Ik zou blijven werken ja. Ik verdien nu goed, maar geld is niet mijn drijfveer. Het kan slechts demotiveren, niet motiveren (voor langere tijd). Bij de supermarkt verdiende ik helemaal niet zo goed, maar ik vond het heerlijk om te werken ja. Jij vindt het klinken alsof ik leef om te werken, en misschien is dat in jouw ogen zo. Bij mij is dit niet zo, ik vind het heerlijk, ik vergeet vaak de tijd en werk gauw (onbetaald) een uurtje of wat door. Omdat ik dingen af wil maken en het leuk vindt. Buiten mijn werk om heb ik ook een sociaal leven, met vrienden, familie en andere hobby's. Ik heb het goed in balans. En daar komt straks de kleine bij, van wie ik ook ga genieten, met volle teugen, maar waarom zou je of het 1 of het ander moeten doen? Ben je mindere moeder als je werkt of minder medeburger in de maatschappij als je niet werkt? Vind ik niet... ik vind dat je moet doen waar je je goed bij voelt en voor mij is dat dit en voor een ander is dat wat anders... Maar nogmaals (zonder veroordeling) het feit dat je je vraag zo stelt, zegt voor mij dat je idd niet eerder zo'n baan hebt gehad waarbij je bovenstaande ervaart... en het dus nooit zal snappen waarom bepaalde mensen kiezen of genieten van hun werk... En dat geeft niet, maar ik vind het wel lastig als hierdoor mensen over veroordeeld worden... Als je het niet begrijpt is dit prima, maar nogmaals dat maakt iemand niet minder dan een ander... net als ik vind dat TBM niet dom zijn of hele dagen thuis omhangen... in tegendeel, ik vind het knap als mensen hiervan kunnen genieten en vind het mooi dat ze die keuze willen en kunnen maken.
Mijn zoontje is 2,5 jaar slechthorend geweest met alle taal en sociaal/emotionele achterstand van dien dus heeft veel werk in gezeten, de instanties en juffen zeiden steeds tegen mij dat ik er eigenlijk wat mee moest gaan doen omdat ik er feeling voor had/heb en persoonlijke ervaring verder denken wij ook aan pleegzorg als de kids wat groter zijn dus iets hiermee, op sociaal. L pedagogisch gebied zeg maar, evt een stukje begeleiding geven. Dat trekt me ook wel meer als ik eerst dacht , dat kan ik zoiezo altijd gebruiken in het leven algemeen vind ik. Dingen die me vroeger boeiden doen dat het niet meer (commercieel / administratief ed maar moet nog maar eens goed bedenken, ik had zon test gedaan en kwam dit ook naar boven, de laatste tijd heb ik ook veel meegemaakt .... Ik ga voorlopig toch niet terug werken maar zo kan ik wel wat nuttigs leren.
Maar dat is wat ik ook aangeef, het kan best zo zijn dat ik er straks heel anders in zit... dat kan... dat zie ik dan wel weer en dan kan ik andere keuzes maken. Ik snap alleen moeders (of vaders) wel die willen blijven werken, al dan niet fulltime. En ik heb er geen moeite mee of veroordeel ze daarom... En nogmaals: staat voor mij los van wel of niet van je kind houden of ervoor zorgen willen...
Ik heb de afgelopen jaren werk (fulltime, meer dan 40 uur) en avondstudie gecombineerd (4 jaar). Omdat ik graag een studie wilde volgen. Ik zeg niet dat het hetzelfde is als combinatie kinderen/werk, maar hierbij moest ik ook combineren en nee dan kan ook niet alles. Soms was het zwaar, maar voor mijn eigen verrijking van het leven (zoals iemand op dit forum het zo mooi zei) vond ik het wel heerlijk en ben er trots op. Ik wil ook graag verder studeren, maar ik maak de keuze om dit later te doen. Werken, kinderen en studie wordt me wel teveel. Maar ik snap heel goed dat je een studie volgt puur uit interesse
Ja maar das toch raar je houd ervan en ben je liever ergens anders als bij je kind en nog een groot aantal uren ook waardoor je je kind dan maar 2/3 uur per dag ziet dan kan je toch niet zeggen dat dat liefde uitstraalt (als je dus werkt voor je lol en niet perse voor geld).je verkiest toch dan jezelf/werk boven je kind op zon moment, dat zou ik niet kunnen zoveel ik vind zolang er balans is het nog een ander verhaal.
Ja zonder kinderen kan dat inderdaad heel goed Ik heb ook wel 60 uur gedraait... studeren, werken, stage lopen Maar goed, toen had ik alleen mezelf om rekening mee te houden.
wat ik mij afvraag hoe doen de (bijna) fulltimers dat met schoolgaande kinderen, zitten die elke middag bij een go of de naschoolse en kunnen zij nooit vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis nemen??
