Hmm, ik merkte bij mijn baby juist dat ze mij heel erg nodig had. Ze wilde alleen maar bij mij zijn, alleen ik kon haar echt goed troosten. Achteraf geloof ik best dat ze daar aan had kunnen wennen (niet zonder slag of stoot), maar dan had ik wel moeten stoppen met bv. Nu merk ik aan haar dat zij steeds meer behoefte heeft aan zelf dingen doen. Met andere kindjes spelen, zelf dingen kunnen, maar ze vraagt er ook om om 'alleen' iets te mogen doen. Ze kan me nog steeds wel claimen, maar dat is dan meer uit verveling, denk ik. Ze heeft mij persoonlijk imo minder nodig. Als ze me nodig heeft, roept ze me wel Overigens geloof ik ook niet dat ik nou zo veel beter kan opvoeden dan ze bv op de psz doen. Ik vind het juist wel goed dat ze op verschillende plaatsen ook andere regels leert kennen en naar andere mensen leert luisteren etc.
Ik heb na het posten van mijn stelling nog eens goed nagedacht en ik weet als geen ander hoezeer mijn zoontje mij nodig had. Hij was huilbaby, ik voedde alle voedingen live, hij was vrijwel alleen rustig als hij bij mij lag en dat was veelal aan de borst. Mijn zoontje is nu 3 en heeft mij op heel andere manieren nodig. Als ik zie hoe liefdevol en voorzichtig ze op het kdv met baby's omgaan, wow! Ik had er toen nooit aan moeten denken, maar als ik moest kiezen tussen toen en nu naar het kdv kies ik voor toen. Ik blijf erbij dat opvoeden voor het grootste gedeelte bestaat uit gewoon zijn bij de ouder. Gewoon het goede voorbeeld geven. Jouw regels, jouw mores. Op het kdv hebben leidsters meerdere kinderen onder zich en gelden algemene regels. Vreemde ogen dwingen en een sociaal en normaal intelligent kind functioneert goed in een groep. Mijn zoontje doet op het kdv dingen die hij thuis nooit zou doen: boterhammen met jam eten, een lange middagslaap, slapen zonder slaapzak. Ik voed mijn kind op zoals ik denk dat goed is, die ene dag op het kdv moet mijn kind zich aan de regels houden en die zijn soms hetzelfde als thuis (niet gillen bijv.) maar opvoeden is iets anders. Opvoeden is weggelegd voor ouders.
Ja, daar zit wel wat in.. Al heeft een moeder met 5 kinderen ook niet constant individuele aandacht en zal haar regels moeten bijstellen. Maar vind t een lastige vraag, want ik kan me er sowieso persoonlijk weinig bij voorstellen in beide situaties om 4-5 dagen kdv te doen.
Dat vroeger waarin je als vrouw niet mocht werken is maar een heel korte periode, en dan nog voor een bepaalde sociale klasse, die geld genoeg had. Arme mensen moesten vroeger allemaal werken, niet alleen de vrouw, maar ook de kinderen. Op het land, in de fabriek, als dienstmeisje. Vrouwen die ondernemer waren heb je ook alle eeuwen gehad.
Wow dat moet dan echt ergens in Nergenshuizen geweest zijn zeg! Mijn zus is van 1968, en die ging in ons dorp naar de psz, net als alle andere kinderen in de buurt!
Wij hebben het altijd zo gedaan dat we allebei 4 dagen werken en Thijmen 3 dagen (en later toen hij 3 was 3,5 dag) naar het kdv ging. Nee, ik heb me daar nooit schuldig over gevoeld. Dit is voor ons de beste oplossing en Thijmen vond het kdv geweldig. Hij had er onwijs veel vriendjes waarmee hij nu nog speelt. Het is ook nooit in me opgekomen om tbm te worden oid. Het zit gewoon niet in mijn systeem, ik ben opgevoed met het idee dat vrouwen ook gewoon gaan werken en dat de zorg samen gedeeld wordt. Ook het economisch zelfstandig zijn is er goed ingehamerd.
Nou ik ben van 74 en ik kom best uit een grote stad maar toen ik klein was was er nog geen peuterspeelzaal weet niet waar jij dat vandaan haalt. Maar heb een stukje info gevonden. Het kan wel wat jij zegt maar het stond nog in de kinderschoenen. stuk Informatica De ontwikkeling van kinderopvang in Nederland Scholieren.com Voorpagina | Scholieren.com Wel interessant om te lezen.
Hier ook hoor, mijn vader was van voor de oorlog en ben dus al op jonge leeftijd gaan werken naast school. Heb van mijn 12de tot 22ste altijd wel een bijbaan of fulltime baan gehad. Maar nu dus even niet, dus nee.. Ben niet opgevoed met het idee dat ik maar thuis moest gaan zitten en voor de kinderen zorgen, maar uiteindelijk doe ik natuurlijk lekker waar ik zelf zin in heb in overleg met mijn man.
