer terugpakte in vakantie. Met de huidige bezuinigingen en dus een clientenpopulatie die qua problematiek zwaarder wordt, en een dochter die bijna niet meer slaapt overdag, is dat anders en ben ik grenzen aan gaan geven. Was mijn baas niet zo blij mee, die ging het spelen naar de invulling dat ik mijn werk dan niet aankon en bood me op voorhand vast een regeling aan. Die heb ik aangenomen, ik solliciteer straks na m'n verlof wel op m'n gemakje naar een baan waarin ik enkel op werkuren beschikbaar hoef te zijn. Heb geen zin meer in telefonisch allerlei crisissen af te moeten handelen, terwijl Thirza ondertussen ook aan m'n arm hangt voor aandacht... Maar goed, ik zit dan ook wel met een CV en in een sector waar je op dit moment die gok wel kunt nemen... Binnen het bedrijfsleven was dit een heel ander verhaal geweest en snap ik mensen dus wel die dan toch maar eieren voor hun geld kiezen.
Nee, ben ik het met je eens, maar ik heb ook niet voor kinderen gekozen puur voor het opvoeden. Er was iets in een eerdere reactie, wat daar heel erg op leek. Zo van, ik heb kinderen genomen, zodat ik ze zelf kan opvoeden... of zo... Maar wat bedoel je met 'niet meer dan 2 dagen per week'. Bedoel je daarmee inclusief het weekend, als je samen bent? Nou ja, er werd net al een voorbeeld gegeven van iemand, die één dag alleen met de kids al niet trekt... Maar van mannen wordt dat geaccepteerd en van vrouwen niet. Dat is jammer. En heb je een probleem als je dat allebei hebt? Ik denk het niet. Want je kunt ook, net als TS, allebei 5 dagen per week werken. En ja, dat vind ik ook veel, maar kinderen lijden daar niet per definitie onder. Het hangt ook helemaal af van hoe/waar/door wie ze die 5 dagen opgevangen worden (en hoe ze zich daar voelen) EN wat de ouders doen met/voor de kinderen als ze NIET aan het werk zijn. Even een extreem geval, maar denk eens aan de kinderen van Angelina Jolie of andere acteurs. Die worden voornamelijk opgevoed door een nanny. Ik denk niet dat die kinderen ongelukkiger zijn dan het gemiddelde kind. Ze zijn een ander leven gewend. Of dat gezin met 19 kinderen. Die vader werkt full time en die moeder is dan wel full time thuis, maar die kan 19 kinderen ook niet allemaal de aandacht geven, die ze nodig hebben... En toch denk ik dat die kinderen allemaal heel gelukkig zijn.
ik ben het wel met jou eens...ik denk (iig toch voor mij) is er een verschil tussen 2 en 3 dagen werken en 4 of 5 dagen werken. Bij 3 dagen is het kindje nl 4 dagen per week thuis (of iig niet structureel bij een oppas) bij 4 dagen of meer is die balans voor mijn gevoel weg. Ik ben absoluut niet tegen werkende ouders...ik heb zelf tot oktober ook 2 dagen per week gewerkt hoor. Maar je hebt werken en werken. En zeker wat hierboven gezegd wordt, als je het "niet trekt"om vaker bij je kind thuis te zijn (vanuit een gevoel dus) zit er volgens mij wel iets niet pluis.
En ik heb bewust gekozen om 24 uur in 4 dagen te werken zodat mijn zoontje en ik gewoon samen kunnen ontbijten ik kan hem douchen en hem rustig naar het kdv brengen. Vaak haal ik hem tussen 3 en 4 weer op dan gaan we thuis even spelen ga ik eten koken eten we samen weer even spelen in bad dan even knuffelen met papa ( die komt vaak pas rond 7 uur thuis ) Dan gaat hij naar bed lees ik hem voor. Ik hoef dus niet te haasten en vaak kunnen we als gezin gewoon eten.