Mijn dochter is deze week voor het eerst na school, ik heb ervoor gezorgd dat ik deze week wat minder werk. Vandaag moest ze toch even voor het eerst naar de bso, wat heb ik me daar gisteren en vandaag schuldig om gevoelt! Ik heb haar om 14:00 opgehaald en ze wou niet eens met me mee ! Ze was zo heerlijk met een paar andere meisjes aan het spelen. Op zulke momenten voel ik me wel schuldig, omdat ik haar niet direct in het diepe wil gooien, maar ik onderschat mijn dochter ook daarin, want ze kan het wel heel goed! Maar vandaag besefte ik me wel, gelukkig werk ik 2,5 dag!
Kun je in je leven maar van 1 ding houden dan? Dat vind ik raar, hoe raar dit op sommigen misschien overkomt... ik kan me niet voorstellen dat alles in je leven allemaal draait om 1 ding of 1 persoon. Tuurlijk houd je onvoorwaardelijk van je kind, maar daarnaast houd ik van mijn man, van mijn vrienden, van mijn familie En van mijn werk... En 2/3 uur per dag is maar net hoe je het indeelt... Fulltime werken betekent niet altijd dat je je kind van 7 tot 19 weg brengt hoor... je kunt je uren in veel gevallen ook anders indelen...
Hoewel het nog heel ver weg is en ik natuurlijk straks 360 graden draai en heel snel ontslag neem omdat ik toch liever TBM wordt... Heb ik daar wel over nagedacht. Ik en man zijn beiden een dag thuis, mijn moeder past bij ons thuis op en 2 dagen zal de kleine dus naar naschoolse opvang gaan... Dat betekent dat de spruit 3 dagen vriendjes/vriendinnetjes mee naar huis kan nemen en 2 dagen BSO of bij vriendjes en vriendinnetjes gaat spelen... Of misschien ga ik tegen die tijd wel mijn uren anders indelen waardoor ik na schooltijd thuis ben of thuis werk..
nee je kunt natuurlijk van meer als 1 ding houden maar ik denk dat je kinderen / man e.d. wel op nummer zouden moeten staan natuurlijk Fulltime werken anders indelen is wel zeldzaam he? gebeurd niet zo vaak, vaak is het een kwestie van 17-18 uur ophalen savonds en meeste kids gaan om 19 uur naar bed (als ze nog niet zo oud zijn) of je moet ze gaan wakker houden voor jezelf dat kan natuurlijk Je kiest toch jezelf en je werk boven meer tijd met je kids doorbrengen, dat kan je niet anders draaien of inzien dat is waar het op neerkomt als je het even bot zegt. Kijk als je bv parttime werkt dan zie je op bv 2-3 dagen je kinderen minder maar dan heb je nog zat dagen over, bij fulltime is dat vaak niet het geval dus dan slaat die balans over naar in wat jij belangrijk vind voor jezelf (werken e.d.) in plaats van bij je kinderen zijn om daarvan te genieten, een hond zou ik nog niet nemen als ik die zo weinig zag laat staan kinderen, daar straalt toch ook geen liefde vanaf als je bot zegt dat je liever meer werkt als thuis bent? (even balanstechnisch gezien) of vind jij dat wel? Misschien is mijn definitie ervan heel anders dat kan, maar ik zie nu al dat deze tijden vaak hectisch zijn (avondeten, bad doen, bed brengen e.d.) die tijd gaat vaak al snel voorbij uit zichzelf zeker als dat alles is wat je elkaar ziet.
Ik vind niet dat iemand perse TBM hoeft te worden hoor als je 2-3 dagen wilt werken go ahead als dat je gelukkig maakt maar er moet een bepaalde balans zijn anders vraag ik me serieus af hoeveel liefde je in zo weinig tijd kan proppen zeg maar.
Precies! Ik sms-te toevallig vandaag nog naar mijn vriend dat het een redelijke 't-groeit-boven-mijn-hoofd-dag was; -6.30 opstaan en 't ochtendritueel opstarten -Dennis zelf wegbrengen naar de gastouder op de fiets -4 uren werken -thuiszorg (wat stelt 't eigenlijk voor ) -Dennis weer ophalen -Thuisgekomen eten, spelen, badkamer soppen, alvast wat eten voorbereiden, nog wat strijken tussendoor -Werkroosters checken/indienen en in de agenda zetten -Sportvriendin bellen dat ik morgen beter kan gaan sporten i.p.v. vandaag -Bedden opdekken -Was opvouwen -Knuffel- en voorleeskwartiertje houden -Dennis naar bed, maar tja, meneer wil niet slapen - 4 x teruggegaan -Afwas doen / opruimen En nu: -..... heb ik hoofdpijn, rugpijn en ben zo moe na een korte nacht... En wacht er nog het één en ander wat ik vanavond nog mag doen.. Soms droom ik er van om héél even terug te gaan naar die onbezorgde tijd en gewoon 8 uur 's ochtends de deur uit te gaan en om 17.30 weer thuiskomen, zelf bepalen wanneer en wat te eten, de hele avond met de benen languit op de bank voor de t.v. te hangen. Dit zijn echter vervlogen tijden waar we met niemand rekening hoefden te houden. Zodra kinderen zich aandienen kun je je opmaken voor een dubbel zo zware taak; moeder zijn. Mijn 40-60-urige banen waren peanuts vergeleken het moederschap, dat vind ik echt. (As we speak ligt m'n kleine dondersteen lekker enorm te stieren in zijn bedje, ben bang dat van slapen niets meer komt nu en dan wordt 't een lange avond!)