ik ben van 70 en wij gingen gewoon met zijn allen naar de kleuterschool, maar peuterspeelzaal was er in de wijde omtrek niet te vinden
Goeie vraag. En voor mij is het antwoord volmondig: Nee. Dit komt, omdat ik verder goed naar mijn kind kijk. Wij hebben veel aandacht besteed aan het uitzoeken van een goed KDV. Toen ik (op de 2 oefenuurtjes na) mijn zoontje voor het eerst wegbracht, zeiden ze me: Je mag altijd bellen om te vragen hoe het gaat, hoor! En toen heb ik 's middags gebeld, omdat ik dacht dat ze me anders raar zouden vinden. Het is niet zo dat het me niet kon schelen hoe het met hem ging, maar ik had (en heb) gewoon 100% vertrouwen in die meiden daar. Ik kijk hoe ze doen met de kids, merk tijdens de overdracht, dat ze ook de negatieve dingen vertellen (als een kindje een keer niet goed gegeten of geslapen had, of een beetje uit zijn doen was), dus niet alleen doen of alles koek en ei was... En ik kijk dus naar mijn kind. Hoe reageert hij als ik hem wegbreng en ophaal. Hoe is hij thuis. En het is altijd een heel blij kindje geweest. Ook als baby al. Sterker nog, ik ben blij dat ik hem met 10-12 weken al gebracht heb, want hij weet dus niet beter. Lijkt me veel erger als je pas begint met een jaar. Dan denkt ie ook: Wat krijgen we nou? Het is nu zelfs zo, dat als ik hem 's ochtends weg breng, hij al met zijn handen in de lucht Jaaaaaaaaaa! roept als we de parkeerplaats oprijden. En soms wil hij niet meer mee naar huis als ze lekker aan het spelen zijn. Verder weet ik, dat hij thuis geen aandacht en liefde tekort komt. En al die dingen bij elkaar, zijn voor mij een bevestiging, dat het goed is.
En nog steeds kom jij niet met voorbeelden, waar de mensen, die daar wél behoefte aan hebben, deze intellectuele uitdaging in kunnen vinden, zodat ze dit kunnen combineren met thuisblijfmoeder zijn. Ik heb geen zin om al die pagina's terug te zoeken, maar je hebt wel gezegd, dat die er zijn en dat je vind dat wij (degenen die het niet kunnen vinden buiten ons werk) zelf creatief genoeg moeten zijn om daar wat op te bedenken. Ik begrijp dat er mensen zijn, die wel wat kunnen vinden, maar dat wil nog niet zeggen dat iedereen dat lukt. En dat ligt niet altijd aan het gebrek aan creativiteit of 'willen'.
Ik ook! Ik kan ook in één keer achteruit inparkeren met 15 cm voor en achter over en ik rijd als een vent, zegt men. En zo nog wel meer dingen, die men vooral toeschrijft aan mannen, of het deel van de hersenen die bij mannen meer ontwikkeld is (en dan heb ik het niet over wat er tussen de benen hangt ). En nu ben ik er wel even klaar mee. Even douchen en dan naar de Efteling
Wat doet het ertoe wat de hobby's, interesses zijn van mijn man? Wat hij lees, van welke genootschappen hij lid is? Vertrouw me maar dat hij zijn ei wel kwijt kan naast zijn werk. Verder heeft hij altijd hard gewerkt. Hij heeft dus nooit niet gewerkt, dus weten hoe het precies zou zijn dat weet hij niet. Jij bent en thuis geweest en hebt veel gewerkt, jij kent dus beide kanten. Ander vraagje: heeft jouw man toevallig geen 'vrouwenhersenen'? Zou die niet wat meer willen zorgen voor de kinderen?
Maar intellectueel uitgedaagd worden... tjonge, kom op. Je hebt thuis het hele internet tot je beschikking. Je kunt boeken halen bij de bibliotheek. En dan lees je die lekker 's avonds of tussendoor als de kinderen fijn aan het spelen zijn. Wat moet er van jullie worden als je met pensioen gaat?! Toch niets lekkerders dan zelf bepalen waar je je in verdiept, dan dat t aangedragen wordt door een bedrijf? Mijn vriend weet t wel hoor. Die gaat trainen voor de triatlon als ie meer tijd over heeft . Nu vind ie daar vaak gewoon niet genoeg rust voor, omdat ie zoveel werkt (wil ie zelf hoor, want hij wil ook eigen baas zijn en veel geld verdienen ). En ondanks dat ik het ook altijd wel fijn heb gevonden om mijn hersenen te laten kraken, persoonlijk hoef ik dat niet perse te doen om gelukkig te zijn. Ik vind het ook leuk om creatief bezig te zijn. Ik heb meerdere interesses en 'talenten'. Maar kennelijk is dat uitzonderlijk. Ik heb ook medische opleidingen en ik vind het altijd interessant om daar over te lezen bijvoorbeeld. Kan vanalles zijn. Ook mijn eigen aandoening lees ik enorm veel over en blijf op de hoogte van de laatste inzichten.. Al wil ik daar ook niet té veel op focussen .
Tja, niet alle vrouwen zijn hetzelfde natuurlijk Ik heb ook een goed ruimtelijk inzicht, kan veel beter kaartlezen dan mijn vriend bijvoorbeeld. Hij is de alfa en ik de beta. Hij is heel gevoelig en heeft veel inzicht in de psyche. Daar is hij overigens ook wel mee opgevoed. Maar toch kon hij niet al die uren met haar rondsjouwen toen dochter als baby zoveel huilde. Ze wilde alleen bij mij zijn dan. Het eerste uur was vaak nog wel ok bij papa, maar daarna krijg hij haar niet meer rustig en moest ik sowieso aan de bak.
Bezig zijn met rapportages, programmeren, ict-problemen oplossen IS creatief werk... Het zijn alleen geen dingen die ik thuis kan doen of het zou heel anders zijn als ik het in mijn eentje thuis zou doen. Juist doordat er hier mensen zijn die vragen of iets op een bepaalde manier kan of vragen of ik iets wil maken krijg je een bepaalde interactie die ik leuk vind. Als ik thuis ben, ben ik ook bezig met mijn hersenen alleen op een andere manier. Beide zijn leuk om te doen en beide zou ik niet willen missen. Wat mijn vriend doet om thuis intelectueel uitgedaagd te blijven (en voor de lol) is vooral programmeren (en dan programmeert hij dus een eigen programmeertaal ) in allerlei programmeertalen. Hij is nu veel bezig met android.