Ok dat begrijp ik, maar dat is wat je schreef dus daar reageerde ik eb komt jouw ervaringen en de mijne op hetzelfde neer dat het erom gaat hoe ze zijn wanneer ze er wel zijn. en mijn band was niet inniger of steviger geweest wanneer hij een dag minder werkte als ik kijk hoe close we zijn. Ik ben ook ook erg dol op mijn moeder en deel heel veel met haa, en zij was er ein het begin juist heel veel en toch is de band met.mijn vader sterker. Ik denk dus ook niet, zoals sommige zeggen, dat het belangrijker is dat juist de moeder aanwezig is. Dit heeft met zoveel te maken zo ook karakters enz. hoe je het later ervaart en helaas weet je dat niet meteen vanaf het begin. Werkenof thuisblijven moet ieder voor zich weten. Ik heb de mening dat ik liever meer tijd met mijn kind doorbrengen dan ze ergens anders doet om verschillende redenen, maar most of all omdat ik nu en straks de grootste invloed wil hebben op wat zij meekrijgt en meebrengt dus in het leven. Dus ik werk 3 dagen. Maar als dat financieel of om andere redenen niet had gekund was mijn kinderwens net zo sterk geweest en was ik er net zo goed voor gegaan. Degene die mij dan had gezegd dat ik daar geen recht op had, had een slag voor zijn hoofd kunnen krijgen, want de wens om een kind zat diep! en degene die nu in deze belangrijke jaren moeten werken, kunnen er misschien wel weer zijn in andere belangrijke jaren (ik had mijn moeder meer nodig in de puberteit denk ik). Daarnaast is het wel verstandig om in deze tijd verder te kijken.dan nu financieel enz. gezien maar als je daar niet voor kiest is in mijn ogen ook prima. Namelijk niet mijn probleem. Dus gewoon dien wat moet en.wat goed voelt in jouw situatie is mijn idee.
dat niet trekken vind ik overigens voor mannen en vrouwen niet goed. Als mijn man het met onze kinderen een dag alleen niet zou trekken zouden wij een groot probleem hebben samen. Ik zou je bijna kunnen zeggen dat wij dan niet meer samen zouden zijn...ik vind dat echt heel erg.
Met 2 dagen per week bedoel ik inderdaad dat beide ouders 5 dagen per week werken. Dat je je kind smorgens vroeg naar de opvang brengt, savonds ophaalt, eet en het in bed legt, en dat je elkaar alleen écht ziet in het weekend. Ik zal niet roepen dat de kinderen die in deze situatie leven een vreselijk leven leiden, maar het lijkt me ook verre van ideaal. Ik denk echt dat een kind zijn/haar ouders nodig heeft en dat die er voor hem/haar moeten zijn. En dan dus vaker dan 2 dagen per week. Als een kind vanaf het begin af aan opgevoed wordt door(of ondergebracht wordt bij) een oppas, nanny of wat dan ook, missen ze toch dat vertrouwde thuis? Als het écht helemaal vanaf het baby-zijn gebeurt went een kind er misschien aan, maar is het dan niet zo dat ze de opvang/oppas gaan zien als vertrouwde omgeving? In plaats van bij de eigen ouders thuis? In mijn ogen klopt dat gewoon niet. Mijn vader werkte ook 5 dagen per week, hij was dan al weg als wij wakker werden, en kwam rond een uur of 5 thuis. Daar heb ik nooit problemen mee gehad, maar toen mijn moeder ging werken na de scheiding van mijn ouders, en ik elke dag naar school moest met een sleutel aan een touwtje om m'n nek en elke keer alleen thuis kwam, vond ik dat echt vréselijk. Misschien omdat ik meer aan haar gehecht was of omdat ik het zo gewend was, maar ik weet wel dat ik toch tenminste 1 van m'n ouders keihard nodig had en wilde dat diegene thuis was voor mij. Deze situatie heeft gelukkig niet heel lang geduurd, maar ik weet wel dat ik er ontzettend ongelukkig van werd of was geworden. Een oppas of opvang had mij en mijn zusje echt geen vervanging kunnen bieden.
maar dat doen ze denk ik ook niet voor hun lol, hier tenminste niet. Het is niet dat hij er gewoon geen zin in heeft. Mijn man werkt keihard, heel veel uren met veel taken tegelijk maar om 1 of andere reden kan hij het niet goed handelen op bepaalde momenten met de kinderen alleen. Ook als hij thuiskomt en 1 is aan het huilen, 1 jengelt om iets en de laatste zeurt om iets lekker wat ze niet gaat krijgen ontstaat er een soort kortsluiting in zijn hoofd en weet gewoon even niet hoe of wat. Moet daarbij ook zeggen dat mijn man een ptss heeft wat ook hierbij aan mee zou kunnen dragen.