Thuis zijn en voor je kind(eren) zorgen is een heel zwaar 'beroep'! Ik werk thuis. Wanneer de kleine nog 's middags slaapt of 's avonds. Ben eigen baas dus wat dat betreft bepaal ik het helemaal zelf maar zwaar is het absoluut!
Fulltime anders indelen zal niet zo vaak voorkomen, maar gebeurt bij ons dus wel... Dus 'savonds of in het weekend een paar uurtjes waardoor ik op werkdagen wat eerder weg kan (maar dat plan ik niet, ga ik flexibel inzetten). Mijn man heeft een baan waarbij hij 's ochtends vroeg op staat en dus 15:00 vrij is (en werkt nu 36 uur, straks 32). Ik heb een baan waarbij ik laat kan beginnen en dus 's ochtends me niet hoef te haasten... Wat in praktijk inhoudt (daar hebben manlief en ik namelijk veel over gesproken) dat we samen ontbijten en ik kindje was, aankleed, brood smeer (later als hij naar school gaat) etc. Ik breng kindje dan rond 08:30/09:00 weg. Manlief haalt kindje 15:15 op (we wonen/werken vlakbij) en ik ben rond 17:00/17:30 thuis. Samen eten, nog wat spelen en op tijd op bed. En dat voor 3 dagen per week, overige dagen is 1 van ons thuis of in het weekend zijn we beiden thuis... En ik heb dus daarnaast nog de mogelijkheid uren flexibel in te delen, waardoor ik zelf mee ga naar CB, dokter, hobby's en zwemmen straks... dan werk ik dus 'savonds of weekends een paar uurtjes waardoor ik doordeweek zelf met de kleine mee kan (als we in die fase zitten). Man psies hetzelfde verhaal... Daarnaast heb ik veel vrije dagen bij deze werkgever en bouw ik tijd voor tijd op en kan dus flexibel dagen vrij nemen/ruilen etc. Jij ziet het als werk verkiezen boven tijd met kind, ik zie het als combineren... Daarbij vind ik het superfijn dat mijn man ook zoveel tijd met de kleine doorbrengt en niet 60 uur per week werkt (zoals sommigen hier). Dus wat jij bot zegt over dat ik liever op het werk ben dan thuis bij de kleine, ervaar ik totaal niet (voor zover ik het al kan ervaren, maar dan hoe ik het bij andere moeders die veel werken, opvat). Ik zie het juist als goede combinatie... Ik kan wel minder gaan werken, maar dan niet op dit niveau en in deze functie (staat los van salaris voor de duidelijkheid, gaat me om de uitdaging) en op deze manier denk en hoop ik straks beiden te kunnen. En ervaar het dus niet als het een boven het ander verkiezen... Ik leg dit trouwens niet uit omdat ik me wil verdedigen of omdat ik me schuldig voel hoor, vind het een mooie discussie (die nu verbazingwekkend netjes verloopt). Wil gewoon uitleggen hoe ik het voor me zie en toelichten waarom ik keuzes maak... En vind het interessant hoe anderen erin zitten...
Jij kan het idd dan mooi combineren inderdaad dat gebeurd helaas niet zoveel als beide ouders fulltime werken natuurlijk. Anders zaten er geen kinderen te wachten om opgehaald te worden om 17.45 uur bij het KDV Je doet duidelijk he best om een compromis te maken ondanks je vele uren van wat ik op mij heen zie gebeurd dat eigenlijk niet, de kinderen worden gewoon geacht zich aan te passen aan papa en mama, wat ik ook al zei ze worden opgehouden voor papa en mama's plezier (want ja anders zien ze ze zo kort maar)
Ja nou ja, daar kan ik ook niet achter staan en zal dat ook niet doen. Maar als ik het zo kan regelen en het lukt heb ik er geen moeite mee en voel me ook niet schuldig omdat ik zoveel werk... Op voorwaarde dat ik en manlief het volhouden en dat de kleine goed gaat... Anders gaan we idd kijken naar andere oplossingen...