Ieder zijn keus denk ik dan.. Alleen zeker niet mijn keus. Nu heb ik het geluk dat ik thuis kan blijven bij mijn dochtertje van net 2. Ze gaat nu 2 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal omdat ik dat ook goed voor haar ontwikkeling vind. Maar het zal mijn keus niet zijn om mijn kindje 5 dgn per week weg te brengen. Ik zou dan naar mijn zin veels te veel missen van mijn kindje, en dat andere mensen dan meer zien van mijn dochter als ik zelf. En nee dat zou ik echt niet willen. Als ik wel had blijven werken zou voor mij de max toch 2 a 3 dagen in de week zijn. Maar ik respecteer ieder zijn keus.
dat zal zeker een reden zijn, want voor ik dat las wilde ik eigenlijk vragen of het dan wel helemaal goed met je man gaat. Tuurlijk zijn wij het gejengel van onze prinses wel eens beu (as we speak trouwens) maar normaal gesproken is hij helemaal blij als hij zn moppie ziet. Hij "stuurt" mij op een zaterdag ook wel eens weg, om een dagje alleen met haar door te brengen.
Ik zou het ook helemaal niet leuk vinden. Maar ik begrijp wel dat er mensen zijn, die zo zijn. Gelukkig niet mijn partner. En het is ook helemaal geen probleem als de ander dat niet erg vindt. He... wedden dat dat meewerkt? Of nou ja, tegenwerkt dan. PTSS sucks.
Sucks big time haha.. maar moet zeggen dat we redelijk de goede kant op gaan. Het is erger geweest, het liefste zou hij schreeuwen dat ze allemaal hun kop moeten houden en wel NU, maar hij heeft ook aardig door dat dat niet de oplossing is.
Andre vind het heelijk om savonds met haar na het eten op de bank nog even tv kijken en dan haar in badje doen zitten we met zijn 3tjes boven gezellig daarna verhaaltje lezen en lekker knuffelen ondanks dat hij een drukke werkdag heeft vind hij het wel belangrijk om de tijd dat ze wakker is leuk met haar te besteden gebeurd ook wel eens als hij thuis komt dat ik kook en hun samen ff half uurtje naar de speeltuin saampjes gaan. ik moet eerlijk zijn.....mijn vader deed dat niet hoor! die kwam thuis en wou ff geen gezeur aan zijn hoofd en zijn krant lezen.... nee ik bof echt met mijn vent
Ja maar misschien is dat zo omdat je niet anders gewend was (kinderen wennen aan iets en missen dat ook wanneer het er niet meer is natuurlijk) en omdat het ook nog eens in een moeilijk periode was? Nl je ouders waren uit elkaar? Ik kan mij dat heel goed voorstellen dat je toen iemand nodig had van je ouders. Maar dat is geen regel voor hoe het is voor andere kinderen waarvan de ouders fulltime werken. Die weten niet beter en daarnaast is het ook heel afhankelijk van hoe een kindje vanuit zichzelf is (houdt hij van groepen/kinderen uit zichzelf of meer van rust en tekenen bijv. is hij/zij extrovert of introvert enz.) Ik vond het op de basisschoolleeftijd echt best vaak lekker dat mijn moeder er eens niet was (was er altijd, deed alphahulp op de uren dat wij op school waren, maar soms was er iets extra's ofzo) en toen ik naar de middelbare school ging ging zij meer werken en extra cursussen en verdiendt nu meer dan mijn vader (heel ander werk hoor) Maar juist in de pubertijd miste ik het meer die controle en die aandacht. Dus het is afhankelijk van je kind en dat kan je nu niet weten. Als ik kijk naar de band met mijn vader die fulltime werkte, maar op latere leeftijd er meer kon zijn en ook weleens tijdens schoolevents (iedereen kan een vrije dag opnemen neem ik aan) Dan zegt het misschien niet zoveel.
misschien is het van hem ook een ervaring van vroeger. Mijn man heeft het nl wel gemist, dingen met zn vader doen. Hij is daar nu bij zn eigen kind(eren) ook heel bewust mee bezig.